Happy End (2017)

Bij Michael Haneke:

Michael Haneke Reveals Next Film ‘Happy End’ Starring Isabelle Huppert and Jean-Louis Trintignant - thefilmstage.com

Nieuwe Haneke!

Vanaf 16 november in de bioscoop (Cinéart)

Met de Belgische Laura Verlinden! (hier centraal op de foto)

Klinkt al boeiend.

Zo'n zin in...

Blij dat ik ook nog een paar Haneke's heb liggen die ik nog nooit gezien heb. Best wel wat zelfs.

Aardig drama met kritiek op de moderne technologie, maar ook op de ouderwetse manier van omgang lijkt het. Niet geheel overtuigend, wel op momenten wat geslaagde zwarte humor.

Waarom? Michael Haneke, waarom toch? Warum? Pourquoi?

Michael Haneke, u zegt? Dat pathologische ik-gerichtheid genetisch wordt doorgegeven? Van een grootvader verstoken van mededogen over een vader die niet kan liefhebben en een broer die genot schept in het kwetsen van anderen tot een sadistische dochter met een waarde(n)loos en dus onbruikbaar moreel kompas? Moeder Anne is de enige die zich nog wil engageren: ze geeft (en zelfs het kind van Rachid mag delen in de prijzen, ja zelfs de sans-papiers mogen mee aan tafel), ze deelt (haar bedrijf), ze troost (haar zoon). In een context van bitterheid en onverschilligheid, kan haar goedheid echter niet ten volle ontluiken. Het blijft dus bij depaneren. De schade beperken. Zucht...hoe happy is het happy end?

Maar dus, voor de zoveelste keer: waarom, Michael Haneke, waarom dit soort intermenselijke gruwel tonen? Dit liefdeloze, deze verschrikking, dit geweld? Waarom de mensen nog maar eens naar beneden trekken met een slechtheid die ik niet wil, niet kan en niet zal geloven?

Nee, ik doe niet mee. Ik protesteer. Tegen kunst die uit de-hel-die-de-ander-is geboren wordt.

2,25*

Happy End is lang niet zo’n plezierige film als de titel op zichzelf doet vermoeden. Wie op voorhand bekend was met het werk van Michael Haneke (Funny Games, Amour), voelde de bui ongetwijfeld al hangen. Ironie, cynisme en zwarte humor strijden om voorrang in dit gortdroge psychologische drama.

Centraal staat de rijke familie Laurent, die om onbegrijpelijke redenen in één groot landhuis aan het nauw van Calais resideert. Vrijwel niemand kan daar echt goed overweg met de hoogbejaarde pater familiae (Jean-Louis Trintignant)*, die zijn lokale bouwbedrijf vanwege dementie heeft moeten nalaten aan zijn dochter (Isabelle Huppert). Een avondmaaltijd bij de Laurents is een oefening in ijzige stiltes en bijtende opmerkingen. Haneke lijkt er daarbij bewust op uit de aanwezige generatiekloof extra te accentueren. De dertiger Pierre (Franz Rogowski), zijn tweede echtgenote (Laura Verlinden) en zijn dochter uit het eerste huwelijk (Fantine Harduin) lijken zeker in de eerste helft van de film compleet onthecht te zijn van de oudere generatie.

Binnen zo’n compleet afstandelijke sfeer is het Hanekes herkenbare stijl die de potentie heeft je als kijker aan boord te houden. Net als in (bijvoorbeeld) Caché werkt de Oostenrijkse cineast met bewakers-en surveillancebeelden, afgewisseld met de zo karakteristieke long takes. Happy End is daarnaast ook een filmische neerslag van de veranderde maatschappij: Haneke gebruikt smartphonebeelden, YouTube-footage en social media-streams om zijn satire te actualiseren. Toch is dit daarmee lang niet zijn beste werk. Daarvoor ontbreekt op te veel momenten een stukje scherpte. De long takes missen soms hun doel, waardoor (óók bij een gebrek aan een goed narratief concept) de stijl boven inhoud-discussie onvermijdelijk boven komt drijven.

De bij uitstek onsympathieke personages zorgen ervoor dat Happy End een uiterst kille, lege film is, die enkel in haar donkere humor wat momentjes van verlichting biedt. Als de jongste telg (Harduin) van de familie haar vader confronteert met zijn hypocrisie en en passant ook nog eens zijn geheime verhouding met een oudere violiste aan het voetlicht brengt, kan een glimlach nauwelijks uitblijven. Ève is het enige eerlijke personage, zo blijkt ook in de memorabele slotsequentie. Dat die eerlijkheid in de slotsequentie niets minder dan choqueert, verrast tegen die tijd waarschijnlijk al niemand meer.

