BMW films 'The Hire'

Op de site www.bmwfilms.com staan 4 filmpjes van hele goeie regisseurs.

Van regisseur John Frankheimer(van films zoals ronin en French Connection II ) Is het filmpje Ambush te zien echt heel leuk en coole BMW'S maar dat is in elk filmpje.

Van regisseur Ang Lee ( van films zoals Wo hu cang long en binnenkort te zien The Hulk) is Chosen te zien wel grappig met dat jongetje achter in.

Van Regisseur Guy Ritchie ( natuurlijk bekent van Lock, Stock and Two Smoking Barrels en snatch) is Star te zien heel erg grappig zoals dat word verwacht van Ritchie.

Zijn vrouw is de Star trouwens Madonna dus.

Van regisseur Alejandro González Iñárritu (Van de film Amores perros bekent) is Powder king te zien erg goed en spannend, vind ik.

Voor de gene die de films niet hebben gezien het zijn Korte Filmpje over Verschillende dingen maar de BMW speelt er altijd een groten rol in

zal een keer checken.

Kan me geen betere acteur bedenken dan een BMW. :lol:

Neej Wie wel.

Mensen die in een lamborghini rijden?

heel lang geleden gezien, was wel grappig, maar niet echt briljant ofzo

Top 4

1 Ang Lee

2 Alejandro González Iñárritu

3 Guy Ritchie

4 John Frankheimer

HE leuk nieuws BMW gaat nieuwe korte filmpjes maken.

lees dit JOBLO

ben benieuwd.

SUPER STOERE NIEUWE BMW FILMPJES

En weer een flinke dosis Bekend heden:

ZOALS

THE DRIVER

Passenger

David Palmer uit 24

Als je ze hoofd ziet ken je hem weer

speelt een maffe rocker

I FEEL GOOD

Marilyn Manson

En De regisseurs moet ik natuurlijk niet vergeten

ACTION

NARC

Enemy of the State - Spy Game

JA ik had effen niks te doen

Ik vond Hostage het best daarna Beat the Evil en daarna Ticker.

Thanx Mac voor de link! Die van mij zit er trouwens weer niet tussen.

In Film > Overige films > 'The Hire'-kortfilms:

Onder de noemer “The Hire” (zie imdb) liet BMW 8 kortfilms maken door de meest gerenommeerde regisseurs van tegenwoordig, met natuurlijk de auto zelf in een centrale rol. Clive Owen vertolkt uitstekend de rol van chauffeur, en bewijst meteen ook zijn veelzijdigheid als acteur. Naast überactieregisseurs als John Woo lieten verrassend genoeg ook Alejandro González Iñárritu en Wong Kar Wai zich strikken. Hier volgt een overzicht van alle kortfilms (en mijn mening uiteraard):

1/ Ambush, door John Frankenheimer: een aangenam, hersenloos actievehikel, spannend en visueel ook wel vrij goed. Allemaal net iets te conventioneel, maar toch behoorlijk.
3*

2/ Chosen, door Ang Lee: een sentimentele en niet erg geslaagde autoachtervolging, doorspekt met een filmverwijzing naar de Hulk en naar het Boeddhisme. Resultaat? Een melige opeenstapeling van filmische vondsten in een poging om het zwakke verhaal en het gebrek aan een climax te verhelen.
2*

3/ The Follow, door Wong Kar Wai: een verbazingwekkend stukje korte cinema en alweer een genreoverstijgend verhaal over verlangens… Magistraal gefilmd – voor de sceptici: wel degelijk gefilmd zonder diens vaste cameraman Christopher Doyle – en meeslepend in een mum van tijd. Wong Kar Wai is misschien wel de grootste regisseur aller tijden, laat ons hopen dat hij dat met zijn ‘My Blueberry Nights’ ook kan bewijzen…
4*

4/ Star, door Guy Ritchie: een flitsend spektakelstuk zoals we dat van Ritchie gewoon zijn, alleen een stuk minder grappig dan anders en iets te bombastisch (Wagner meets Blur is wel erg goedkoop). Verder ook niet erg goed geacteerd door Madonna, maar als geheel blijft ‘Star’ toch een oerdegelijk stukje actie.
3,5*

5/ Powder Keg, door Alejandro González Iñárritu: ook de Mexicaanse meester maakt zijn hoog gespannen verwachtingen waar, in een meeslepende en aangrijpende kortfilm, waarin hij het lef heeft om erg experimenteel te werk te gaan en diens camera ongezien gespannen beweegt, met als gevolg dat de kijker zich ook zo gaat voelen. Minder diepgang dan Wong Kar Wai’s geniaal filmpje, maar des te meer emotie.
4*

6/ Hostage, door John Woo: een pretentieloos actieverhaaltje over een gijzeling, wat natuurlijk gepaard gaat met het onvermijdelijke sentiment. Ook filmisch verbaasd John Woo niet, behalve met grootse effects waar de filmfan bitter weinig aan heeft. Tjah, welke score ken je toe aan een matige déjà-vu?
2,5*

7/ Ticker, door Joe Carnahan: een héél stijlvol stukje actie, spannend door zijn goede opbouw en gelukkig niet voorspelbaar (vooral de titel niet vooraf interpreteren)… Natuurlijk niet diepgaand, maar dat pretendeert deze “Tarantino-adept” (volgens de cynici) ook niet. Ben nu wel erg benieuwd geworden naar diens ‘Smokin’ Aces’…
3,75*

