The Intern (2015)

Heerlijke film met zo nu en dan komische dialogen. Echt een feelgood movie.

Vanavond was het weer eens op tv en toch maar nog een keer gekeken

De Niro mag wel meer zulke rollen spelen. Even wat anders dan maffiosi..

Hij komt morgenavond weer op de Ned. TV, begint o.a. 22.15 uur op Net 5. Duurt wel lang, tot 00.45 uur, ook met reclames helaas tussendoor.

Blijkt niet te kloppen, is op SBS 9 zelfde tijd.

De 70-jarige Ben Whittaker [Robert De Niro] is sinds zijn pensioen en de dood van zijn vrouw op zoek naar een nieuw doel in zijn leven. Daarom reageert hij op een advertentie voor een seniorenstage bij een online modewinkel. Intiatiefnemenr Cameron [Andrew Nannells] koppelt Ben aan CEO en oprichter Jules Ostin [Anne Hathaway]. Aanvankelijk ziet zij helemaal geen heil in een stagiaire, maar Ben gebruikt zowel zijn professionele als persoonlijke ervaring op een dusdanige manier dat Jules hem steeds meer gaat waarderen. Bovendien maakt hij kennis met bedrijfsmasseuse Fiona [Rene Russo], die net als Ben moeite heeft om haar leven als alleenstaande oudere een invulling te geven waar ze gelukkig van wordt. De Niro was nog nooit zo ontspannen en naturel (en sympathiek) als in dit onderhoudende, intelligent geschreven komische drama waarin Meyers flink wat belangrijke maatschappelijke thema’s naar voren brengt, waaronder discriminatie van ouderen, de druk op succesvolle carrièrevrouwen en combinatie van een carrière met een gezin. Meyers verdient tevens lof voor het feit dat ze observeert en geen vingers wijst. JoJo Kushner is ontwapenend als Jules’ dochtertje, die al meer op haar moeder lijkt dan goed voor haar is, maar ook de vele andere bijrollen zijn goed uitgewerkt.

Prima film, omdat dialogen en verhaallijnen de middelmaat overstijgen en dus hier en daar een sprankelend film is.

Zo ga ik zelf ook het liefst met ouderen om: vriendelijk, af en toe een grapje en vooral elkaar in de waarde laten.

Inderdaad komt daar dan soms een hechte band uit voort, waar beiden zich gezien en gewaardeerd voelen.

Goede combinatie de twee hoofdrolspelers de Niro en Hathaway. Vanavond weer te zien< Net 5 20.30 uur.

“I just know there's a hole in my life and I need to fill it... soon.”

Destijds is deze film eigenlijk een beetje langs me heen gegaan. Toen was ik overigens ook niet zo erg bezig met films zoals dit maar, de film wist nooit echt mijn aandacht te pakken. Vandaag tijdens het zoeken in ‘HBO Max’ kwam ik per toeval deze film tegen. Een vrij recente ‘De Niro’ film, die wou ik toch eigenlijk wel zien. Het is en blijft toch één van mijn favoriete acteurs aller tijden, waardoor mijn interesse in deze film me eigenlijk al gauw wist vast te grijpen. Daarbij vond ik ook het plot best interessant, en het gemiddelde heeft een aardig hoge waardering. Dit moet dan toch wel wat goeds zijn, denk je althans. Want ik heb me eigenlijk niet zo erg vermaakt met deze film. ‘The Intern’ mist eigenlijk veel, is te zoetsappig en vaak best saai domvol met clichés.

Waar het vooral fout gaat in deze film is het script. Het verhaal weet gewoon compleet niet te boeien. Daarnaast wil ‘Meyers’ (goeie naam trouwens) ook te veel zoetsappigheid gebruiken, wat vooral mij neusgaten uitkwam. De film weet daardoor eigenlijk nergens echt goed in uit te bloeien, de komedie is namelijk niet grappig en te zwak. Het drama gedeelte is volledig weggedrukt, en komt eigenlijk op het einde een beetje van pas; wanneer je er eigenlijk helemaal klaar mee bent. Dan kun je dat gezeur echt niet meer verdagen, althans mij lukte het gewoon niet. Knoop dat allemaal bij elkaar en je krijgt een film als dit, met ook nog eens een lading familiedrama, wat eigenlijk niks doet met datgene waar de film eigenlijk over gaat. En dat voelt compleet nutteloos.

