Ainda Estou Aqui (2024)

Vanaf 13 maart 2025 in de bioscoop (The Searchers)

De publiekswinnaar van het IFFR. Goede film, hij begint erg spannend, kakt vervolgens af en toe een klein beetje in (of het komt omdat het mijn 5de film van de dag was, dat kan ook), maar blijft overall een zeer goede film.

Dankzij deze vriendelijke vriend mijn IMDb top 250 niet meer compleet. Daar moest maar eens iets aan gebeuren

I’m Still Here review – wrenching true-life saga of a Brazilian family torn apart by military rule | Theguardian.com

Bijzondere op waargebeurde feiten gebaseerde film over de familie Paiva die geconfronteerd wordt met het dictatoriale regime in de jaren '70 in Brazilië.

Nog in de running voor drie Oscars en als het aan mij lag mag Fernanda Torres het beeldje mee naar huis nemen. Fenomenale rol!!

Vanaf morgen in de Belgische bioscopen

I’m Still Here - Fast Forward review

Verhaal is niet heel verrassend, maar de aankleding en het acteren van Torres zijn fenomenaal.

Voormalig Braziliaans congreslid Rubens Paiva [Selton Mello] woont in 1970 in Rio de Janeiro in de veronderstelling dat het autoritaire regime dat verantwoordelijk was voor zijn afzetting hem met rust zal laten zolang hij zich gedeisd houdt. Maar in 1970 wordt hij toch opgepakt en later ook zijn echtgenote Eunice [Fernanda Torres] en oudste dochter Veroca [Valentina Herszage]. Eunice en Veroca komt vrij, maar krijgen geen duidelijkheid over wat er met Rubens is gebeurd. Wel worden ze vanaf hun vrijlating 24 uur per dag in de gaten gehouden door agenten in burger. Het scenario gaat niet zozeer over politiek in Brazilië, maar over een moeder met vijf kinderen die leven in onzekerheid over het lot van een vader en echtgenoot. Torres kreeg de meeste lof voor haar acteerprestatie, maar het is te danken aan Salles, casting director Leticia Naveira en de jonge acteurs die de kinderen van Rubens Paiva spelen dat het ensemblespel zo authentiek is. Aan het einde zien we foto’s van de echte familie Paiva.

Eindelijk gezien, mijn IMDb top 250 is weer compleet. Al zit ik er eerder wat aangedaan bij dan euforisch, want Salles' film hakt er ondanks zijn ingetogenheid flink in. In het jaar 1971 heerst er in Brazilië grote onrust en worden de burgers onderdrukt door de militaire dictatuur. Eunice is moeder van vijf kinderen en getrouwd met voormalig congreslid Rubens Paiva, die zich na zijn afzetting al jaren voorzichtig gedeisd houdt en de politiek volledig de rug toe heeft gekeerd. Maar het blijkt niet genoeg. Wanneer hij op een dag wordt opgepakt door de politie, staat Eunice er plots alleen voor.

Ondanks de zware materie, eert Salles zijn hoofdpersonen door eerbiedig met de historie om te gaan, zonder overdrijving of voor dramatisch effect zaken aan te dikken. Toen Paiva's zoon aangaf dat zijn moeder nooit huilde waar haar familie bij was en zich altijd inhield, heeft Salles alle scène waarin Fernanda Torres huilde uit de film geknipt. Niet geheel verrassend zorgt die getemperde emotie juist dat de verscholen pijn en het verborgen verdriet exta zichtbaar zijn in het kleine gebaar en de mimiek. Geen gekke beslissing als je het mij vraagt. Dat Salles vanaf zijn 13e met deze familie bevriend is, voel je ook wel terug in de zorg die aan de film lijkt te zijn besteed.

Eigenlijk had ik deze in de bioscoop willen zien, maar ik kon niet wachten toen ik hem vanmorgen online zag staan. Wellicht dat ik hem alsnog in de bios meepak, voor een herziening. Dit soort releases wil ik graag financieel steunen. Het acteerwerk van de hele cast is uitstekend, maar de beide Fernanda's (die ik allebei eerder al zag in deze challenge, en in het echte leven ook moeder en dochter zijn) springen eruit. Torres werkte bijna 30 jaar geleden eerder samen met Salles in Terra Estrangeira (1996), en ik denk dat ze met de hernieuwde samenwerking erg tevreden zullen zijn. Mooi detail is dat Montenegro in 1999 voor Salles' Central do Brasil de eerste Braziliaanse actrice was die werd genomineerd voor een Oscar voor Beste Actrice, terwijl dochter Torres voor deze Salles de tweede was die die eer ten deel viel. Ze won niet, maar zal gerust ook trots zien geweest op het beeldje voor Best International Feature Film. Ik moet The Girl with the Needle en The Seed of the Sacred Fig nog zien, maar stiekem verwacht ik niet dat die hier over heen zullen gaan. Vooralsnog een verdiende winnaar dus, wat mij betreft. Qua publiekswaardering (IMDb gemiddelde) is het in ieder een no-contest.

