The French Dispatch (2021)

Goeie film over een drietal artikelen die zullen verschijnen in de laatste uitgave van een blad. Vanwege de toch wel eigenzinnige beeldcompositie en het statische camerawerk zie je meteen dat het een film van Wes Anderson is. Het ziet er allemaal strak en piekfijn uit. Een cast met flink wat bekende acteurs. Hier en daar best grappig, maar inhoudelijk wist het me niet altijd te boeien.

The French Dispatch is een Amerikaanse krant die is gevestigd in het kleine Franse stadje Ennui-sur-Blasé. De krant wordt geleid door Arthur Howitzer Jr. (een fijne Bill Murray) en publiceert opmerkelijke, absurde en wonderbaarlijke verhalen geschreven door eigenzinnige journalisten. Het zijn verhalen die geen andere krant publiceert. Wes Anderson regisseert dit komische drama en heeft een groot aandeel in het schrijfwerk. Heerlijke verhalen. Heerlijke film.

De film kent een raamvertelling. Die beslaat de laatste uitgave van de krant. Daarbinnen drie grote verhalen die de basis voor de film vormen en schitterend zijn gevisualiseerd. Her en der permitteert de film zich een paar kortere zijsprongen zoals de eigenzinnige aftrap die de komische belevenissen van de fietsende reporter Owen Wilson laat zien. De film is een verhalenbundel met fijne verhalen, die afwisselend surrealistisch, komisch, bizar, spannend en altijd opmerkelijk zijn.

De film ziet er prachtig uit en is beladen met details. Typisch voor Anderson. De settings zijn soms statisch en doen denken aan een toneel in het theater, maar zijn wel altijd volgepropt met bijzondere details. Soms ook bestaat een setting uit een lokatie met veel beweging. Dan wemelt en krioelt het van de tafereeltjes en ben je bang iets te missen.

Anderson gebruikt verschillende filmtechnieken om zijn verhalen te vertellen. Hij fabriceert scènes in de stijl van een stripverhaal of stapt opeens over naar een ander verhaal binnen de hoofdvertelling. Zo zien we in een droogkomisch segment over een veroordeelde kunstenaar opeens een afleidingsmanoeuvre met de naam Tilda Swinton verschijnen die een voordracht houdt over dezelfde kunstenaar. Nee, het is nooit rustig in de film. Anderson hanteert geen pauzeknop. Hij presenteert heel veel sensaties en heel veel indrukken. Het is dan ook goed voorstelbaar dat de zintuigen van de kijker tegen overbelasting aanhikken. Ik was blij over een pauzeknop te beschikken.

De veelheid aan indrukken blijft niet beperkt tot de diversiteit van de verhalen, de onnoemelijke wisselingen van tableaus, de massa details en de uiteenlopende verteltechnieken. Ook op het vlak van de acterende inbreng is er sprake van veel. Tientallen bekende acteurs dragen in (ultra)korte of lange optredens bij aan het visuele feestje. De film is volgestopt met bekende namen. Namen die vaker in de films van Anderson optreden maar ook nieuwe gezichten. Naast de reeds genoemde Owen Wilson en Tilda Swinton, zien we Bill Murray, Adrien Brody, Benicio del Toro en Francis McDormand voorbij komen. En dat is nog maar een kleine greep uit de cast, die ook veel Belgische en Franse grootheden omvat. Gezien de hoeveelheid namen kan het bijna niet anders dat men graag met Anderson wil werken. Hij zal veel acterende vrienden hebben. Geldelijke begeerte lijkt me geen drijfveer te zijn.

The French Dispatch is een schitterende film die een ode is aan de vertelkunst in al zijn vormen. Het was weer heerlijk om met de trucs en eigenaardigheden van Anderson geconfronteerd te worden en weer eens te kunnen ervaren dat film pure magie is.

Prachtig maar te lang. Met name het derde hoofdstuk was niet om door te komen. Een bizarre film als dit zou eigenlijk niet langer dan 90 minuten moeten duren.

Anderson op niveau.

