I'll Cry Tomorrow (1955)

Prachtige shots, steen goed drama, en een hele goede Susan Hayward.

*DVDreview: regio 1 t/m 4.

Mooie, zij het gekuiste verfilming van het trieste en onstuimige leven van de eens succesvolle zangeres Lillian Roth, gebaseerd op haar gelijknamige autobiografie. Film stopt met haar optreden in de tv-show This is your life in 1953. Ook daarna is in het leven van Roth zoveel gebeurd (ze overleed in 1980), dat een uitgebreide remake niet misplaatst zou zijn.

Susan Hayward zet met een van haar allerbeste rollen treffend een aan lager wal geraakte ster neer. Ze zingt de liedjes zelf en dat gaat haar goed af.

Een heftige film!

Een rol waar iedere serieuze actrice van droomt, maar je moet van goeden huize komen om recht te doen aan het dramatische levensverhaal van Lillian Roth [Susan Hayward], die mede onder druk van haar ambitieuze moeder [Jo Van Fleet] al op jonge leeftijd groot succes heeft op Broadway en een handjevol films maakte (waaronder Animal Crackers met The Marx Brothers). Haar leven neemt echter een tragische wending wanneer haar grote jeugdliefde David [Ray Danton] kort na hun huwelijk na een kort ziekbed sterft. Lillian is er helemaal kapot van, maar ontdekt dat ze met behulp van drank eindelijk goed kan slapen. Maar dat is het begin van een verwoestende alcoholverslaving die haar reputatie en haar belangrijkste relaties op het spel zet.
Hoewel Van Fleet nog geen vier jaar ouder was dan Hayward, speelt ze hier haar moeder en dat is vooral in de openingsscènes goed te merken. Een ander minpuntje is dat Hayward er ook op de dieptepunten van haar karakter nauwelijks slechter uit ziet dan in haar hoogtijdagen. Die ijdelheid wordt echter gecompenseerd door haar sensationele vertolking, waarmee ze ook haar mede-acteurs tot grote hoogten weet brengen. Richard Conte is sterk als Tony, één van de weinigen die Lillian op confronterende wijze aanspreekt op haar alcoholisme. De slotconfrontatie tussen Hayward en Van Fleet is meesterlijk gespeeld en gefilmd. Hayward toont haar veelzijdigheid in de scène waarin ze overweegt zelfmoord te plegen, maar let ook op hoe ze door middel van haar blik het effect toont van haar eerste AA-bijeenkomst. Een prachtige productie met schitterende kostuums - waarvoor Helen Rose een Oscar won - en een prima score van Alex North maken dit tot een absolute topfilm.