Partie de Campagne (1936)

In Film > Overige films > Partie de Campagne (1936):

Magistrale kortfilm van Jean Renoir (38 minuten). Eigenlijk had het gewoon een lange film moeten worden, maar vanwege problemen met financiering en het weer is de film nooit afgemaakt. Uit het al geschoten materiaal is toen besloten toch een korte film te recreeren en te releasen, en Renoir zelf heeft dit altijd als zijn persoonlijk favoriet genoemd. Het tempo is laag, maar de emoties zijn groot. Het platteland werd nog nooit zo mooi en nostalgisch op film weergegeven. Een klein meesterwerkje. 4,5*

NRC Handelsblad/Homescreen heeft de film een tijdje terug op dvd uitgebracht als onderdeel van hun Franse cinema serie.

Ik vind 't 1 van de mooiste films allertijden. Jammer genoeg kan ik 'm niet in mijn top 10 zetten. Datzelfde geldt voor Vigo's Zero de conduite, een film die de meest poetische slowmotion scene bevat die ik ooit gezien heb. Meesterwerken, beiden!

Verbaast mij waarom hij niet gewoon bij de films staat. Omdat hij niet is afgemaakt? Ondanks dat voor mij na "La règle du jeu" de beste film van Renoir.

Omdat de speelduur te kort is. Je moet ergens een grens trekken!

Ook mijn favoriete Renoir en bovendien 1 van mijn favoriete films allertijden!

Fijne mooie film. 4.5*

Dit niet voltooid filmpje van Renoir maar weer eens bekeken en oh wat is het jammer dat Renoir deze film niet heeft afgemaakt. Dit is poëzie op zijn best. Nog nooit heb ik een meisje op een schommel zo mooi heen en weer zien bewegen. Toen ik de beelden zag moest ik denken aan de impressionistische schilderijen van Auguste Renoir. Helemaal toevallig is dat niet denk ik. Het verhaal speelde zich in dezelfde tijd af als toen Auguste Renoir - volgens Wiki de vader van de regisseur - zijn schilderijen maakte.
Voor mij is "Partie de Campagne" misschien wel de mooiste kortfilm die ooit gemaakt is en na herziening zonder meer de mooiste film van Renoir. Toch een stuk beter dan "La Règle du Jeu", die ik lange tijd zijn beste film vond.

4,5*

Mooie film. Prachtig in beeld gebracht. Ken geen Europese film uit die tijd die zo bekwaam in beeld is gebracht. Een schitterend zomerbriesje die vooral tegen het eind erg mooi wordt. Had in eerste instantie de film wat verkeerd ingeschat. Dacht dat er een spanningsboog in hoorde te zitten. Zag dan ook constant naderend onheil, terwijl dat er niet in zat. Ik zat te wachten op een wending, schokkende gebeurtenissen of een climax, maar dat kwam dus niet. Dat maakt niet uit, maar dan zit je toch anders in zo’n film. Eigen schuld.

Mooie film over sociale klasse, liefde, vrijheid en verlangens. 4 sterren.

En ook best lollig die dikke pa en zn onbeholpen hulpje.

Remake in La Flor (2018).

Wel bijzonder dat een kortfilmpje van 40 minuten een remake kreeg van 800 minuten. Dat is 20x de lengte van deze film.

Echt vreselijk.

Het is me zelfs niet eens echt duidelijk wat het idee achter dit filmpje was. Moest het misschien een romance voorstellen? Beetje raar als we niet veel verder komen dan één rapey kusscene. Een ode aan de boeren buiten? Met van de grauwe zwart/wit cinematografie en melige dialoogjes? Of misschien een comedy, met een slechte kopie van Laurel & Hardy erin?

Punt is dat geen van alle werken. Visueel is het modderig, het acteerwerk is geweldig irritant en de romantiek is echt wel ver te zoeken. Oké, Renoir heeft deze film nooit af kunnen maken, dat zal wel geholpen hebben als selling point en de verdere populariteit van deze film (dat soort verhaaltjes doen het altijd wel goed), maar dat spreekt amper het gebrek aan kwaliteit goed binnen de resterende minuten.

Vond dit echt een onding. Maar ik heb dan ook niet zoveel met het platteland, misschien helpt dat bij de waardering van deze film. Ik kan er de status in ieder geval niet van afzien, denk ook niet dat het verder geweldig gaat vlotten tussen Renoir en mij.

0.5*

Mooi. Erg sfeervolle plaatjes. De wind, de zon, de warmte, de schaduw onder een kersenboom, gebakken vis, een prachtig shot van de schommelende dochter en natuurlijk... het platteland van vroeger. Met een bootje over de rivier en het dreigende onweer. Leuk om bij de personages zowel de nodige filosofische gesprekken te horen, als de ondeugendheid (van natuurlijk vooral de twee jonge mannen). Het verlangen en uiteindelijk het gevoel gevangen te zitten in een relatie die misschien alleen praktisch iets van waarde heeft, doet de film redelijk treurig eindigen, ondanks de schoonheid van alles eromheen.