Downsizing (2017)

Size matters.

Geen film van formaat. Het begint leuk en fris maar ontwikkelt zich als een draak van een film.
De start is prima met het verkleiningsproces en de filosofische en praktische vragen die dan opgeworpen worden. Wat zijn de positieve danwel negatieve punten bij het klein zijn.
Maar al snel neemt de film een hele rare wending met als dieptepunt de irritante karikaturale Vietnamees die de hele film lijkt te verzieken.
Ondanks dat ik de film uiteindelijk verschrikkelijk vond is het Downsizen-concept an sich wel iets om over na te denken. Interessant.

Het idee van de film is leuk, het begin is doorbijten, maar dan komt de verkleining en lijkt het leuk te worden. Alleen komt in de rest van de film het klein zijn amper aanbod en dan is het opeens een draak van een film met een zeer slap verhaal.

Leuke stukken afgewisseld met matige. Jammer. Film met veel meer potentie.

Kom op mensen, zo slecht was dit toch niet?! Oké, Damon speelt niet zijn beste rol, maar het concept en de gemaakte keuzes waren prima. Je doet de film echt geen recht als je het wegzet als flauwe milieukritiek.


Ik lees een boel ontevredenheid over het zoetsappige einde, mij is een raadsel waarom. Het vermijdt juist volledig het Hollywood-apocalyps-cliché. Er wordt niet gevochten, gehuild, de vuisten worden niet gebald, geen dramatisch afscheid, geen kometen weggekopt. Het is een voldongen feit, volgens de gebreide Noorse truiman.

En de vraag voor Damon en Vietnamvrouw is dan ook: wat doe je na dat bericht? Ga je mee met de hippie-ark, ga je je terug wentelen in het Amerikaanse luxeleventje? Of kies je een alternatief: het goede doen, naastenliefde. En juist dat krijgt meer gewicht en voldoening. Richt je op het kleine. In Bijbelse taal: "doen wat je hand vindt".
Oké, beetje zoet misschien, maar wel doeltreffend!

Charmant is misschien nog de meest dekkende omschrijving. De oneffenheidjes die de film zeker herbergt vergeef ik maar al te graag.

Inderdaad een schrikbarend gemiddelde. Ik kan me best in de kritieken vinden, want de film begint inderdaad veelbelovend en verliest volledig de focus op het verhaal op het moment dat vrouwtjelief patsboem besluit om niet mee te gaan. Downsizing heeft daardoor veel verschillende tonen: maatschappijkritisch, komisch, romantisch etc en mist daardoor de balans. Het hele tripje naar Noorwegen voelde ook overbodig aan en die tijd had ik liever geïnvesteerd willen zien in de personages of het nog beter uitdiepen en het in beeld brengen van deze wereld.

Payne wil gewoon teveel in 1 film stoppen en misschien (zoals ik al eerder in dit topic hier las) zorgt dit uitgangspunt eerder voor een serie dan een film.
Het smaakt namelijk naar meer. Ik wil meer van deze miniatuurwereld zien en hoe de mensen leven. Ik vond de film dan ook totaal niet vervelend, maar ik had sonmige van de bovenstaande zaken liever wel anders gezien.

3,0*

Ik sluit me aan bij drie kwart van de berichten hierboven: eerste helft interessant en veelbelovend, 2e helft bedroevend.

Begint veelbelovend maar helaas, het wordt allemaal niet zo best. Te veel ideeën over problemen die zouden kunnen ontstaan in een wereld met normale en kleine mensen, die ze ook allemaal hebben proberen uit te werken, waardoor het gewoon te veel en te onsamenhangend wordt. De film duurt nu drie kwartier te lang, met moeite af kunnen kijken. **