La Famiglia (1987)

Mooi dat grote huis en prachtig die lange gangen die steeds weer een (tijd)episode afsluiten. Maar 80 jaar in slechts twee uur film is teveel van het goede. Daardoor geen uitdieping en doordat er behoorlijk wat personages de revue passeerden was er ook geen ruimte om je met één van hen te identificeren.

Mooi beeld van een Italiaanse familie. De film gaat wel heel snel door de tijd, waardoor het soms even zoeken is om wie het nu gaat. Ook niet echt beeld van de tijd waarin een bepaalde scene zich afspeelt.

Best aardige filmkroniek. Uitwerking van de personages als de vader vind ik een beetje te weinig.

Als familiekroniek niet helemaal geslaagd, omdat het verhaal geregeld te grote stappen in de tijd maakt en daardoor nauwelijks toekomt aan het uitwerken van de diverse karakters.
Sterke rol van Vittorio Gassman, maar dat is eigenlijk geen verrassing want die is altijd goed.
Zeker niet de beste film van Ettore Scola.

Ben het wel eens met de berichten hier. Op zich focust de film zich in zijn geheel op (de familie van) Carlo, maar toch miste ik de echte diepgang waardoor dit geen aansluiting vindt bij zijn beste werk. Begrijp me niet verkeerd, het is erg vermakelijk. Scola is een prima regisseur. Die scene dat Carlo geld steelt, zijn vader verbolgen is en als hij de kamer uit is in de lach schiet zijn erg geslaagd. Het is zo’n herinnering die je bij blijft als kind en daardoor is het logisch dat het in de film zit (de film had Amarcord kunnen heten), het zegt wat over de opvoeding die Carlo genoten heeft (wat hem heeft gemaakt wat hij is) en het is een leuke scene. En zo zijn er nog veel meer leuke en geslaagde momenten. De camera die zwiert door de gangen. De zelfmoordneigingen van die tante, waarbij die andere tantes best wel willen helpen en best nog meer scènes waar ik even niet op kom. Moest een beetje aan Radio Days denken. Scola heeft ook wel humor en hij vermengt dat mooi met drama over het repeterende van het leven.
Maar nogmaals, deze film miste net dat stukje karakterontwikkeling of uitdieping dat bijvoorbeeld wel zat in Una Giornata Particolare. Ik kan er niet helemaal mijn vinger opleggen, maar hoe goed kennen we die Carlo en zijn familie nu echt?. Daardoor slechts 3,5 sterren.

Carlo door de jaren heen

Ettore Scola was zo'n regisseur wiens naam ik al wel eens vaker had zien passeren bij mijn interesse in Italiaanse film maar waar ik blijkbaar in al die jaren nog niets van had gezien. Wat straf is aangezien ik zowel deze La Famiglia alsook Passione d'Amore op DVD heb liggen. Hoog tijd dus om daar eens iets aan te gaan doen en uiteindelijk maar voor La Famiglia gekozen voor de aanwezigheid van Fanny Ardant. Het dubbeltje had evengoed naar Passione d'Amore kunnen gaan want Jean-Louis Trintignant ligt ook in de bovenste schuif ten huize Metalfist.

In ieder geval: fijne kennismaking maar ik heb er een beetje een dubbel gevoel bij. Het is mooi meegenomen dat ik sowieso al een grote fan ben van dit soort uitgesponnen Italiaanse familiekronieken waarbij je ettelijke decennia personages volgt, maar Scola kiest een te grote tijdspanne en neemt er te weinig tijd voor in beslag. Het lijkt wel alsof hij dat effectief zo bedoeld heeft (de opmerking tijdens de finale foto waarbij hij vraagt welk kind hij eigenlijk op zijn knie heeft zitten lijkt het algemene gevoel van de kijker te bevatten. Ook die aankomst van de grote familie met Carletto die telkens de deur komt opendoen, en vaak zelf ook niet lijkt te weten wie hij überhaupt binnenlaat, geeft me datzelfde gevoel) maar dat is dan wel een jammerlijke zet. Bevreemdende film ook in de zin dat er eigenlijk weinig gebeurt maar dat je toch gekluisterd aan het scherm blijft hangen. Vanaf de eerste seconde wordt duidelijk dat Carlo de spilfiguur gaat zijn maar Scola had misschien toch in een aantal nevenpersonages mogen knippen. Nu is het toch vooral wat een kluwen van wie wie nu weer is.

Maar langs de andere kant zou ik dan ook weer niet weten wie je zou moeten knippen, want ze hebben allemaal wel hun fijne momentjes. De drie tantes (gespeeld door Athina Cenci, Alessandra Panelli en Monica Scattini) zorgen nog voor wat humor maar ook die scène met het gestolen geld en iedereen die aan tafel in lachen uitbarst is heerlijk. De focus is dus voornamelijk op Carlo te liggen en die wordt degelijk door Vittorio Gassman (die ook nog eens de rol van de grootvader van Carlo aan het begin op zich neemt) gespeeld. Was te verwachten natuurlijk, want Gassman heeft me nog niet eerder teleurgesteld maar ook Fanny Ardant is weer eens uitstekend op dreef. Verder is Scola blijkbaar ook gewoon een mooifilmer. Dat gigantische huis is sowieso al geweldig natuurlijk maar de manier waarop hij met die grote gangen speelt, het doet me nu al zin krijgen om aan Passione d'Amore te beginnen.

Met zijn oeuvre er op na te kijken kom ik zelfs nog tot de conclusie dat ik ook nog Una Giornata Particolare in bezit heb. Die is aan de aandacht ontsnapt aangezien die iets verderop bij Sophia Loren in de collectie staat, hoog tijd dus dat ik de boel nog eens herschik. Ik heb het gevoel dat die andere films misschien nog wel net iets beter zouden kunnen zijn maar al bij al een erg aangename kennismaking.

3.5*