There's No Business like Show Business (1954)

Meet the Donahue's

There's No Business like Show Business is een leuke komedie met een zeer uitstekende choreografie. Het verhaal, over het wel en wee van een artiestenfamilie, is flinterdun maar is wel de hele speelduur boeiend genoeg.

Marilyn Monroe is weer geweldig met als hoogtepunt haar versie van Heat Wave, zo zwoel hoor je ze niet vaak. Rest van de acteurs zijn zeker ook te pruimen, zeker ma en pa Donahue, alleen is de oudste zoon, Steve (Johnnie Ray) een complete miscast. Pas op, hij heeft een geweldige stem maar als acteur staat hij daar maar als een plank.

Fantasievolle decor's, een geweldige Marilyn, uitstekende choreografie en prachtig uitgevoerde dansnummers zorgen voor een 3.5*

Een gezellige film, met wel héél veel zang-en dansnummers.

Nou hou ik daar wel van, maar het eerste half uur zag ik het toch wat somber in aangezien er van verhaal geen enkele sprake leek te zijn en de film eigenlijk uit niets anders dan een aaneenschakeling van allerlei tamelijk vervelende nummers leek te bestaan.

Maar daarna komt er iets meer verhaal in en hoewel flinterdun is het toch genoeg om de kleurrijke revue (de nummers worden naar mate de film vordert leuker en de decors fraaier) op een onderhoudende manier aan elkaar te rijgen. De rol van Marilyn is hier helaas niet zo erg groot, maar ze is geweldig in Heat Wave en Lazy.

Een film met weinig om het lijf. Inderdaad veel (te veel) liedjes en een wel zeer mager verhaal. Gewoon erg gedateerd allemaal, verder kan ik er niet veel over zeggen..

Deze film is in het verleden een aantal keer op de BBC geweest maar ik had er geen zin om te kijken want ik ben geen liefhebber van die oude musicalfilms. Kwam via ruil aan de dvd dus kijken maar.

Waar ik al bang voor was, was dan ook het geval. Zoals vaker weer een erg luidruchtige musical. Met mensen als Ethel Merman kan je ook niet anders verwachten. Iemand met een stemvolume waarvoor ze duidelijk de microfoon niet hebben uitgevonden. Een hoop Irving Berlin liedjes, vaak veel ouder dan de film zelf. Zo schreef hij Alexander's Ragtime Band al in 1911. Echte evergreens vaak zodat er talloze uitvoeringen te vinden zijn. In deze film worden die mooie liedjes weer uitgerekt tot vervelende shownummers. Het verhaal stelt ook niet veel voor en wordt erg toneelmatig neergezet.

Marilyn Monroe is een opvallende verschijning en mooi. Maar ik vind Mitzi Gaynor ook mooi, kon niet wachten tot ze weer in beeld kwam, helaas is haar aandeel net als Marilyn niet erg groot. Vrolijk wordt je ook van Donald O'Conner, echt een prettige verschijning en lenig dat hij was, in bijvoorbeeld het nummer A man chases a girl, vliegt hij over de dansvloer en doet zeker niet onder voor een Fred Astaire of Gene Kelly. Weinig moeite had ik ook met Johnny Ray, leuk om hem hier te zien en nog zo jong. Toch is hij samen met Donald en Mitzi eigenlijk te oud voor de rol.

Opvallend aantrekkelijke felle kleuren in deze film en de dansnummers op zich zien er ook wel perfect uit. Eigenlijk niet zoveel aan deze film, maar toch beter dan bijvoorbeeld Singin' in the rain, en ik kom dan ook eigenaardig genoeg uit op 3.0.

Erg typische musical.

Ondertussen al een aantal films gezien met een gelijkaardig thema en ze gaan eigenlijk allemaal wel dezelfde kant op.

Veel musicalnummers, erg weinig verhaal. Hoewel er tegen het einde steeds wat drama inzit wordt het allemaal met een aanstekelijk lach gebracht en qua feel-good zit het dan ook wel goed met dit filmpje.

Maar 2 uur is toch wat te lang en veel springt er toch niet bovenuit. Het nummer met O'Connor was veruit het beste, de podiumacts vond ik een stuk saaier. Verder lijk Monroe elke films zowat dezelfde rol te spelen, misschien maar eens een wat serieuzere film van haar opzoeken.

1.0*

Teleurstellende musical met —op een paar uitzonderingen na— tegenvallende liedjes en matig acteerwerk. Het verhaaltje stelt ook al niet veel voor. Van een film met sterren als Donald O’Connor, Mitzi Gaynor en Marilyn Monroe mag je volgens mij meer verwachten. Anderzijds, als Walter Lang belast is met de regie dan is het maar beter je verwachtingen neerwaarts bij te stellen.

Ik hou best van filmmusicals, maar dit is echt bijna non stop zingen en dansen en de liedjes zijn nou eenmaal niet echt goed te noemen en dat dan 2 uur lang... Ook is duidelijk te zien dat Monroe niet in deze film wilde spelen maar contractueel verplicht werd door Fox... Gelukkig was haar volgende film (The Seven Year Itch) weer van haar oude vertrouwde niveau

Aardige film over een gezin die met z'n allen met veel succes optreden. Een ouderwetse Hollywood musical met zoals te verwachten veel zang en dans. Het verhaaltje is mager, maar er zijn genoeg mooie muzikale scenes (ondanks dat de liedjes niet echt indruk weten te maken). Prachtige kostuums en op een oubollige manier soms best grappig.

Alles wat je mag verwachten van een musical uit de golden age of Hollywood. Minstens één grote naam (Marilyn Monroe), composities van één der allergrootsten uit het jazz/entertainment tijdperk (Irving Berlin), massaspektakel on stage … Zelfs vind ik deze plot voor een musical goed uitgewerkt. Meestal is dat een moeilijk punt tussen alle nummers door maar hier vind ik het behoorlijk met deze mix van liefdes- en familiedrama. Marilyn Monroe is en was de grote ster van deze film. Ze is niet de beste zangeres noch de beste danseres maar wel behoorlijk sexy in wat ze doet. Haar totaalpakket voldoet meer dan prima. Donald O’Connor is voor mij degene die in deze film iets extra te bieden heeft. Niet zozeer als zanger maar wel met zijn dynamische dansact. Helaas heeft hij maar één keer de kans om zijn talent volledig te tonen (de scene nadat hij Monroe heeft gekust) al is hij ook prima in de act met Monroe en zijn filmzus Mitzi Gaynor. Wie wel veel aan bod komt is Ethel Merman. Technisch een goeie zangeres maar ze klinkt me helaas wat schel in de oren. Jammer. Verder is dit zoals gezegd een productie die ‘af’ is. Vermakelijk.

Hollywood Musical films in de 50s zijn blijven hangen in de 30s en dat beseffen ze volgens mij zelf ook goed. Het is een terugblik op de vaudeville en theateracts die hopen nog een nieuw publiek voor zich te winnen. There's no business like show business heeft dan ook minder een verhaal, maar is een rit vol kleurrijke acts. Zelfs de nummers komen uit de oude doos. Met Marilyn Monroe en Donald O'Connor heb je twee sterke namen in huis die het zeker niet slecht doen. Maar het geheel heeft weinig om het lijf en het is moeilijk om de aandacht te houden. Zo sterk zijn de nummers en de choreografie ook niet. Eentje om over te slaan. In dit genre en met deze acteurs zijn er veel betere films.