Films die je eerst niks vond...

Er zijn een aantal films waar ik de eerste keer dat ik ze zag niets aan vond, maar na herziening tot heuse 4*-5* meesterwerken uitgroeiden.

Bij mij zijn het o.a. de volgende films

2001: A Space Odyssey was 0,5 nu 5

Taxi Driver was 1,0 nu 5

Evil Dead was 0,5 nu 5

Excorsist, the was 1,0 nu 5

The Man who fell to earth was 2 nu 5

Blues Brothers was 2 nu 4,5

Blood simple was 1 nu 4,5

Crimes of Passion was 1 nu 4,5

Naked Lunch was 2 nu 4,5

Waarom deze grote verschillen kan je je afvragen. Het heeft met leeftijd, verwachting, je stemming en het gezelschap waar je er mee naar gekeken heb te maken..

Daarnaast zijn er nog een hoop over het algemeen iets complexere films die bij een tweede viewing nog beter worden.

Kan er me drie herinneren.

* Tetsuo : Eerste keer in twee delen gezien, de volgende dag helemaal verkocht.

* Eraserhead : Eerste keer vond ik er niks aan, blijven hangen, ondertussen Tetsuo gezien, jaar later weer gehuurd en helemaal verkocht.

* Man Bites Dog : Eerste keer niet uitgekeken, jaartje later was het plots geweldig.

Met deze films is er ook een keerpunt in mijn filmsmaak gekomen. Ondertussen (in mijn MM periode) varieert een herziening maximaal 0.5* denk ik. Ik blijf er ook bij dat een goeie film verwachting, stemming en gezelschap overruled.

Volgens mij heb ik nog nooit een film gezien die ik eerst kut vond en daarna ineens geweldig. Misschien komt het omdat ik films die ik kut vind niet meer bekijk . Waarom zou je?

Voortschrijdend inzicht...Ik mag hopen dat je karakter en smaak zich blijft ontwikkelen met de jaren.

De eerste keer dat ik 2001 zag kon ik er niks mee. Keek de film niet eens af. Was te jong ervoor. Toen ik Citizen Kane voor het eerst zag vond ik de film wel goed, maar ik begreep niet dat ze te boek stond als beste film allertijden. Vanaf de tweede keer begreep ik dat wel.

Dat blijft allemaal redelijk constant. Andersom gaat het ook niet op bij mij. Films die ik goed vind vind ik later niet ineens minder goed. Kan een halfje schelen maar dat is het dan ook.

Bovendien zie ik tussen mijn 0,5 en 1 sterren films geen films staan die ik nog een keer wil zien of die me beter lijken te worden met de jaren.

Echt niet? Zelfs niet films die je in je jeugd zag? Zo vond ik The Neverending Story vies tegen vallen.

Nu schiet me er een te binnen: Willow. Die vond ik vroeger meesterlijk en viel nu nogal tegen.

Neverending Story vroeger wel gezien maar niet op gestemd. Moet ik ook maar weer eens zien ja, kijken of die tegenvalt.

2001: A Space Odessey. Eerste reactie: saaie, trage en pretensieuze film, met een paar mooie momenten. 3*

Tweede reactie: briljante science-fiction 4* en wordt misschien wel hoger.

Verder zijn er wel films die ik steeds meer en meer ben gaan waarderen, maar echt van niks naar geweldig heb ik er verder niet.

-The Matrix

-Analyze This

-Truman Show

-Untouchables

-Dawn of the Dead

-Silence of the Lambs

-Requiem for a Dream

-Pulp Fiction

-Psycho

Ze halen nu denk ik allemaal 4 sterren of meer...

Henry; portrait of a serial killer vond ik vroeger vreselijk. Late kon ik hem gek genoeg erg waarderen. En staat nu op 4.5.

Donnie Darko

Ghosts That Still Walk vond ik vroeger een slome, saaie rotfilm, maar na hem nog een aantal keren gekeken te hebben, ben ik 'm steeds meer gaan waarderen (staat momenteel op 3,5 sterren).

Verder komt het hier en daar wel eens voor dat ik een film na herziening ietsjes beter vind, maar het komt zelden voor dat ik een film eerst écht slecht vond en bij een tweede of derke keer ineens écht goed ...

C'era Una Volta Il West vooral. Het koste me zo'n 6 kijkbeurten om te realiseren hoe goed die film is. Zonder enige forcering. Nu 4.5 sterren.

American Beauty. Eerste keer vond ik hem erg matig en overschat, maar na twee herzieningen kon ik de redelijke schoonheid er wel van inzien. Nu 4.0 sterren.

2001: A Space Odyssey. Niet slecht of saai bij de eerste keer, maar ik vond hem toen nogal leeg en overschat. Bij herziening ging ik de film steeds beter waarderen en de dingen achter de film wat beter begrijpen. Nu 3.5 sterren.

Feit is toch wel dat het hier om titels gaat waarvan je wel graag wilt begrijpen waarom de hele massa ze zo waardeert.

