Nightmare Cinema (2018)

Heel erg benieuwd naar deze anthologie! Interessante regisseurs en Mickey Rourke als hoofdrolspeler belooft wat spectaculairs

Interessant!

Zin in!

huh? Dante?

Leuke verzameling regisseurs! Ook fijn dat David Slade weer een horror maakt.

Klinkt leuk

Zou Mickey Rourke in zijn huidige toestand iemands grootste angst zijn?

De short van Slade is geweldig!

Best leuk. Het splattert er lekker op los in de eerste twee verhaaltjes. Maar ze zijn alle 5 best aardig.

Mickey Rourke is het engste van de hele film.

Ik ben benieuwd.

Mickey Rourke, leeft die gast nog?

Leuk dit, hopelijk deze zomer op VOD.

We zien Mickey O'Rourke (“The Projectionist”) in het Rialto Theater werken, in de verbindende scenes tussen de vijf filmpjes, die het gelokte publiek en wij te zien krijgen. Hiermee presenteert "Masters of Horror" -bedenker Mick Garris, zijn omnibusfilm.

Met 'The Thing in the Woods' bijt Alejandro Brugués (Juan of the Dead), het spits af. Wat aan het begin als de 'The Welder' wordt geïntroduceerd, nog lijk op de zoveelste tiener-slasher, veranderd plots in iets anders. En door te spelen met de meerdere griezelclichés en de sterke final girl Samantha (leuke nieuwkomer Sarah Elizabeth Withers) is dit een prima opener en zet direct goed de toon.

‘Mirari’ is de volgende en komt van regisseur Joe Dante (Gremlins), en gaat over een vrouw met een litteken in haar gezicht, wiens echtgenoot-in-wording haar manipuleert om plastische chirurgie te ondergaan vóór hun bruiloft. De dokter is de welbekende Richard Chamberlain en Davids moeder Nadia is Belinda Balaski, (The Howling, Gremlins). Helaas is het filmpje erg voorspelbaar en tevens de zwakste van de vijf.

Hierna is het de beurt voor ‘Mashit’, van regisseur Ryuhei Kitamura (The Midnight Meat Train),waarin hij een wervelwind aan bloed over een katholieke school uitstort. Het leidt tot een onvergetelijke scène waarin we Vader Abuelo met een zwaard zien. De wilde finale had wel wat weg van Kitamura's film Versus (2000).

In 'This Way to Egress' pakt regisseur David Slade (Hard Candy, 30 Days of Night), zijn intense zwart wit-sfeer van de Black Mirror-aflevering 'Metalhead' weer op. Moeder Helen (Elizabeth Reaser, Ouija: Origin of Evil ) maakt een surrealistische naargeestige afdaling naar de hel, zit gevangen in een nachtmerrie van waanzin. Een mindfuck die met afstand het hoogtepunt is. De dokter is Ezra Buzzington (Goggle uit The Hills Have Eyes)

Regisseur Mick Garris tekent voor het afsluitende filmpje 'Dead' en gaat een stuk kalmer te werk; een jongen verliest zijn ouders (de moeder is Annabeth Gish, Before I Wake) en is even dood waarnaar we in het ziekenhuis een leuk maar vrij standaard ik-zie-dode-mensen verhaaltje zien. De man met hechtingen die hierin is te zien, blijkt special effecten specialist Dirk Rogers te zijn!

Ondanks dat er wel wat aanmerkingen zijn, is dit zeker een uiterst vermakelijke en bovenverwachtingen erg goede anthologie-film waar zeker een paar hoogtepunten in zitten.

Degelijke anthologie.

Op basis van de regisseurs misschien toch net iets meer verwacht, maar wanneer er "Shudder" op het scherm verschijnt weet je meteen dat het allicht niet de meest blitse film wordt. Zij blinken toch vooral uit in genre doorsnee.

Da's ook zo'n beetje wat deze film te bieden heeft. Wel leuke regisseurs, maar geen van allen echt op hun hoogste niveau. Voordeel is wel dat er ook geen zwakke filmpjes tussenzitten. Elks heeft wel iets te bieden, er zit verder ook genoeg afwisseling in, waardoor het nooit saai dreigt te worden.

Vond uiteindelijk de films van Slade en Dante nog het leukst, Garris zelf heeft eigenlijk nog de minste, maar veel ontloopt het elkaar niet. Wel eentje voor de echte horrorliefhebber dit, want echt uitzonderlijk of origineel is het niet, wel vlot genre vermaak. Wat mij betreft een conceptje dat nog wel een vervolg of 2 mag krijgen.

