The Crimson Kimono (1959)

Een aardige film van Fuller met in de hoofdrol James Shigeta (Takagi uit Die Hard). Als thriller stelt het niet zo veel voor, voor fans van Fuller is het echter wel een interessante film.

3*

Een verrassend vlakke en daardoor nogal oninteressante film. De film is vooral opvallend omdat Asian Americans een prominente rol spelen. Kan me even geen film herinneren die dat ook heeft in die periode. Verder een nogal standaard (nihilistische) Fuller-noir. Niet slecht, niet goed.

Altijd wel geinteresseerd in Fuller. Vannacht maar eens proberen te kijken.

Door de moord in het begin op een stripteasedanseres denk je te kijken naar een misdaadfilm. Daarna blijkt echter dat het meer om een liefdesfilm draait, waarin de problematiek van een interraciale relatie van een blanke vrouw en een Japanse man beschreven wordt. Het stuivertje wisselen rond een in die tijd nogal gevoelig liggend onderwerp zorgt ervoor dat het verhaal nu wat wisselvallig overkomt. Door de soms rijke, lekker eigenzinnige, regie van Samuel Fuller is de film nog steeds het bekijken waard.

Een zeer fijne B film, met hoofdletter B. Fuller weet niet of ie nu een genrefilm wil maken of een serieus sociaal issue wil aansnijden, dus hij doet het allebei maar een beetje. Het resultaat is een heerlijk incoherente zooi vol prachtig slechte dialoog ('I know that look in his eyes: I've never seen it on him or anybody else'). En ondanks alles werkt Fuller's multiculti boodschap wel: de openlijke interesse in de Japanse cultuur die hij hier toont was ongekend voor een Amerikaanse filmmaker anno 1959. 3,5* voor deze waardige guilty pleasure.

Wat begint als een typisch moordmysterie ontaardt uiteindelijk in een raciaal melodrama met veel Japanees-Amerikaanse couleur locale. Qua plot uiterst mager, maar wel fraai geschoten en emotioneel overtuigend / intens.

Japanees?

Ja, de film speelt zich af in een Japanese wijk van Los Angeles.

'Japanse' zeggen wij Hollanders dan

Beetje een tegenvaller. Verhaal kent geen enkele spanning, waardoor de 80 minuten voorbij kruipen.

2,5

Rare film. Eentje waarin een moordmysterie verandert in een soort melodrama over vervreemding en raciale verhoudingen. Nauwelijks spannend, maar ergens ook weer radicaal in wat de film doet. Het weet me nergens ècht te overtuigen, maar is wel weer heel interessant en heel anders dan zelfs andere Fullerfilms.

Goed. Bij Fuller heeft melodrama altijd voorrang. Deze menage à trois heeft een opmerkelijke motivatie van de vrouw (ze springt zeer gemakkelijk van de ene naar de andere) terwijl de mannen het emotioneel veel moeilijker hebben om te kwetsen. Daarbij haalt Fuller er nog een raciale argumenten bij om het nog intenser te maken. Vrienden voor het leven (al laat Fuller een homosexuele kant uitschijnen door in het appartement waar ze beiden wonen maar één slaapkamer te tonen) die plots tegenover elkaar staan en verwijten van racist om de oren slaan. Het begin is vintage Fuller (met de moord op de prostitué) maar gaandeweg zakt het niveau omdat het nooit dieper gaat dan die standaard driehoeksverhouding met gebroken harten, schuld en boete.