Una Mujer Fantástica (2017)

Vanaf 31 augustus in de bioscoop (September Film)

Sebastián Lelio (Gloria) maakt met Una Mujer Fantastica een sociaal-kritische karakterstudie: Marina (Daniela Vega) wordt het mikpunt van menselijke veroordeling, het ongevraagde slachtoffer van haar eigen identiteit.

De familieleden van Orlando (Francisco Reyes) hebben maar met één ding moeite: Marina’s seksuele voorkeur en de transformatie die dat met zich mee heeft gebracht. Postuum kunnen zij hun afkeuren best uitspreken. Orlando was een dwaas, zijn relatie met Marina was pervers. Aanwezig zijn bij de wake en de uitvaart mag Marina niet. De familie heeft het zwaar genoeg met de verwerking van haar eigen rouw.

Marina hoort het aan en reageert. Soms zichtbaar gekwetst, soms furieus. De camera’s registreren – en oordelen niet. Als enige(n)? Una Mujer Fantastica verwordt tot een welbewust vastgelegde lijdensweg, een medium voor de pijn van een vrouw die niets verkeerd deed. Misschien is Lelio’s beroep op de pathos van de kijker hier iets te opzichtig, maar de vertolking van Vega is zo krachtig dat iedere close-up zijn authentieke sporen nalaat. Wisselende kleurenfilters en sterke camerastandpunten voorkomen daarnaast dat het in deze film enkel draait om verontwaardiging en sympathie. Let even goed op de audiovisuele finesse, de tragikomische uitschieters binnen het verfijnde script; met Una Mujer Fantastica betoont Lelio zonder meer van alle markten thuis te zijn.

Volledig

Meer karakterstudie dan verhaal, deze vaak magisch-realistische meditatie over identiteit en seksualiteit over een transseksueel die niet alleen de dood van haar minnaar moet verwerken, maar ook te kampen heeft met de vijandige houding van diens gezin en verdere familie. Daniele Vega is niet expressief genoeg om de innerlijke beroeringen over te brengen, waardoor de film dramatisch gezien wat vlak is. Er is echter wel een aantal fascinerende momenten, waarvan een wandeling tijdens een storms en een droomachtige sequentie in een nachtclub de hoogtepunten zijn. Intrigerend, maar ook een tikje frustrerend.

Co-producers Pablo Larraín en Maren Ade (onder andere) - en met een Amerikaanse co-producent binnenboord is die foreign language-Oscar wellicht een formaliteit komende editie...


September film? Werkelijk? Ik meen me toch te herinneren net de Cinéart trailer gezien te hebben....

Ik word (langzaam) gek: Mujer Fantástica, Una @ September Film - septemberfilm.nl

Vergissing is menselijk

Ik kopieer de distributeur altijd uit het digitale systeem Filmdepot van Filmdistributeurs Nederland (FDN). Ja heel soms wisselt een film van distributeur, maar dat is zeer zeldzaam (bijv. na faillisement van een distributeur).

@kappeuter

Ik ben weer bij zinnen: ik heb de trailer van 120 Battements par Minute ook gezien en díe is wél van Cinéart...

Een goede film die vanaf het begin boeit: het verhaal wordt goed en (magisch-)realistisch verteld en verfilmd en is er een constante dreiging over de strijd die de transgender/travestiet Marina moet voeren tegen een onsympathieke wereld in het algemeen (al laat de film ook een aantal sympathieke mensen zien) en een vijandige schoonfamilie in het bijzonder (waarvan één lid toch wel weer sympathiek is). De vastberaden blik van Marina – een mengeling van getergdheid en moed – doet je als kijker mee schrap zetten over de confrontaties die kunnen worden verwacht. Helaas eindigt de film niet in een daverende climax maar zakt hij juist wat in aan het eind.

Oei, een soort Dolan-light. Net niet droog, maar ook niet extravagant genoeg. Weet niet of het aan het personage of de vertolking/het acteerwerk lag, maar ik vond het moeilijk om iets bij Marina's verlies te voelen. Terwijl dat toch juist de pointe van dit verhaal lijkt. Dat er dan een gender-focus bij komt kijken voelde eigenlijk toch als ondergeschikt. De situaties die daaruit voort vloeiden waren soms pijnlijk, maar mijns inzien niet genoeg om er een écht sterke film van te maken.

Ik ervoer het andersom, danuz. De rouwverwerking maakte inderdaad ook op mij weinig indruk: Marina kwam nogal koud over maar a) dat paste wel bij haar sowieso sterk onderdrukte emoties (in dat opzicht was ze nog niet erg vrouwelijk, haha) en b) ze kreeg ook niet echt de kans voor rouwverwerking omdat ze in conflict kwam met de schoonfamilie die haar weg hielden en dat is waar de film m.i. echt over ging. Wat ik bv. wel sterk vond is dat iedereen wel aardig tegen haar deed, zelfs de vijandige familieleden in eerste instantie, zodat er een ogenschijnlijke acceptatie van transgenders is in onze maatschappij, totdat de transgender echt moet worden geaccepteerd als bv. familielid want dan komen de echte gevoelens en opvattingen naar voren...

