Onlangs werd bekend dat de jonge Billie Eilish was uitverkoren om als jongste artiest ooit invulling te mogen geven aan de soundtrack van de nieuwe Bond-film No Time To Die. Veel fans zaten met smart te wachten op hetgeen waarmee Eilish op de proppen zou komen, maar aan dat wachten is nu een einde gekomen.
Het nummer, dat net als de film 'No Time To Die' heet, is geproduceerd door Billie en haar broer Finneas, die haar ook heeft geassisteerd bij haar eerdere releases. We willen verder niet ingaan op het muzikale aspect van het nummer, maar wat ons betreft misstaat de mierzoete stem van de jonge Eilish niet op de titelsong van de 25e Bondfilm. Mocht je zelf je oordeel willen vellen, dan kan dat. Het nummer is hieronder te beluisteren.
Erg geslaagd, hoewel de orchestratie me nog te standaard is (de Zimmer invloed, ongetwijfeld). Billie Eilish laat met haar zang elke seconde tellen. Daarnaast paar toffe dingen in met name het couplet (die baslijn bij de tweede keer is vet) en ook het gitaartje aan het einde mag er zijn. Ze doet nooit aan klakkeloze herhaling. Het hele nummer is duidelijk meer geinspireerd en minder clichématig dan het gros van de Bond-songs. En we horen Billie eens uithalen, dat is ook een zeldzaamheid.
Ik vind het een prima bondsong. Misschien wat veilig, maar zeker niet slecht. Dat van dat meer pit vond Miss Milton trouwens ook, die had toch wat meer tempo verwacht.
Niet de beste Bondsong ooit, maar toch een redelijk goed nummer. Beter dan ik had verwacht. Heeft Zimmer ook aan het nummer meegeholpen? (ik lees daar wat tegenstrijdige berichten over)
Die meid had beter eerst een paar dagen onder de wol kunnen blijven liggen om uit te zieken. Klinkt zo schor als een verkouden kraai.
Mierzoet of schorre kraai, dat is nogal een verschilletje.
Ik hou erg van haar onderscheidende stemgeluid, hoewel dat op haar eigen songs nog wat beter werkt, dan creeert het namelijk samen met de teksten een enorme urgentie. Nummers als 'Ilomilo' en 'Listen before i go' hakken er hard in.
Erg geslaagd, hoewel de orchestratie me nog te standaard is (de Zimmer invloed, ongetwijfeld). Billie Eilish laat met haar zang elke seconde tellen. Daarnaast paar toffe dingen in met name het couplet (die baslijn bij de tweede keer is vet) en ook het gitaartje aan het einde mag er zijn. Ze doet nooit aan klakkeloze herhaling. Het hele nummer is duidelijk meer geinspireerd en minder clichématig dan het gros van de Bond-songs. En we horen Billie eens uithalen, dat is ook een zeldzaamheid.
Volledig mee eens. Groeier ook echt; veel gelaagder dan het lijkt op eerste gehoor.
Dit is totaal niet mijn smaak, alsof ze een strip met oxazepam op heeft. Jammer, want ik kan Billie Eilish als uitgesproken veganist erg waarderen, dat vind ik wel mooi aan haar. Maar goed, Morrissey is ook uitgesproken veganist en daar heb ik als persoon dan weer helemaal niks mee.
Maar hoe dan ook vind ik dat er de afgelopen 15 jaar geen spannend Bond-nummer meer is uitgebracht. The Living Daylights blijft voor mij nog altijd het sterkste Bond-nummer.
Ik had nog nooit van Billie Eilish gehoord, maar ben aangenaam verrast. Een beetje geforceerd depri, dat wel, maar zonder stemmaniertjes. Het arrangement klinkt zowel beproefd als eigenzinnig met het slotakkoord voor Monty Norman.
Reacties (16)