Yagyû Ichizoku no Inbô (1978)

Grootse epische film met een indrukwekkende all star cast: naast de bovengenoemde zijn verder nog onder andere Etsuko Shihomi, Tetsuro Tamba en Isuzu Yamada te zien.

Met deze grote productie wilde Toei eind jaren 70 het (toen al) enigszins doodgebloede jidai geki genre nieuw leven inblazen, wat jammer genoeg mislukte. De oorzaak daarvan is moeilijk aan te geven, want deze geweldige film staat als een huis. 4*

Ik vond er betrekkelijk weinig aan. Het begon nog wel redelijk overzichtelijk maar na oeverloos geleuter dwaalde mijn gedachten zo af dat ik op een gegeven moment echt niet meer wist wie nou wie was. En de paar gevechten waren bijna nog saaier dan de gesprekken, dus die kregen me ook niet wakker.

Helaas een magere 2*

Matige theatrale samurai film. duurt eindeloos voordat die op gang komt ne de vechtpartijen zijn niet bijzonder. deed me aan slecht jaren 50 westerns denken... 2*

Onzin. Jaren 50 westerns??

Zeer solide jidai geki met een prachtige cast en een intrigerend plot.. Vele bekende gezichten voorbij zien komen (die ik helaas niet allemaal kan plaatsen). Toshiro Mifune heeft helaas nogal een onbelangrijk rolletje. Sonny Chiba heeft ook een bijrol, maar wel een belangrijke en ik denk niet dat ie er ooit cooler heeft uitgezien: in 't zwart, zwart lapje voor 1 oog, grote staart bovenop zijn kop, een echte bad-ass. Ik meen ook muziek te horen die in Kill Bill werd gebruikt, ik weet het alleen niet zeker. Verder een mooi plot over een machtsconflict in de hoogste regionen, dat me regelmatig aan Kagemusha en Ran deed denken. Zo ook de actiescenes: rauwe registraties van massale gevechten en weinig individueel special moves-gedoe, iets dat voor veel kijkers voortaan een must lijkt te zijn om actie-scenes te 'laten slagen'. Intens genoten van deze prachtige film. 4*

Trouwens ook een schitterend duel tussen Yagyu en de rivaliserende zwaardsmeester: in een flits zien we Yagyu letterlijk doormidden gekliefd worden, om daarna te zien dat de rollen eigenlijk omgedraaid zijn; Yagyu is de overwinnaar.

Een erg cinemabewuste zet van Fukasaku. Werd jaren later door Kitano herhaald voor zijn film Zatoichi (het Asano/Kitano-duel).

Ook dat shot an sich, gefilmd vanaf de achterzijde, het lichaam letterlijk in tweeen gespleten werd door Tarantino gebruikt in het Blue Leaves -gevecht in Kill Bill. Echte een hele dikke referentie naar zowel deze film als naar de finale van Babycart at the River Styx (Misumi, 1972).

Verder nog een dikke pluim voor de tragische en dramatische eindscene. Zeer mooi! Ik moet echt meer van Fukasaku zien. Gelukkig heb ik hier nog een film liggen.

Inderdaad! Had ook zo een Shakespeare-verfilming kunnen zijn.

Zeer goede Jidai Geki.

Het grote complot wordt zeer mooi uitgelicht doormiddel van de lange gespreken tussen hoogstaande politieke en militaire personages. Vergeet de ontzettend mooie productie ook niet. Alles oogt zeer realistisch (op een paar stukjes na) en de edo periode trekt je of totaal niet. Jidai Geki is een opzich zelf staand genre net als western of martial art films. Reken de film daar dus niet op af omdat het je niet trekt of omdat jij je er niet in kan verplaatsen.

Ik vond het prachtig om te volgen en juist de lange speelduur en het uitgebreide verhaal zorgt ervoor dat je het beste kan verplaatsen in Yagyu op het einde van de film.

4.0*

Ben het wel eens met deze vergelijkingen, maar de uitwerking vond ik lang niet zo sterk, en soms was het ook best warrig.