Ik denk dat het vanuit het perspectief van Zuid-Amerika met een nog sterk aanwezige katholieke (dubbel) moraal een nog interessantere film is. Ik vond de bijna onzichtbare expressie van incasseringsvermogen en kwetsbaarheid, en de vijandige houding van familieleden en instanties (maar ook soms compassie) toch wel spannend en mooi (magisch realistisch) in beeld gebracht. Dat hele gedoe met dat kluisje, had dat iets met de tickets voor de reis te maken? Niet goed begrepen.

Ik vond hem behoorlijk sterk. Vrij ingetogen inderdaad, maar ik leefde wel mee. De rouwverwerking was voor mij inderdaad meer een context van de 'andere strijd' die Marina aan het leveren was, tegen vooroordelen en voor acceptatie of op zijn minst gelijke behandeling. Ik vond het knap dat de film daarbij niet tot een fanatiek pamflet verwerd.

Conventioneel drama dat ik in zijn soort behoorlijk sterk vond. Ik denk dat deze film een zeer groot publiek zal aanspreken. In Rialto bleef in de redelijk gevulde zaal iedereen zitten tot de aftiteling voorbij was; een unicum. Persoonlijk heb ik mijn films het liefst iets origineler, qua verhaal, spanningsboog, muziek (stemmige strijkers onder droevige scènes, dat is toch niet nodig?), beeld, etc. Het probleem met films die op geen enkele manier proberen een eigen werkelijkheid te scheppen, is dat alles wat ook maar een beetje ongeloofwaardig is direct stoort. Mij althans wel.

De rol die transseksualiteit van de hoofdpersoon in het geheel speelde vond ik erg verfrissend. Het was een thema, een belangrijk thema zelfs, maar de film was m.i. niet per se veel slechter geweest als Marina vanaf haar geboorte een meisjeslichaam had gehad. Hulde daarvoor.

Mooie oprechte film. Op basis van de thumbnail verwachtte ik een meer uitbundige protagonist, maar Marina heeft juist een heel ingetogen karakter. Zeer indrukwekkend spel ook van Daniela Vega, want de beproevingen die we haar door de film heen zien ondergaan zijn over het algemeen ook subtieler dan de (verbale) agressie die je meestal in films met dit onderwerp ziet.

Het zijn vooral het wantrouwen naar haar toe en het totale gebrek aan consideratie voor haar eigen gevoelens na het overlijden van haar vriend die zo steken. En elke keer als er een uitzonderlijk pijnlijke steek uit wordt gedeeld zie je de ingehouden pijn en woede in haar gezicht.

Vind de film wel een beetje aan kracht inboeten in het laatste gedeelte. De scène waarin wat familieleden van Orlando na zijn herdenkingsdienst Marina ontvoeren en in een afgelegen buurt dumpen is wat meer een typische en minder subtiele scène, en daarna is het beste er wel een beetje vanaf. Scheelt toch een half puntje voor mij. 3.5*.

Tijdens haar rouwproces over het plotselinge verlies van haar partner wordt een transgender geconfronteerd met wantrouwen van de politie en onverbloemde vijandigheden van de zijde van de familie van de overledene, ingegeven door onbegrip, vooroordelen en (valse) schaamte.
Regisseur Lelio levert een trieste, boeiende film af, die naast het verhaal vooral profiteert van de overtuigende, ingetogen titelrol van Daniela Vega.

Regie is uitstekend. Vaak erg mooie dromerige beelden en heerlijke momenten, fijn kleurgebruik, goede muziek en soms leuke ideeën wat betreft beelden die we krijgen. Het was echt een genot om naar de film te kijken en puur op audiovisueel vlak te beleven. Maar het is ook een wat vlakke film die weinig subtiel is en met een hoofdrolspeelster die erg kil blijft. Het is jammer dat alle ellende tegelijk komt. En die reactie van die familie is misschien niet ongeloofwaardig en ook wel te begrijpen, maar men vliegt mijns inziens wel op momenten uit de bocht. Ik vraag me af of dit echt Chileens is en voor conservatieve maatschappijen, of dat dit breder zal zijn. Ik zal mezelf ook achter de oren krabben als m'n ouders scheiden en m'n vader met een transgender thuis komt. En meer nog, als hij met een veel jongere partner aankomt. En dat is zo jammer aan deze film, dat de persoon én transgender en zoveel jonger is. Had het alleen op de laatste gehouden en je had en sterkere film kunnen krijgen waar de jaloezie of afgunst niet op het seksuele zit maar op andere plekken. Genoeg families waar een jongere nieuwe partner ook niet gebliefd wordt. Dit is dus typisch zo'n product waar men iets maatschappelijks kwijt wil maar zich verliest in alle problematiek en maar direct alles erbij sleept. 3,0*.