Michael Haneke over Happy End - vpro cinema - VPRO

Laat me raden: de vluchtelingen in Calais worden geportretteerd als reuze zielig.
Wat ze doen met vrachtwagenchauffeurs die van Calais naar Dover willen wordt niet getoond.

Happy End heeft in praktijk (als in: puur wat je gepresenteerd krijgt) niet veel te maken met de synopsis hier trouwens, het grotere maatschappelijke gedoe blijft (gelukkig) redelijk buiten beeld. In essentie is dit een film over een rijke familie met nogal wat getroebleerde individuen - obsessie met de dood enzo. Het wordt wat stuurloos gebracht, en zo eindigd het ook. Soort slice of life, a la Haneke..

In grote lijnen eens met wat JJ_D en danuz hierboven schrijven. Die "vluchtelingencrisis" is een soort clickbait van 2 scenes/2 minuten schermtijd. Deze film had zich b.v. ook in Midden-Frankrijk zonder vluchtelingen kunnen afspelen, het is eigenlijk een soort familie-epos(je).

Maar wel een erg vervelende, vrijwel humorloze film. In het begin irriteerde ik mij al aan die verticale video: heeft Haneke nog nooit van Vertical Video Syndrome gehoord? (dat is zo 2011). Op die rare dans van de zoon die het bedrijf niet wilde overnemen na -0,0 context maar wel grappig- kwam ik vooral teleurgesteld de zaal uit. Maar goed Haneke is nogal love it/hate it bij mij getuige een 1,5* voor Le Temps du Loup (2003) en een 4,5* voor Das Weiße Band - Eine Deutsche Kindergeschichte (2009)

2,0* ach die hadden we al: 1,5* is genoeg voor zo'n ervaren regisseur en ik was erg blij dat ie voorbij was.

Leuk concept, maar vond het uiteindelijk niet heel boeiend. Het karakter van de jonge Eve vond ik nog wel pakkend, mede omdat ze echt heel goed acteerde. En het eind is goed gedaan. Maar ja vooral het middenstuk zakt nog we eens in. Wat jammer is, omdat je toch een goede cast hebt en de momenten dat ze allemaal interactie met elkaar hebben is het best sterk.

3*

De man van de lange takes slaat de plank mis in een deprimerend, maar vooral saai drama over de lotgevallen van een familie waarvan ieder lid zo z'n probleempjes heeft. Zo is daar Eve, die haar levensbedreigende experimenten met anti-depressiva zelf filmt en voorziet van commentaar; haar vader, die via de chat vunzige praatjes uitwisselt met z'n maîtresse; haar tante, die probeert het familiebedrijf boven water te houden na een bizar bedrijfsongeval; haar neef, die de persoonlijke kritiek van zijn moeder niet kan verdragen; haar grootvader, die een tikje seniel is en een einde aan zijn leven wil maken; en tenslotte haar stiefmoeder, die voor spek en bonen meedoet.
Wie graag naar de bioscoop ziet om minutenlang te staren naar een chatscherm, een man die zich in zijn rolstoel voortbeweegt over straat, of een blaffende herdershond, zit gebakken bij deze film. Hoogtepunt van de film is wat mij betreft een knap staaltje fileparkeren, maar daarvoor krijg je de handen van de meeste bioscoopbezoekers niet op elkaar. Sommigen zullen het uitdagend en vernieuwend noemen, ik zie het als geestdodend en geforceerd. Het camerawerk van Christian Berger is overigens uitstekend!

"Het lot van het leven is ontbering, ellende, verdriet, kwelling en dood." aldus de aartspessimist Schopenhauer. Dit depri filmpje van Haneke over de kommer en kwel van een welgestelde Franse familie laat dat ook weer eens duidelijk zien. Het zal mij ook niet verbazen als Haneke boeken van deze Duitse filosoof gelezen heeft want het is een en al ellende wat Haneke ons telkens weer voor weet te schotelen. Gezien ik de laatste weken ook niet in een al te beste stemming verkeer had ik deze film van Haneke misschien ook beter links moeten laten liggen. Maar goed, toch bekeken want het is Haneke nietwaar. Enthousiast ben ik niet over dit "Happy End", maar dat had ik ook niet verwacht. Wat me overigens zeer stoorde in deze film dat Haneke aan het einde nodig vond ons te trakteren op een zestal "zielige" bootvluchtelingen. Is dat om ons met een schuldgevoel op te zadelen. Je zou het haast wel denken. Die scène is i.m.o. ook totaal overbodig en had gewoon weg gelaten moeten worden. De laatste scène is dan weer goed, dat wel.

