Hytti Nro 6 (2021)

Vanaf 3 februari 2022 in de bioscoop (September Film Distribution)

Ik las ergens 'Before Sunrise maar dan onder invloed van vodka' en dat is geen slechte beschrijving. Een semi-romantisch verhaal op een trein van twee mensen die elkaar per toeval tegen komen. Maar Compartment no. 6 heeft minder romantiek en de nodige drama. Toch zijn het twee boeiende figuren, elk op weg naar hun toekomst. De twee liggen op het eerste zicht ver uit elkaar en ook al komen we niet zo heel veel te weten, schudden ze elkaar figuurlijk wakker gedurende de reis. Klaar voor de toekomst, ook als het niet is wat ze droomden. Ze ondersteunen elkaar om met nieuwe moed en warmte verder te gaan. Mooie film waar je dicht op de hoofdpersonages zit als kijker. Waar het koude harde Rusland samenkomt met de ontluikende warmte die beetje bij beetje in de personages groeit.

"Alles is kennelijk te ver weg," constateert Laura, de Finse archeologiestudente wanneer ze bijna haar einddoel heeft bereikt van haar lange treinreis van Moskou naar Moermansk. Coupé nr. 6 van de trein heeft ze ongewild gedeeld met Ljoha, een jongere man, prototype Rus zoals Finnen die zien: kaal geschoren, stoer, seksistisch, wodka drinkend, niet onaardig. Ook Laura heeft zo haar buitenkant: verliefd op Irina, geïnteresseerd in petrogliefen (rotstekeningen) in Moermansk, een buitenbeentje in het het Moskouse academische milieu waarin ze verkeert.

Naarmate de reis vordert, vallen een voor een de beschermende bolsters af en onthullen beiden zich figuurlijk in hun volle naaktheid: eenzaam, hunkerend naar warmte, er ook bang voor zijn. Het hoogst haalbare naar elkaar toe ("Alles is kennelijk te ver weg") formuleerde Marilyn Monroe ooit: “Only parts of us will ever touch only parts of others.” De beginscène in de film refereert hieraan.

Wat een geweldige film heb ik gezien. Claustrofobisch in de treinscènes, wijds in de buitenopnamen die er gelukkig ook zijn. Geen standaard 'girl meets boy'-verhaal, maar een zorgvuldige verkenning van een proces van jezelf ontdekken via een ander. Klinkt soft, maar geloof me, dat is het allerminst in deze film.

De film Toivon Tuolla Puolen (2017) van de Finse regisseur Aki Kaurismäki beschreef ik al “als een wodka die het hart verwarmt in een koude, eenzame nacht” en eigenlijk wil ik deze film – opnieuw van een Finse regisseur – op dezelfde wijze beschrijven zodat dit type film een Fins handelsmerk lijkt. In dit geval reist een jonge vrouw alleen van Moskou naar Moermansk en zowel haar verlatenheid in psychisch opzicht als de verlatenheid in een vijandig, leeg, ijzig landschap zijn bijna tastbaar, waarbij elk ander aangetroffen persoon zowel welkome vriend als dodelijke vijand kan zijn, maar in de bitterheid van de situatie blijkt een warmte verborgen. Het verhaal heeft weinig om het lijf maar omdat de situatie aldoor wat dreigend is waarbij het gevaar niet altijd komt uit de hoek van waar je het verwacht, blijf je bij de les (al is de film soms iets te langzaam) en blijkt juist de leegte een diep ‘echt’ menselijk contact mogelijk te maken dat niet is bepaald door uiterlijkheden zoals status, sociale omgeving of vooroordelen. Daarbij bevestigt de film de wijsheid dat het niet om de reisbestemming gaat maar om de reis ernaar toe: het is het avontuur waarin het leven zich openbaart.

Dit zou wel eens een zware zit kunnen worden, maar misschien is het ook een onverwachte parel', dacht ik bij aanvang. Het is allebei niet. Het deel in de trein is boeiend, met droogkomische momenten. Het laatste deel, in Moermansk, had een stuk korter gemogen.