Zeer toegankelijke film over een transgender (Marina) die haar veel oudere vriend (Orlando) verliest door een hartaanval. Kort daarop wordt ze geconfronteerd met een golf van vooroordelen en van stigmatisering. De familie van de overledene wil haar zo snel mogelijk weg, terwijl Marina, die Orlando oprecht liefhad nog een laatste groet aan haar dierbare wil betuigen. De film is technisch heel geslaagd, met enkele magisch-realistische beelden en symbolen. Ook op het acteerwerk valt niet veel aan te merken.

Over de achtergrond van Marina weet men niet zoveel en de karaktereigenschappen van het personage blijven onopvallend. Voor een film die zo erg geeft om het personage blijft ze nog steeds wat buiten bereik van de kijker. Maar ik leefde wel mee met wat ze allemaal moest doorstaan en het gevoel van machteloosheid die erbij kwam kijken, en ook dat is belangrijk. Er hangt een wat ongemakkelijke sfeer van stilzwijgende oordelende blikken in de film die best goed weergeven hoe Marina zich voortdurend moet voelen.

Matige film over een vrouw wiens geliefde plotseling komt te overlijden. Aan de ene kant wordt er subtiel omgegaan met het feit dat het hoofdpersonage een transgender is, maar tijdens sommige momenten ligt het er te dik bovenop waardoor het soms wat ongeloofwaardig overkomt. Verder is dit portret nogal traag en aan de saaie kant (het verhaal zelf wil niet echt boeien en ook het hoofdpersonage leer je maar tot een bepaald niveau kennen).

Una Mujer Fantástica

Sterke film over een transseksuele vrouw die te maken krijgt met rouwverwerking, vooroordelen en fysieke en psychische terreur. Audiovisueel is Una Mujer Fantástica briljant, en Vega is ook erg sterk. Marina oogt wat afstandelijk en emotieloos, maar dat geeft wel mooi contrast met alle mensen om haar heen. En je ziet het ook borrelen onder de oppervlakte, uitmondend in de scene waarin Marina boven op een auto springt. De regisseur wil rouw en de acceptatie van transseksualiteit combineren, en hier laat hij soms wat steken vallen. Maar dit is ook meer een ‘slice of life’ verhaal, en wat dat betreft is het open einde zeer sterk gekozen.

Een bevredigende maar wat voortkabbelende film die profiteert van het gegeven dat er tot dusverre nog weinig films over dit pikante onderwerp zijn gemaakt. Sterke keuze van regisseur Lelio dat hij ogenschijnlijk objectief analyseert, geen partij kiest en zo de kijker de mogelijkheid geeft zelf een menig te vormen over wat hier gebeurd. Anderzijds een sociaal drama welk de kansen niet helemaal benut, uit sommige scènes had absoluut meer vuurwerk gehaald kunnen worden. Geen baanbrekende film dus, omdat veel onder de oppervlakte blijft, Vega in de hoofdrol is dan wel weer prima gekozen. Redelijk.

Het receptloze gedrag jegens transseksuelen uiterst goed verfilmd. Het was niet spannend, had gekund, maar uiteindelijk bleef de triestheid over. Een keuze, een goede imo.

Mooie, kleine film. Een verdrietig verhaal, vrij realistisch en zonder poespas gebracht. Ik vind Daniela Vega een mooie vrouw, het acteerwerk vind ik goed en het verhaal maakte wat in mij los, waaronder boosheid om de brute manier waarop Marina behandeld wordt, en bewondering om de krachtige manier waarop zij ermee omgaat. Mooie beelden, de dansscène vind ik leuk en de speelduur vind ik prima, al was het wel voorbij voor ik er erg in had. Een ruim voldoende. 4*

Een pracht van een film over (niet-) acceptatie van een transgender in de moderne wereld van Santiago de Chile. Subtiel verfilmd, maar keihard in het oordeel. Daniela Vega, die zelf transgender is, speelt een mooie rol. De regie van Sebastián Lelio is prima.

Deze lag in de bib en eens geprobeerd. Ik wist niet wat te verwachten, maar het was niet mis. Toch wel boeiend gebracht, ondanks dat het thema me niet direct nauw aan het hart ligt. Het acteerwerk was ook prima. Verder was de speelduur ook goed, niet te lang en niet te kort.
Toch wel het bekijken waard.