The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert (1994)

film vol humor en hilarische maar ook serieuze momenten.

ik heb hem zeker al 10 keer gezien en hij verveelt nog steeds geen minuut.

heerlijke humor

een paar leuke kostuums.

Er gebeurt verder niet echt heel veel dramatische dingen.

Er word leuk geacteerd, maar het verhaal was erg matig en luchtig.

Ik moest het meest lachen om de naam van het hondje wat ze onderweg tegen kwamen.

Een fijne roadtrip met de nodige dosis zelfspot, humor en drama. In combinatie met de fraaie Australische vergezichten van de outback en de overdreven hysterische kostuums blijft dit toch wel een erg leuke film.

Ik werd er vrolijk van.

Verhoogt, na 2de kijk beurt nog steeds immens genoten en gelachen.

Trailer.

Heerlijk filmpje.

Gortdroge komedie (This is an ABBA-turd? ) waarin twee travestieten en een transseksueel een roadtrip ondernemen om ergens in het midden van de woestijn een aantal optredens te geven. De situaties waarin de drie heren (?) in verzeild raken zijn vaak hilarisch. Het is moeilijk om één acteur eruit te pikken want zowel Weaving, Stamp als Pearce spelen geweldig, maar als het dan toch moet kies ik laatstgenoemde. Pearce legt zo veel goesting in z'n personage dat het een genot is om naar te kijken.

Uitstekend!

Ja, best leuk. Verhaaltechnisch weinig bijzonders, maar daar draait deze prent dan ook niet om. Het zijn vooral de acteurs en de door hun geproduceerde dialogen + grappen die deze film goed moeten maken.

Goede rollen van Weaving, maar vooral Stamp. Pearce valt een beetje buiten de boot met z'n over-the-top performance. De mooiste momenten zien we onderweg in de woestijn, o.a. de enorme wapperende jurk.

Deze film is best onderhoudend, maar de serieuze ondertoon werkt niet helemaal. Gebaseerd op de humor en de muziek scoort deze film prima. De kleurrijke kostuums en het extravagante gedrag zijn heerlijk om naar te kijken. De reisavonturen komen wat geforceerd over en de confrontaties met de conservatieve hetero wereld zijn net te voorspelbaar. Toch gewoon leuk vermaak, deze prent.

Ik kende de film al langer dan vandaag, ooit eens bekeken in een ver verleden.

Maar ben eigenlijk nooit opgetogen geweest over deze film, en ben dat nog steeds niet.

Waarschijnlijk omdat het niet mijn ding is zeker.

Mooie muziek wel, maar verder toch niet iets dat me kon boeien of bekoren.

Het bezwaar van "weinig verhaal" was niet bij me opgekomen, wèl de bedenking dat de drie hoofdpersonen wel èrg licht denken over een bezoekje aan provinciale vermaakscentra: dat slechts één van hen slechts één maal met zulke non-verbale agressie in aanraking komt (althans voor zover we zien) is tamelijk ongeloofwaardig, maar wanneer ik zie hoe Bernadette er in slaagt om een militante vrouw met een vrij matige one-liner ("light your tampon") het zwijgen op te leggen en het naderende onheil weet af te wenden (en even later zelfs met haar in een drinking contest verwikkeld is), begrijp ik dat het niet per se de bedoeling van de regisseur was om hier een totaal realistisch portret van de ups & downs van Mitzi, Felicia en Bernadette van te maken, en dat accepteer ik. Daarna heb ik me hier over het geheel genomen meer dan uitstekend mee vermaakt, met een speciale vermelding voor Terence Stamp: ik heb hem al in twintig films gezien, maar daarin heeft hij zó weinig indruk op me gemaakt dat ik hem op basis daarvan altijd heb beschouwd als iemand die dan wel tegelijkertijd met kanonnen als Peter O'Toole, Albert Finney, Richard Harris en Tom Courtenay is opgekomen maar feitelijk nooit hun niveau heeft gehaald. Als Bernadette is hij echter werkelijk fantastisch: kwetsbaar zonder melig te worden, sterk zonder in machismo te vervallen, grappig en ontroerend tegelijk, een openbaring om deze acteur eens in volle glorie te zien, en dat op z'n 55ste. In z'n eentje is hij goed voor de helft van mijn waardering voor deze film.

Drag queens waren enorm populair in de jaren '90. Een film over de cultuur van deze in vrouw verklede performers en entertainers kon dan ook niet uitblijven. Hugo Weaving en Guy Pearce moet je toch gezien hebben hier... ze zijn redelijk onvergetelijk, en dit nog voor ze hun doorbraakhits scoorden. Vooral Pearce speelt hier één van zijn enige echt komische rollen. Ik denk dat iedereen zich daar echt moet geamuseerd hebben op deze filmset.

