Wine Country (2019)

poster ziet er ieder geval wel leuk uit

Matige film waarin een aantal vriendinnen een trip maken omdat één van hen 50 wordt. Wellicht geen platte humor, maar de personages blijven ook te oppervlakkig (een beetje vlees noch vis). De grappen zijn zelden geslaagd. Toch nog wel een paar aardige scenes en de cast is redelijk vermakelijk (vooral als ze zingen en dansen). Een weinig opzienbarend regiedebuut van Amy Poehler.

Iegh.

Je moet je al érg kunnen vereenzelvigen met de personages om enig plezier uit deze film te halen denk ik. Jammer genoeg ben ik nog dik 15 jaar te jong en van het verkeerde geslacht om in die categorie te vallen. Mensen die zich wel aangesproken voelen en wat steun kunnen vinden in een weinig realistische comedy ... deze film is allicht nog het proberen waard.

De personages zijn zonder uitzondering vreselijk irritant. Da's niet verkeerd voor een groepje van 6-7 vrouwen die elk een verschillend karakter hebben. Maar blijkbaar zijn het ook allemaal van die boerse Amerikanen die naar een chique restaurant trekken om daar luidkeels te gaan zingen. Vreselijk.

Qua humor zijn er niet al te veel geslaagde grappen, anderhalve keer gegrinnikt en dat was het wel zo'n beetje. Het drama werkt ook voor geen meter en aangezien deze film verder helemaal niks te bieden heeft, is het ook gewoon helemaal niks. Best irritant allemaal, wie een grappig, gezellige of leuke comedy wil kan maar beter wat anders opzetten.

1.0*

Het was leuk rond minuut 25 en toen nog een keer rond minuut 77. Oh nee, toch niet.

'Wine Country' (2019) doet niet veel anders dan dat een keur aan comédiennes 'op leeftijd' met elkaar op meidenweekend gaan. Zoals dat soms gaat. Lekker keten en de paljas uithangen, zelfs dingen doen die volledig uit de comfortzone liggen als flirten met jongeren of een motivatiegoeroe aanspreken. Lullige tripjes die niemand écht leuk vindt, maar in elkaars gezelschap maakt dat helemaal niet uit. De telefoon en het wifi-netwerk uitzetten (het thuisfront is er even niet bij) of juist manisch in contact blijven met werkrelaties. Onderlinge spanningen en oud leed dat aan de oppervlakte komt. En elke vriendengroep heeft wel de regelneef, die iets te enthousiast een doelgericht plan uitstippelt terwijl de rest eigenlijk onbezorgde fun wenst. Wat de film goed vangt, is dat treurige gevoel bij een groepje 'oudere jongeren' dat je met elkaar iets aan het nabootsen bent wat er niet meer is: jong zijn. Dat bitterzoete besef dat lichamen zijn uitgedijd, je levenskeuzes zijn uitgekristalliseerd en jou inmiddels hebben gevormd, en de sterfelijkheid is weer een stapje dichterbij gekomen. In het verleden wat jij en je vrienden delen zit ook een toekomstig einde besloten, maar het is nog niet helemaal duidelijk hoe of wanneer. Zal het een vriendschapsbreuk of een ziekte zijn, of zelfs de dood? Niet alle komische situaties zijn even sterk uitgewerkt, maar 'Wine Country' (2019) weet alles uit haar ensemblecast te halen en zet een prima sfeerschets neer van de vrolijke tristesse op zo'n weekendje uit.

Vooral heel saai en langdradig....teveel monologen.....niks aan

“The wifi here is very slow, so you're just going to have to talk to each other... while drinking a ton of wine! What could possibly go wrong? Just remember guys, whatever gets said, is probably what the person has always felt, and the alcohol just let it out.”

Aardige film. Met je vriendinnen samen wijn drinken, lekker roddelen over elkaar (achter elkaars rug uiteraard), wat drama en schitterende locaties… Het kan slechter. Het probleem van Wine Country is dat de personages zich zo onsympathiek gedragen. Ik geloof wel dat dit een hechte vriendengroep is, maar zo gedragen ze zich niet. Uiteraard heeft iedereen zijn eigen geheimen en roddelen ze over elkaar alsof het niets is, maar daardoor voelen de oprechte momenten wel wat misplaatst aan. Ook de humor is hit and miss, en wat dan overblijft is het acteerwerk, de wijn en de zomerse sfeer.

Je weet op voorhand welk genre film dit is. Dus als het uw genre niet is, kijk er niet naar. Film gaat over een groep dames op leeftijd die nog eens willen genieten. Beetje goedkoop afkooksel van The Hang Over. OK, inhoudelijk weinig om over naar huis te schrijven. Dialogen nooit diepzinnig, maar toch was ik mee in verhaal. Af en toe glimlach. Verder nog een min of meer geslaagde poging tot wat diepgang over het leven. Kon deze film wel smaken met een fles rode wijn...

In Wine Country gaan zes vriendinnen een paar dagen op vakantie naar de Napa vallei. Het gaat hier nu eens niet om tieners of twenty-somethings, die zich feestend misdragen, maar om vrouwen van middelbare leeftijd die dat doen. Dat is bijzonder. Een ander bijzonder aspect aan Wine Country is dat de film bijna geheel werd bedacht en uitgevoerd door vrouwen. En niet de minste. Amy Poehler speelt een hoofdrol en regisseert. Emily Spivey en Liz Cackowski tekenden voor het script en spelen beiden mee.

Ook de rest van de cast bestaat voornamelijk uit vrouwen. De film wordt bevolkt door gelouterde vrouwelijke komieken. De enige mannelijke accenten worden gezet door Jason Schwartzman in een wat vlakke en flauwe bijrol. Dat de kunstzinige inbreng vooral een vrouwelijke inbreng is, is overigens nauwelijks van invloed op het verhaal. Praktisch alles wat in de film gebeurt, had in een mannelijke variant ook plaats kunnen vinden. De vrouwelijke factor is niet onderscheidend aanwezig. Behalve misschien in de hoge hoeveelheid decibellen die wordt geproduceerd.

Ook in humoristisch opzicht onderscheidt de film zich niet. Bijna alle grappen hebben een hang naar plat. Hier en daar best leuk, maar ook nogal gemakzuchtig. Behalve een hang naar vulgaire humor is in Wine Country een hang naar nostalgie te herkennen. Nuttig veel alcoholische versnaperingen en voor je het weet komen sentiment en nostalgie om de hoek kijken. Vele irritante popsongs uit de jaren 80 en vele referenties naar sitcoms uit die periode komen voorbij. Er zal best aardige popmuziek zijn gemaakt in de jaren 80, maar die heb ik hier niet gehoord.

Er gebeurt verder eigenlijk niet heel veel. De dames maken uitstapjes, drinken teveel, zingen mee met irritante popsongs, kiften wat en maken het weer goed. Heel vermeldenswaardig zijn de belevenissen allemaal niet. Dat geldt ook voor de personages, Die vertegenwoordigen variaties van eendimensionale karakters en genereren geen enkele empathie.

Goede wijn behoeft geen krans. Voor schrale wijn gaat dat niet op.