En het begon nog wel zo goed. We volgen namelijk ‘De Niro’ als ‘Ben’, Ben is een gepensioneerde weduwnaar in de begin zeventig wiens dagen er eigenlijk constant hetzelfde uit zien. En hij heeft alles al gedaan wat hij kon en wou doen in zijn vrije tijd, neem bijvoorbeeld Yoga, of een nieuwe taal leren. Op een dag vindt hij een flyer waar een online-modewinkel vraagt om ouderen die een stage willen volgen in het bedrijf. Men moet zich vervolgens aanmelden door middel van een video boodschap die ze moeten uploaden op ‘YouTube’ of ‘Vimeo’. Ben doet dat en wordt aangenomen als de stagair voor de CEO van het bedrijf ‘Jules’. Jules is een zakenvrouw die eigenhandig een goedlopend bedrijf heeft opgericht, beter gezegd; een bedrijf wat te goed loopt. Door deze snelle ontwikkeling werkt ze zichzelf kapot maar, ook haar bedrijf. Dingen die niet afgehandeld kunnen worden, en gehaast werken werpt zo haar vruchten af, er worden steeds meer fouten gemaakt en de aandeelhouders zijn niet blij. Men wil een nieuwe CEO aan de top, die de drukke taken van 'Jules’ overneemt om zo toch nog het bedrijf draaiende te houden. Jules is er kapot van, en wil eigenlijk Ben aan de kant zetten, die zichzelf naar een betere positie probeert te werken. Echter, omdat de twee steeds vaker samen zijn (zo is hij haar persoonlijke chauffeur geworden omdat de vorige alcohol nuttigde tijdens het werk) maken ze een band en wordt ‘Ben’ simpelweg opgenomen in de familie, en ook zelfs de beste vriend van Jules.

‘Robert De Niro’ speelt gewoon weg een waanzinnige rol hoor. De man blijft een klasse apart, en dat is eigenlijk altijd wel te zien en ook hier draagt hij eigenlijk de film op zijn schouders. Toch moet ik onwijs wennen dat mijn favoriete maffia acteur in een rol als dit is verwikkeld. Al blijft hij goed zichtbaar in pak, en dat geeft toch wel weer een vertrouwd ogend gevoel. Zijn rol blijft toch wel echt goed, De Niro weet wat hij doet en speelt voortreffelijk. De enige in die film die nog een glimlach op mijn gezicht kon toveren. Ik vond ‘Anne Hathaway’ niet heel bijzonder als Jules. Haar rol was gewoon best saai, ze kwam niet altijd even goed over en ze acteerde best stroef in mijn ogen. Ook is de film goed bij de tijd gebleven, destijds was het cancelen natuurlijk opkomend. En ook de woke opmerkingen vliegen je om de oren, het verpeste haar rol nogal.

Deze film was mij gewoon te zoetsappig. Ik had toch wat meer drama gewild, en de film mocht van mij ook wel ruim een twintig minuten korter, ze hadden wat mij betreft het einde wel weg mogen knippen. Waar ze voornamelijk verteld over de affaire die ook nog eens zo cliché mogelijk is uitgewerkt. Het enige moment van de hele film wat mij heeft doen vermaken was toch wel het moment dat ze de laptop van de moeder van Jules moesten stelen wat natuurlijk geheel fout gaat. Zo hadden haar ouders opeens een beveiligingssysteem waar ze niks van wist. Dit was erg vlotte humor, en zo had ik eigenlijk verwacht dat de film in zijn geheel was. Niet dus.

Degelijke, schattige maar weinig onvoorspelbare feelgoodfilm. Ik ben pas recentelijk een beetje naar de actrice Anna Hathaway aan het toegroeien en dan is een film als deze natuurlijk makkelijk gekozen. Het plot was in ieder geval aanstekelijk genoeg om een kans te geven en daarvan heb ik achteraf geen spijt, maar ook geen grote meerwaarde gehad. De Niro en Hathaway leveren allebei prima werk af binnen hun rollen, al hebben ze geen complexiteiten om handen. De chemie loopt best aardig, alhoewel voorspelbaar, en regisseuse Nancy Meyers wisselt dramatiek met komedie meer dan degelijk af. Het jammere is dat de film met een speelduur van 121 minuten aan de lange kant is en enkele bijpersonages zoals Rene Russo zo voorspelbaar en uitgekauwd zijn dat ze vooral een wat vermoeiende indruk maken. Dan moet ik ook nog even toevoegen dat ik Anders Holm absoluut geen geschikte acteur vind voor deze film. Tussendoor worden er wat komische momenten tussen geregisseerd die ik persoonlijk wat buiten de toon vind vallen (De inbraak), maar al bij al is het onschuldig vermaak dat lekker wegkijkt. Niet veel meer over te klagen dus en afgerond met een nette voldoende.

