Volwassen worden van de animatiefilm?

Gisterenavond zond ARTE het eerste deel van hun japanimation-festival uit. Tijdens het zappen (al na middernacht)

keek ik toevallig naar mozaiek en zag ik dat men op die zender een animatiefilm aan het uitzenden was.

De film was Jin-Roh (The Wolf Brigade). Het gekke was dat ARTE de orginele film uitzond (japanse dub), zonder

ondertitels, dus je moest maar japans kunnen verstaan. Gelukkig had ik al eerder de film gezien (prachtfilm overigens), dus

ik begreep -een beetje- waarover het ging. De 6e en 7e januari zendt men docu's uit over Aziatische film en anime in het

algemeen.

Het verwondert mij een beetje dat men in frankrijk en wallonie anders

aankijkt tegen animatiefilms. Het is bijna onvoorstelbaar dat men hier in de lage landen kwaliteit-anime gaat uitzenden.

Gaat men daar volwassener om met dit medium? In de dvdstores in Frankrijk ben ik

al erg veel Manga en Anime tegengekomen, terwijl dit in Vlaanderen en Nederland praktisch onmogelijk is.

Ook uit de Vs en andere landen komt er langzaamaan Animatie binnengesijpelt, die al wat meer voor "volwassenen" bedoeld is.

Ik bedoel: in Shrek zitten er ook scenes die door de gemiddelde lagere scholier niet echt begrepen worden.

Daarom dat ook veel volwassenen deze films ook erg kunnen smaken.

4 jaar geleden was ik de enige die Animatie als een normaal filmmedium beschouwde. Nu is een groot deel van mijn omgeving al "otaku". Ook de aziatische film is bezig aan zijn opmars.

Nu: is hollywood zijn greep op de massa aan het verliezen? Is Azie hét nieuwe mekka van de film? wordt animatie

al wat meer als "normaal" beschouwd? Reden genoeg om een topic op te starten denk ik zo.

Tja, dat men in Frankrijk anime en manga weet te appreciëren heeft wel wat te maken met hun eigen animatie/comic cultuur denk ik. Niet voor niks komen Ghibli films daar al veel langer in de bioscoop, en zijn er vroeger ook talrijke Frans/Japanse coproducties geweest.

Wat "volwassen" anime betreft, die kentering in Westerse landen is er vooral gekomen doordat er in Japan ook series voor de wat volwassenere mens gemaakt werden. In eerste instantie Evangelion, maar vooral Lain zijn een grote catalisator geweest. Bij het filmpubliek is het altijd veel moeilijk geweest om animatie serieus te nemen (vraag me niet waarom, zullen andere mensen hier wel op kunnen antwoorden). Toch, als je even kritisch kijkt, blijft het aanbad aan echt volwassen anime zeer beperkt. Veel fetish en fantasy elementen blijven dikwijls behouden. Een echt menselijk drama kom je niet te vaak tegen zeg maar.

Wat die opstanding van "otaku's" betreft, dat is eerder iets waar ik niet op zit te wachten. Het is leuk dat een Innocence een bioscooprelease krijgt bevoorbeeld, maar dat ik eigenlijk niet waar die otaku op zitten te wachten. Die willen meer Naruto, Cowboy Bebop en whatever er dit moment populair is.

Dat Hollywood z'n greep aan het verliezen is, kan wel zijn voor de filmliefhebber, maar zolang ze remakes blijven pompen zal de casual filmkijker gewoon braaf blijven slikken denk ik. Kijk maar naar de remake van The Grudge. Azië is wat mij betreft het nieuwe mekka van de film, maar ook andere filmculturen weten zich goed stand te houden (de Scandinavische, de Franse, ...).

Lijkt me wel lache, zo'n concurrent voor Hollywood! Het stoort me dat al die Hollywood altijd zo'n eind goed al goed einde hebben zonder al teveel dooien.

Er zijn ook veel karakters (Spawn, Batman) en verhalen (The Matrix -is al gebeurd-, Minority Report en vele anderen) die zich lenen voor een animefilm.

Tjah, 't geen mij stoort aan Hollywood is vaak de "mentaliteit" en "sfeer" in hun films. Daar kan ik mij o zo aan ergeren. Onlangs es de moed genomen om naar Spiderman 2 te kijken... pfff.... als ze dàt moeten animeren. Onlangs op jimtv harry potter uitgeroepen tot film van het jaar... Ai, m'n tikker... 'k dacht eerst dat het een grap was. En "Hero" stond er gewoon niet in.... :-s

Dat er in anime vaak een fantasy-element zit kan mij eigenlijk zo niet schelen, zolang het verhaal én de sfeer van de film goed is. Onlangs erg genoten van "Voices from a distant star". Erg veel CGI animatie, maar ik vond de sfeer en omgeving, muziek erg goed bij elkaar passen. Er zat mecha in , iets waar ik in principe afkerig tegenover sta, maar soit. Echt ne aanrader.

Innocence heb ik nog niet gezien, maar verwacht idd wel een kwaliteitsfilm. Inderdaad is't moeilijk om goeie titels te vinden. Overal waar je rondkijkt en raad vraagt voor goeie anime hoor je Naruto, Bebop, Hellsing... en als je ze es uitprobeerd, ben je vaak erg teleurgesteld. Ik verwacht dan ook dat deze explosie van otaku's niet meer is dan een rage en het over een aantal jaar wel weer zal minderen.

