The Last Showgirl (2024)

Zal dit de herrijzing van Pamela worden?

Vanaf 20 maart 2025 in de bioscoop (September Film Distribution)

EDIT: vanaf 10 april 2025 in de bioscoop

Niet echt mijn ding deze film. De film gaat over een show girl die maar niet kan accepteren dat ze ouder wordt en daarbij worstelt ze ook nog met een hoop spijt naar haar dochter. Wel moet ik toegeven dat zowel Pamela Anderson als Dave Bautista best goed acteren, en wat ziet Bautista er anders uit met een bos haar. Zo heb ik hem lang niet meer gezien. De film duurt niet heel lang gelukkig, het is een klaagzang van anderhalf uur. Maar Pamela Anderson heeft nog wel een strak lijf voor haar 57ste. Jamie Lee Curtis ziet er in deze film wel heel raar uit, ik dacht eerst dat ik naar een travestiet keek.

Pamela stond voor mij na haar documentaire uit 2023 al in een heel ander licht dus was ik heel benieuwd wat ze in deze rol kon laten zien. Laat ik het maar gewoon zeggen zoals ik het zie, als dit niet Oscarwaardig is en die man uit Emilia Perez is wel genomineerd voor beste actrice, dan is het klaar met de Oscars. Niet alleen Pamela maar ook Jamie is erg goed. Zeker één van de betere films van 2024 wat mij betreft.

Het is toch allang klaar met de Oscars?

Een film over de poging om de oude nostalgie te doen overleven. Ik heb het dan niet over Pamela, maar over de amusement cabaretiers zoals je die hier en daar nog ziet. Anachronismen lijken het wel in een wereld van hippe trendy bars. Beetje dat Moulin Rouge gevoel. Fijne insteek, zeer zeker die verder golft op een gevoel van sereniteit en passie.

Erg aangenaam verrast ook door de twee hoofdprotagonisten. Pamela Anderson in een acteerrol die ik niet van haar had verwacht. Kwetsbaar en sterk tegelijk. En ook Bautista verraste me met zijn innemende empathische rol. Nou niet dat ee oscarnominaties jn de wacht gaan slepen, maar dit was best prima!

Bij het horen van de naam Pamela Anderson denk ik aan Baywatch en aan een sekstape. Bij de naam Pamela Anderson heb ik geen associaties die duiden op een groot acteertalent. In The Last Showgirl bewijst Pamela Anderson dat ze meer kan dan schaars gekleed paraderen en seksueel actief zijn in een video. Pamela Anderson kan daadwerkelijk acteren.
Nu moet wel worden opgemerkt dat de rol van danseres Shelly in The Last Showgirl voor haar gemaakt lijkt te zijn. Anderson speelt een oudere vrouw die ooit sekssymbool was en worstelt met het feit dat de gouden jaren achter haar liggen. De toekomst is onzeker. Nou, zeg nou zelf. Dat verhaal klinkt bijna autobiografisch en is haar op het lijf geschreven. De schrijfster heeft het verhaal echter niet geschreven met de figuur van Pamela Anderson in haar achterhoofd. De film baseert zich op het toneelstuk Body of Work van Kate Gersten. Een toneelstuk dat nooit werd opgevoerd maar dat dus wel het draaiboek voor The Last Showgirl opleverde. Voor het script is Gersten ook verantwoordelijk.
Dat de oorsprong van de film in een toneelstuk is gelegen, is goed te zien. Er zijn slechts enkele locaties. De meeste scènes spelen zich in de woning van Anderson of backstage af. Een ander toneelmatig aspect aan de film is dat er weinig handeling is. De meeste tijd wordt er gepraat. Daarbij blijft veel onuitgesproken. Om uit het gebabbel een boodschap te filteren moet je als het ware onder de woorden kijken. De personages hebben de neiging om het vooral niet over bepaalde persoonlijke issues te hebben. Te pijnlijk. Te confronterend. Zo wordt Shelley niet graag herinnerd aan het feit dat zij haar carrière boven haar dochter verkoos. Dat onuitgesproken feit levert wel een van de mooiste en aangrijpendste scènes van de film op als de dochter de show van haar moeder bezoekt en zich realiseert dat die carrière niet meer voorstelt dan een rol in een ordinaire dansparade van vrouwelijk vleeswaar.
Regisseur Gia Coppola laat de film nooit te dramatisch worden. Het verhaal passeert op een rustige toon. Gebeurtenissen doen zich zonder veel ophef en als terloops voor met als gevolg dat veel in de film wordt aangestipt zonder dat een afsluiting van het aangestipte volgt. Bij de personages blijven louterende momenten en besluitvaardige inzichten uit. The Last Showgirl is geen feelgood. In de film worden de dingen zonder enige vorm van zoetsappigheid tegenover elkaar geplaatst. Schoonheid en lelijkheid. Begeerlijkheid en onaantrekkelijkheid. Introspectie en oppervlakkigheid. De film schroomt niet om de droomwereld waarin de meeste personages zo gerieflijk en vol zelfbedrog verkeren, te demonteren. En dat levert een schrijnend beeld op en is ontroerend zonder dat Coppola opzichtig op de traan speelt. Goeie film.

De 57-jarige Shelly [Pamela Anderson] werkt al bijna veertig jaar als danseres bij ‘Le Razzle Dazzle’. Wanneer de laatste geldschieter aankondigt de show op te doeken, moet Shelly zich beraden op haar toekomst. Tegelijkertijd hernieuwt ze het contact met haar dochter [Brenda Lourd] die wrok koestert over wat zij ziet als een gebrekkige opvoeding. Ook de band met haar collega’s staat onder druk, maar ze vindt steun bij haar oud-collega Annette [Jamie-Lee Curtis] en lichttechnicus Eddie [Dave Bautista]. Anderson schittert in een rol die haar op het lijf is geschreven en legt op indrukwekkende wijze een deel van haar ziel (en dat van veel vrouwen die een soortgelijke carrière kenden) bloot. In haar schaduw valt Bautista op met een ingetogen rol waarmee hij definitief bewijst meer te zijn dan de zoveelste actiester.

Aardig drama. Het verhaal is uit het leven gegrepen. De uitwerking is redelijk en men geeft mooi weer hoe tijden veranderen, hoe mensen daarmee omgaan en mee worstelen. Het is allemaal wel wat voorspelbaar en voelt wat gemaakt en geforceerd aan. De film mist een beetje een ziel. Het kan ook wat aan de acteurs liggen, maar je mist een beetje de echtheid, het pure. Verder kijkt de film prima weg. Visueel redelijk gedaan, hoewel het camerawerk soms wat schokkerig is, bewust, maar voelt niet helemaal lekker aan. 3.0