Ja, Ik Wil! (2015)

Wat een bagger zeg

Hier is een markt voor en in het genre is het natuurlijk behoorlijk voorspelbaar maar toch heel aardig vermaak.

Voor de verandering ga ik iets positiefs schrijven over een Nederlandse romkom. En ik stem zelfs ruim boven het gemiddelde. Waarom? Twee woorden: Elise, Schaap.

Nooit van die hele vrouw gehoord tot de serie Undercover, natuurlijk. En talloze typetjes bij de TV Kantine (met Margaret Thatcher als absolute hoogtepunt). Qua verschijning de perfecte combi tussen girl next door en classy dame. Ze heeft ook een hoofd waar je alle kanten mee op kan. Heel knap hoe ze in korte tijd een household name is geworden.

Ook nog nooit van Martijn Lakemeier gehoord, maar hij zet een heel leuk, naturel personage neer. Thijs Römer doet weer waar hij goed in is: een asshole spelen. Verrassend goed acteerwerk van Yvon Jaspers (voor een niet-actrice dan). Het hele homo-subplot is er aan de haren bijgesleept en al het andere is ook stom en suf (met uitzondering van Henry van Loon, natuurlijk).

Het is echt een film die vrouwen in slobbertruien kijken vanaf de bank onder een fleece dekentje, met een bak Ben & Jerrys of een roseetje, als het even kan met de bestie op bezoek, ook onder een dekentje.

Maar voor mij als man is het ook prima door te komen, enkel en alleen door het talent van Elise Schaap, die laat zien met heel weinig heel goed uit de voeten te kunnen. Ze draagt de film geheel eigenhandig. Wat mij betreft één van de beste actrices die ons land rijk is.

3,5 sterren

Niet heel slecht. Vooral Schaap is een leuke actrice en Lakemeijer is een leuke verrassing, waarme het centrale duo de film genoeg flair geeft. De bijrollen waren allemaal een stuk minder (vooral die mannen hebben 0 chemie met Schaap), de humor wel erg simpel en richting het einde blijkt het tempo toch niet heel geweldig want ondanks de korte duur, duurt de film voor m'n gevoel vrij lang. 2,5*.

Roos [Elise Schaap] is de vaderlandse Bridget Jones: ze is de dertig gepasseerd, ziet dat steeds meer oude vrienden en bekenden in het huwelijk treden, en wordt op lompe wijze gedumpt door Pieter [Jeroen Spitzenberger] die haar ook nog eens toebijt dat ze niet haarzelf durft te zijn. Roos vindt enige soelaas in haar werk als laborante en wordt door haar baas [Loes Haverkort] opgezadeld met de laconieke stagiaire Daan [Martijn Lakemeier]. Wanneer een andere ex [Harry van Loon] haar uitnodigt voor zijn bruiloft neemt Roos Daan mee als introducee. Tijdens die bruiloft maakt ze kennis met Jacob [Thijs Römer] voor wie ze meteen als een blok valt. Maar is hij de wel de ware? Voorspelbare romantische komedie zou nauwelijks de moeite van het bekijken waard moeten zijn, maar dankzij het charisma van en de chemie tussen Schaap en Lakemeier is dit ondanks het een chronisch gebrek aan originaliteit prima uit te zitten.

Een stereotype Nederlandse romkom - vol met strontvervelende BN-ers die strontvervelende typetjes spelen. Als je het dat al noemen mag, want het komt toch niet echt over alsof ze daar heel diep voor in de method acting gedoken zijn. Met, moet ik zeggen, in dit geval nog wel een paar kleine positieve uitschieters in de vorm van Schaap, Lakemeier en wellicht zelfs Jaspers, al heeft die eigenlijk niks te doen. De hond is zoals wel vaker in dit soort films verreweg het leukst.

Leuk wordt het eigenlijk nergens, maar dat past ook wel een beetje bij het genre - je moet allang blij zijn dat de obligate poep- en plasgrappen deze keer eens achterwege blijven. Van de chemie tussen Schaap en Lakemeier is mij niet echt iets opgevallen overigens.

Ladiesnight

Vorige week bezocht ik samen met mijn moeder de Ladiesnight in onze plaatselijke bioscoop. Aan de ene kant wilde ik eerst niet gaan omdat het een Nederlandstalige film was, en die bezoek ik toch nog altijd een beetje met het vooroordeel dat Nederlandse films niet zo goed zijn. En misschien vind ik het ook wel wat saai dat vaak toch dezelfde acteurs in al die films zitten. Maar ik had een trailer gezien en stiekem trok de film mij toch wel, dus hadden mijn moeder en ik weer even een gezellig avondje uit. Of we ook van de film genoten hebben?

Openingsscène

De openingsscène van de film was uiteraard grappig bedoeld, maar ten opzichte van een voor de rest – op een aantal dingetjes na – redelijk realistische film viel deze een beetje uit de toon. Oké, nu ik er over nadenk zijn er veel meer dingen die eigenlijk onrealistisch zijn, maar die scène was voor mij niet zo pakkend als hij had moeten zijn. Hoewel ik het verder nogal raar vond gaan in het bedrijfsleven in Ja, ik wil (kan een baas zich echt zo gedragen als de baas van Roos?), moet ik wel zeggen dat ik met deze twee dingen ook wel de enige echte minpunten van de film heb besproken. Valt mee toch?

Opvallend: Martijn Lakemeier

Wat mij opviel zijn de acteerkunsten van acteur Martijn Lakemeier in de rol van Daan. Hij was direct erg likable en ik leefde helemaal met zijn personage mee. Hij was erg overtuigend en liet mij echt denken dat hij altijd zo vrolijk en optimistisch is. Een genot om naar te kijken, hij steelt de show. Voor iedereen een Daan graag.

Andere sterke acteurs

Ook Elise Schaap was voor mij nog nieuw – maar wat wil je ook, ik kijk zelden Nederlandse films en verder alleen de tv-serie Divorce. Hierdoor kende ik Jeroen Spitzenberger die de rol van Pieter speelt al wel. Maar terug naar Elise Schaap; ze is perfect in deze komische rol en heeft een goede chemie met Martijn Lakemeier. Maar de film is niet alleen komisch, het kaart ook nog even het thema transgender aan op een manier die ik erg goed vond. Vooral ook de speech die door het personage van Thomas Cammaert wordt gegeven vond ik erg sterk.

Kwaliteit Nederlandse films

De kwaliteit van Nederlandse films is de laatste jaren zeker wel verbeterd, alsook de acteerkwaliteiten van de acteurs, en ik heb enorm genoten van Ja, ik wil. Heel stiekem durf ik zelfs wel toe te geven dat ik hem leuk genoeg vond om hem over een paar maanden nogmaals te kijken. Erg leuk ook vind ik dat ze moeite hebben gedaan de link tussen Elises werk en de serie Friends in de film te verwerken.

Conclusie

Ja, ik wil is een heerlijke romantische komedie, vol met clichés maar dat maakt helemaal niet uit. De ideale film om even samen met je vriendinnen of je moeder te kijken als je zin hebt in een romantische en komische film tegelijk. Een lekkere romcom dus. Wist je trouwens al dat Ja, ik wil de best bezochte Nederlandse ‘Ladiesnight’ van dit jaar is?

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).