Sterke acteurs, met name de Russische man.

Voor het eerst weer in een propvolle bioscoopzaal, dat was even wennen. Paste op zich wel bij de claustrofobische sfeer in de nachttrein. Ik heb regelmatig met die dingen gereisd, zij het niet in Rusland, en zowel de charme als het ongemak kwamen op mij zeer natuurgetrouw over. De hoop dat je coupégenoten meevallen, of liever nog dat ze er helemaal niet zijn, de teleurstelling als er dan toch iemand blijkt te zitten die ook nog eens tegen je aan begint te praten terwijl je net zin had om een boek te lezen; ik voelde het allemaal weer.

Ik vond het hoe dan ook een prima film. Mooie personages, vooral dat van de Russische jongen. Sterk dat je hem niet echt leert kennen, zoals ook Laura hem niet echt leert kennen. De Finse hippiereiziger was ook fijn, wat een lulhannes. Beetje clichématig neergezet misschien, maar dat werkte voor mij wel. Had echt zin om hem te slaan. Bij wijze van spreken dan, vrede op aarde.

Natuurlijk heb ik ook wel wat te zeuren. Die hele relatie met die docent, of wat ze was, had er volgens mij niet in gehoeven. Gewoon meteen patsboem in die trein beginnen, scheelt een hoop. En de drang om de film mooi rond te maken... tja. Voelde een beetje geforceerd. Doei.

De Finse Laura [Seidi Haarla] laat haar vriendin [Dinara Drukarova] achter in Moskou de petrogliefen in het tegen de poolcirkel gelegen Murmansk te bezoeken. Tijdens haar lange treinreis moet ze haar cabine delen met Russische mijnwerker Ljoha [Yuriy Borisov]. Kusomanen lijkt zich te hebben laten inspireren door de Before-trilogie van Richard Linklater en haalt prima vertolkingen uit de hoofdrolspelers, maar het verhaal komt wat traag op gang en hoewel de dialogen interessante bespiegelingen bevatten zijn ze niet zo sprankelend als in Linklaters geroemde trilogie.

Een zeer aangename verrassing. Een rijke, warme film in een bedrieglijk eenvoudig, en klimatologisch koud, jasje. Mooi vertolkt en goed gemaakt. Dikke 4*

Ik ben niet erg enthousiast over deze film over twee vreemden, die tijdens een lange reis tot voorbij de poolcirkel een treincoupé delen. De snelheid waarmee alles koek en ei wordt tussen die twee, kan ik maar moeilijk plaatsen in het licht van de heftige, seksistische botsing bij hun kennismaking. Die bleef bij mij lang nadreunen.
De film wordt wel vergeleken met Linklater’s Before Sunrise (1995), maar die film is een stuk subtieler.

Deze wou ik meepikken in de bioscoop, maar de timing kwam niet goed uit. Kan me op zich volledig vinden in de mening van BBarbie. Het gekoelde ijs tussen Laura en Lyokha is té bruusk en er is totaal geen reden waarom ze ineens wél met hem te maken wil hebben na de brute kennismaking. Dit is eveneens geen Linklater.

En toch heb ik genoten van deze film. Temeer omdat ik wel van treinen hou en de lange rit naar Moermansk hypnotiserend verder kabbelt. Ondanks de ruime (aangedikte) tegenstellingen tussen beide personages was er toch een zekere chemie voelbaar tussen de twee. Hier en daar wat komisch gestuntel waarvan ik wel hou.

Het is vooral de nostalgie van de nachttrein en de immer mooie buitenbeelden die me in de film trokken. En ook beide hoofdrolspelers deden het prima. Alles wat dan weer buiten de trein gebeurde, zeker de openingsscènes konden me dan weer gestolen worden.

Aangenaam verrast door deze film.

