Moskva Slezam Ne Verit (1980)

Oscarwinnaar Foreign Film uit 1980.

Erg leuke film is dit.

Eerste deel is een beetje van Fellini-achtige visie op Moskou 1958. Niet helemaal geslaagd, maar met paar mooie momenten.

Tweede deel speelt 20 jaar laden en is de betere helft van de film.. Mooi melancholisch drama met de nodige Russicana.

Beetje dames-drama-achtig al zullen die bij vlagen even wat moeten aanpassen vanwege het feit dat de vrouwenemancipatie in de USSR anno 1979 nog niet helemaal was doorgedrongen.

Leuk triviaal feitje: deze film won een oscar in 1980, terwijl regisseur Menshov uberhaupt niet over de nominatie geïnformeerd was door de Sovjet-overheid . Dan over de film zelf: Het begin was even doorkomen, maar na een tijdje gaat het verhaal wel lopen en ontwikkelde ik sympathie voor de protagoniste, een jongedame genaamd Katerina, die ongepland zwanger wordt van een man die bij de TV werkt. In het tweede deel van de film wordt het verhaal twintig jaar later weer opgepikt. Katerina woont alleen met haar dochter Alexandra in een flat. Qua werk gaat het allemaal voor de wind, maar toch ontbreekt er iets...!

Zoals vaker bij Russische films ging vast de helft van de humor langs me heen, maar de andere helft van de humor die ik wel snapte was oke, erg leuk zelfs. Datzelfde geldt ook voor de sfeer van de film, die positief aandoenlijk doet zo nu en dan. Kneuterig, maar met het hart op de juiste plaats, zullen we maar zeggen.

Deze gezellige, aanstekelijke, grappige en soms wat droevige film geeft een inkijkje in de stedelijke Sovjet-samenleving eind jaren '50 en eind jaren '70. Wat opvalt is dat de film, nog gemaakt onder het Sovjet-regiem, niet ontbloot is van kritiek op de samenleving van toen. Bijzonder goed acteerwerk van Vera Alentova (Katja), Irina Muravjova (Ljudmilla) en Aleksej Batlov (Gosja). Een film met een knipoog.

De eerste komedie uit de voormalige Sovjet-Unie, die leuk en enthousiast overkomt en waar ik een paar keer om heb kunnen lachen. Meestal zijn Sovjet films zwaar deprimerend, of het is slapstick humor, maar een film als deze zag ik nog niet eerder en dat is zeker een compliment.

Ik had even nodig om erin te komen en hoewel ik ook weleens iets miste, was de humor regelmatig geslaagd te noemen. Ik vond het eerste gedeelte het leukst. Het acteerwerk is goed, maar wel zijn er af en toe nogal veel personages om in de gaten te houden. Hier en daar had het iets chaotisch, zoals Fellini en later Kusturica dat ook vaak in hun films hebben. De personages zijn boeiend genoeg om de lange tijdsduur te waarborgen. Het bij vlagen liefelijk en alle problemen, worstelingen die het leven kan bieden komen voorbij, maar de toon blijft altijd positief.

Bovendien geeft het een fijn kijkje in het leven in de Sovjet-Unie. Best goed, best leuk en vooral ook een film, die vrouwen misschien nog wel meer kunnen waarderen dan mannen, al moet ik zeggen dat ik er soms ook best van genoten heb.

3,5*

Deze film duurde wat lang, bevatte ook nogal wat overbodige scènes, want ja er gebeurde nu eenmaal niet zo veel. Dat deze film voor mij het bekijken toch meer dan waard was, is omdat het een mooi portret gaf van het Moskou anno 1958 en 1978 met de nodige beslommeringen maar ook zeker met de aller daagse leuke dingen. Neem bij voorbeeld de picknick scène in deel 2, om van te smullen gewoon. Voor mij verre-weg de mooiste scène en dat ligt niet in de laatste plaats aan de mooie Russische schoonheid Aleksandra, voortreffelijk gespeeld door Natalya Vavilova.

Een lekkere positieve film dus dit Moskva Slezam.... die mij na afloop een lekker gevoel gaf. Dat is heel wat anders dan het zwartgallige Durak (2014) die ik gisteren gezien heb en die mij na afloop een ontzettend depri gevoel bezorgde.

3.5*

Duurde een uur voordat ik Russisch spraak en Nederlandse ondertiteling had..

Wat een menu (Moskwood)

Lekkere melangolische Russische film.

Mooie beelden, knappe moeder, leuke dochter. Mooie muziek. Op een na best bezochte film in Rusland ooit.

Communistisch Sovjet Unie zag er helemaal niet zo afschuwelijk uit.....

Leuke film, die voor veel Russen een nostalgisch gevoel zal doen oproepen, biedt een interessant inkijkje in de Sovjet-maatschappij tijdens de Koude Oorlog. Die speelt trouwens nauwelijks een rol, de focus ligt op de dromen en ambities van de jonge Katia, uitstekend vertolkt door Vera Alentova, en haar twee vriendinnen.

De film oogt verzorgd, heeft een aantal leuke momenten maar een komedie vond ik het toch niet, ik hoefde althans niet echt te lachen (maar dat ligt misschien aan mij).

De boodschap die de film meegeeft is wat dubbelzinnig: het is goed om als vrouw ambitieus te zijn en maatschappelijk op te klimmen, maar echt geluk vind je pas als je een man vindt, en dan liefst wel eentje van het ongeëmancipeerde type.

Ja, inderdaad, dat is wel grappig. Maar we hebben het wel over de USSR in 1980. Dat is eh...wel bijna veertig jaar geleden. Toch vond ik het een dijk van een film.

En heel erg Russisch. Dus vaak ook behoorlijk luidruchtig. Maar ook vertederend en aandoenlijk. Het duurde zeker een half uur eer ik er een beetje in begon te komen, want in het begin valt er weinig verhaal te ontdekken. Een aantal vriendinnen is op zoek naar een man. Maar goede mannen zijn schaars in Rusland. Dus gaan ze vaak naar feestjes en proberen met fantasieverhalen een man aan de haak te slaan.

Bankwerkster Katarina houdt daar niet zo van. Daar is ze te serieus voor. Ze heeft meer in haar mars en klimt langzaam op tot directeur van het bedrijf. Maar zonder man. Totdat ze haar prins op het witte paard tegenkomt. Klinkt nogal zoet, maar dat is het niet. Het is in feite een heel vrolijke en optimistische film, met leuke muziek en songs uit de jaren vijftig op de achtergrond. Je moet wel een beetje geduld hebben voor deze film. Ik heb er van genoten.