Vooral Blade Runner, die begon ooit bij een lauwe voldoende en schurkt nu tegen de 5* aan. Blue Velvet heb ik na herziening van 3,5* naar 5* verhoogd, maar veel groter zijn die sprongen nooit geweest. Vanaf m'n 15e ofzo merkte ik gevoelsmatig wel regelmatig dat er méér in een bepaalde film zat, maar dat was nooit een reden om met vette onvoldoendes te smijten .. is zelfs extra fascinerend eigenlijk.

Nog nooit meegemaakt. Mocht ik een baggerfilm (zoals Happinness) nog een keer zien dan blijf ik het drie maal niks vinden. Ik herken een goede film de eerste keer altijd wel!

Misschien heeft het er mee te maken dat er tegenwoordig veel meer info over een film is te vinden en je van te voren weet wat je kan verwachten.

Ik ging vroeger altijd vrijwel zonder enige voorkennis naar de bioscoop. Toen ik voor het eerst naar the excorcist ging verwachtte in the Exterminator, was lichtelijk teleurgesteld toen ik al een uur* naar een klein meisje met een gekke ziekte zat te kijken zonder idee te hebben waar het over ging, waar bleef toch die vlammenwerper....?

Bij Taxi Driver verwachte ik op 14 jarige leeftijd een actie film. Vandaar de grote verschillen.

Evil dead zag ik voor het eerst op een zonnige zondagmiddag op een kleine tv met een matige video, kon natuurlijk amper boeien en was helemaal niet eng. De tweede keer dat ik 'm zag was in een huisje in het bos, dat we met een paar vrienden hadden afgehuurd om te blowen, bier te drinken en films te kijken. Nou, dat hebben we geweten.....

*(Het gorefest begint pas na een dik uur, toen had ik het al behoorlijk gehad met The Excorcist)

Donnie Darko. Stond na de eerste kijkbeurt op 3,5*. Nu staat ie op 5* en heeft hij een prachtig plaatsje in mijn top tien!

Donnie Darko 1,5 -> 4,5

Dolls 3,5 -> 5 (een film die solide staat in mijn top 10 en zeker geen posities meer zal dalen)

Once Upon a Time in the West is de enige die me zo te binnen schiet; zag hem voor het eerst toen ik een jaar of 13 was. Heb hem toen na een half uur uitgezet. Zo'n 5 jaar later staat ie op 5*

Toen ik 10 was zette ik The Good, The Bad and The Ugly af na een half uurtje omdat ik het niks vond. Van tevoren eigenlijk al niet. Op een of andere manier had ik me in die periode aangepraat dat ik zowel Clint als westerns haatte.

Nu is deze film mijn nr. 3

Films die verfilmd zijn willen nog weleens erg tegenvallen. Als je die later nog eens terugziet terwijl je je van het boek niet zo heel veel meer herinnert dan kunnen die films nog weleens meevallen in tweede instantie. Maar films die ik eerst helemaal niks vind en dan ineens geweldig? Nee, dat zou ik ook wel erg vreemd vinden.

Dat is je met Happiness dan niet gelukt...

ik ben het eens met Leno (ook over de sch**tfilm Happiness)

als je een film eerst ruk vindt en daarna geniaal, dan heb je gewoon niet opglet de eerste keer

dus: pil in je mik en wakker blijven mensen !!

Wat een larie.

Normaal gesproken is mijn eerste indruk wel okee en daarom blijvend. Door omstandigheden kan ik een aardige film soms zeer irritant vinden, de eerste keer dat ik hem zie.

Dat is dus The Sound of Music. Zoals ik hier al schreef The Sound of Music (1965). via een omweg bij die film uitgekomen. Ik heb mezelf wel moeten dwingen. De film is al heel vaak op tv gekomen en dus pas eind december 2012 in zijn geheel gezien. Ik heb het tientallen keren geprobeerd. Mijn ouders moesten er ook niet veel van hebben. Meestal zapten we dan weg en wel weer eens terug, zodat je er vlagen uit ziet.

Ik heb ook altijd een aversie gehad tegen Andrews. Musicals liggen me ook niet. Nu heb je ze wel in verschillende soorten en maten. Dit soort zijn wel de ergste, die van Fox / Rodgers en Hammerstein. Al mijd ik er ook een heleboel. Ik vind die van MGM bijvoorbeeld vaak ook vreselijk.

Het eerste halfuur blijft "vervelend". En hoewel het een van mijn lievelingsfilms is geworden, blijf ik ook er wel een zekere haat bij houden. De laatste keer schreef ik dat ik hem pas over vier jaar weer ga bekijken maar ik denk dat het dit jaar misschien al weer wordt. Ik heb bewondering voor Wise, die de film eerst ook niet wilde regisseren, maar het toch heeft gedaan en er visueel een mooie film van heeft gemaakt. Met een voortdurende schommeling van kunst-kitsch en dat geldt ook voor de liedjes. En een eigenaardige draai halverwege, naar een serieuzer verhaal. En heb aan het einde van de film een heel ander gevoel dan aan het begin van de film, hartverwarmend. En doen allerlei positieve commentaren er nog een steentje bij. Ik heb het bij geen enkele film zo sterk als bij deze film.