Downsizing (2017)

Gemiste kans en uiteindelijk de minste film van regisseur Alexander Payne tot nu toe. Het concept is veelbelovend en het eerste uur zijn er veel sterke momenten, vooral visueel. Helaas gaat het script op gegeven moment volledig de mist in, met de introductie van een reeks flauwe personages en een aantal nietszeggende ontwikkelingen. Daarna komt het niet meer goed. Matt Damon is ook erg vlak in de hoofdrol.

wat een teleurstelling, in tegestelling tot wat ik dacht dat het ging worden is het een saai boel geworden.
het verhaal komt niet van de grond...wat heeft het met downsizing te maken film heeft me met een leeg gevoel achtergelaten.Komt er iets...komt er iets????.......NEEN.NIETS!
spijtig want de speciale effecten waren wel de moeite waard en het verhaal had heel goed kunnen zijn.

Toch beter dan ik op basis van de recensies hier gedacht had. Een film waar je even over na moet denken, en hoewel de opbouw van Downsizing ook wat onhandig en te weinig doordacht is, voor mij wel duidelijk bovengemiddeld. Payne blijft een regisseur die prikkelende cinema maakt, en daarin stelt hij ook nu niet teleur. Eerste gedeelte is schitterend, film zoals film eigenlijk bedoeld is. Visueel ijzersterk en de contouren van een opwindend verhaal welk onderhuids kruipt. Halverwege wordt het wat onduidelijker met de komst van de irritant spelende Chau, ogenschijnlijk een rol die grappig bedoeld is maar precies averechts werkt....totdat je beseft dat dit ook de bedoeling is! In het laatste gedeelte laat Payne het verhaal over die kleine mensjes een beetje bruut en slordig los(die beelden in de eindscène dat die gekrimpte mensjes in vol ornaat in een groot vliegtuig zitten kan echt niet) omdat hij ons, iets te nadrukkelijk misschien, wat wil vertellen over de zwakte en onvolkomenheden van de mens. Dat doet hij weinig subtiel en ging bij een meesterwerk als Sideways een stuk toegankelijker, maar de boodschap is ook nu overduidelijk, indringend en ook wel grappig. Ben het er wel mee eens dat dit een mindere film van de regisseur is, maar zelfs een mindere van hem heeft genoeg originele invalshoeken om het boeiende cinema te vinden.

Ik had niet kunnen denken dat het gedeelte met mensen van normaal formaat die met verkleinde versies praten het minder rare deel van de film is. Dat deel heeft wat van dat Jurassic Park-achtig gevoel van ontdekking en verwondering, en zo'n sterke maffe en griezelige scène als met het hele proces van de verkleining. Die vage armoede- en ecologieporno na de eerste 45-60 minuten is toch wat minder, vooral omdat de film dan wel erg van de hak op de tak wordt.

Op zich heeft het eerste deel er ook al lichtelijk last van met zijn ietwat onhandige sprongen in de tijd, maar hier is het allemaal nog wel samenhangend te noemen. Maar vanaf Paul zijn scheiding wordt de film totaal anders en echt een puinhoop. In de eerste plaats snap ik al niet waarom Paul ineens zo arm is. Ja, hij is een groot deel van zijn kapitaal kwijt terwijl zijn lasten hetzelfde zijn gebleven, maar had hij niet genoeg over voor de rest van zijn leven? Een miljoen of zes als het geld gelijk is verdeeld.

Maar het doel is hem met een heel ander soort leven in aanraking te laten komen en rare figuren als Dusan en Ngoc Lan te laten ontmoeten. Hong Chau speelt Ngoc Lan nog wel met karakter en gevoel, maar Waltz' personage is gewoon een maf typetje dat niet eens een belangrijke rol in de film heeft. Het is gewoon niet te volgen meer allemaal. Waarom raakt Paul ineens zo betrokken bij dit alles? Dat hij zijn bovenbuurman bezoekt, ok, maar van het ene op het andere moment trekt hij ineens met Ngoc Lan op. En waarom gaat hij ineens naar Noorwegen?