Wat onderhond zegt over azie als 't nieuwe mekka van de film, is wel wat overdreven denk ik. Er beginnen wel meer en meer mensen van die films te houden, maar als je kijkt naar "normale" mensen hoor je niets dan de films waar men gewoon reclame voor maakt op tv....

En waarom zou animatie alleen voor jongeren moeten zijn? Het is een medium waar je zonder filmtrucs de meest vreemde dingen kan laten gebeuren en je de humor heel apart en ontzettend droog kan brengen. Het geeft iets magisch en spannends.

Veel volwassene vinden het troep en kijken zelf naar sport, iets waar een beetje mensen beter proberen te zijn dan de andere en dat dat uren lang en animatiefilmpjes waar een heel team tekend, storyboards maakt, samen grappen vezint, stemmen inspreken en dat er dan muziek bij word gemaakt is dat weer 'iets voor de kleintjes'

In Japan weten ze tenminste dat je ook ontroerende drama's en spannende actiefilms kan maken met behulp van animatie.

Ook animatie-filmpjes voor kinderen die op dit moment worden gemaakt (denk aan Nickelodeon en Cartoon Network) zijn ook hardstikke grappig. En weet je waarom? Omdat de medewerkers er ook een hoop lol in hebben en zelf ook moeten lachen om de grappen die ze erin stoppen. Rocko's Modern Life is ook voor kinderen, maar ik vraag me af en toe af of veel kinderen het leuk vinden. Het zijn situaties die voor kinderen totaal onherkenbaar zijn.

Animatie is zo iets prachtigs, het is gewoon een geweldig genre met vele mogelijkheden waardoor er volwassene en kinderlijke creaties gemaakt worden.

Nee hoor, het zit zo: er zijn eigenlijk twee kanalen 'arte', een Duitse en een Franse. Die hebben elk hun eigen geluidskanaal, maar om onduidelijke redenen worden beide geluidskanalen met beide beeldkanalen meegestuurd. Op het Duitse arte-kanaal (dat voor mensen die arte over de kabel kijken waarschijnlijk het enige arte-kanaal is dat ze hebben) kun je dus zowel de Duitse audio als de Franse audio beluisteren (via mono a/b op analoge aansluitingen).

Als arte nu een film uit gaat zenden (de programmering van de twee arte's is verder identiek, dus die komt precies tegelijkertijd op beide arte's), bepalen de Duitse en de Franse arte onafhankelijke van elkaar of ze gaan ondertitelen of nasynchroniseren, waarbij de Fransen aanzienlijk vaker voor ondertiteling kiezen dan de Duitsers. In het geval van Jin-Roh gisteravond was de Duitse audio dus nagesynchroniseerd, en de Franse audio de originele. Jij hebt dus waarschijnlijk naar het Duitse beeldkanaal met de Franse audio gekeken, en zo zowel ondertitels als nasynchronisatie gemist (voor Engelstalige films op Arte is dat vaak een handige truc, want als arte ondertitelt is dat in belachelijk grote knalgele letters, maar voor Japans schiet het niet echt op ).

Kleine nuancering nog overigens: in sommige gevallen is het geluid van de andere arte weer niet te onvangen, bijvoorbeeld als het andere geluidsspoor wordt ingenomen door een gesproken beschrijving voor blinden en slechtzienden.

De titel van dit onderwerp "volwassen worden van de animatiefilm" deed me toch een beetje glimlachen.

De eerste avondvullende animatiefilm (Snow White and the Seven Dwarfs, van -jawel!- Walt Disney) was meteen een van de beste voorbeelden van een ongelofelijk volwassen film - een die ab-so-luut NIET gemaakt is voor kinderen en voor veel kinderen zelfs nu nog bijzonder, bijzonder eng is.

En afgezien van het feit dat de film niet alleen beslist niet (uitsluitend) voor kinderen is gemaakt, is het ook artistiek een bijzonder volwassen werk - een waar de meeste films van nu nog een enorme punt aan kunnen zuigen.

Het feit dat enkele Horror-grootmeesters (als Dario Argento en Mario Bava) zich in hun wekr hebben laten inspireren door deze film en daar zelfs trots op zijn/waren geeft ook wel een beetje aan dat we hier te maken hebben met meer dan een kinderfilm.

groets

Hier nog twee leuke klei animaties. (Bij animatie 1 begint het na een minuut of twee, maar dan gaat het ook goed los, behoorlijk freaky.

Animatie1

Animatie2

Anime wordt in Japan beschouwd als een medium van entertainment voor zowel jonge als oude mensen. Er zijn genoeg series met een goed moreel, die de kleine kinderen aan het denken kan zetten. Voorbeelden zijn hoe je je vriendschap moet trotseren, je ouders respecteren en hoe je als een "goede" mens moet leven.

Het hoeft niet zo zeer een animatie film te zijn, maar alles wat je kijkt kan je iets van leren. Het geeft altijd een idee via een ander perspectief en dat geeft weer meer diepte in je denkvermogen. (Mocht je de juiste anime kijken)

Voices from a distant star is over-rated. Het is gemaakt door 1 persoon en nog wat hulp van een paar seiyui's en dat kan ik wel waarderen. Maar in vergelijking tot wat er echt beschrikbaar is, moet ik zeggen dat ik het niet beter dan de gemiddelde anime vind. Het wekt voor een drama bij geen enkel medeleven op. Show duurt maar 30 of 45 minuten em het lijkt me sterk dat ik met doekjes mijn tranen zit te drogen, aangezien drama's naar mijn inzien veel tijd nodig hebben om goed met de publiek te kunnen koppelen.