Supernova (2020)

Vanaf 25 februari 2021 in de bioscoop (Cinéart Nederland)

Aangrijpend drama, prachtig gespeeld door Colin Firth en Stanley Tucci. Vooral Tucci is heel erg goed, als ooit flamboyante schrijver die zijn levenskracht langzaam ziet wegsijpelen door de opmars van dementie. De film kent een enigszins vrijblijvend begin dat tegen het saaie aanzit, maar wanneer de emoties loskomen pakt de film je beet en laat niet meer los. Mooi klein gehouden en overal overtuigend, met veel rake momenten. De fraaie shots van het continu voorbij trekkende engelse landschap dragen ook flink bij aan de beleving.

Het acteerwerk met twee beroemde hoofdrolspelers is dik in orde en de film heeft mooie shots van het Lake District. Maar het verhaal pakte mij niet, het plot is wel erg cliche. Er zijn betere films over dementie. Had anders gekund, wat zijn bijvoorbeeld die geheimen uit het verleden waarover gesproken word in de beschrijving...

Las op de poster dat deze film gemaakt is door de producenten van "45 years" en dat verbaasd me niets. Dat is een soortgelijke film met beroemde acteurs en goed geacteerd, maar een bij nader inzien toch niet zo diepgaand verhaal.

Supernova een film met twee sterke acteurs tegen een geweldig decor. Ergens lijkt het verhaal ansich simpel te verlopen met toch enigszins weinig diepgang. Erg jammer!

Een prima cast maar het verhaal vond ik niet zo pakkend. Er zijn betere films over dementie, die films wisten me meer te raken dan deze prent. Ik vond dit niet zo interessant eigenlijk, zelfs een beetje saai soms. Ook het einde valt wat tegen. Geen voldoende.

Zelfs het vakwerk van Colin Firth en Stanley Tucci kan dit zwaarmoedige gezever niet redden. Zij spelen een somber gesteld echtpaar dat met een camper door Engeland rijdt en plaatsen aandoet uit hun gezamenlijke verleden voordat ze aankomen bij een familiebijeenkomst. Het is niet zo moeilijk om te raden wat er aan de hand is en welke kant dit op gaat en regisseur en scenarist Macqueen doet geen enkele moeite om het niveau van de ‘ziekte-van-de-week’-film te ontstijgen. Dat laat hij over aan Firth en Tucci en die weten dit in ieder geval nog deels te redden.

Degelijk in elkaar gezette en goedgespeelde dramafilm over een homostel waarvan één de stabiele, saaie en de ander de impulsieve, flamboyante is en dat zo aldoor een leuk, interessant samen- en tegenspel levert, maar dat tegelijk niet van de gebaande paden treedt: een van de twee is gediagnosticeerd met dementie en de ander zal moeten leren om los te laten.

Het leven gaat niet om wat je doet. Het gaat er vooral om hoe je het doet, met andere woorden ik vond het één geslaagde film, ik heb ervan genoten.

Een dikke tegenvaller. Toen de demografie die destijds op volwassen leeftijd Bridget Jones's Diary gezien heeft de zaal betrad, wist ik eigenlijk al dat het mis zou gaan. Het was meteen bingo: Colin Firth speelt zoals gewoonlijk weer de gefrustreerde en ietwat onhandige man die niet zijn gevoelens kan uiten. Door de overlading aan "en nu ga je janken"-scènes hoorde ik een hoop gesnotter in de zaal, maar deze film liet me volledig koud.

Naast een oerslecht script met hele slechte conversaties en de ongeloofwaardige relatiestatus van de twee hoofdrolspelers is vooral de depictie van dementie ontzettend onrealistisch. Stanley Fucci kan schijnbaar kiezen wanneer hij dingen vergeet, zichzelf verdwaalt, en wanneer hij een hele avond vastberaden is om zelfmoord te plegen. Ik heb de ziekte een decennium lang van dichtbij meegemaakt en die lijkt in de verste verte niet op hoe het hier neergezet wordt. Dementie komt met verwarring, ontkenning, gebrek aan volharding.

Gek genoeg had ik het gevoel dat de film nog wel een kwartier langer had mogen duren, aangezien de thema's die tegen het einde aan bod komen wel degelijk interessant en de moeite van het verbeelden waard zijn. In hoeverre houd je rekening met elkaar als partners? Wie is tot wat verplicht, en aan wie? Helaas heeft Colin Firth er na één nachtje slecht slapen vrede mee dat zijn partner uit het leven stapt. En daar is het dan mee gedaan. Zonde.

De film is te compact.