Daar, in die rare hippiecommune, wordt de film ook wel heel prekerig en zoetsappig. Die romance is er ook maar op het laatste moment achteraan geplakt. Ik moet ook zeggen dat die Paul nogal impulsief is in zijn levensveranderende beslissingen. En het komt voor de plot wel erg goed uit dat hij het nieuws amper volgt. Ik beschouw mezelf best als een Payne-fan, maar hier kan ik niet zoveel van maken. 135 minuten is een lange zit. 2.0*.

Ik verwachte een leuke film, maar hij viel heel erg tegen, bijna slaapverwekkend
Saai verhaal, geen actie, weinig of geen humor. Teleurstellend, niet de moeite waard om te kijken, zonde van je tijd..

“Can I get a normal-sized beer for a normal-sized guy?”

Downsizing heeft een Intrigerend uitgangspunt, maar de uitvoering laat jammer genoeg veel te wensen over. De trailer geeft het beeld van een luchtige sci-fi/komedie die echt het stempel van Payne draagt, maar de film zelf is veel serieuzer. Matt Damon is zeer matig, maar dat ligt ook een beetje aan zijn suffe rol. Waarom ik toch iedereen aan zou raden om deze film te gaan kijken is Hong Chau. Weergaloze acteerprestatie, en ze is grappig maar weet ook de juiste emotionele snaar te raken. Waltz is Waltz, wat begint te vervelen. Er had veel meer in dit intrigerende verhaal gezeten, en hoogtepunten en sterke scènes/personages zijn spaarzaam.

Teveel hooi.

Payne is wel een critici lieveling. Niet zo gek dat je dan wel eens denkt dat je tot alles in staat bent. Dat hij dat niet is maakt downsizing wel duidelijk.

Begin van Downsizing is zo slecht nog niet. Gegeven is leuk genoeg. Waar Payne zijn kracht ligt is bij de kleinburgerlijke blanke man. Daar leek hier ook in eerste instantie de focus te liggen. Helaas gaat het al vrij snel na het verkleinen mis. Damon is te jollig, bijrollen zorgen niet voor de comic relief die ze hadden moeten verzorgen. De Vietnamees is ook veel te veel. Denk niet dat Hong Chau het per se slecht bedoelde, maar het had wel iets minder gemogen voelde iets te stereotiep allemaal.

Vooral de humor blijft wat achterwegen en doordat geen enkel personage echt wat heeft, blijft een emotionele impact ook vrijwel helemaal uit.

Enige wat ik Payne altijd wel moet geven is zijn liefelijke sfeertje. Ondanks het mij weinig deed allemaal vond ik het toch wel prima wegkijken.

Gelukkig is deze neergesabeld, volgende film van Payne zal wel weer wat kleiner zijn en waarschijnlijk dan ook beter.

2.5 sterren.

Ik vond het idee wel origineel, alhoewel: "Honey I've shrunk the kids" en zijn vervolgen kwamen wel even in mijn hoofd, maar het idee achter deze film was toch anders. Wat een tegenvaller! Kan niets anders bedenken. Matt Damon speelt heel erg mat (woordspeling... ) en de film is niet echt een komedie, maar het is ook niet echt een drama in de zin van het genre, maar het is wel een drama en dat dan weer in zin van de film zelf. Slecht uitgewerkt. Er had zoveel meer in gezeten. Ik heb hem uiteindelijk zelfs uit gezet, iets wat ik zelden tot nooit doe met een film. Slaapverwekkend. En oh ja... Die Vietnamese dame (of zo) was enorm irritant. 1,5 *

Zoals eerder aangegeven wou ik deze Downsizing ook achter de kiezen slaan. Mijn vijfde Payne tot dusver en ook de meest ontgoochelende jammer genoeg. Zoals hier op MM al meermaals beschreven begint het inderdaad allemaal prima. Het concept is werkelijk top. Ook de neveneffecten op de wereld op ecologisch, maar ook op financieel (micro en macro), economisch (minder productie), politiek (stemrecht en andere rechten?) en sociaal vlak worden aangehaald met een aantal leuke items of vondsten. Ook de angst en twijfel voor het onomkeerbare onbekende wordt mooi verwerkt in het verhaal wanneer de vrouw van Damon terugkrabbelt. Ook dan merk je dat rijkdom en een onbezorgd leven niet het enige is wat telt in het leven. Jezelf verkleinen betekent eveneens je hele vorige leven achterlaten: ouders, familie, vrienden ... In dat opzicht gaat het ook wat verder dan het komische luchtige "Honey, I shrunk the kids".
Ook aan het proces van het verkleinen besteedde Payne voldoende aandacht zoals de verwijderen van de protheses en haarbegroeiing (al miste ik wellicht de reden van dit laatste). Paul Giamatti werd eerst gecast voor de rol van Matt Damon vernam ik. Giamatti volledig kaal, toch liever niet denk ik zo ...

