Keetje Tippel (1975)

Dit val bij herziening niet mee. Matig verhaal. Slechte acteurs. Ga terug in de score.

Aangename verfilming van Neel Doff’s autobiografische romans over haar jeugd en haar ervaringen in de prostitutie. Het fraaie camerawerk van Jan de Bont geeft de film een authentiek uiterlijk. Daarnaast is het verhaal, vooral vanwege het feit dat het gebaseerd is op echte belevenissen, boeiend genoeg om het over het algemeen nogal matige acteerwerk een beetje door de vingers te zien. De film behoort niet tot het beste werk van Paul Verhoeven, maar is zeker niet slecht.

Keetje Tippel is de enige film van Verhoeven die zich afspeelt in de negentiende eeuw. Mooie beelden van het oude Amsterdam. Door de grauwe, donkere kleuren en vrij eenvoudige decors en kostuums ziet het tijdsbeeld er mijns inziens waarheidsgetrouwer uit dan alle toeters en bellen die je tegenwoordig in films over deze periode ziet. De film bevat weliswaar geen romantisch liefdesverhaaltje als Turks Fruit, mist het heroïsche van Soldaat van Oranje, het diepzinnige van De Vierde Man, desalniettemin vind ik het één van Verhoevens beste films. Mooie muziek van Rogier van Otterlo en fraai episch camerawerk van Jan de Bont. Het had er wellicht nóg grootser uit kunnen zien, als er wat meer geld voor was. Verhoeven wilde aanvankelijk het Palingoproer in het verhaal meenemen, een volksopstand uit 1886 waarbij door hard politiegeweld 26 doden te betreuren vielen. Uiteindelijk werd het een opstand van werklozen die niet zo heel overtuigend in beeld is gebracht. Maar Verhoeven maakt het in ieder geval niet mooier dan het in werkelijkheid was; bittere armoede, rijke machtswellustelingen, onaardige mensen, onderdrukking, mensen die zich letterlijk kapot werken, sociale onrust, ziekte, dood, verderf... Wat me ook zo aantrekt in deze film is de manier waarop Verhoeven het hoofdpersonage portretteert, Monique van de Ven als Keetje Tippel, een Fries meisje dat zich in Amsterdam aan haar armoedige jeugd en familie probeert te ontworstelen en in de prostitutie belandt. Ze is de tegenpool van haar oudere gemene zus, opportunistisch, maar heeft iets onschuldigs over zich en tegelijk iets strijdbaars. Ergens in de film is er een mooi shot van haar, gezeten op de rug van een paard in sjieke rijkleding, waar ze wel een Hollandse Jeanne D'Arc lijkt.

Paul Verhoeven viert vandaag overigens zijn tachtigste verjaardag. Bij deze dus nog van harte gefeliciteerd!!

Dit gaat om het in 1876 gebouwde stoomgemaal (het is dus geen wasfabriek, maar een gemaal) "Van Gennep" in Nieuwerkerk aan den IJssel (Kortenoord 106). Was nog een heel karwei trouwens om die te kunnen vinden, maar toch gevonden.

heel mooie decors

Vandaag herbekeken, ik vind dit een mooie indrukwekkende film met een goed waargebeurd onderwerp.

Mooie oude beelden uit de jaren 80 en hoe het er vroeger aan toe ging.

Monique van de ven en Rutger Hauer zie je hier schitteren in deze film, ook Carry Tefsen zag ik nog voorbij komen.

Alleen jammer dat zo op het einde opeens afgelopen was, maar verder een mooie nostalgische film.

Niet beter dan Turks fruit, het naakt in deze film viel op zich ook nog wel mee.

Ach zo verkeerd was dit nog niet op fraaie wijze werd ons een blik op de geschiedenis van Nederland eind 19e eeuw getoond. Op kosten of moeite werd niet gekeken want destijds was het de duurste Nederlands film ooit gemaakt. De film is gebaseerd op de dagboeken met levensverhaal van prostituee /schrijfster Neel Doff. Daardoor is het meer een anekdotische verfilming geworden. Door Monique van de Ven's mooie en vrolijke verschijning als Keetje blijft de film een continue luchtigheid over zich heen houden. Terwijl op de achtergrond van de film, je de armoede ziet in Nederland, de daaruit voortvloeiende opkomst van het socialisme en ook de belabberde omstandigheden van vrouwen. Verder een vrij typisch Nederlandse film van die tijd. Wat betekent dat er niet werd geschroomd met banale zaken als poepen, scheten laten, verkrachting, zelfbevrediging van een vrouw of een mannelijke erectie. Dat soort scènes kwam maar weinig in andere cinema terug en door zijn hardheid en het expliciet tonen was het beslist geen Hollywood-film. Uiteindelijk leverde het wel regisseur Paul Verhoeven, cameraman Jan de Bont en acteur Rutger Hauer genoeg succes op om te kunnen slagen in Hollywood.

Kostuumfilm, Monique van de Ven speelt wel goed en is aangenaam om naar te kijken.

Maar het verhaal stelt allemaal niet veel voor. Het is meer een beeld van de tijd, het is niet echt een verhaal.

Het einde kan niet abrupter zijn.

Eigenlijk een slechte verfilming van een boek imho.