Dementie is een lastig onderwerp.

kan al gauw larmoyant worden, toch hier niet, want beide acteurs spelen met gevoel.

toch kreeg ik het idee, dat hier meer in had gezeten.

traag af en toe.

ik heb wel genoten van het wonderschone engelse landschap!

De meningen hier zijn verdeeld. Ik vond het een ijzersterke en ontroerende roadmovie.

Een van de weinige films die me tot tranen toe roerde. Niet vanwege de dementie, maar vanwege de onderliggende thema's de betekenis van liefde en het onvermijdelijke loslaten. Schitterende film

Absoluut geen ziekte-van-de-week-film, zoals ik in een recensie hier lees. Bij zoiets denk ik aan een waargebeurde woensdagavondfilm waar het verdriet er veel te dik bovenop ligt. Deze film blinkt juist uit in nuance en subtiliteit. En in acteerprestaties. Grappig dat beide mannen in eerste instantie voor elkaars rol auditie deden, en dat later voor de camera de andere rol toch geschikter bleek.

De film gaat uiteindelijk over rouw en daardoor is het proces dat het karakter van Colin Firth, de gezonde partner, de hoofdmoot. Dat proces wordt net niet helemaal lekker uitgewerkt, het mist authenticiteit en het gaat richting het einde van de film iets te snel. Desondanks een indrukwekkende film.

In eerste blik een saaie film over twee mannen die een trip maken omdat de ene gediagnosticeerd is met een vorm van dementie, en binnenkort de belangrijke dingen zal vergeten.

Bij nadenken over de gebeurtenissen een hartverscheurend drama. Het saaie verdwijnt en krijgt diepgang. Je kijkt in de groeven van de zielen van de twee geliefden.

Pluspunt, raar om te noemen wellicht, dat het over een homoseksueel paar gaat, zonder dat de film verder over homoseksualiteit gaat. Heel mooi. Eindelijk een film die deze vorm van liefde werkelijk als normaal beschouwd.

Ik keek met de nodige verwachtingen uit naar Supernova. Niet in het minst om Stanley Tucci die ik in de veelal kleinere rollen die hij speelt, steeds opmerkelijk is. Prima film over liefde, liefhebben en loslaten. Erg warme en serene film over hoe dementie een schaduw werpt over een relatie.

We zitten nog niet in het stadium van Anthony Hopkins in The Father want Tusker kreeg pas de diagnose en buiten wat verward zijn, is hij nog goed bij de pinken. Hij verwoordt het dan ook treffend wanneer hij verteld dat hij herinnerd wil worden als wie hij was en niet wat hij zal worden.

Een film ook over familiebanden, vriendschap en geborgenheid. Angst ook over wat onvermijdelijk komen zal. Een aantal scènes waren zeer de moeite zoals de speech, de cassetteband, de sterrenhemel met het meisje en niet te vergeten de prachtige natuurbeelden doorheen het glooiende Britse landschap.

Een trage film, maar verder erg subtiel en authentiek. Een film die de gevoelige snaar raakt zonder één spatje melig of sentimenteel te zijn. Knap!

Supernova. Dat wil zeggen: de explosie van een ster. Een uitbarsting van licht. Het is dat licht dat Tusker op zijn omgeving afstraalt, in wat de laatste etappe van zijn leven is. Dementie, met onderliggend: kanker? En dus: de notie van een nakende teloorgang, hulpeloosheid, meer lichaam dan mens, zijn zonder te zijn?

Harry Macqueen laat opvallend weinig details los over het hoe, wat, wanneer en wat dies meer. Wat hij toont, is enerzijds Tuskers weg, steeds dieper en almaar verder, weg van de dierbaren, diep in de eenzaamheid, geworpen op zichzelf en op Sam, zijn laatste steun en toeverlaat. En anderzijds: emotie. Hoe Sam het perspectief van Tusker uit het oog verliest. Hoe Tusker niet ziet dat hij niet ongezien de bühne die het bestaan is kan verlaten, zonder zijn geliefde(n) een hak te zetten.

Op het laatst groeit het aandoenlijke duo onherroepelijk intens naar elkaar toe, leren ze elkaar via het vergrijp van de woede (louter substraat voor angst en verdriet) grondiger kennen, duurt de verkenning van elkaar en het ontzag voor de omvang van hun gedeelde liefde almaar toe…tot op het orgelpunt, wanneer Tusker het onmogelijke vraagt van Sam, en Sam het al even onmogelijke mogelijk tracht te maken, accepteert, vergeeft…

Jazeker, ‘Supernova’ woelt groot gevoel omhoog. Pathos zonder pathetisch te worden, integendeel: Macqueen toont zich een meester van landschappen, bochten, bomen… ’s Levens wegen, in een film die grote gebaren schuwt, evidenties aanraakt, maar in zijn uitgeklede kaalheid wel degelijk tot essenties weet te komen.

