En Fanfare (2024)

Vanaf 13 maart 2025 in de bioscoop (Cineart)

Vrijwel perfecte feelgood-film, soepel en niet te zwaarwichtig doorspekt met wat diepgang. Plotpunten worden erg goed gedoseerd, gecontroleerd gebracht zodat het de hele spanningsboog lang bevredigend is. Ook het einde, dat je al vroeg grofweg kunt vermoeden, komt toch nog verrassend, en krachtig, uit de hoek. Een paar losse eindjes voorkomen net de volle score, maar 't skeule nie veule.

Tweede toppertje, vooral qua screenplay/scenario, met Miséricorde, dit jaar al uit Frankrijk.

De diagnose van leukemie bij topdirigent Thibaut [Benjamin Lavernhe] leidt ook tot de ontdekking dat Rose [Mathilde Courcol-Rozès] is. Thibaut blijkt een adoptiekind te zijn en een broer te hebben. Thibaut weet Jimmy [Pierre Lottin] op te sporen en hem over te halen om beenmerg af te staan en probeert iets van een band op te bouwen. Jimmy speelt trombone in de plaatselijke harmonie, dus je kunt wel raden welke kant dit opgaat. Formulematig komisch drama mist de charme van Fanfare en de emotionele diepgang van Brassed Off (waar het scenario wel rijkelijk uit leent). Volstrekt voorspelbaar, maar de ontknoping is ontroerend. Een groot succes in eigen land Frankrijk waar men blijkbaar hunkert naar simplistisch escapisme en geen genoeg krijgt van acteurs met Downsyndroom als komische noot.

Thibaut is een succesvolle dirigent, vermogend en bereisd. Wanneer hij leukemie krijgt, en beenmerg nodig heeft, ontdekt hij dat hij geadopteerd is en gaat op zoek naar zijn broer Jimmy, de enige die hem kan redden van zijn ziekte.

Hoewel de halve zaal bij The Movies in Amsterdam gisteren snikkend de zaal verliet, deed deze film mij weinig. Best bijzonder, want het verhaal is erg sympathiek en ik hou het bij de gemiddelde Disney animatie al amper droog. Toch werd ik niet geraakt, en dat is te wijten aan een aantal punten die me nogal irriteerden aan deze film.

Om te beginnen komt Thibaut niet echt sympathiek over. Keer op keer is hij het bevoorrechte wonderkind dat indruk maakt op mensen met zijn status en vaardigheden. Hij is sociaal, maar heeft een bepaalde gereserveerdheid waar vrijwel de hele film niet doorheen geprikt wordt. Ik voelde weinig connectie tot hem, en dat maakt het lastig om mee te leven.

Zijn broer Jimmy is een sympathieke maar onbehouwen kerel, sociaal niet heel vaardig en is door de adoptie in een gezin terecht gekomen met een duidelijk lagere sociale status.
De film maakt de verschillen weinig subtiel kenbaar: Thibaut heeft een piano in zijn ruime appartement, Jimmy een keyboard in een garage die met eierdozen is geïsoleerd. Thibaut dirigeert beroemde orkesten, Jimmy werkt overdag in een kantine en speelt in de avond trombone bij de lokale harmonie, dat piept en kraakt als een dweilorkest na drie dagen carnaval.

Beide broers zijn muzikaal, dat zit in hun genen zo vertelt de film. Maar door opvoeding en al dan niet gegeven kansen zijn ze heel verschillend terecht gekomen. De film heeft een duidelijke visie op het nature/nurture debat en stelt dat de rollen net zo goed omgedraaid hadden kunnen zijn.
Een mooi uitgangspunt dat te denken geeft. En ook een perfecte kans om van elkaar te kunnen leren, want beide levens hebben zo hun charme, en verschillen ook weer niet zoveel: Jimmy is gescheiden en Thibaut ziet zijn vrouw amper door zijn werk. De broers lijken wellicht meer op elkaar dan in eerste instantie lijkt.

Helaas zien de makers vooral de wereld van Thibaut als iets om na te streven. Wanneer Thibaut bijzonder snel genezen is, gaat de aandacht naar de band tussen de broers, waarbij Thibaut zich keer op keer als meester opwerpt en Jimmy de ongetrainde ‘wilde’ is die gevormd moet worden. De bedoelingen zijn goed, maar maken direct duidelijk dat Thibaut (en wellicht de makers van de film) enigszins neerkijken op Jimmy’s leven tot nu toe. Wat is er immers mis met een stel hobbyisten die in hun vrije tijd met plezier een instrument bespelen?
Dit jeukt ook duidelijk bij Jimmy die zich keer op keer bewust wordt van alles wat hij niet heeft bereikt door zijn levensomstandigheden en zich minderwaardig voelt.

Dat Thibaut gaat helpen bij de harmonie zie je van mijlenver aankomen, maar hoewel hij het gereserveerd gezellig heeft, leert hij weinig van hen, hij wil vooral dat ze van hem leren. Het benefiet dat hij wil organiseren is aardig, maar het blijft ongelijk voelen. Als de harmonie bijvoorbeeld zwart was geweest zou hij een typische ‘white savior’ zijn geweest.

Naar het eind toe wordt er nog flink met sentiment gegooid en de finale is voorspelbaar maar sympathiek. Voor mij was het toen al wel klaar. Aardig om gezien te hebben, maar meer ook niet.

2,5*

Aardig....

Mist net teveel om het echt goed te maken.

Verhaal kabbelt wat voort en is prettig om te zien, maar dat is het dan ook.

Goed gedirigeerde film! Maar zal geen klassieker worden.

Slepende film bevolkt door vervelende personages met rare beslissingen. Alle cliché's worden van stal gehaald, en er zit niks verrassends in.
Af en toe wat leuke muziek, en met name die Bolero op het eind, die maken dat het nog net te harden was.

En Fanfare is een fijne film om je helemaal door te laten inpakken. Er wordt overduidelijk gespeeld met het sentiment en de ontelbare clichés maken de film enorm voorspelbaar. Aan de andere kant wordt er effectief omgegaan met de speelduur door niet te veel tijd te verspillen aan zaken die de kijker toch snel begrijpt. En er mag zeker gelachen worden, niet onbelangrijk. Het helpt ook als muziek een persoonlijke passie is, want de film zit er vol mee. De broers verschillen als dag en nacht. Maar als onderlinge verbinding in muziek zo mooi wordt getoond als in de finale van deze film, is de film voor mij meer dan geslaagd!

Fantastische film met geweldig spel, vooral van de dirigent. Het contrast en het naar elkaar toegroeien van de broers en alle prachtige muziek en de ups en downs maakten het door het subtiele spel, de timing en de vlotheid van de verfilming tot een pareltje! Zeer emotioneel.

5 sterren

Naar mijn mening 'n typisch Franse "feelgood" film waar matige drama en komedie gedrenkt in alle clichés elkaar vinden. Noord Frankrijk waar ondanks de kou en ellende botte doch gezellige kolenmijnarbeiders elkaar steunen met muziek en drinken. Een krom verhaal waarin abrupte tijdsprongetjes geen enkel probleem vormen, alles voor de feelgood. Niet onaardig waar weinig indrukwekkend wat mij betreft.