Zoals verwacht is dit vanuit regisseur Wes Anderson weer een uiterst verzorgde, perfectionistische en complete film. Waarschijnlijk was hij alleen een beetje door zijn langere verhalen heen, want The French Dispatch is eerder een anthologiefilm waarin allerlei korte segmenten worden getoond in het kader van tijdschriftgeschiedenis.

In principe heeft zo'n keuze na- en voordelen. Een nadeel is dat Anderson zijn stijl altijd een beetje opnieuw moet opbouwen, maar een voordeel is dat wat die stijl dan ook mag zijn, het altijd uitermate interessant is. Versterkt met een uitstekende cast weet Anderson dat gevoel steeds over te brengen. Niet ieder personage is daarbinnen geslaagd, maar de malligheid van het geheel weet veel wonderen te verrichten.

Ook wat jammer dat een groot deel van de film een zwart-wit aspect hanteert. Als er iets was waar de film namelijk echt in uitblinkt, is het de kleur. Erg fleurig, perfect en verzorgd allemaal. Mooi in beeld gebracht met precies camerawerk en aangevuld met setpieces die altijd gedetailleerd en zorgvuldig in elkaar worden gestoken. Anderson pakt op een gegeven moment zelfs uit met een compleet geanimeerde sequentie. Een echte oogstreling.

The French Dispatch wordt regelmatig opgeleukt met droge humor, een aardig lopend concept en zeker de eerste 10 minuten van de film zijn nagenoeg perfect. Ondanks dat niet elk segment evenveel indruk maakt, mag het duidelijk zijn dat Anderson precies weet waar hij mee bezig is en niet stopt totdat hij dat resultaat ook heeft gekregen. Een film op niveau.

Ik weet zéker dat ik in onderstaande recensie dingen ga schrijven die ik in één van mijn vorige recensies van Wes Andersons films ook al heb geschreven. Dat komt simpelweg omdat zijn films grotendeels éénheidsworst zijn qua stijl. De volgende review is daarom met terugwerkende kracht toepasbaar op alle films van Wes Anderson en alle films die hij in de toekomst nog gaat maken:

Elk shot, hoe kort ook, is een visueel gestileerd kunststukje. Prachtige symmetrie, belichting, camerawerk en zorgvuldig uitgewerkte details in elke set. Daarbij is vaak een bijzondere combinatie te zien van toneelachtige 2D sets en ruimtelijkere scenes.

De film heeft een sterrencast, waaronder grote namen als Bill Murray, Adrien Brody, Willem Dafoe, Tilda Swinton, Owen Wilson, Saoirse Ronan en Jason Schwartzman. En enkele nieuwe namen die op dit moment hot zijn.

Het script zit boordevol detail, elke dialoog is vol spitsvondigheden. En juist dat maakt dat je overrompeld wordt en murw raakt van het spervuur aan namen, plaatsnamen en achtergronddetails.

En dan slaat (toch) de verveling toe; het is bijna zonde gezien de tijd en aandacht die aan de film is geschonken. Maar het is gewoon altijd hetzelfde verhaal in al zijn films": mooi gemaakt, artistiek ontzettend verantwoord, maar regelmatig ook TE VEEL. Niet álles hoeft altijd maar delicaat en artsy te zijn.

Nu het cijfer. Ik kan moeilijk heel laag geven, omdat de film kwalitatief goed is. Alles lager dan 3,5* is gereserveerd voor films die middelmatig, lelijk, stom, cliché of zelfs (extreem) slecht zijn.

The French Dispatch doet eigenlijk weinig echt fout, Wes Anderson is een meester in zijn vak, maar omdat de film toch soms moeilijk is om doorheen te komen, geef ik met enige tegenzin een 3,5*. Voor de moeite. Misschien dat ie ons allemaal een keer verrast en volgende keer een blockbuster gaat maken. Ik hoop erop.

Kleine tegenvaller.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat dit slecht is. Het blijft een Wes Anderson-film. Het is alleen dat de karrevracht aan bekende gezichten geen garantie is om ook maar met één personage echt mee te leven. De verschillende verhaaltjes zijn niet zo bijzonder, al kon ik wel genieten van dat eerste, met Benicio Del Toro en Léa Seydoux. Daar zitten alle Anderson-elementen in, maar is op één of andere manier sfeervoller dan de andere verhalen.

