The Sonata (2018)

Te goedkoop, te simpel en bijster slechte acteerprestaties. En volgens mij de laatste acteerklus van Ruther Hauer.

Een geheime genootschap, een "Satanische" compositie en een eeuwenoud landhuis, het zijn de ingrediënten voor een aardig gotische thriller-mysterie. Het bevat zeker een aantal positieve punten. De film is visueel opvallend goed en broeierig, het verhaal zelf leuk maar ook voorspelbaar. Het is het klassieke muziekthema wat maakt dat dit opvalt tussen vergelijkbare enge verhalen, en die score fungeert bijna als een extra personage. Minder indrukwekkend waren de uitvoeringen helaas, het feit dat, het doordat het een thriller is, nooit echt heel eng werd (met uitzondering van een paar jump scares). En de CGI-effecten aan het einde waren overbodig en niet erg mooi! Maar om eerlijk te zijn, was er prima sfeer en die sfeer maakten veel goed. Dit was verder gewoon een solide low budget- film.

Rose, you do know if this is your father's final work, it could be a huge sensation.

Yes, well, that much had occurred to me.

And if this score was more important to him than I was, I'd like to know why.

Hou je wel van een streep klassieke muziek? En ben je een liefhebber van Gothic griezelfilms zoals “Crimson Peak” bijvoorbeeld? Tja, dan zal je met deze “The Sonata” wel aan je trekken komen. Ben je echter op zoek naar een enge en zenuwslopende horror, dan zou ik deze toch maar best links laten liggen. Want echt griezelig is het hoegenaamd niet. Alleen de achtergrond muziek probeert haar best om het allemaal net wat spannender te maken. Erger nog. De klassieke muziek is in deze film zelfs het middel bij uitstek om de poort naar de hel te openen zodanig dat de hellevorst in hoogsteigen persoon zich tussen ons kan begeven. Best mysterieus allemaal, maar toch valt de film net buiten de categorie “horror”.

Het meest unieke aan de film is het feit dat Rutger Hauer hierin opdraaft. Hoogstwaarschijnlijk zijn laatste wapenfeit op acteergebied. Stel je er echter niet teveel van voor. Het aantal keren dat hij in beeld verschijnt is redelijk beperkt. Hij is dan wel de spilfiguur in dit op voornamelijk Frans grondgebied afspelend mysterie, maar toch speelt hij een ondergeschikte rol. Hauer is de excentrieke componist Richard Marlowe die zich teruggetrokken heeft in een oud herenhuis uit de 10de eeuw om daar een laatste symfonie te componeren. Marlowe was dan wel geen beroemde componist maar wel een beruchte. “Een trendy componist” zoals Charles Vernais (Simon Abkarian), agent van de getalenteerde violiste Rose Fisher (Freya Tingley), beweert. De Syd Barrett uit de klassieke muziekscène als het ware. Als Richard Marlowe te sterven komt, erft zijn dochter Rose (uit wiens leven hij verdween toen ze 14 maanden oud was) het landgoed en zijn berucht verleden. En als de eigenzinnige Rose afreist om het vervallen landgoed te bekijken, vind ze als bij wonder de laatste creatie van haar overleden vader. Een vioolsonate die volgens haar agent voor redelijk wat opschudding zou kunnen zorgen in het wereldje van de klassieke muziek. Wisten zij dat dit bundeltje partituren vol muzieknoten en geheimzinnige tekens een heel andere bron van ellende is.

“The Sonata” is niet echt een film die je zal bijblijven. Daarvoor zijn er teveel mankementen in te ontdekken. Allereerst is er het acteergedeelte. Dit was over het algemeen aanvaardbaar. Maar op sommige momenten was gewoonweg slecht. Alsof de acteurs hun inlevingsvermogen kwijt waren voor eventjes. De enige die op eenzelfde niveau bleef acteren was Freya Tingley. Niet alleen is ze een natuurlijke schoonheid. Haar acteerwerk als de ietwat emotieloze en rancuneuze Rose mag er wezen. Het meest ontgoochelende aan deze film was de CGI. Zo’n achterhaalde effecten heb ik al lang niet meer gezien. Het zal wel budgettaire redenen hebben. Vooral de CGI op het einde van de film was lachwekkend. Vervolgens is er het totaal gebrek aan spanning of griezeligheden. Op één enkele “jump scare” na was het nogal zwakjes op dat gebied. En velen zullen klagen over de ontknoping. Een “Was het dat ?” verzuchting is niet veraf. En de logica was ook op bepaalde momenten ver zoek. Ondanks de vervreemding van haar vader (zelfs onwetende of hij nog leeft of niet), twijfelt Rose er geen seconde aan om naar Frankrijk af te reizen en haar intrek te nemen in een ruïne dat er als spookhuis uitziet. Nogal raar.

Je verwacht natuurlijk een film over een bezeten huis waar rusteloze zielen in ronddwalen. In zekere zin is dat ook zo maar toch voelt het niet zo aan. Het is eerder een film over obsessie en de kracht dat in muziek schuilt. Het meest positieve aan de film is de algehele sfeer die men wist te creëren. En dit voornamelijk door het decor. Een eeuwenoude landhuis met donkere, tochtige kamers vol spinnenwebben. Waar men ’s nachts nog gebruik moet maken van zo’n middeleeuws ogende kandelaar. Maar ook de soundtrack leverde een bijdrage. Iets waar ik normalerwijze niet echt op let. Maar ik moet toegeven dat klassieke muziek uitermate geschikt is om het een spookachtiger tintje te geven. Alleen was de muziek niet voldoende om er een enge film van te maken. Een leuke poging. Een plezier om Rutger nog eens te zien. Maar verder niets speciaals. Veel muziek zat er niet in, zou je kunnen zeggen!

2.5*

Weinig verheffende 'mystery thriller' waarbij de vorm het gebrek aan inhoud maar niet kan compenseren. De film wil nergens intelligent of eigenzinnig worden en volgt braaf de bekende clichés.