Ik verwachtte - nuja, eigenlijk niet na de gelezen recensies - dat Payne zou verder gaan in de neveneffecten van downsizing, maar dat gebeurde dus niet. In de plaats daarvan neemt de film een totaal andere wending en was het voor mij een aftellen tot het einde en dat was nog 75 tot 90 minuten. Nieuwe (vreemde) personages deden hun intrede in Damon's leven en deze plotlijnen spraken me hoegenaamd niet aan. Ze waren ook nietszeggend. Ze irriteerden me zelfs, jammer voor Waltz en die Vietnamese. Ook de trip naar Noorwegen naar die commune sloeg op niets. Giet er nog eens een romantisch clichésausje over en je komt van een kale reis terug. Jammer, want er zat zo veel potentieel in deze film. In principe in zijn geheel nog een 3,0* voor het concept en de uitwerking het eerste uur (dikke 4,0* waard), maar de ontgoocheling is toch te groot.

Downsizing verhaalt over een Noorse techniek om mensen te verkleinen naar een lengte van 12 centimeter (5 inch). Het idee is dat je als klein mens, een kleinere carbon footprint hebt, dus minder belastend bent voor het millieu en dat het leven als miniatuur mens gemakkelijker en goedkoper is. In de film laat Paul (Matt Damon) zich verkleinen.

Een film met een heel groot potentieel, dat helaas niet wordt benut. Het verhaal is leuk en onderhoudend in het eerste deel, in het tweede deel zakt het hele verhaal onderuit en wordt het één groot fiasco. Eén groot probleem met de film is dat men een loopje neemt met de natuurkunde.

Uiteraard, ervan uitgaande dat het mogelijk zou zijn om zo klein te worden en dit geen problemen zou opleveren (wat overigens niet zo is, je zou direct sterven door onderkoeling en je brein dat fysisch niet kleiner kan worden zonder neuronen te verliezen, zou resulteren in zware mentale retardatie) heeft de regisseur onvoldoende getracht een aantal natuurlijke constanten te eerbiedigen in de film.

De grootste en belangrijkste hiervan is oppervlaktespanning van vloeistoffen, zoals water en wijn. In de film zien we mensen water en wijn drinken. Ervan uitgaande dat mensen heel klein zijn, hebben zij ook kleine glazen met relatief weinig vloeistof hierin, maar de relatieve oppervlaktespanning van deze vloeistoffen blijft ongewijzigd, wat erin resulteert dat de adhesieve werking van water en wijn veel duidelijker zichtbaar moet zijn. Ook zien we een vrouw roken in de film, het verkrijgen van een vlam vergt een bepaalde kritische minimale hoeveelheid aan energie om een vlam te kunnen produceren, dit betekent dat een vlam behoorlijk groot zal zijn voor iemand van 12 cm (5 inch) groot. Ook de rookontwikkeling van deze sigaret komt overeen met onze normale omgeving, echter een minisigaret zou binnen de korste keren uitgaan want de vlam is te klein en de rookontwikkeling zou onvoldoende zijn om écht te kunnen roken.

Hierbij is onvoldoende nagedacht bij de productie van de film en dat is erg jammer. De film zou heel erg veel meer kunnen doen met het contrast tussen klein en groot, maar in plaats daarvan krijgt de kijker een portie ecologieporno voorgeschoteld, waar ik niet op had gerekend en waar ik ook niet op zat te wachten.

Helaas is het acteerspel van Matt vlak en niet uitnodigend. Matt, de mooie sexy man wordt óók ouder en in deze film is dat helaas erg goed zichtbaar.

2,0* ; oordeel: teleurstellend

Deze Komedie / Drama film begon opzicht nog wel leuk, maar vanaf het moment (na circa 50 minuten) dat Christoph Waltz in beeld komt, slaat het verhaal om van komedie naar drama en krijgen we uiteindelijk ook nog een flauwe boodschap (einde van de mensheid) voor onze kiezen, waardoor deze film helaas niet meer is geworden dan een flauwe en langdradige bedoeling.