3.0*

Die Mickey Rourke is zo stilaan een karikatuur van zichzelf geworden. Hij word alleen nog maar gecast om één of andere freak te spelen, en daar leent hij zich perfect voor. Wat betreft de film, ik vond Nightmare Cinema wel een aardige horrorfilm. 5 regisseurs hebben er een prima geheel van gemaakt. Er zaten wel enkele scene's in die tenminste in een horrorfilm passen, dat is wel een anders bij dergelijke films. Voor de liefhebber van horror is dit wel aan te bevelen.

Vermakelijke omnibus die geen echte uitschieters heeft, maar ook geen zwakke filmpjes. Mickey Rourke speelt slechts de Projectionist om de filmpjes aan elkaar te koppelen. Zijn screentijd is dan ook zo weinig dat hij niet de reden moet zijn om dit te gaan bekijken.

Het eerste filmpje is een slasher die met een verrassende wending opeens uitmondt in iets heel anders. Een erg leuke insteek. Daarna komt er een bodyhorror over een vrouw die plastische chirurgie ondergaat. Wat opvalt is de goede make-up. We gaan verder met het bloederigste filmpje van het stel, een priester die zich met een zwaard door een kerk beukt. Toch vond ik op een of andere manier de verandering van de vrouw in een demon het hoogtepunt. Relatief creepy. Het vierde verhaal is de meest stijlvolle. Mooi geschoten in zwart-wit en behoorlijk depressief. En we sluiten af met een verhaal over een jongen wiens ouders zijn vermoord en hen terugziet als geesten. Redelijk standaard, maar Casey is wel leuk.

Met geen enkel filmpje heb ik me verveeld en dat is wel eens anders met dit soort samenraapsels. Acteerwerk was bij de ene iets beter dan de ander maar overall nergens storend. Wat me nog opviel was de muziek, die was behoorlijk aanwezig maar paste er vaak prima bij. Gevarieerd werkje waar er voor elke horrorfreak wel iets tussen lijkt te zitten.

Wisselvallig omnibus filmpje die gaandeweg qua niveau daalt. Het eerste filmpje is meteen het sterkste deel omdat dit filmpje je enigszins weet te verrassen en gewoon heel leuk uit de hoek komt. Tweede filmpje over een vrouw die plastische chirurgie ondergaat, is ook goed. Leuke bodyhorror ! En dan wordt het al wat minder met het derde filmpje : redelijk bloederig, maar het kwam allemaal wat fake over. Het vierde verhaal vond ik dan weer het minste ondanks de mooie opvallende zwart-wit beelden. En het laatste filmpje vond ik eerder matig. Het verhaal vond ik niet echt boeiend. Opvallende vaststelling is wel dat er niet echt een slechte tussen zit. Dat is ook al veel waard gezien dit soort films qua opzet. Gemiddeld 5,5 afgerond naar boven omdat de vijf verhalen je niet vervelen. 6/10

Redelijk!

Hier en daar wel wat aardige filmpjes maar helaas geen waar ik echt een WAUW! gevoel bij had.

Het 3e filmpje Mashit vond ik het meest vermakelijk.

2,5*

Sfeervol en bloederig filmpje met losse horrorverhaaltjes, die door niemand minder dan Mickey Rourke aanelkaar gemompeld worden..

Aardig mee vermaakt, maar weinig verrassends en leek soms uren te duren..

Een film als een Theatre Bizarre (2011), die hier op MM over het algemeen minder gewaardeerd word vond ik toch wel beter.

Best çava film met verschillende losse verhaaltjes, waarvan ik het eerste eigenlijk meteen het leukste vond. Ik weet niet hoe of wat, maar die Projectionist (Mickey Rourke) kwam hier toch niet tussen de verhalen door, eigenlijk was die enkel helemaal op het einde te zien met dat jongetje en als hij de filmrol terug steekt. Omdat ie hier toch blijkbaar als verteller en soort van hoofdrol naar voor wordt geschreven, vind ik dan vreemd. heb die 30 sec gezien fzo.

Ik zou zeggen copy - paste wat Noodless heeft gezegd. Niet slecht maar ook nergens een uitschieter. Het 1ste veruit het beste en het 4de zonder meer het flauwste al ben ik niet verrast dat arthouse lovers dit geweldig vonden. Waar ging dit over, een trauma of rouwverwerking who cares. Verhaal 3 out zich als een demonisch verhaal maar blijkt gewoon een opstapje naar flauwe splatter Japanse stijl. Iemand was verbaasd dat Rourke nog leeft, wel ik moet zeggen echt levend ziet hij er niet uit in deze film.

Wat een geluk, dat ik meer van Art-house hou dan horror! Je zal maar Gremlins, Piranha, Critters 2, Psycho IV, The Midnight Meat Train of 30 Days of Night moeten missen?

