Wo Bu Shi Yao Shen (2018)

Ik weet niet precies hoe gangbaar satire is in de Chinese cinema, maar dit voelde best verfrissend.

Het meest opvallende aspect van deze film vond ik de sfeerwijziging ergens halverwege. De aanvankelijke goed-gevoel-film-met-een-knipoog verandert dan in een serieus drama over de beschikbaarheid van een leukemiemedicijn, dat de meeste patiënten niet kunnen betalen. Opmerkelijk toch wel de onverholen kritiek op het medicijnenbeleid van de Chinese overheid. Naar verluidt is dat beleid onder druk van het waargebeurde verhaal, dat de basis vormt voor deze film, aangepast.

Protagonist Zheng Xu springt eruit als de aan lager wal geraakte medicijnenverkoper annex smokkelaar annex “Robin Hood”. Het zeer gemêleerde gezelschap, dat hem terzijde staat, zorgt ervoor de toon vooral in het eerste deel van de film opvallend luchtig blijft. Van die luchtigheid blijft weinig over vanaf het moment, dat de politie onder druk van een farmaceutische grootmacht zich met de zaak gaat bemoeien.

Een mooie, geschakeerde film van debuterend regisseur Muye Wen. De film doet qua plot wel een beetje denken aan Dallas Buyers Club (2013).

Erg aangename vlotte Chinese film die je opzadelt met een moreel dilemma. In welke mate kan je de protagonist verwijten een crimineel te zijn? In welke mate is hij een opportunist of weldoener? De lijn is soms te trekken en het personage evolueert wel in de loop van de film. Veel hangt ook af of de afgekeurde medicatie aanslaat en misschien nog belangrijker geen ernstige bijwerkingen geeft. Even crimineel, in het genre van de witteboorden, is misschien de CEO van het farmaconcern wiens peperdure medicatie wél verkocht mag worden. Is er ook daar sprake van opportunisme of weldoenerij? Wat dan gezegd van zijn macht om het politioneel apparaat te beïnvloeden...

Het zijn maar enkele bedenkingen die door mijn hoofd spookten gedurende de film. Hoogst interessant dus. Verder een sterke film met een goed verhaal, luchtig en toch met de nodige dramatoets waardoor het evenwicht bewaard blijft. Prima cinematografie en camerawerk. Een film die geen moment verveelde. Hier en daar ook een aantal prima scènes. Misschien wat sentimenteel, maar die monoloog van dat oude dametje naar die agent toe bvb, mooi. Ook de soundtrack zat prima, net als de opzwepende muziek in de discotheek. Echt genoten. Fijn!