In dit verhaal ontdekken Noorse wetenschappers hoe ze als oplossing voor overbevolking, mensen kunnen laten krimpen tot een lengte van bijna 13 centimeter. Het plan is om dit in 200 jaar tijd wereldwijd in te voeren. Al snel komen mensen erachter dat ze in een miniatuurwereld meer waar voor hun geld kunnen krijgen, zoals het echtpaar Paul Safranek (Matt Damon) die een ergotherapeut is en Audrey Safranek (Kristen Wiig) die dolgraag in een groter huis willen wonen, die zich willen laten verkleinen uit financiële overwegingen.

Zoals aangegeven begon het verhaal nog best leuk, met als absolute hoogtepunt (na circa 30 minuten) het verkleiningsproces bij de mens, waarbij eerst al het haar wordt afgeschoren, daarna worden ze verdoofd met medicijnen en wordt er bij hun een een soort van buttplug ingebracht (waarom is me eigenlijk onduidelijk), waarna hun vullingen uit tanden en kiezen worden gehaald (want die zouden weleens kunnen ontploffen in de verkleiningsmachine). Vervolgens gaan ze met z’n allen een gigantische verkleiningsmachine in zonder kleding en met één druk op de knop wordt het onomkeerbare verkleiningsproces in werking gezet. Met spatels halen de verpleegsters de kleine mensjes vervolgens van hun reusachtige ziekenhuisbedden af, om hen naar miniatuur verkoeverkamers te brengen. Dat hele proces wordt met evenveel fascinatie als afschuw als verbijstering gedurende 5 minuten fraai in beeld gebracht.

Tot zover het komedie gedeelte van het verhaal, want vanaf het moment dat Paul als kleine man alleen (zijn vrouw Audrey besluit namelijk tijdens het kaalscheren om zich alsnog niet te laten verkleinen) verder moet in het leven, raakt de film zijn focus kwijt en slaat het om naar een flauw en langdradig drama, met ook nog een vleugje romantiek.

Daarbij maakt Paul o.a. kennis met zijn nieuwe rijke (smokkelen van luxe goederen) en feestende Servische buurman Dusan Mirkovic (Christophe Waltz) en de manke (loopt met een prothese) Vietnamese schoonmaakster Ngoc Lan Tran (Hong Chau), die o.a. het huis van Dusan schoonmaakt en een activiste was in haar vaderland en die werd opgepakt en tegen haar wil werd verkleind (ze is Amerika binnengesmokkeld via een televisiedoos, waarbij ze de enige overlevende was en waardoor ze ook mank is geworden), die de ogen opent van Paul en waar Paul ook voorspelbaar verliefd op raakt.

Het laatste gedeelte (na circa 90 minuten) van het verhaal welke zich afspeelt in Noorwegen en waarbij men te horen krijgt dat de mens uiteindelijk zal uitsterven (heeft te maken met methaangas op Antarctica) en waardoor een groep mensen onder de grond gaat wonen als een soort van "Ark van Noach", was zowel tenenkrommend slecht, clichématig, flauw en voorspelbaar en zeker wat betreft de keuze die Paul uiteindelijk maakt.

Ondanks het meespelen van Matt Damon en Christoph Waltz, tilt de cast deze film ook niet naar een hoog niveau, waarbij Matt Damon zelfs een tikkeltje kleurloos is en Christophe Waltz speelt gewoon op de automatische piloot. En Kristen Wiig zien we helaas alleen maar in de eerste circa 40 minuten van het verhaal (besluit op het laatste moment om zich niet te laten verkleinen en laat zich uiteindelijk ook scheiden). Het is juist de onbekende Hong Chau, die nog het meest weet te overtuigen als de kloeke Ngoc Lan Tran. Ook Jason Sudeikis in de kleine (zowel letterlijk als figuurlijk ) rol van Dave Johnson (oude vriend van Paul, tegen wie hij altijd al heeft opgekeken) deed het nog best leuk.

Het is jammer dat deze film al snel overgaat van een vermakelijke Komedie film naar een Drama film (wat ook nog eens te lang duurt), want anders had ik deze film waarschijnlijk wel leuk gevonden. Nu is deze film maar half geslaagd en vond ik het vooral maar een flauwe en langdradige bedoeling.