Een filmvertoner [Mickey Rourke] confronteert zes bezoekers van zijn aftandse bioscoop met films waarin hun grootste angsten tot leven zijn gebracht. Samantha [Sarah Withers] moet vechten voor haar leven tegen een lasser [Eric Nelsen] in The Thing in the Woods; Anna [Zarah Mahler] ondergaat plastische chirurgie met gruwelijke gevolgen in Mirari; Father Benedict [Maurice Benard] neemt het met Zuster Patrica [Mariela Garriga] op tegen een demon die kinderen tot zelfmoord drijft in Mashit; Helen [Elizabeth Reaser] moet de bijeffecten van een psychotherapeutische sessie verwerken in This Way to Egress; en jonge pianist Riley [Fahi Rakotohavana] bevindt zich tussen leven en dood nadat hij en zijn ouders slachtoffers zijn geworden van een brutale roofmoord in Dead. Ieder segment heeft een eigen visuele stijl maar The Thing in the Woods maakt het meeste indruk met de aangename combinatie van actie, bloedvergieten, verwijzingen naar klassiekers en een heerlijke dosis zwarte humor. Ook Mashit bevat een gezonde dosis humor en zorgt als enige voor een paar werkelijk angstaanjagende momenten voor de ledematen (en de bijbehorende bloedspetters) in het rond vliegen. Mirari is een vermakelijke variant op een vaker gebruikt idee, maar This Way to Egress is meer stijl dan inhoud en Dead is erg onevenwichtig.

Mwa.

Nog een anthologie die me in het geheel niet heel erg heeft overtuigd. Toch moet ik zeggen dat ik blij was dat geen enkel stukje binnen deze film echt goedkoop of trashy was. Dat is een probleem dat ik vaker met dit soort films heb. Anderzijds is het zo dat slechte filmpjes de goede filmpjes van regisseurs hier onderuit doen halen qua gemiddelde. Altijd een beetje gemeen.

The Thing in the Woods (3,0*). Dit filmpje begint eigenaardig, eigenlijk een beetje slecht. Al vroeg is het bekend dat dit stukje een klein knipoogje is naar de oudere horrorfilms die goedkoop waren, en erg bijzonder vond ik het toen niet. Wanneer de echte gekheid begint los te branden stoomt het stukje vooruit en kon ik het algemene cijfer pas naar een voldoende brengen. Gelukkig dat het nog kwam dus.

Mirari (1,5*). Duidelijk het minste stukje van de hele anthologie, na een best vermakelijke eerste stukje was dit tweede stukje vooral een erg saaie en trage zit met doodsaaie personages die weinig overtuigend acteren. Een aantal aardige ideeën redden deze film van een serieus laag cijfer, verder had ik veel moeite om door dit stukje heen te komen helaas. Erg matig in zijn geheel.

Mashit (3,0*). Ryûhei Kitamura staat vaak garant voor wat vermaak en kan goed regisseren op het vlak van visuele beelden en gekheid. Van zijn meer gekke kant ben ik echter wat minder fan en daarom lag dit stukje me wat minder dan dat ik had gehoopt. Verder is het wel een keurig gestileerd stukje die vermakelijk en soms origineel uitpakt, waarvoor een voldoende.

This Way to Egress (2,5*). Het valt Slade nooit te ontnemen dat hij zijn films zo mooi mogelijk probeert te presenteren, maar buiten een cinematografisch sterke look heeft dit stukje weinig te bieden. Het voelt nogal leeg en pretentieus aan, en de traagheid maakte het me toch wel moeilijk om hier met volle toeren van te genieten helaas.

Dead (2,5*). Dead zorgde ervoor dat Nightmare Cinema in zijn geheel vooral uit wat somberdere stukjes bestaat. Er zitten goede scenes in dit stukje, maar in zijn geheel duurt het vooral te kort en kreeg je als kijker te weinig mee om van te genieten. Met dit cijfer komt deze anthologie uit op een precies gemiddelde van 2,5*. Niet slecht, maar eigenlijk het cijfer dat ik altijd aan een betere anthologie heb gegeven.

Vond dit teleurstellend, van de 5 filmpjes zijn er slechts twee goed, en slechts één is echt geweldig.

De andere 3 vond ik extreem ondermaats, over het algemeen ongeïnspireerd. De ene is een slasher-bit met een twist, de andere gaat over religie, de andere gaat over de dood en het hiernamaals... geen van deze 3 was erg goed.

Ik vond de film waar de vrouw om haar litteken in het gezicht te laten verwijderen erg leuk - dit was de tweede korte film en het was echt een cool soort old-school 'body horror'-stuk.

Een rededelijke anthology met silicon face Rourke die de verhaaltjes aaneenschakelt.

Het eerste verhaaltje geeft een goede toon aan maar persoonlijk vond ik de rest net iets minder maat in zijn geheel toch onderhoudend.

2,5*