Generation Kill (2008)

''Sgt. Brad 'Iceman' Colbert: Gentlemen, we just seized an airfield. That was pretty fucking ninja.''

Goede cast, geloofwaardige acteerprestaties, spannend, boeiend & tegelijkertijd erg interessant. Sterke combinatie van drama/oorlog en tevens wordt in elke vertoonde aflevering de sfeer uitermate realistisch weergegeven.

Het kostte mij dan ook totaal geen enkele moeite om deze 7-delige miniserie helemaal tot het einde uit te zitten.

De volle 5 sterren van mijn kant voor 'Generation Kill (2008)'.

Erg sterk inderdaad. In het begin had ik (bij de eerste keer kijken) moeite om iedereen uit elkaar te houden (vooral Schwetje en Patterson), maar bij een tweede keer valt alles op zijn plaats. Glansrol voor de Iceman, de coolheid zelve: Sgt. Brad 'Iceman' Colbert: Stay Frosty.

Stomtoevallig vandaag ontvangen van bol.com. Erg veel respect voor David Simon en Ed Burns.

Vond het tegenvallen destijds, gezien de mensen erachter en het onderwerp. Wel nog steeds de moeite waard, dat dan weer wel.

Fijne recensie van een oorlogsverslaggever. Conclusie: het is inderdaad 'realistisch': What Generation Kill gets right about the invasion of Iraq. - slate.com

Verveling en bureaucratie

Wat American Sniper (2014) had willen doen: moderne oorlogsvoering zoals gezien door de rifle scopes van de mariniers. Het schetst een zinderend beeld van jonge testosteronbommen uit alle lagen van de Amerikaanse bevolking, die hun grootste vijand vinden in de bureaucratie, het onvoldoende gefaciliteerd zijn, de ongelijkwaardige hiërarchie, de incompetente leidinggevenden en de verstikkende militaire tradities. Generation Kill neemt geen stelling in voor of tegen oorlogsvoering, maar het toont de moderne oorlogsindustrie als iets waarbij er een kloof is ontstaan tussen de waardering voor menselijke grondtroepen en de inzet van (onbemande) vliegtuigen. Welke rol hebben de ouderwetse militaire tradities nog in een tijdperk waarin de oorlog meer van bovenaf gestuurd wordt? En wat te doen met de psychische gevolgsschade van militairen die zwaar beschadigd terugkomen uit het oorlogsgeweld?

De serie bestaat vrijwel in zijn geheel uit de dynamiek tussen de mariniers: hun gebruik van slang in het taalgebruik; de populaire liedjes die zij met elkaar zingen; de frustraties en momenten van verbroedering naar elkaar; de lol die zij hebben om het beste van het moment te maken. Het knappe aan dat subjectieve, intieme gezichtspunt is dat het laat zien wat de strikte mannencode onderdrukt en verdoezelt: de enorme pijn die veel van deze jonge mannen tegelijkertijd voelen. Een pijn die onuitgesproken blijft, maar die terug te zien valt op de verbouwereerde gezichten van mariniers die er zich geen weg mee weten. Helaas kan er over die innerlijke psychische pijn niet gesproken worden in een machtsbolwerk waar de groepsdynamiek mannelijkheid afdwingt, terwijl de hiërarchie van boven naar beneden slechts aanzet tot handelen en orders opvolgen. Voor kritische (zelf-) reflectie en gezonde twijfel is er geen ruimte.

Oorlog is hier namelijk meer dan ooit een bureaucratische bedoening waar van hoger hand de tactische beslissingen worden genomen, terwijl de mariniers ter plaatse gefrustreerd zijn over die onderwaardering en zich niet meer betrokken voelen bij het oorlogsgeweld. Het schrijnende gevolg is dat de gedemotiveerde mariniers voornamelijk bezig zijn om de zinloosheid van hun missie te verbloemen met kwajongensstreken en masochistische spelletjes naar elkaar en naar de Iraakse bevolking. Door deze serie ga ik bijna begrijpen hoe de walgelijke oorlogsmisdadigster Lynndie England (zie: Lynndie England) - Wikipedia - nl.wikipedia.org tot haar daden heeft kunnen komen.Wat kun je anders verachten als je jonge, laagopgeleide mensen - levend in een stolp van verstikkende gedragsregels en rigide militaire tradities - loslaat in morele situaties waar filosofische verhandelingen over volgeschreven kunnen worden!?

Die subjectieve blik van 'de soldaten' is tegelijkertijd óók mijn enige puntje van kritiek: de oorlog wordt nog altijd getoond als het opwindende mannenspektakel, terwijl het enigszins gemakzuchtig voorbijgaat aan de immense gevolggschade op de Iraakse bevolking. Iraki zijn lijken, krijgsgevangenen of politiek correcte bijrollen 'die het slechte van de oorlog vertellen'. Of de grappige tolk Meesh, die van zichzelf het stereotype Arabier der stereotype Arabieren is. HBO zou ballen hebben als zij een soortgelijke serie zouden maken vanuit Iraaks perspectief, maar ik vrees dat de huidige politieke gevoeligheid dat niet toelaat. Deze opwindende miniserie is in ieder geval een meer dan geslaagde tussenvorm om publieke kennis te genereren over PTSS (posttraumatische-stressstoornis) en de zinloze Irak-missie waarvan de gevolgen, zelfs na twee termijnen Obama, nog steeds rondspoken in de wereldpolitiek.

Aangeschaft op de rommelmarkt voor €1 en nieuwstaat ?

