Het Leven Is Vurrukkulluk (2018)

Het kostte Frans Weisz veel tijd en moeite om deze film op het witte doek te krijgen. Jammer dat het, afgezien van de cinematografie en het spel van Reinout Scholten van Aschat, een bijzonder slechte film is geworden. De film speelt zich af in de jaren '50... maar heel nadrukkelijk ook weer niet. Mensen met mobiele telefoons, skaters, Goths, transseksuelen en een clubje dat aan Tae Bo doet: het slaat nergens op en het voegt niets toe. Wellicht is er een verband met het feit dat de hele film een soort van flashback is waarin de oude Boelie [Remco Campert] terugkijkt op de tijd toen hij [Geza Weisz, die geen enkel acteertalent vertoont] met zijn beste vriend Mees [Scholten van Aschat] in het Vondelpark een jong Vlaams sletje genaamd Panda [Romy Lauwers] tegen het lijf liepen. Er is seks, er is een zeer aanwezig jazz-score (van Theo Nijland, die zijn tijd beter had kunnen besteden aan zijn eigen scenario) en nog een paar verhaallijntjes waar ik geen chocola van kon maken. Elsie de Brauw geeft een abominabele vertolking als Boelies alchololische moeder in deze puinhoop van een film. In ieder geval komen we wel te weten waar Sinterklaas zich verschuilt. Verukkulluk? Nou nee, maar deze kul is wel ruk.

Middelmatige doch sympathieke film.

Het is even inkomen, maar als je eenmaal gewend bent aan het kabbelende tempo, de musical-elementen, de theatrale sfeer en het slechte acteerwerk van Geza Weisz (vlak en overdreven), dan is ie wel degelijk vermakelijk (Niet sarcastisch bedoeld).

In tegenstelling tot @mrklm vond ik het wel een leuke toevoeging dat de omgeving zich in de tegenwoordige tijd afspeelde en de rest een jaren '50 look had. Dit schept wat afstand, waardoor je alles met een grote korrel zout kan nemen en je er minder problemen mee hebt dat veel zinnen nooit in de werkelijke wereld zouden worden uitgesproken (bijv. "...wordt ik gelouterd door de wansmaak"). Het is bovendien leuk om naar te kijken en het maakt het een beetje sprookjesachtig en 'dreamlike' - je kan je eraan ergeren of ervan genieten.

Ook vond ik Elsie de Brauw de alcoholische moeder van Boelie juist uitstekend vertolken. Zulke types bestaan (dan weer wel) echt, weet ik uit quasi-ervaring...

De muziek is mooi, de beelden veelal warm en het voelt Amsterdams. Geschikt voor een winterse dag.

Alleen de poster al maakte mij nieuwsgierig om deze film te bekijken en dat ligt natuurlijk - hoe kan het ook anders - aan de zeer bekoorlijke Romy Louise Lauwers in de rol van de lichtzinnige Panda. Ook de erotische scènes waren voor mij meer dan de moeite waard om naar te kijken. De rest, tja, dat had allemaal niet zo veel om het lijf, maar dat had ik ook niet verwacht. Maar so what, ik kon mij prima amuseren met die mooie Panda, tig keer beter dan met die stomme buikspreekpop Billy uit de gelijknamige film van Theo Maassen.

3.0*

Het leven is en blijft verrukkelijk, zelfs als je de beproeving van dit filmgedrocht hebt doorstaan. Bizar slecht werk ditmaal van een regisseur, wiens films ik volgens de door mij gegeven scores op moviemeter nochtans redelijk hoog had zitten. Weisz is met zijn gedachtengoed aangaande het uitvoeren van zijn professie een beetje blijven hangen in de vorige eeuw, tegenwoordig kan het echt niet meer dat je zo'n krachteloze, nietszeggende productie aflevert. Dat quasi artistiekerige, lijkt wel een virus! is een tekst die Etta hier na een uur zegt tegen Boelie, en deze terloopse uitspraak is ook treffend voor de film in zijn geheel. Funest is dat Weisz niet lijkt te weten welke weg hij wil inslaan met deze prent(de roman is gesitueerd in 1961, maar de film heeft daarnaast wel voortdurend zichtbare invloeden van de latere decennia) , en dat kan hij nauwelijks camoufleren met het al oud Hollands stijlmiddel: het te pas en te onpas tonen van de blote borsten van een aantal aantrekkelijke vrouwen. Ook het gegeven dat hij zijn talentloze zoon Géza een hoofdrol heeft gegeven werkt trouwens niet mee. Moet wel gezegd worden dat deze film er visueel fraai uitziet.Qua vormgeving is het dik voldoende en er zit zowaar ook nog een erg leuke running gag in over een klein kind dat telkenmale getuige is van de merkwaardige escapades van de hoofdrolspelers , maar dat maakt alles bij elkaar helaas nog geen prettige kijkbeurt. Zwak, niet echt een mooi visitekaartje voor de Nederlandse film.