Een langzame film met weinig actie of thrills, maar wel een oerdegelijke, ingeleefde en ingetogen biografisch drama met sterke vertolkingen, en onderhuidse spanning. Prachtige score van Warren Ellis trouwens. Als die omschrijving je niet warm maakt, dan zou ik wellicht iets anders kiezen. Maar voor de liefhebbers raad ik Ainda Estou Aqui volmondig aan.

4,2*

Twee weken terug gezien in Enschede in een zaal die vol Portugeessprekende personen zat, geinig om eens mee te maken.

Dit is een film die echt steeds beter en beter wordt en juist het stuk dat me normaal weinig doet, aan het eind met een enorme tijdssprong, wist me enorm te raken. Misschien wel omdat Salles in die anderhalf uur ervoor al flink heeft lopen beitelen. Geduldig maar precies en om dan keihard binnen te komen met nog een klein tikje. Al helpt het geweldige acteerwerk Torres daarbij ook. Naturel, ingetogen maar zo ongelooflijk innemend en invoelbaar. Zij was echt het hart van de film en 100% mens. Zeldzaam mooie vertolking.

De film begint sterk met het luchtige sfeertje (de jaren 70 en later de jaren 90 worden sowieso erg sterk neergezet) dat in de tunnel heel snel omslaat. Dat je als kijker weet: allemaal leuk en aardig en je kan best een goed leven hebben in die dictatuur maar ineens ook niet. Misschien komt dan wel het zwakste deel rond die ondervragingen, iets dat we al vaker hebben gezien. Gelukkig neemt de film dan een andere afslag. Niet meer de claustrofobische thriller maar een familiedrama over achterblijvers dat precies de juiste toon wet te raken en enorm goed weet neer te zetten wat zo'n verdwijning doet daarmee. Dan helpt mee dat in het begin ook precies genoeg tijd is genomen voor de familie om ze te leren kennen.

Maar juist de laatste drie kwartier zijn ronduit geweldig. Als het gaat om terugkijken, gerechtigheid en waarbij een zweem van melancholie zit. Het land is verder gegaan in die jaren, de achterblijvers blijven altijd hangen in de jaren 70 tot dat puzzelstukje eindelijk opgelost kan worden. Ik was echt geroerd hierdoor en dat gebeurt niet vaak. 4,5*.

Indrukwekkend en urgent verhaal dat, 55 na dato opnieuw zou kunnen gebeuren. Salles schetst een ontroerend familieportret van een hecht gezin dat wreed uiteen wordt gerukt. Het is echt prachtig vastgelegd, met veel gevoel gefilmd en geregisseerd en kent een fantastische cast met een ontroerende hoofdrol van Fernanda Torres, die helaas de Oscar misliep. Moest trouwens na afloop denken aan "Missing" van Costa Gavras uit 1982, ook erg goed.

Mooie film, goed geacteerd. Netjes chronologisch verteld. Het laatste stuk, vanaf 2014, had er wat mij betreft uit gemogen. Onnodig Hollywood einde, de film heeft dan ook een Oscar gewonnen

een indrukwekkend verhaal over de impact van de verdwijning van de vader, op een gezin in de jaren ´70 van de dictatuur in Brazilië.
Het hele middenstuk vanaf dat het gezin naar São Paulo verhuist is wat mij betreft te lang uitgerekt.
het wordt daardoor toch een lange zit.
Fernanda torres maakt het verdriet goed invoelbaar, goeie actrice!

Wat deze film vooral zo indrukwekkend maakt is hoe ingetogen het drama is. Er is geen enkel vals melodramatisch moment. Bijna al het drama komt uit het onuitgesprokene, verpersoonlijkt door een imponerend subtiele Torres. Ik vond het grote contrast tussen het super warme, levendige en energieke eerste half uur waarin we de Paiva's leren kennen en wat er allemaal gebeurt nadat de vader wordt opgepakt ook zeer krachtig. De hele cast is ook echt goed, waardoor je extra sterk meevoelt met de familie. Je gelooft echt dat het een familie is.

Soms zit ik zo in een film dat ik een sprong in de tijd best vervelend vindt, maar hier komt het precies op het juiste moment en werkt het heel goed. Erg sterk ook hoe foto's, video's en herinneringen een belangrijke rol in het geheel spelen. Ik vond het ook wel tof om achteraf te lezen dat het scenario gebaseerd is op het boek van de jongste zoon, en dat de actrice (Fernanda Montenegro) die de oudere versie van Eunice speelt in het echt de moeder is van Fernanda Torres.