Grappig hoe je mening over een serie kan veranderen. Toen ik Generation Kill voor het eerst was ik teleurgesteld. Ik dacht dat Simon en Burns gezien de setting ook veel actie zouden laten zien, maar nu vind ik het juist fantastisch dat Generation Kill zich focust op een meer realistische (en minder spectaculaire) ervaring van de mariniers. De verveling en het geouwehoer onder elkaar zijn minstens zo belangrijk, net als de vertrouwde aandacht voor verknipte bureaucratie en de verhouding van de mannen met de vaak incompetente mensen boven hen, die voortdurend hun plannen veranderen.

En het is allemaal ook weer echt fantastisch geschreven. Behoorlijk profetisch achteraf gezien, en met extreem amusante dialogen, veel humor en kleurrijke personages. Ransone steelt enigzins de show als de hyperactieve vaak non-stop pratende Cpl. Person, maar Captain America is bijvoorbeeld echt hilarisch (en goed gecast), net als The Godfather en sommige van de running gags.

Daarnaast heeft de serie ook echt extreem veel oog voor detail voor de cultuur onder de mariniers etc. Op momenten komt het haast een beetje patserig over hoe van die kleine dingetjes in de dialogen naar voren komen. Niet dat de serie alleen maar om de kleine momentjes draait. De actie mag er ook zijn, met goede effecten voor televisie, en de invasie van Irak bij nacht is echt een plaatje. Je krijgt het gevoel er echt bij te zijn leert de personages ook een beetje kennen.

Het gemiddelde gevoel per aflevering ligt extreem hoog (hoger dan in bijvoorbeeld Band of Brothers), waardoor het zelfs moeilijk is mijn favorieten te benoemen. Dan denk ik vooral aan momenten, en niet zozeer aan afleveringen. Bijvoorbeeld de mariniers die op het einde van episode 1 de krijgsgevangen weer vrij moeten laten (zodat deze hun zekere dood tegemoet lopen) of dat dorpje vol vrouwen en kinderen dat ineens helemaal aan puin wordt geschoten. Vond de laatste aflevering overigens wel wat prekerig ineens. 4.0*.

Can you believe that fucking retard is in charge of people?

Met hele grote verwachtingen aanbegonnen na deze op mijn verjaardag te hebben gekregen, en oh boy wat was ik nieuwsgierig, en wat heb ik dit met een dubbel gevoel zitten kijken.

De serie begint met een beeld niet veel anders dan Jarhead en Three Kings waar men overlopend van hormonen, adrenaline en gehersenspoeld zich de tering verveelt. Tot de limiet opgefokt dat men een moordmachine is, dat God een stijve krijgt van mariniers en gras groeit van bloed is het actie dat men verlangt. En daar zit hem juist het knelpunt voor deze opgeladen testosteronbommen.

Als een pion heen en weer geschoven worden tijdens een potje Stratego lijkt het lot van the marine recon. Dit gevolgd door een stevig stukje incompetentie wat betreft planning, navigeren, materiaal en bevoorrading en de mannen zijn al snel niet te benijden. En voor wie denkt dat dit het slechtste is wat de mannen kan treffen heeft het mis want een bevelvoerende officier die nog.even naam wil maken, en een stel totaal incompetente clowns die de pelotons aanvoeren lijken het beeld nog eens te creëren dat de grootste en gevaarlijkste vijand hun eigen leiding is. Van lafheid tot een vuurmissie dangerclose, het lijkt allemaal te kunnen in swerelds grootste leger en het heeft dan ook regelmatig de kenmerken van een debielencircus op doorreis.

Waar de mannen wel goed in lijken zijn noodlottige incidenten veroorzaken, onnodig zware vuursteun aanvragen, a capelle zingen bij gebrek aan een radio en vooral hele stoere oproepcodes bedenken met Godfather, Assassin, Hitman, Devil Dog en War Pig om maar eens wat te noemen. Was men in de rest van hun taak ook maar zo goed. Het blijkt echter dat waar men in de Tweede Wereldoorlog revolutionaire was met de bewegingsoorlog ten opzichte van de Eerste, in Vietnam de Cavalerie opnieuw uit vond en in de eerste Golfoorlog de snelste grondslag ooit leverde men in anno 2003 achter de zaken aanloopt. Steeds meer wordt door Intel en satellieten gedaan en vervolgens uitgeschakeld door het luchtwapen of kruisraketten. Troepen op de grond zijn simpelweg niet snel genoeg meer voor de huidige tactieken.

Het maakt Generation Kill tot een uitermate merkwaardige serie waarin vooral een generatie jongens tot en met wordt opgefokt om vervolgens geen gebruik van te maken. Ik vraag me af wat zoiets doet met een jonge kneedbare geest op termijn. Net al de ouderen die toch een vorm van teleurstelling zullen hebben en een gevoel van zinloosheid. De echte goede soldaten en officieren zijn trouwens op een paar vingers te tellen, maar ja een leger vaart waarschijnlijk uitstekend bij hersenloze slaven. Generation Kill, verbazingwekkend, irriterend, schokkend en boeiend. Het laatste is hier nog over gezegd noch gezien.

Blijft de beste verfilming van de invasie van Irak. Het is alsof je met Mariniers in een Hummer door Irak trekt. Prima cast (waarvan 1 Marinier) en uitstekende regie/camera werk. Must see wanneer je geïnteresseerd bent hoe de Irak oorlog van binnenuit door Mariniers werd beleefd.