Afgelopen zondag dan de lang verwachtte film ‘Downsizing’ maar even opgezet, hier was ik al een tijd op aan het wachten aangezien ik weer uit ging van de trailer, en de film me ontzettend leuk leek. Na aardig wat negatieve berichten begon het toch wel weer te kriebelen van binnen, en vertrouwde ik er niet héél veel van, van mijn gevoel dat deze film goed ging worden althans, en achter af bleek dit ook te zijn. Ik vond de film op komisch vlak zeker erg tegen gevallen en heb zelden echt gelachen of met een glimlach op gezeten, en dat is spijtig. En dan is ‘Downsizing’ me toch wel tegen gevallen zo op het einde.

De film is met zijn 135 minuten akelig lang, en de tijd word steeds frustrerende als de film eigenlijk maar niet op schiet, waardoor hij best saai en vooral traag over weet te komen op mijn beeldscherm, de concentratie er snel van afwijkt en we hem uitzetten om de dag er na weer af te kijken aangezien we gewoon slaperig werden. Dit zijn dingen waar ik niet van houd als ik een film kijk, en zeker bij ‘Downsizing’ had ik nog best wat verwachtingen

De cast is redelijk, ik zelf ben een Matt Damon ‘fan’, niet de grootste maar ik kijk wel graag naar zijn films. Dan ben ik er toch wel over uit dat ik het liefste naar zijn actiefilms kijk waar de beste acteur nog veel potentie in heeft zitten want op komisch vlak vond ik Damon niet echt geweldig als het nogal klunzig overkomende karakter ‘Paul Safranek’. Een dokter in de normale mensen wereld, hoe je precies zijn baan noemt ben ik vergeten, het gaat in ieder geval over houdingen met schouders. Ook Christoph Waltz als Dusan Mirkovic vond ik leuk. Ik zelf vond Hong Chau als Ngoc Lan Tran erg irritant, en deze personage heeft me niet echt aangestaan.

“Friends tell friends the truth. Okay, maybe sometimes I'm a little bit asshole, but the world needs assholes. Otherwise where would shit go out.”

We volgen in het begin van de film een aantal wetenschappers die aan het testen waren hoe ze een verkleiningsmiddel konden creëren. De wetenschappers slagen in dit onderzoek en gaan snel over na het bekendmaken op de wereld, bekendmaken dat verkleiningen mogelijk zijn en een mooi toekomstbeeld zien. De mensheid gaat even later ook mee in de het verkleiningsprogramma en we komen steeds vaker in aanraking met het concept ‘verkleinen’.

De film draait natuurlijk op één onderwerp, die ik in het begin best traag vond. Ik vond de film eerlijk gezegd het eerst half uur tot uur maar niets belovend en nietszeggend. Tot op het moment dat Paul aan zijn vrouw Audrey voorstelt om ook te verkleinen, er zou dan vervolgens veel zorg weg genomen worden bij de twee en ze konden een mooi gelukkig leven leiden in de stad waar de kleine mensen wonen, een mooi, fantastisch en groot huis. Ze gaan samen akkoord op de deal om ook te verkleinen en eenmaal in het proces gaat Paul door maar na een tijdje komt hij er achter dat Audrey op zich laat wachten. Ze blijkt weg gelopen te zijn tijdens de behandeling en het niet meer te kunnen, ze laat Paul vervolgens alleen achter in de mini wereld en gaat er zelf vandoor.

Tijdens het klein zijn leert Paul weer wat mensen kennen waaronder Dusan en Ngoc Lan, Dusan is Paul’s onder buurman die voor nogal wat herrie zorgt. Paul gaat er heen na een date en gaat helemaal los op het feestje waarna hij de beroemde Vietnamese gevangene Ngoc Lan leert kennen maar ziet dat ze super slecht loopt. Paul biedt aan haar te helpen met haar voet, die hij vervolgens sloopt. Paul moet daarna Ngoc Lan gaan helpen met klusjes omdat ze dit zelf niet meer kan, en dit gaat soms hopeloos mis. Paul wil eigenlijk ontsnappen van Ngoc Lan en smeedt samen met Dusan een plan om mee te gaan naar Noorwegen, naar de oorspronkelijke kolonie. Ngoc Lan besluit mee te gaan, en ze zijn nog niet van haar af, aangezien ze de wetenschapper en vinder van het verkleiningsserum Dr. Jorgen Asbjørnsen wil gaan ontmoeten die haar al had uitgenodigd ooit te komen. Ze besluit dus mee te gaan en vanaf dan vond ik zelf de film ook wat interessanter worden.

