Immaculate (2024)

Ik vond hem persoonlijk wel beter dan de nieuwe Omen.

Immaculate is een verrassende wending binnen het genre van films over kloosters en nonnen. Hoewel ik aanvankelijk vreesde voor een clichéverhaal vol paranormale gebeurtenissen, wist deze film me positief te verrassen met een origineel concept: het idee van het creëren van een nieuwe "Jezus" via bio-engineering en het vinden van een draagmoedernon. En dan de nonnen ervan overtuigen dat het een wonder is. Kwaadaardig en geniaal bedacht. Dit unieke plot verdient zeker een groot pluspunt van mij.

Sydney Sweeney zet een overtuigende performance neer als Cecilia, al vond ik haar personage soms frustrerend passief, vooral in haar gebrek aan steun voor haar vriendin Gwen, een van de weinige rationele stemmen in het bizarre klooster. Ook toen die dode kip onder haar bed werd gevonden dacht ik: "Serieus? Heb je die kip nergens anders kunnen verstoppen?"

Wat betreft de toon, de film balanceert tussen spanning en gore, al is dat laatste soms te veel van het goede. Terwijl scènes zoals Cecilia’s wraak met een zware kruis waarmee ze het hoofd van een oudere non insloeg een grimmige voldoening gaven, voelde het onnodig om zulke expliciete beelden te tonen als nagels die langzaam worden verwijderd of een navelstreng die afgebeten wordt. Ik hoef dat dus echt niet te zien haha, maar goed dat ben ik.

Al met al is Immaculate een frisse kijk op een vaak uitgekauwd genre. Verwacht geen meesterwerk, want het einde vond ik een beetje teleurstellen, maar wel een vermakelijke film die afwijkt van de gebaande paden. Een aanrader voor wie iets nieuws wil proberen, maar misschien niet geschikt voor de gevoelige kijker.

Slap.

Miscast Sydney Sweeney vertrouwt het kerkelijk gezelschap waar ze uitgenodigd is steeds minder naarmate ze er gedurende random nachtelijke dwaaltochten steeds meer achterkomt dat het onraad troef is in het klooster.

Jammer dat de makers wat gemakzuchtig te werk gaan door flikkerend kaarslicht te verwarren met sfeer en koorzang met mysticisme. Het ontbreekt de film aan enige kunde om de onthullingen van verrassing, geloofwaardigheid of spanning te voorzien: in plaats daarvan wordt het nogal platte verhaal voorspelbaar stapsgewijs uit de doeken gedaan en worden essentiële scenes eerdergenoemd kaarslicht en koorzang opgeplakt worden waar eigenlijk vertelwijze of cinematografie van dienst hadden moeten zijn.

De film boeit enigszins en er worden af en toe best effectieve plaatjes geschoten, maar het weegt totaal niet op tegen de pompeuze zelfverzekerdheid in prominente muziek en schrikeffecten, die nauwelijks kunnen verhullen hoe simplistisch deze film effect denkt te kunnen genereren. Fikse tegenvaller 2*