2.0*

Wat een oeverloze zeikfilm. Ellenlange oninteressante chats via Facebook, want ja in deze wereld leven we nu. Shots die irritant lang duren om op die manier enige zeggingskracht te suggereren. Een politiek correct lijntje naar dat zielige tuig in Kamp Calais.
De aanwezigheid van een grootheid als Jean-Louis Trintignant is de enige reden waarom dit gewauwel af en toe nog de moeite waard is.

1,5*

Het is er misschien wat over, maar dat valt wel mee in vergelijking met de doorsnee film mét happy end. Zo'n typisch happy end ligt op zich al verder verwijderd van de realiteit dan alles wat Haneke hier laat zien. En naar mijn mening is goed niets anders dan datgene wat realiteit geeft aan de dingen. De film is redelijk, maar blijft niet echt plakken. Mager, zeker in vergelijking met the piano teacher.

Soms een beetje rommelig maar wat vloog de tijd voorbij met deze film! Niet alleen is de film mooi geschoten ook de acteerprestaties en het verhaal zijn overtuigend gebracht, alles behalve een Hollywood happy end en daar zijn de Fransen wel goed in! Lekker ruw op je bord, dat smaakt naar meer! Je moet er tegen kunnen, veel drama maar wat mij betreft geen moeilijke film om doorheen te komen.

De grootste verrassing was voor mij de jonge Fantine Harduin, ze krijgt veel screentijd en speelt haar rol zo overtuigend, zelfs zonder een woord te zeggen zie je aan haar grote ogen wat er door haar heen gaat en vult ze de emotionele kanten van haar personage perfect in.

Een film die de moeite waard is, voor mij persoonlijk soms wel iets te rommelig om een meesterwerk te zijn maar tegelijkertijd ook zeker geen film om links te laten liggen.
3,5*

Persoonlijke aanval en politieke discussie die veel te ver van de film afstaat verwijderd.

Gemengde gevoelens over deze film. Enerzijds vond ik het nogal saai en vaag. Anderzijds vind ik bepaalde onderwerpen die aan bod komen interessant, zoals eenzaamheid en psychische problematiek, en ik houd wel van de ingetogen stijl. Bij het middenstuk dacht ik deze film geen voldoende te geven, maar naar het eind toe vond ik het beter worden en hield het mijn aandacht vast. Op het acteerwerk heb ik niets aan te merken. Ik vind Isabelle Huppert charmant overkomen, en vooral Fantine Harduin heeft indruk op mij gemaakt. Niet zo goed als Amour, maar ook niet slecht. 3*

Onmiskenbaar een Michael Haneke-film: lange takes, een karig gebruik van montage en een langzaam voortsudderend, ogenschijnlijk onsamenhangend plot vol duistere zaken die sluimeren onder de banaliteit van het dagelijks leven. Je kent het wel. Niettemin vond ik de film toch wel weer fascinerend en intrigerend, mede door de prima cast. Het camerawerk is daarnaast ook erg fraai. Qua thematiek en stootkracht absoluut niet Haneke's beste werk, maar ik kon er wel wat mee.

Onevenwichtige film, en dat is jammer. Sommige scenes en personages zijn interessant, gelaagd, uitgesponnen en ambigu, anderen lopen er voor spek en bonen bij. Huppert behoort helaas tot die laatste categorie. De film moest blijkbaar een mater familias hebben, maar deze matriarch zelf een menselijk, veelzijdig gezicht geven zat er niks in. Zij is bleu als zakenvrouw, evenzeer niet bijzonder boeiend als moeder die haar zoon op de vingers tikt.


Daar staat tegenover dat van de senior een bijzonder boeiend portret is gemaakt. Trintignant schittert hier in zijn vertolking van de nukkige, en vooral gedesillusioneerde ouderling. Bij hem zien we goedheid en venijn, boosheid en vertedering samensmelten en hem tot een waarlijk mens maken. Dezelfde interesse wist een-na jongst telg van de familie te schetsen, een bijzonder getormenteerd meisjes van twaalf jaar dat manipuleert, kil is en de meest rottige streken uithaalt, maar tegelijkertijd ontwapent met haar tranen en de misère die zijn van haar omgeving altijd voor de kiezen heeft gekregen.