Inderdaad en deed mij ook denken aan Ran en Kagemusha.

Die Yagyu was wel een intrigant, zeg! Volgens mij komt er gauw een Japanse film uit over een plot om hem te vermoorden. Het plot van de film is gebaseerd op historische overleveringen en Yagyu, zijn zoon Jubei en Tokugawa Iemitsu hebben werkelijk bestaan. De laatste heeft het prachtige Toshogu heiligdom in Nikko laten bouwen. Vandaar dus dat de film soms wat praterig overkomt, maar ik vind dat Fukasaku toch een goede balans tussen de politieke intriges en de aktie heeft gevonden.

Op zich wel een gave rol voor Tetsurô Tanba, met zijn markante kop! Mifune had ik tot mijn schande niet eens herkend!

Yagyû Ichizoku no Inbô of Yagyu Clan Conspiracy is een typisch historisch samuraidrama à la Kurosawa, en dan weet u wat te verwachten: Een lading theatrale Jappen die om de haverklap hele dojo's platkrijsen alsof ze een wasabi in hun gat geroteerd krijgen.

Wat de kijker geroteerd krijgt is in elk geval een hutsepot aan subplotjes en personages, waardoor het vrij standaard machtsverhaaltje er nog muffer uitkomt dan het al is. Prins Karnaval verschijnt hier enkele keren in verschillende versies, heel plots en fragmentarisch wordt er een romantisch zijlijntje geschetst en een zekere Mon wordt even in de kijker gezet als goeie vechtgriet om dan verder weer bitter weinig aandacht te krijgen.

Ook in de vechtscene's zelf werd er maar half werk geleverd. De ene keer krijgen we een mislukt gorefest (let op de hilarisch neppe onthoofding), de andere keer hakken ze hun zwaard op elkander los zonder dat er ook maar 1 drupje bloed op hun kamerjas verschijnt. Wat een amateuristisch excuus van een film. De veldslagen zijn dan ook amper gedetailleerd en ronduit aartslelijk geschoten. De camera zwierelt er maar in, met zoals gezegd nauwelijks oog voor detail, en ook de montage is precies op goed geluk waardoor er slechts een warrig hoopje geweld overschiet.

[edit mod: stuk gericht op andere gebruiker verwijderd]

Op het einde van de rit had ik ook al lang geen idee meer wie nu wat misdaan heeft en waarom met al die verschillende personages, gebeurtenissen en clowneske toestanden, en eerlijk gezegd interesseerde het me ook geen fluit. Theatrale rommel doet nu eenmaal iets met mijn concentratievermogen, en slechte choreografie doet pijn aan de ogen.

Eentje om op historische wijze in de prullenbak te roteren.

0,5*

Off-topic verwijderd.

Deze samoerai film blikt eerder vooruit naar het commerciële tijdperk van de jaren 80 (waarin Fukasaku nog heel wat fantasierijk werk afleverde) dan dat het doet terug denken aan de chanbara van de jaren 50 die het genre populair maakte of de new wave van de jaren 60 waarin cynisme en satire het genre naar een hoger plan tilde. De aanwezigheid van Chiba en zijn "Japan Action Club" (Etsuko Shihomi en Hiroyuki Sanada hier in prominente rollen) doet em dat vooral. Want hoewel Fukasaku soms wel wat aparte keuzes maakt, is de film nergens echt heel uitzinnig. Valt een beetje tussen wal en schip nu. Het mist een tikje klasse aan de ene kant en biedt veel te weinig actie en entertainment aan de andere kant.

Rommelig zou ik het niet willen noemen. Als je de personages een beetje kent (en veel van deze figuren komen in meerdere films terug), en het genre, dan is het allemaal uitstekend te volgen. Maar het komt gewoon niet echt tot leven. Ik heb me er mee vermaakt, dat wel, maar had stiekem een moderne(re) samoerai klassieker verwacht, en dat is het zeker niet.