Hier werd ik nou niet bepaald gullukkug van. Dat er twee tijden door elkaar heen lopen vind ik niet zo erg, dat kan op zich wel iets leuks opleveren, maar als ik dan in een jaren vijftig ingericht keukentje een moderne kraan ontwaar, raak ik toch lichtelijk geïrriteerd. Kon er soms ook geen woord van verstaan, met name de moeder van Boelie. Óf het geluid was niet goed of zij praatte gewoon niet duidelijk genoeg. Ze speelt weliswaar een dronken lor, maar nog niet zó dronken dat ze met dubbele tong praat. Dit is dus wat ik haar hoorde zeggen:

erets we dimar

polleke opgegeve

vanforig vafor vafor vafor

vullekie in megeschatook

Op feestjes van anderen word ik niet meer uitgenodigd... Dat was dan wel weer te verstaan.

Vurschrukkullukku film.

Prul.

Tijdens mijn middelbare schooltijd (heel lang geleden dus) heb ik de roman van Remco Campert gelezen. Daar is mij weinig van bijgebleven, behalve het feit dat mijn leraar Nederlands het toentertijd niet zo’n goed idee vond. Ik achteraf ook niet, zeker nu ik de film gezien heb. Het is een warrige verzameling enigszins losse schetsjes, waarin leeghoofdige personages grappig proberen te doen, meestentijds tevergeefs. Simpelweg, zonde van mijn tijd.

Boek nog niet gelezen en deze bij de kringloop meegenomen waar ik werk. Ik vond deze zeker nog wel te doen.

Wat wel een beetje een vreemd verhaal wordt is het tijdsbestek waarin deze film zich afspeelt. Aan de ene kant lonkt het erg naar de jaren 50 of 60, het tijdsverschil tussen de zwartwitbeelden en het heden is niet te zien aan de hoofdpersonages en in het Vondelpark zie je zo nu en dan de eigentijdse dingen voorbij komen (laptops, smartphones, stijlen die in die tijd nog niet bestonden). Per ongeluk of expres gedaan? Of was er te weinig budget?

Minpuntje.

Desalniettemin is dit wel een vermakelijk filmpje met zijn charmes. Panda is een intrigerend maar mysterieus Belgisch meisje die de twee klunzige studenten Mees en Boellie (en zelfs de zwerver Kees) doet overdonderen en meesleept in de zonnige avonturen in en rondom het Vondelpark. Zomers en sfeervol is de film wel zeker en ook de lompe karakters (neem bijvoorbeeld de moeder van Mees) zijn leuk gevonden. Ook het verhaal rondom Kees en het feit dat zijn oude liefde wel heel dichtbij blijkt ze zijn zorgt voor een glimlach. Ook de Jazzsoundtracks sterkten de sfeer aan.

Het Leven is Vurrukkulluk is daarbij toch nog een sympathieke NL-film geworden die erg wil lijken op de oude Hollandse kaskrakers en dat ook "bijna" lukt. Weisz had toch even iets zorgvuldiger mogen zijn met de tijdsgeest.

Maargoed, whatever...

Nu het boek maar eens opsnorren.

3,5*

Wat een mislukking. En die muziek? Vurschrukkuluk. Enig lichtpuntje: natuurlijk naakt. Dat dan weer wel.

Ik had al wel een vermoeden dat een film als deze in deze tijd een hele slechte waardering zou krijgen. Tsja echt jammer dat dit niet meer gewaardeerd wordt. Het leven is vurrukkulluk is natuurlijk een beroemd jaren zestig boek, dat nu hooguit verplicht nog hier en daar op school gelezen zal worden. En alleen dat is al gedurfd om nu nog een film van te maken. Zo'n 57 jaar later. Maar er zitten meer gedurfde en leuke dingen in de film. Ik vond het heel grappig om te zien dat een film die in de jaren zestig speelt buiten in het huidige decor van deze tijd afspeelt. terwijl de spelers en de binnen scènes wel jaren zestig zijn. Dat scheelt natuurlijk in de eerste plaats een enorme hoeveelheid budget, maar het is ook een originele vondst die buitengewoon goed werkt met deze film. En verder is het gewoon een heerlijke film die de jaren zestig sfeer leuk weergeeft. Het acteren is leuk. Leuke verhaallijntjes. En ook de toevoeging met de jazzmuziek is helemaal op zijn plaats. Ik ben blij dat er in 2018 nog zo'n goede "ouderwetse" film gemaakt mocht worden. Maar met deze lage waardering is de kans dat dit nog vaker zal gebeuren er niet groter op geworden. Jammer, jammer, jammer.