We komen uit in Noorwegen, met uiteraard een prachtig landschap en zeer fraaie setting. Eenmaal aangekomen horen ze dat de mensheid niet lang meer te leven heeft, en besluiten de Noren over te gaan tot overleven en zich vervolgens in een berg te verschuilen en gaan leven als een ‘Ark van Noach’. Paul hoort dit idee en wil eigenlijk mee gaan in dit idee, alleen weet Ngoc Lan hem tegen te houden en beginnen de twee aan een liefdes verhaal, Paul keert terug van zijn idee en ze gaan samen weer terug naar huis en leven daarna nog lang en gelukkig.

Nee, de film wist me in het algemeen maar weinig te boeien en dat vond ik erg jammer. De film start nogal traag, word na verloop wat leuker en interessanter, zeker als Paul samen met Audrey het verklein programma aan gaan was het nog leuk om te volgen en te kijken. Na een tijd werd ook dit weer wat verkloot en kakte de film al gauw weer in. En dan is ‘Downsizing’ niet geworden dan wat ik er van verwachtte, en was dit ook weer een mislukte stap, werd de film erg langdradig en vooral saai en traag.

1.5*

Wat een raaaaarre film is dit zeg. Vliegt werkelijk alle kanten op.

Overigens vond ik die Vietnamese juist wel aardig, itt iedereen hier kennelijk.

Qua idee en opzet is het eerste gedeelte best leuk, maar daarna gaat de film als een nachtkaars uit.
De vreemde ontwikkelingen in de verkleinde mensenwereld zijn wel heel bizar en gewoon ook saai uitgewerkt. Daarbij vond ik het personage van die Vietnamese irritant en de relatie met Damon ongeloofwaardig uitgewerkt. En daar bedoel ik niet de liefde mee, maar de hele opzet rond haar met Damon en de trip naar Noorwegen.
Mooie plaatsjes krijg je dan nog wel gepresenteerd, maar ook heel saai. 3/10

Idee goed. Film begint ook goed. Maar tweede helft (na 1 uur) raakt film zijn concept wat kwijt. Is dan nog niet slecht maar mysterie is weg en film wordt eerder plat. Onderhoudend maar ook niet meer. Was niet verveeld maar had iets meer verwacht. Moest niveau eerste uur verder gaan in tweede uur was dit voor mij topper. Helaas... Matt Damon is ook iets te veel sufferd. Is wel rol maar lag me niet. Romance kon me ook niet boeien. Wel lof voor de acteerprestaties van de voor mij onbekende Hong Chau. Top. Ook camerawerk slaagt erin om je gevoel van ‘kleine wereld’ mee te geven.

Uitstekende film waarin de overpopulatie van de wereld wordt opgelost door een deel van de mensen te laten krimpen. Een origineel en leuk uitgangspunt dat vooral tijdens het eerste gedeelte sterk is uitgewerkt met de globale gevolgen en economische effecten. Hierna volgt nog steeds een goede film waarbij het verloop zich niet gemakkelijk laat voorspellen. Van de cast valt Hong Chau het meest op in positieve zin.

I'm Dusan Mirkovic, your neighbor.
Neighbors are friends.
Friends tell friends the truth.
Okay, maybe sometimes I'm a little bit asshole,
but the world needs assholes.
Otherwise where would shit go out.

Verwacht je een film zoals “Honey, I shrunk the kids” of iets gelijkaardigs als “Gulliver’s Travels” dan ga je toch een klein beetje ontgoocheld zijn. Neen, “Downsizing” is geen komedie over gekrompen mensjes. En het is zeker geen sprookje waar kleine mensjes een reuzenmens gevangen nemen. Of toch wel een beetje. Allereerst is “Downsizing” bij momenten toch wel grappig. De hele krimpprocedure en de manier waarop ze samen met de normale mensen reizen zijn toch wel unieke vondsten. Het eerste half uur of zo kijk je er met kinderlijke verwondering naar juist zoals kinderen die voor de eerste keer “It’s a small world” bezoeken in Eurodisney. Vervolgens krijgt de film een kritischer karakter waarbij de ecologie en ons materialistisch denken aan de kaak worden gesteld. Net zoals in “Gulliver’s reizen” dus. Dat stokoud verhaal was ook een satire op de Engelse samenleving en het hof uit die tijd.

