Bakha Satang (1999)

het verhaal speelt zich van de toekomst terug naar het verleden af, naarmate de film vordert begin je steeds meer te begrijpen hoe het (trieste) leven van Yong-Ho zich heeft ontwikkeld, ik vond het een trieste film maar wel heel goed neergezet. 3.5*

Plot beschrijft niet echt goed de film. De film is een soort memento maar dan in drama vorm. Het verhaal wordt achteruit verteld. Je ziet hoe Yong-ho eigenlijk gek is geworden en waarom hij altijd zo aggresief is.

Zelf vond ik de film niet echt super, vooral de scene dat ie een gast ondervraagt die hem dan onderpoept is echt supergoor.

Veel plezier dus

De moderne Citizen Kane.

Een film die met een episodische vertelling steeds een stap terug gaat in de tijd (helemaal niet à la Memento zoals wordt gesuggereerd), waardoor we langzaamaan leren wat het hoofdpersonage (een briljante Sol Kyung-gu) gedreven heeft tot het nemen van de tragische beslissing waarmee de film opent. We zien hoe politieke en maatschappelijke gebeurtenissen in het Korea van de laatste decennia hem vormen, en uiteindelijk tot zijn ondergang leiden. Door een uiterst beschouwende filmstijl lijkt de film aanvankelijk weinig indruk te maken, maar na verloop van tijd grijpt ie je gegarandeerd bij de strot. De regie is van een buitenaards niveau.

De film maakt een fors politiek statement, waarmee Lee Chang-dong definitief lijkt te willen afrekenen met een aantal weinig fraaie gebeurtenissen uit de recente Koreaanse geschiedenis. Doordat de film zo politiek geëngageerd is, was het niet verwonderlijk dat Lee Chang-dong een aantal jaar na het maken van deze film een post kreeg in het Koreaanse kabinet, als minister van cultuur (hij hield dit echter niet lang vol, liever ging hij weer films maken). Behoorlijk jammer dat de film zo overlooked is gebleven, en net te vroeg werd gemaakt om mee te profiteren van de bubble van Koreaanse cinema.

Deze film kun je het beste zo blanco mogelijk ingaan. Daarom heb ik bij de toevoeging zo'n nietszeggende synopsis gemaakt.

Op zich best een goede film (de shots, muziek, kleurgebruik, ...), maar het heeft gewoon niets. Je kijkt ernaar en nergens wordt het aangrijpend of grijpt het bij je strot. Gewoon een verhaal wat voortkabbelt naar het verleden waarbij Peppermint Candy de link is tussen de episodes. Geef mij dan maar een film als Irréversible.

3,0*

Typisch Lee Chang-dong product met erg veel zwaar (en (te) dik aangezet) drama. Toch bijzonder meeslepend en een fantastische beeldregie (het acteerwerk mag een onsje minder). De achterstevoren vertelstructuur werkt hier ook weer versterkend op de premisse van de film. Niet over de hele linie even sterk, maar beter dan zijn bekendere werk.

Na gisteravond nog driemaal te zien in het Filmmuseum in Amsterdam (zie ook mijn post/link in het regisseurstopic).

Eigenlijk wel een mooie poster, passend bij de film. Mij deed het verhaal wel wat, ben best tevreden.

Jung Suh (bekend van Green Chair en The Isle) vertolkt ook een rolletje. Altijd aangenaam haar te zien. Ook wel tof was de steeds weerkerende trein, en niet alleen tijdens sprongen terug in de tijd.

Begint veelbelovend, maar na een minuut of 40 wordt Bakha Satang steeds wat langdradiger, minder mooi en vervelender. Het is wel duidelijk waar de film op aan wil sturen zodra we te weten komen dat Yong-ho in het leger heeft gezeten. De scène waarin hij een student dood schiet was wel net even een tikkeltje overdreven en overbodig, nogal irritante huil scène.

Bij vlagen een mooie film. Jammer van het soms wat overdreven drama en de vertelstructuur is ook niet echt een pluspunt.

3.0*

Ja, dat vond ik ook wel en de film stevende voor mij op een minieme voldoende af. Maar de slotscène dèèd me emotioneel zomaar toch wat, waardoor deze film me wel zal bijblijven. Het aan het einde bij de strot grijpen gebeurde bij mij dus ook wel. De muziek vond ik ook wel passend, zeker bij de aftiteling.

Jammer, deze is een beetje teleurstellend Had echt een meesterwerk verwacht. Maar nog steeds een prima Koreaanse film.

Absoluut een goede drama film, geen meesterwerk. Ook hoeverre de film in de tijd terug gaat, hoe saaier hij word.

*3.25

Met name de vorm is erg aardig, maar het drama wat overdreven en het acteerwerk nogal theatraal.

Welke enkele mooie losstaande scenes.

Binnen het oeuvre van Chang-Dong Lee komt Secret Sunshine het dichtst bij. Een niet al te subtiele achtbaan van emoties. Maar stiekem wel een gelaagde en complexe en een die je door de vorm lang op het verkeerde been zet. Ook een film over de dictatuur die Zuid-Korea in de jaren '80 nog was. De uiteindelijke conclusie is hoe alles begon en de film blijkt dan een [spoiiler]verslag van de ondergang van Yong Ho door PTSS . Door de veelomvattendheid van de film werkt het voor mij dat het een soms wat groteske film met grote emoties is. Binnen zeer kort zijn debuut en dan heb ik ze alle zes gehad.