Mooi drama. Het waargebeurde verhaal is aangrijpend. De uitwerking is grotendeels ijzersterk. Het is eerste deel is het beste, zeker hoe men de impact overbrengt aan de kijker door een vrolijk familiair begin waarin niks aan de hand lijkt plotsklaps laat overgaan in het drama van het oppakken van een deel van het gezin. Daarna wordt het wel iets minder door de tijdsprongen, die de film wel iets uit zijn verband trekken, maar nog steeds blijft het een boeiend geheel. Het acteerwerk is erg goed, met name Torres’ zet een uitstekend staaltje acteren neer. 4.0

Sterk familie-epos ten tijde van de woelige dictatuur in het Brazilië van de jaren 70 dat zich eigenlijk ook doorzette in de andere Zuid-Amerikaanse landen. Het is een relaas van een harmonieuze welgestelde familie waarbij hun geluk als sneeuw voor de zon verdwijnt wanneer de pater familias wordt meegenomen door de militaire politie.

Een militaire politie die erg dominant en aanwezig is in het straatbeeld en hun aanwezigheid onderstreept met intimiderende identiteitscontroles of patrouilles. Nadat de vader de film "verlaat" berust het plot verder op de moeder Eunice Paiva. Wat een schitterende sterke rol toch van Fernanda Torres!

Een vrij lange film ook wel, maar wel boeiend blijft om te volgen. Op het einde zijn er nog twee sprongen in de tijd en kwam voor mij de impact van het verlies (en het waargebeurde verhaal) van de familie nogmaals extra binnen.

Oef. Eenvoudig en ijzersterk. Terechte Oscar. Wel absurd dat die voor actrice naar die krijsende bakvis van Anora ging, als je Fernanda Torres hier ziet.

Aha, die score viel me al op als subtiel en efficiënt, waardoor het op momenten uitblijven ervan juist ook effectief was.

De film vertelt het verhaal van Rubens Paiva die in 1971 tijdens de militaire dictatuur als een van honderden tegenstanders van het regime ‘verdween’ vanuit het perspectief van z’n echtgenote die achterbleef met haar gezin. Dat zou misschien niet zo interessant zijn – wat gaat ons dat stukje Braziliaanse geschiedenis aan? – ware het niet dat de echtgenote op de vraag van een journaliste of we het verleden niet moeten laten rusten resoluut ‘nee’ antwoordt: als we de daders van een martelend en moordend regime niet berechten is er geen reden voor toekomstige dictators om dat pad niet op te gaan. En daarmee is de actualiteit van de film gegeven, nu democratie en rechtsstaat overal afkalven en autoritaire regimes zelfs in het liberale Westen een come-back maken. Dat een dochter van de familie de handcamera heeft ontdekt lijkt daarbij een verwijzing naar onze tijd waarin we aldoor selfies maken, waarbij ook toen alleen de leuke momenten werden vastgelegd terwijl de ellende in het duister afspeelde, ook in juridische zin: het regime liet tegenstanders ‘verdwijnen’ terwijl het ontkende dat die überhaupt waren opgepakt en de familie de psychologische marteling van onzekerheid over het lot van hun geliefde moest verdragen. Tegelijk staat de vrolijke foto voor een moedig voortgaan en daarmee het niet buigen voor de onderdrukking en pijn.

Deze film voelt dan ook als een waarschuwing tegen de huidige ontwikkeling naar autoritarisme of zelfs fascisme waarbij het de pijn van de slachtoffers en de onrechtvaardigheid ervan (ook al is de vermoorde man niet onschuldig in de zin dat hij de rebellen hielp en moest hij ook van de risico’s hebben geweten, al lijkt hij die tegelijk te hebben onderschat) goed invoelbaar maakt: de kracht van de film is dat het meteen vanaf het begin – waar we een nog gelukkig gezin meemaken – tot de terugkeer van de echtgenote uit de verhoorcellen intens voelt en je de horror van de onverwachte arrestatie en de onzekerheden die dat geeft meebeleeft. Daarna neemt de intensiteit wat af doordat de film iets te veel tijd neemt om nog een paar minder wezenlijke elementen aan het verhaal toe te voegen. Dat kost de verder voortreffelijke film een toppositie.

Aardig drama over een duistere periode van de Braziliaanse geschiedenis.

Zeker goed, maar niet van die orde dat ik er meer dan 3,5* aan kwijt kan. Het is nu ook niet de eerste film die een dergelijk thema aansnijdt.

Biografisch familiedrama over een upper class gezin dat geïmpacteerd wordt door de militaire dictatuur in Brazilië begin jaren 70. De vader, een vroegere politicus, wordt van linkse sympathieën beschuldigd door het regime en verdwijnt voorgoed. De moeder en de vijf kinderen (een zoon en vier dochters) verliezen hun idyllische en comfortabele bestaan in Rio.

Salles is de goede vertelkunst nog niet verleerd. Hij maakt er geen emotioneel drama van maar gaat vol voor een realistische aanpak, versterkt met retro effecten zoals nagemaakte opnames uit die tijd. En een toprol van Fernanda Torres natuurlijk! Het warme gezinnetje uit het eerste half uur maakt plaats voor een leegte die je goed kon aanvoelen : de hond, de dienstmeid die weggestuurd wordt omdat Eunice haar niet meer kan betalen, de verhuis naar Sao Paulo. Een gezin dat helemaal opnieuw een leven moet opbouwen, maar dan zonder pater familias en zonder de welvaart die hij als kostwinner inbracht.