Gli Anni Più Belli (2020)

Vanaf donderdag 6 augustus in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Zoetige film. Weinig pretentieus. Zwak verhaal, maar mooie beelden van Rome. Dat vergoedt veel.

hier en daar wat ontroering, voorspelbaar Italiaans drama

De steeds veranderende onderlinge verhoudingen tussen drie mannen en een vrouw die elkaar in de zomer van 1982 leren kennen en in de bijna 40 jaar daarna samen plezier hebben, ruzie maken, uit elkaar groeien en door een speling van het lot toch weer bij elkaar komen. De verhaallijnen hebben veel weg van een soort compilatie uit veertig jaar As The World Turns en Pierfrancesco Favino kan echt niet meer doorgaan voor een twintiger. Regisseur/co-scenarist Gabriele Muccino houdt de vaart erin en Elo Molí zorgt zorgt voor voldoende fraaie plaatjes om te voorkomen dat je je gaat vervelen.

Totaal maar dan ook totaal oneens met de vele toch wel erg matige recensies van deze film. Het is één van de mooiste films die ik zag in de afgelopen jaren. Perfect gecast, de jonge jongens lijken heel goed op de oudere versies. Zonder veel bombarie snap je de intense pijn van Paulo.

Emotioneel, ook wanneer het niet bewust zo bedoeld is en zonder ondersteuning van al te dramatische muziek, zoals zo vaak in films zodat je al weet dat het stukje bedoeld is als tranentrekker. Niets van dit alles. Een verhaal over vriendschap en het leven. Alle facetten van het leven komen aan bod en niet op een langdradige wijze. Dingen worden duidelijk gemaakt zonder dat het er bovenop ligt, zoals de worsteling van Giulio met zijn keuze voor een "materialistisch" bestaan. Het feit dat hij Gemma verlaat, op dat moment volkomen begrijpelijk. Juist de snelheid van h et verhaal waarmee toch wordt duidelijk gemaakt hoe het lot, geluk, een samenloop van omstandigheden en bepaalde keuzes leven, liefde en vriendschap bepalen. De onnodige beelden van de val van de Berlijnse muur of de Twin towers zij de regisseur vergeven; dat was niet nodig geweest maar bedoeld om een tijdsbeeld aan te geven. Niet storend. Een werkelijk schitterende indrukwekkende film die je nog lang herbeleeft

Prachtige film over vriendschap door de jaren heen...

Ronduit en vlakaf een voor mij viersterrenfilm!

Dit is een heerlijke film, waar ik tot tranen toe en met de krop in de keel van genoten heb. Begrijp al die chagrijnige reacties niet.

Goed getekende personages. Sterke karaktertekeningen. Ups en downs, ruzies, stuklopende relaties, uitbundige taferelen en intrieste. Het zit er allemaal in. Geweldige soundtrack!

Misschien heeft mijn reactie ook met mezelf te maken: ging veel en graag op vakantie naar Italië, hou van dat land, hun vriendschap, hun leven met de hand op het hart.

Als ik er één personage mag uitkiezen dan is het Paolo Incoronato. (Wellicht ook omdat hij aansluit bij mijn eigen karakter en ingesteldheid.)

Ben het helemaal eens met Ninjaturtle: "Een werkelijk schitterende, indrukwekkende film, die je nog lang herbeleeft."

Het feel good ligt er in het slot al te veel op.

Spijtig eigenlijk want voorheen veel goede momenten waarin gevoelens van geluk, ontgoocheling, twijfel en woede elkaar afwisselen, in een goede enscenering toch.

Hartverwarmend ook, want vriendschap, ondanks alles, over 40 jaar, toch niet zo evident, zou ik denken.

Zeker genietbaar, deze veelal meer lichtvoetige komedie dan een regelrecht drama.

Goede vertolkingen, zonder uitschieters, maar iedereen puik in zijn rol.