In die andere verhalen zit te weinig. Gaandeweg verslapte mijn aandacht en daar kon het oog vol onzinnige edoch leuk gevonden details van Anderson niets aan veranderen. Een karrevracht acteurs betekent ook af en toe een gezicht dat wat minder kan bekoren. Voor mij is dat dan die onvermijdelijke Timothée Chalamet. Vind dat (te) vaak zo'n nichterig zageventje. Dat hij op jeugdige leeftijd reeds een aardig oeuvre opgebouwd heeft, zal hinten op talent - waar ik naarstig naar op zoek zal blijven gaan.

De meest afstandelijke Anderson-film tot dusver en wellicht daarom dus de minste, al is dit eigenlijk ook gewoon typisch zijn stijl. De beeldratio draagt mijn voorkeur niet weg, maar er is vast en zeker een goeie, technische uitleg naar het gebruik ervan. Op zijn debuutfilm na heb ik nu alles van hem gezien, en hoewel er echte uitschieters ontbreken is dat toch een regisseur die ik iedereen warm kan aanbevelen.

2,5

Een Wes Anderson vergt altijd al wat extra aandacht. Niet mijn favoriete regisseur, maar wel eentje die ik steeds in de gaten hou. Zo'n regisseur met een hoekje af en met al zijn creativiteit op technisch en visueel vlak total loss gaat. Een streling voor het oog vaak met veel kleur voor decor én personages.

Alleen niet altijd zo toegankelijk en daar schort het vaak bij hem. Héél veel aandacht ook voor details, maar zo vermoeiend. Inhoudelijk verliest hij me dikwijls en dat is hier niet anders geweest. Dat eerste verhaaltje met Benicio Del Toro en Léa Seydoux vond ik nog best OK. Later echter, snakte ik naar het einde.

Er passeert een heuse sterrenensemble en de meesten doen het prima. Ook qua dialogen en interactie zit het allemaal goed. En hier en daar zijn de spitsvondigheden en situaties grappig. De vele details, niet alleen visueel, maar ook verbaal (plaatsnamen, persoonsnamen en dergelijke meer) zijn gewoon een tsunami aan info waarin ik verzoop.

redelijk verwarrende film, spelen met kleurrijke decors, redelijk langdradig

Tja, visueel in orde, maar daar blijft het bij. Langdradig en geen flauw benul waar de humor zich schuilt.

Niet mijn genre dus; afsluiten en opbergen...

Ennui-sur-Blasé

Ik begin Anderson steeds beter te vinden.

Visueel wellicht het beste dat Anderson ooit heeft gedaan. In de kleurenbeelden is hij vooral zichzelf, maar dan de geperfectioneerde versie van zijn recentste films, de zwartwitbeelden zijn een fraaie ode aan oude studiofilms (vooral noirs) en in het geanimeerde deel blijkt Anderson een liefhebber van Hergé. Waar de film de boot een beetje mist is in het verhaal dat iets teveel lijkt te drijven op Andersons persoonlijke interesses en het voelt minder universeel dan zijn beste film The Grand Budapest Hotel. Die film was ook wat gelaagder. Maar wat blijft staan is dat de recentste films van Anderson zijn betere films zijn wat mij betreft. Dat zorgt voor goede hoop voor zijn komende film Asteroid City.

Paar opmerkingen: Anderson heeft tegenwoordig de status dat iedereen in zijn films wil. Daardoor zie je nu zelfs best grote namen in piepkleine rolletjes. The French Dispatch leek me in de covers bij de aftiteling sterk gebaseerd op het zeer gerespecteerde Amerikaanse tijdschrift The New Yorker. En laat de anti-tabakslobby deze film maar niet zien. Roken is hier erg cool.

visueel prachtig, maar ik kwam echt niet door de teksten/ dialogen wat het erg jammer maakte,

Visueel meesterwerk, maar de film heeft geen ziel, geen hart en bevat een stroom van namen, teksten en verwarrende verhaallijnen. Prachtig om te zien, maar de aandacht verslapt al snel. Eerste verhaal was het beste.