Het hele verhaal van de vluchtelingen van Calais pakte mij niet zo. Ik begrijp nog dat Haneke de familie op de voorgrond zet, om zo te laten zien dat die familie in zijn geheel niet bezig is met maatschappelijke problematieken, maar enkel met zijn eigen kleinburgerlijkheden. Vond het bevreemdend om als filmische ingreep de vluchtelingen dan maar ook een keer of 3 lukraak op te voeren. Zo krijgt het een er met de haren bijgesleept gehalte, en het argument dat dit juist precies zo op de kijker had moeten inwerken, neem ik vooralsnog niet voor lief aan. Doch misschien is dit niet enkel de regisseur aan te rekenen, maar veeleer de media die van iedere film een verzinnebeelding van een contemporaine problematiek willen maken.

Michael Haneke beschouw ik als een van de scherpste regisseurs van onze tijd. Hij verpakt een onprettige boodschap in zijn films, en tegengesteld aan de spiegel die alles mooier maakt zoals gebruikelijk in cinema houdt hij de mensheid een weinig vleiende spiegel voor. Niet iedereen trekt zijn soms haast beschuldigende cynisme en dat is begrijpelijk, en het wekt dan ook weinig verbazing dat zijn vorig film Amour zo veel waardering oogstte, de zwartgallige ondertoon ontbrak daar immers. Die is weer terug in Happy End, en hoewel ik Amour als film sterker vond ben ik ook wel blij met een "ouderwetse" Haneke.

Veteraan Trintignant en de jonge Harduin zijn uitstekend, de rest van de cast komt minder uit de verf. Toby Jones lijkt een beetje verdwaald. Het camerawerk is misschien niet zo opvallend als in eerder werk van Haneke maar is ook meer dan degelijk.

Op het eerste gezicht lijkt de vluchtelingencrisis in Happy End geen belangrijk thema, maar toch kan ik me wel vinden in de aanpak van Haneke. Vluchtelingen worden sporadisch getoond als voorbijgangers, die niet op dezelfde plekken komen als de Fransen. Ik ken Calais niet maar ik kan me er wel wat bij voorstellen dat het twee gescheiden werelden zijn, en dat waar ze samenkomen enig ongemak optreedt. Ook het einde lijkt er iets over te willen zeggen, met een typische Haneke symboliek: daar waar de vluchtelingen de zee zien als de oversteek naar een beter leven, zoekt de bejaarde Georges er de dood. En juist hij wordt keer op keer gered.

Zeg wat je wilt van Haneke, maar zijn films hebben altijd wel een eigen smoel. Met in het achterhoofd het prachtige Siebente Kontinent wat ik laatst van hem zag ook weer hier aan begonnen en toch ook net als de meesten hier boven mij niet echt van onder de indruk. Of misschien ben ik dat wijzende vingertje van hem wel zat. Ik had gehoopt op nog meer een onderhuidse spanning, en in tegenstelling tot eerder genoemde film trok ik hier de longtakes en repetitieve camerawerk slecht. Wel interessant was de 13-jarige actrice die wonderlijk veel kan doen met het weinige materiaal waar ze mee moet werken.

Rare film, komt misschien nog wel een keer uit op een 3,0*, maar voorlopig was mijn ergernis te hoog rond dat idiote einde waar het vluchtelingen thema er nog even snel doorheen gejast moest worden.

Geen "Amour", "Das Weisse Band" of "Funny Games" maar toch een degelijke film, die duidelijk de stempel van de maker draagt.
Herkenbaar inzake camerawerk, ook in het aansnijden van droefgeestige items, als zelfdoding, euthanasie, racisme, een satirisch-kritische kijk op de mens en zijn bezigheden en geheimen, (zelfs de titel van de film is ironisch) en zijn manier om graag de kijker aan het raden te zetten en hem dwingt zelf te besluiten.
Eigenlijk, ondanks het pessimisme, heb ik wel graag, soms geamuseerd, toegekeken naar de ontwikkeling van de plot en bepaalde scènes de scène met Trintignant in zijn rolstoel en zijn gesprek (?) op straat met een groep jongeren (asielzoekers ?), het bezoek in het ziekenhuis, de receptie en het diner met de onverwachte entrée van zoon Pierre, de scène met de kapper en deze met kleindochter Eve...
Aanvankelijk een beetje verward deze film maar naarmate ge in het gedoe geraakt, toch ook veel pluspunten.
Haneke portretteert de famile Laurent. Haar leden zijn niet gelukkig, maar zijn ze niet allen leden van een zakelijke, technologische en onberekenbare maatschappij en vormen ze in blok soms geen gemiddelde van wat de samenleving is ?
Isabelle Huppert is als goede bewaarwijn en Jean-Louis Trintignant ook.