Adventures... is een excentrieke, kleurrijke, geestige maar ook menselijke roadmovie geworden. Er wordt gek gedaan (de scène waarin ze het dance nummer Finally opvoeren, ), maar tussen de malligheid door weerklinken ook enkele ernstiger noten die te maken hebben met de "normale" levens die ze hebben moeten opofferen. Daar vindt de film een goed evenwicht, een evenwicht dat ook in stand gehouden wordt door Terence Stamp als de oude drag die het stilaan wel gezien heeft (vooral Abba!).

Heeft ff geduurt voordat ik deze film heb gekeken. Heeft ook ff geduurt voordat ik in de film zat. Dit omdat de film bol staat van dialogen, verwijten en het belachelijk maken van elkaar. Na een uurtje ongeveer zat ik in de film en begon deze zowaar vermakelijk te worden. Dacht zelf ook dat deze film uit 2005 ergens kwam maar dus al een 10 tal jaar ouder. Ook fijn dat Coober Pedy angedaan wordt, staat nog op mijn lijst van te bezoeken plekken op deze wereld.

Do you have the Texas Chainsaw Mascara?

Een bij tijd en wijle oogverblindende road movie en daarnaast een echte klassieker. De muziek, de humor, de vlijmscherpe dialogen, de kostuums, pruiken, make-up etc., het is gewoon helemaal af. Op en top amusement, maar zeker ook met de nodige dramatiek. Terence, Hugo en Guy zijn geweldig op dreef in deze heerlijke film en zetten alledrie hun beste beentje voor. Onvergetelijk ook wat die mevrouw met die ping pong ballen doet. Hilarisch.De film heeft ook meer dan terecht de nodige prijzen gewonnen waaronder de oscar voor beste kostuumontwerp.

'That's just what this country needs: A cock, in a frock, on a rock'

De gay versie van Easy Rider!!
Met de acteurs van Generaal Zod, Memento en Agent Smith in een jurk, cruisend door de woestijn in een roze bus genaamd Priscilla.........

Heerlijke film. Een echte klassieker.
Een meesterwerkje over het beleven van vrijheid dat nu, 25 jaar later nog net zo relevant als de dag dat hij uitkwam. Je mag meekijken met 3 dragqueens op avontuur. 'On the road' naar een optreden:
Felicia is een hilarische jonge hond die alle fouten nog moet maken, Mitzi is een vader van middelbare leeftijd en Bernadette is een oudere transsexueel die langzaamaan aan haar senioriteit begint te accepteren.

De luchtige karakters van deze heren (en dame) zorgen ervoor dat je breeduit kunt blijven lachen ondanks de drama's die zich soms ontvouwen. Ze zijn vol van ironie, gay-clichés en spot. En natuurlijk ontkom je niet aan de thema's: vrijheid, verdraagzaamheid en tolerantie als hoekstenen van de gay lifestyle. Maar ze laten ook de stigma's zien en de negatieve impact die transsexualiteit of de identificatie gender-fluid of genderqueer kan hebben op het dagelijks leven. Gelukkig speelt dat geen hoofdrol en blijft de toon luchtig. Het is vooral een viering van de regenboog-cultuur en een open uitnodiging tot 'finding your tribe' voor een jongere generatie.

Ik moet bekennen dat ik als rechtgeaarde hetero niet genoeg weet van de gay-scene om alles uit deze film te halen dat erin zit, desalniettemin kan zeker wel genieten van de kracht en positiviteit die er vannuit gaat en de droge humor. De beelden van die zingende queen op het dak van de bus vond ik hilarisch, al zou ik je niet kunnen vertellen waarom ze op t dak zat.

Best aardig.

Allicht dat het in de jaren '90 wat scherper en aparter was, ondertussen is een film over drie drag queens niet zo héél speciaal meer. Gelukkig wel met acteurs die drag queens spelen en geen "bekende" drag queens uit het wereldje, dat komt het acteerwerk doorgaans niet ten goede.

De film brengt een leuke mix tussen road movie en luchtige comedy. Klein streepje drama erbij ook, maar dat wil niet zo heel veel indruk maken. Gelukkig lijkt dat ook niet Elliott's hoofddoel, waardoor de film best vlot blijft lopen en niet te neerslachtig wordt.

Een hoop kitscherig drag queen gedoe, maar de drie centrale heren doen het best goed. Elk hun eigen karakter, elk op hun manier sympathiek, maar ook lekker irritant. De film duur gelukkig ook niet te lang, het Australische landschap biedt iets extras en de figuren die ze onderweg tegenkomen zijn ook komisc genoeg.