Niets legendarisch aan, en toch: bijna anderhalf uur brok in de keel.

3,25*

Goeie film over een koppel die moeten omgaan met dementie en samen een trip in de camper maken. Een mooi, gevoelig drama dat hier en daar zeker wel weet te ontroeren. Nergens echt verrassend, maar wel gewoon goed. Mooie plaatjes van het Britse platteland en de film wordt gedragen door het samenspel van Colin Firth en Stanley Tucci. Met gemak 3.5 sterren.

Prachtige roadmovie die enorm binnen komt als je je met het stel kunt vereenzelvigen. Sterk acteerwerk. Ik moet altijd een beetje lachen dat mensen een film niet sterk vinden omdat het verhaal niet het door hun gewenste verloop heeft........

Deze roadmovie eens bekeken en het was niet mis. Prima cast en het verhaal was eenvoudig, maar verveelde niet.

Het einde mocht misschien iets uitgebreider geweest zijn, maar voor de rest de moeite om eens gezien te hebben.

De slotscène met Colin Firth die het mooie "Salut d'Amour" brengt, mag dan nog zo emotioneel zijn, het topmoment in deze topfilm ligt wanneer Sam aan Tusker uiteenzet wat hij allemaal voor hem wil doen en er aan toevoegt "Je hebt me nodig" waarop Tusker die laatste beaamt en er dan een lange stilte volgt. Later herhaalt Tusker "Ik wil herinnerd worden zoals ik vroeger was. Niet zoals ik de laatste jaren van mijn leven zal zijn."
Aangrijpende film, dramatisch in het laatste gedeelte, niet zonder humor (de handtekening scène) daarvoor.
Schitterende acteerprestaties van Stanley Tucci en Colin Firth.

Een behoorlijk hoog gemiddelde voor een film die ik zelf niet echt geweldig vond. Ik vond dit nou echt zo’n film waar koppels van 55+ voor naar een filmhuis gaan in een kleine provinciestad en achteraf met een bevriend stel met koffie napraten.

En dat ligt niet aan het onderwerp (want heb vaker films gezien die een vergelijkbaar thema behandelen) of aan de wat oudere hoofdrolspelers, maar vond het geheel gewoon erg gezapig. Ook teveel een idee op papier (‘stel moet beide in het reine komen met naderende dood van de een’), zonder dat dit nou echt als film ging leven. Was me er ook heel de tijd van bewust dat ik naar acteurs aan het kijken was. Niet omdat ze slecht waren, zeker Tucci is erg overtuigend, vooral door wat hij soms met zijn lichaamstaal doet, maar doordat het allemaal erg toneelachtig is. Afgezien van de shots van de camper en de natuur is het typisch zoiets dat je ook als toneelstuk zou kunnen zien.

Nee, aardig acteerwerk, maar verder was dit te mager.

2,5*

Een prachtige film met prachtige acteurs, gefilmd in het mooiste landschap van Engeland.

Zeer sterke film over een moeilijk iets. Iets dat ons allemaal kan overkomen. De twee mannen zijn zo op elkaar ingespeeld dat de geloofwaardigheid erg overtuigend is.

"Herinner je me zoals ik was, niet zoals ik zal worden." Deze zin zegt mee dan genoeg ...

Vier sterren

Prachtige film, klein in opzet, cast en lokaties, maar groot in reikwijdte, vertolkingen en emotionele impact. De schrijver/regisseur mag dan misschien in z'n handjes knijpen dat hij zulke zwaargewichten voor z'n tweede film heeft weten te strikken, maar hij geeft ze dan ook meer dan genoeg te doen, en als een soort studie van wat deze ziekte in een relatie kan betekenen laat de film mij tegelijkertijd hopen dat dit lot niet voor mij zal zijn weggelegd, want op zo'n manier je hele identiteit bij stukjes en beetjes zien verdwijnen wens je zelfs je ergste vijand niet toe. Ontroerend en met superbe spel.

Zeer sterk acteerwerk van Tucci die er naar mijn mening meer menselijkheid en gevoel in weet te leggen dan Firth zonder dat er ook maar iets buiten de lijntjes van geloofwaardigheid gaat. Erg knap.

De scene in het landhuis met z'n 2-en aan tafel als Tusker Sam uitlegt hem nodig te hebben in zijn proces en beslissing is zeer sterk. Het verhaal is wat gerekt en dun maar het geloofwaardige en menselijke (acteerwerk) maken veel goed.