Het uitgangspunt is om eerlijk te zijn redelijk geniaal. Heb je een beperkt inkomen en moeite om rond te komen elke maand, zoals Paul Safranek (Matt Damon) en zijn vrouw Audrey (Kristen Wiig) ? Geen probleem. De Noren hebben de technologie om mensen te krimpen geperfectioneerd. Probleemloos en zonder neveneffecten (buiten het volledig haarloos en tandeloos zijn tijdens de startprocedure) kan men je lichaam herleiden tot een mini-mensje van pakweg 13 centimeters. In eerste instantie was het de bedoeling om onze ecologische voetafdruk merkelijk te verkleinen. Maar waar de meesten voor kozen om zichzelf te verkleinen, is het financieel voordeel dat je er van hebt. De kosten van levensonderhoud liggen veel lager en al het materiële kost maar een fractie van wat het in het werkelijke leven waard is. Simpel denkt de ietwat sullig overkomende Paul en hij en zijn vrouw beslissen om de stap te zetten. Ze verkopen hun hebben en houden en kopen een riante villa (Playmobil afmeting) in Leisureland om er dan de rest van hun leven te rentenieren.

Tot daar is het allemaal sprookjesachtig en lollig. Maar dan sluipt de maatschappijkritische sfeer druppelsgewijs in de film. Allereerst is er het bericht over hoe verkleinde immigranten de grenzen van de V.S. makkelijk kunnen oversteken. Dat is waar de Vietnamese milieuactiviste Ngoc Lan Tran (Hong Chau) in beeld verschijnt. Vervolgens wordt de Serviër Dusan (hilarische rol van Christoph Waltz) geïntroduceerd. Een uitgekookte zakenman die luxeproducten uit de gewone wereld in kleinere hoeveelheden laat importeren en op die manier distribueert in mini-mensjes-land. Voila, daar komt dan het aspect macro-economie en kapitalisme al om de hoek kijken. En tenslotte blijkt armoede toch een aspect te zijn in dit miniatuurland waardoor ook hier mensen zijn die een gebrek hebben aan degelijke gezondheidszorg. Het frivole verdwijnt stelselmatig (met hier en daar nog een komische noot) om plaats te maken voor ernstigere onderwerpen.

Misschien dat sommige afknappen op dit tweede gedeelte. Ik vond vooral het romantisch gedeelte nogal geforceerd overkomen. Maar verder vond ik het toch een aangename film. Een film met ups en downs. Matt Damon speelt op een geweldige manier de ingetogen Paul. Maar het is vooral Hong Chau die de show steelt. Een energieke persoon die op een bitsige manier praat en waar het cynisme van afdruipt. Wat een geweldige rol. Uiteindelijk vond ik dat de problematiek van de ecologie en het voortbestaan van onze planeet langzaam maar zeker naar de achtergrond werd verdrongen. En misschien hebben de makers van deze film een overdaad aan ideeën en filosofieën in deze film gestoken. Maar dat heeft dan weer als resultaat dat het bijna onmogelijk is om je te vervelen tijdens deze film. Ik vroeg me echter het volgende af. De verwijdering van haren is een noodzakelijkheid. Maar wat als je last hebt van ingegroeide haren? En krijgen kale mensen dan een reductie? En wie maakt er in godsnaam alle dagelijkse benodigdheden zoals een kam, haardroger of boormachine? Je ziet. Toch geen ridicule vragen, mijn inziens.

3.5*

Niet goed niet slecht. Die Vietnamese vonden wij juist wel leuk.
Verhaal vliegt idd alle kanten op, had veel beter kunnen zijn.
Leuk voor tussendoor.

Best grappige film waar ik me enigszins mee heb vermaakt. Het ging wel alle kanten op en je moet niet denken er enige vorm van betekenis schuilgaat.