Recensie | Waar neemt onze vertelster ons nou precies mee naartoe? | 'La Contadora de Películas'

In een klein mijnstadje aan de Atacamawoestijn, de droogste plek op aarde, is het leven hard. De mannen zwoegen in de salpetermijnen en hebben weinig tijd voor vertier. Toch heeft de familie van María Margarita één passie: de plaatselijke bioscoop waar ze iedere zondag naartoe gaan. Maar na een noodlottig ongeval dreigt dat laatste sprankje hoop te vervallen. Of toch niet...?

We schrijven 1966. In een klein Chileens stadje wordt een gezin met vier kinderen verenigd door één passie: film. Iedere zondag wordt in het lokale theater een film vertoond en maken María Magnolia, Medardo en hun vier kinderen er een uitje van om zich te vergapen aan wat er zich op het grote scherm afspeelt. Van John Wayne tot Kirk Douglas en van Shirley MacLaine tot Jean Simmons komen voorbij. Het zestal absorbeert alles. Maar wanneer Medardo door een bedrijfsongeval invalide raakt, verliest hij ook zijn inkomen. Om rond te komen moet er worden bezuinigd, wat betekent dat de wekelijkse gang naar de bioscoop niet meer kan doorgaan.

Lees ook: Verscholen Netflix-film 'The Simple-Minded Murder' krijgt monsterscore: 'Eindelijk eens iets bijzonders op Netflix'

Wie beperkt wordt, moet creatief zijn. Dus worden de kinderen er één voor één op uitgestuurd om een film te bekijken en er verslag van te doen. Maar waar de een stottert, gebruikt de ander te veel scheldwoorden en concentreert de derde zich op randzaken. Dochter María Margarita blijkt echter een gigantisch talent te hebben voor het in geuren en kleuren navertellen van films. Haar vaardigheden op dit gebied gaan ook de rest van de buurt niet voorbij en in een mum van tijd hangt heel de plaatselijke bevolking aan haar lippen. Men heeft er zelfs geld voor over om haar te zien en horen vertellen!

De kracht van verbeelding

Het moet voor een filmmaker een waar geschenk zijn om een verhaal te mogen vertellen waar de liefde voor je eigen vak vanaf druipt. An Education regisseuse Lone Scherfig mag zich dus gelukkig prijzen. Het is dan ook ontzettend charmant om te zien hoe met de kracht van performance en met behulp van kostuums en enkele rekwisieten een heel publiek ontroerd wordt door een klein meisje dat langzaam uitgroeit tot een volwassen vrouw.

De kracht van La Contadora de Películas - ook bekend als The Movie Teller - zit hem dan ook in het tot de verbeelding sprekende uitgangspunt - letterlijk - en de schitterende cinematografie. Want hoe droog en dor de omgeving ook mag zijn, die komt wel degelijk tot leven in de film. Het is als kijker even gemakkelijk om je in het mijnwerkersstadje te verplaatsen als voor María Margarita's publiek om op te gaan in haar inspirerende vertelkunsten. Ook aan de cast ligt het niet, die wort aangevoerd door sterk spel van Bérénice Bejo, Daniel Brühl en Sara Becker. Met een speciale vermelding voor aanstormend talent Alondra Valenzuela die María Margarita als kind vertolkt. Toch wringt de schoen. Waar dan precies?

Zo veel te doen, zo weinig tijd

De film is met 116 minuten niet bepaald kort te noemen. In een tijdbestek van twee uur moet je toch een behoorlijk verhaal kunen vertellen. En dat doet La Contadora de Películas ook echt wel. Het probleem is echter dat, ergens vanaf het middelpunt, er veel te veel zijsprongen worden genomen. Je zou ook kunnen zeggen dat het pad van de film onnodig veel gaat kronkelen. 

Want natuurlijk worden kleine meisjes volwassen en gaat hun leven er heel anders uitzien. Echter, de vele dramatische gebeurtenissen die na het middenpunt plaatsvinden, al dan niet verbonden aan de turbulente Chileense geschiedenis, leiden heel erg af van het uitgangspunt van het verhaal: de dochter in een mijnwerkersgezin blijkt de gave te hebben om films tot leven te brengen door ze bevlogen na te vertellen. En ja, daar mag best wat familiedrama bij komen kijken. Dat is zelfs niet meer dan logisch binnen deze context. Maar het drastisch veranderende politieke klimaat in Chili haakt gewoonweg niet natuurlijk aan het plot vast. Als kijker kun je hier gemakkelijk in verdwalen, want het slot werkt ook allerminst bevredigend. Je zou gaan denken dat de scenaristen en de regisseuse de verwikkelingen in de oorspronkelijke roman van Hernán Rivera Letelier zo belangrijk vonden dat ze niet hebben durven te schrappen in de narratief.

The Movie Teller

Wat Lone Scherfig op het witte doek tovert is best mooi en tot op zekere hoogte meeslepend, maar het strandt na verloop van tijd. Dat is bijzonder jammer, en een soort van ironisch: de hoofdpersoon van de film weet haar publiek volledig in te palmen, maar de vertellers van haar verhaal laten op dat vlak te wensen over. La Contadora de Películas wordt na verloop van tijd slachtoffer van een gebrek aan coherentie. De politieke ontwikkelingen en de invloed op de inwoners van het mijnwerkersstadje zijn voldoende stof voor een film an sich. Ze vormen in ieder geval een kwakkelend geheel samen met de rest van het verhaal. Een krappe 3/5 is nog wel op zijn plaats.

Gezien te Slieker Film in Leeuwarden. La Contadora de Películas is nu in zalen in heel Nederland te zien. Bekijk de trailer hieronder.