Una Mujer Fantástica (2017)

Polariserend? Dat lijkt me nou net wat Sebastián Lelio niet doet. Hij schildert Marina Vidal immers niet af als een heilige. Ze loopt in het hospitaal immers niet alleen weg van haar emoties, maar ook van haar verantwoordelijkheden. Ze verwerkt het overlijden van haar geliefde bovendien door zich in de holle retoriek van de drift te storten. Niet bepaald wat je noemt iemand die op een pedestal thuishoort, toch?

Anderzijds dwaalt Vidal als een moderne Franciscus van Assisi door de straten van Santiago de Chile. Centraal in diens katholieke beleving stonden de begrippen tolerantie, vergeving en het aankaarten van sociaal onrecht – precies wat deze Mujer Fantástica doet, nietwaar? Ze ondergaat, kaart aan door haar andere wang aan te bieden, daagt uit met een geweldloos verzet, een nederige rebellie. Bijgevolg leef je met haar mee in de hoop op erkenning, onder de vorm van een restant van de haar beminde Orlando: iets in een kluisje dat haar geheim kan zijn, een relikwie dat aan haar en haar alleen toebehoort. Wanneer ook die locker leeg blijkt, vervliegt alle hoop op genoegdoening: Vidal zal een vreemde blijven – voor haar stad, voor haar schoonfamilie, voor zichzelf.

Juist, er gebeurt niet veel in deze film. "Karakterstudie" is echter een treffend woord. Met de afwijzing van Vidals identiteit door de buitenwereld, komt zijzelf immers onder druk te staan. Wie ben ik? Wie mag ik zijn? Wie kan ik zijn? Een spiegel, verdwaalt in het landschap, laat het haar zien. “Ik ben, die Ik ben”. Of nog: homo homini deus est... De mens als veranderlijk wezen, onveranderlijk menselijk. Fantástica!

3,5*

Een nietszeggende film

Zaterdag 7 aug 2021 00.25 tot 02.00 npo 2

Begon veelbelovend, maar vlakt gaandeweg toch wat af, onder meer door een paar ongelukkige keuzes. Mede door de stilering blijft het toch een aangename film, maar er had meer ingezeten.

Zeer knappe film, waarvan mij vooral de regie, de cast en het geweldige acteertalent enorm bevielen. In de eerste plaats natuurlijk Marina zelf, maar ook de andere rollen vond ik heel knap en natuurlijk gedaan, allemaal!

Deze film was voor mij helemaal geen aanklacht tegen discriminatie van trans- of homoseksuelen, maar wel een diepe tragedie, ten eerste over rouw en verliesverwerking van een "outsider", die eigenlijk gewoon niet geacht wordt te bestaan, ook al is ze in werkelijkheid groter en dieper dan alle conventionele rouw samen; en ten tweede over het individuele gevecht met en voor je identiteit.

De film opnieuw bekeken en ik moet eerlijk toegeven dat mijn eerste beoordeling ondoordacht was

Prima film met dank aan de perfect gecaste Daniela Vega. Mooie soundtrack en hallicunerend mooie cinematografie! 3,5☆