Prachtige film over mensen die heel even echt gelukkig zijn...

Een kleine parel, die op het visuele vlak sterke Claire Denis-vibes afgeeft. Ik was vooral onder de indruk van de montage. Het hoogtepunt van de film voor mij was het moment nadat Laura haar camera kwijt is geraakt. Er volgt dan de overgang naar een shot van het besneeuwde spoor zoals dat achter de trein traag wegglijdt: kippenvel. Verder fijne acteurs, vooral Yuriy Borislov. Hij deed soms een beetje aan 'Stalker' denken? Paar erg mooie scenes, zoals bij de oma en vooral natuurlijk het kusmoment bieden een tegenwicht voor de soms iets te nadrukkelijke constructie van motieven (het 'Voyage'-nummer bijvoorbeeld). Hutti Nro 6 speelt tenslotte aangenaam met je verwachtingen en pas in het reflecteren achteraf begreep ik dat Lyokha haar aanvankelijk oprecht aanzag voor een sekswerker die naar de mijnstreek trekt om geld te verdienen. Dit is geen seksisme, het zegt iets over het grote maatschappelijke verschil tussen de twee. Het zijn deze dingen die de film inhoudelijk oprecht maken. Met de fraaie vormgeving erbij kom ik uit op een kleine vier.

Vormgeving is geweldig, onderlinge relatie gaat inderdaad wel vlug van links naar rechts, maar dat neemt de sfeer van deze film niet weg.

Aardige film over een Finse archeologe en een Russische mijnwerker die een treincoupe delen. Het eerste gedeelte van deze roadmovie met een rustig tempo is wat saai. De wisselwerking tussen de twee hoofdpersonages is realistisch neergezet (mede door het naturelle acteerwerk). Een paar mooie momenten en sfeerbeelden van het koude Rusland, maar 3.5 sterren zou net wat te veel zijn.

Mooie film over twee mensen die, tijdelijk, vinden waar naar ze verlangen, genegenheid en oprechte wederzijds ongekunstelde interesse en begrip.

Keurige opbouw, knappe stille momenten, visueel ook goed en uitstekende vertolkingen.

Een Grand Prix in Cannes, zo lees ik. Zeker niet gestolen.

Fijn filmpje, dat zijn schatten pas met enig geduld (en wellicht wat reflectie) blootgeeft. Ik moet wel toegeven dat ik even een anachronisme ervoer toen Lyokha aan Laura vroeg of ze Titanic had gezien; ik zou hebben gezworen dat eind jaren '80 begin jaren '90 was. Zeker niet na '97

4*

De retrosfeer en de sfeer op het reizen op een internationale trein is wel goed getroffen.

Ik heb zelf ook wel reizen gemaakt in de jaren 90 in een slaaptrein, maar ik kan gelukkig wel vertellen dat ik aangenamer gezelschap had dan deze tokkie.

Ik ben niet zo lovend als andere users. Eigenlijk is die meid maar een saaie boerentrien en komt er niet veel uit haar. Nou ligt het denk ik ook aan haar gezelschap maar toch. Je leert haar amper kennen, behalve dat ze archeologiestudent is en lesbisch is (?) ben ik niet veel wijzer geworden over deze vrouw.

Elke keer maar weer bellen naar die vriendin die niet op haar telefoontje zit te wachten, pijnlijk. Wat juist het kenmerk van vakanties in die tijd was; maximaal een keer bellen met het thuisfront, als je al belde. Je stuurde meestal alleen vakantiekaarten.

Die tussenstop bij die vrouw met de illegaal gestookte drank vond ik nog het grappigst, maar dat gesprek en die scène was helaas super snel voorbij.

Met Before Sunrise heeft deze film super weinig overeenkomsten.

De manier van filmen is inventief en knap gedraaid, alsof je daadwerkelijk aanwezig bent in deze trein.

Het slot is wel imposant, in de weidse natuur, met enkele imposante shots.