Een grootse film vind ik het zeker niet, wel een vermakelijke.

3.0*

Vooruit dan maar, voor deze keer.

Kleurrijke comedy die het altijd weer goed met al zijn absurditeit, kleurrijke kleding en vooral keiharde snedige soms bitchy opmerkingen.

Een uitermate simpel verhaal wordt geschetst over twee travo's en een omgebouwde kerel die op tour gaan in de outback. Iets dat vooral leid tot een botsing tussen behoudendheid en extragvangte uitspattingen. Soms met moeite geaccepteerd, een andere keer niet. Opvallend hoe gemakkelijk ze opgenomen wordt door de Aboriginals, zelf uiteraard ook outcastst en niet vreemd. Eenmaal onderweg vraag ik me ook herhaaldelijk af hoe deze drie hun bestemming gaan bereiken, de kans dat ze elkaar zat raken en de kop inslaan lijkt groter.

Met Weaving en Pearce vind we verbazingwekkend genoeg twee acteurs in die rare jurken en make up die toen nog kleine volk maar inmiddels A-listers zijn. Hun rol, incl Stamp natuurlijk, spelen ze prima en Pearce is geweldig als over the top bitch altijd gemene opmerkingen makend of op zoek naar problemen. Hilarisch zijn de optredens, vooral de laatste in het hotel, maar ook de ontmoeting met Bob en zijn merkwaardige vrouw.

TAoPQoD is dan ook een bijzonder vermakelijk film die vooral zijn verhaal doet over discriminatie, vooroordelen en vooral acceptatie. Accepteer gewoon een ander en het is toch zijn feest als hij in absurde jurk wil lopen? Priscilla is meer dan prima en vermakelijke film met een aantal acteurs zoals je ze nog nooit zag en vooral ook goede acteerprestaties. De gewone prijzen voor aankleding en kostuums is ook niet raar. De film is gewoon leuk.

You see what you get. Ik kende de film eigenlijk niet, maar je wordt onmiddellijk in de wereld van de queer en traverstieten gegooid. En ik vond het best verademend en erg leuk om volgen. Dat komt onder meer door de fijne luchtige aanpak van 3 mannen die een roadtrip doen naar Alice Springs, een stadje in centraal Australië. Erg leuk en gedegen prestaties van het trio Weaving-Pierce-Stamp die het beste van zichzelf geven. Ik had ook de indruk dat ze er echt van genoten.

Een aantal keren me echt een deuk gelachen. Voor de gevatte spitsvondige opmerkingen van Bernadette. Zeker die ene keer toen ze die cafébazin van antwoord diende met "Steek je tampon in de fik en steek hem in je doos. Het zal het enige zijn wat daar beneden vuurwerk oplevert", om dan de verbaasde blikken te zien van de omstanders die dan meteen in een lachsalvo uitbarsten. Heerlijk. Maar de hele film bevat wel van die smeuïge quotes en leuk gekissebis met de drie heren en later ook met Bob.

Een feel good movie met ook een vleugje tragiek wanneer het zoontje van Mitzi ten tonele komt. Je had toch het gevoel dat ondanks het zichzelf zijn dat Mitzi zich wat schaamde voor zijn zoon. De contacten tussen hen beiden waren dan ook teder. Vermakelijkheid en luchtigheid primeert wel in deze film die een bepaalde vibe heeft. De verwensingen en het homofobe gedrag is wel aanwezig, maar beheerst de film niet waardoor het niet te zwaar wordt. Fijn!

Een film die vooral wordt gered door de leuke en excentrieke hoofdpersonages, want de visuele regie van regisseur Stephan Elliott had gerust wat scherper mogen zijn. Het gebeuren maakt veelvuldig gebruik van gave locaties, maar uiteindelijk wordt er toch beduidend weinig mee aangevangen. Nu komt dat natuurlijk omdat Elliott inhoudelijk ook wat te melden had, maar niettemin is het jammer om zo'n mooie achtergrond een beetje verwaarloosd te zien worden. De veelzijdigheid aan kleurgebruik komt op die manier niet zo mooi uit de hoek, maar gelukkig wordt dat enigszins gecompenseerd met grappige dialogen en absurde situaties. Aangezien de meligheid uiteindelijk de wat serieuzere kant van het verhaal overheerst is een speelduur van 104 minuten net te lang, maar ik heb me niettemin geen moment lopen vervelen. Terence Stamp levert hier wellicht één van zijn beste rollen af.