The Kissing Booth (2018)

Naar het gelijknamige boek van Beth Reekles.

Vanaf 11 mei te zien op Netflix.

Aardige film over een meisje die nog nooit gekust is en samen met haar beste vriend een kuskraampje organiseert. Een simpele en standaard highschool romcom met een leuk genoeg verhaallijntje. Een lekker fris begin en een vlot tempo, maar het gaat wel wat te lang door. Joey King doet het lekker enthousiast en de rol van Molly Ringwald is te verwaarlozen en ook in dat opzicht hadden ze Don't You Forget About Me beter achterwege kunnen laten.

In de basis geen onaardig filmpje met een fijn zomers sfeertje in L.A. (al speelt de film ook in de winter). Alleen zijn er verkeerde keuzes gemaakt. Typisch is dat de stukjes in de eindcredits, die nu eens geen missers zijn zoals gebruikelijk maar gewoon enkele uiteindelijk niet meegenomen scènes, eigenlijk veel leuker zijn. Die scènes gaan ook vooral over King en haar partner in crime en niet om de love interest, die twenty something fitboy die voor 17 moet doorgaan en nergens geloofwaardig is maar ook elke vorm van charisma mist en hij en King hebben nul chemie. Terwijl de film zich juist daarop richt. King vind ik wel een fijne actrice met een zeker oprecht enthousiasme waarbij ze perfect past in dit soort lichtvoetige rollen. Alleen mag ze een betere film hebben. 2,0*.

P.s. Ah, nu werd junior als onderbouwleerling vertaald. Ik heb ook al eens Eerstejaars gezien als vertaling. Men blijft origineel. Al is 3e jaars ook geen goede vertaling voor Nederlanders want die denken dan twee jaar jonger, misschien maar gewoon Junior noemen, dat is in ieder geval niet fout.

er moet sowieso een deel 2 komen vond hem echt geweldig heb hem echt al tig keer gezien
weet niet hoe je meer sterren doet maar sowieso 5 sterren

“It's never great to hear your childhood crush say It's super gross in your pants.”

The Kissing Booth heeft in Joey King een leuke hoofdrolspeelster en ik heb best moeten lachen om haar acties en avonturen. Jammer genoeg is al het andere van een bedenkelijk niveau. Beide mannelijke hoofdrolspelers zijn saai en lijken te slaapwandelen, en de relatie tussen Shelly en Noah heeft wat passief-agressieve en manische trekjes, en het is allemaal lichtlelijk verontrustend. Hij zegt steeds wat zij niet mag doen, en zij laat het maar over haar heen komen en wil het liefst zo snel mogelijk haar maagdelijkheid verliezen. Ik hoop maar dat ze hem na de film zo snel mogelijk dumpt, want een zonnige toekomst zie ik er in.