Vervelende niet boeiende film.robert de niro is wel diep gezonken zeg dat hij zo,n rol moet spelen.bah echt een oer saaie film.

Fijne film. The Intern is niet het soort film dat ik snel zou opzetten, maar De Niro is natuurlijk één van de all-time greats en een podcast die ik regelmatig luister sprak laatst nog eens vrij positief over deze film. En m'n vriendin wilde de film graag nog eens zien, laten we zeggen dat dat ook meespeelde.

Allemaal redenen die me over de streep hebben getrokken, en waarom ook niet uiteindelijk? Fijne feelgood-film met een dramatisch randje, die eigenlijk heel vlotjes en verrassend onproblematisch van punt A naar punt B loopt. Geen geforceerde frictie of geconstrueerd drama, geen vervelende zijlijntjes, geen personages die van vijanden naar vrienden of geliefden moeten groeien. Niet echt, in ieder geval. Het zijn dan wel personages met tekortkomingen, maar dat is niet de focus van de film. De focus ligt veeleer op de positieve dingen. Ook al komt er bedrog in het spel tegen het einde, verliest de film die positieve, hoopvolle noot niet. Van dat hele laatste stuk en de boodschap van het einde was ik geen fan meer, maar de film had tegen dan wel voldoende goodwill bij me opgebouwd. Robert De Niro zet toch wel één van de leukere rollen van zijn schemerjaren neer, en Anne Hathaway vond ik fijner dan in eender welke film waar ik haar ooit in gezien heb. Zelfs zo iemand als Adam DeVine - geen grote fan van - is goed te pruimen hier. Nancy Myers creëert een leuke dynamiek in de cast en een goede vibe, en dat doet veel.

3.5* is misschien een beetje veel, zeker omdat het einde echt slecht is om het ongenuanceerd te zeggen, maar ik zal de balans net in het voordeel van de film laten overhellen. Tof voor een keertje.

Een avondje feelgood

The Intern is een film waar ik ver van te voren al naar uitkeek. De setting was aantrekkelijk – ik hou namelijk wel van dat soort films -, het bevat twee goede acteurs (De Niro en Hathaway) en het zou ook nog eens een luchtige komedie moeten zijn. Dan kan er maar weinig mis gaan toch? Tijd voor een avondje feelgood!

Het lieve-oude-man gevoel

The Intern is niet de beste film ooit, maar dat hoeft ook niet. Het doet wat het belooft en het is een echte feelgood film waar je je prima een avond mee kunt vermaken. Robert De Niro weet zijn charisma over te brengen naar de kijker waardoor je direct het wat-een-lieve-oude-man gevoel krijgt en hem alle geluk van de wereld gunt. De manier waarop hij met de jongere medewerkers en stagiaires omgaat zorgt voor leuke momenten en al gauw wordt hij een soort opa van de zaak. Dit samenspel levert overigens ook een aantal zeer hilarische scènes op, waaronder één over een bepaalde mailtje.

Een diepere laag

Maar het is niet alleen maar zonnestralen en maneschijn, er zit ook een diepere laag in deze film. Bijvoorbeeld over relaties en feminisme in het bedrijfsleven. Maak je geen zorgen, het wordt geen zware film, maar het zorgt wel voor een extra laag in de film. Dit levert overigens ook mooie scènes op met de personages Jules en Ben en het is mooi om te zien hoe hun band sterker wordt. Sommige zaken zijn ook zo realistisch neergezet dat ikzelf ook ging nadenken over bepaalde situaties.

Acteurs in hun element

De acteurs zijn helemaal in hun element in deze film en hebben een goede chemie wat bijdraagt aan het gevoel dat je overhoudt aan de film. Misschien dat de film uiteindelijk nog wel ietsje ingekort had kunnen worden, omdat het hier en dan net iets te gerekt voelt, maar dat doet niet af aan het feelgood gevoel.

Conclusie

Als je even een avond wilt genieten van een heerlijke feelgood film dan zit je gebakken bij The Intern. De zeer likeable personages zorgen ervoor dat je direct met ze mee gaat leven en ze worden goed neergezet door de acteurs. Ik heb gelachen, en voelde soms ook een emotioneel traantje opkomen. Hoewel een tikkeltje aan de lange kant, heb ik mij prima vermaakt met The Intern.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).