8/ Beat the Devil, door Tony Scott: dat Tony Scott de meester van suspense mag heten, weten we al sinds ‘Spy Game’, maar met deze experimentele reclamefilm vernieuwt hij (of parodieert hij?) zijn eigen stijl op meerdere vlakken. Het drukke camerawerk en de elektronische muziek maken het geheel actueel, de geelachtige tinten voor de “flashbacks” (of wat zijn het?) kunnen als aangename en functionele rustpunten worden beschouwd. Maar ook verhaaltechnisch overschrijdt hij de grenzen van de conventionele cinema: ‘Beat the Devil’ is een absurd en tegelijk spannend vertelsel dat zelfs op het eind niet geheel uitgeklaard wordt, maar de grappige verschijning van onder meer James Brown (met een hoofdrol) en Marilyn Manson (in een bijrolletje) minimaliseren het geheel tot een grapje. En wonder boven wonder is het nog een goede ook!
3,5*

Graag meer van dit dus…

In het korte filmpjes topic had ik ze allemaal neergezet:

http://www.moviemeter.nl/forum/16/191/60

Star: 3* Lekker typisch Guy Ritchie, maar nu eens kort, bondig en dus verdraagzaam. Madonna haar accent is wel verschrikkelijk lelijk, als een wannabe cockney madam. Het zal wel de invloed van manlief zijn, zeker? Hoe dan ook, mooi camerawerk en gladde stijl die BMW waardig is.

Beat the devil: 3* Allereerst móét ik zeggen dat de spoof op Marilyn Manson een half puntje extra verdient. Mijn persoonlijke dismay van de kerel is gewoon zo dat ik met plezier dat half puntje nog toeken. Daarnaast was dit meer een flashback (of flashforward) naar Déjà vu. De paranoïde en lensflaring headshots die bijna heel het filmpje door blijven duren, man, daar word je al heel rap nerveus van. Maar goed, Tony Scott is Tony Scott en daar valt weinig aan te doen.

Hostage: 2* Dit is gewoon een John Woo op automatisch piloot waar weinig meerwaarde inzit. Het verhaal is ook gewoon flinterdun, waar weinig verder nadenken of interpretatie nodig is. Spijtig dat het zo afloopt.

Powder Keg: 3,5* Sterke Innaritu, anders zijn we niet van hem gewoon. Dramatische shots, gevoelige en gevoelsmatige omgevingen en een filter die je alles doet innemen zoals zoete koek. Ondanks de resem close-ups, waardoor je soms niet effe kan ademen en je kunt open stellen voor het geheel, blijft wat en hoe hij de 'powder keg' overbrengt wel zeer 'nicccce'.

The follow: 2,5* Melodramatisch, serieus, sensueel, maar toch niet dat gevoel van hamonieuze samenhanging en ademstokkende perfectie. Adriana Lima mag dan een mooie verschijning zijn, maar als je dat niet laat zien, dan is er weinig nut dat je er haar bij neemt. Ook is het wat belachelijk om Mickey Rourke (en Adriana Lima überhaupt) te vernoemen, wanneer Forest Whitacker al het werk doet. Heeft het iets te maken dat hij een zwarte is? Wie weet...

Ambush: 3,5* Not bad, not bad at all. High speed chase, gunfire, now THAT's what I call an automobile add. Hier wordt' zoals natuurlijk de intentie is, de wagen volledig in het centrum gezet. En zo moet dat. Weliswaar door de clichématige invoegingen van zo'n achtervolging, maar toch met dat charismatisch, iet of wat humoristisch effect. Ok, geen cinematografische hoogvlieger, maar toch ook weeral storyline dat niets of weinig te maken heeft met het oogmerk: reclame voor BMW. No bullshit, just driving.

Chosen: 3* Ik moet zeggen dat dit zeker 1 van de beteren is. Wederom "mindless driving", maar dat is ook de bedoeling. De zachte en kinderlijke speelsheid van camera, achtervolging en verhaal sluiten naadloos bij elkaar aan. Ook is de soundtrack die erbij hoort vreemd op het eerste gezicht, maar passend nadien.

Ticker: 3,5* Charmeleon Don Cheadle geeft weer een mooi staaltje van performanceship moet ik toch wel even zeggen. Ondanks dat het clichématige gegeven, dat weliswaar op het einde pas wordt unraveled, moet ik wel zeggen dat dit toch ook wel een hoge vlieger is. Straight to business, snappende actie. Ok, geen speciale tirlanteintjes zoals lensflares of slow mo' headshots, maar gewoon het nuchtere , simpele race tegen de klok.

Door alle 8 filmpjes door blijft Clive Owen een schitterende vaste waarde en zet z'n rol neer zoals het moet: koel, berekend, maar gepassioneerd wanneer nodig. In tegenstelling van een gelijkaardige rol zoals die van John Stamos in The Transporter, geeft Clive Owen de rol van getalenteerde chaffeur waeer op een manier zoals dat moet: menselijk.

Verscheidene regisseurs kregen van BMW de buitengewone kans om met een tamelijk simpel gegeven (kies een BMW-auto) en een bijzonder charismatische Clive Owen hun eigen gang te gaan en hun hoogstpersoonlijke stijl volledig te laten gadeslaan; resultaat: 'The Hire'.

Opvallend feit daarbij is dat minder voor de hand liggende regisseurs als Wong Kar Wai en Inarritu met de meest geslaagde filmpjes naar voren komen. Meer nog, diens kortfilms kunnen zelfs kleine meesterwerkjes genoemd worden. Vooral in geval van Wong Kar Wai, die met de korte tijd die hem wordt gegund meer emoties loswekt dan de gemiddelde en zelfs de meeste langspeelfilms.

De voornaamste conclusie die we dan ook trekken is dat dit soort initiatieven graag gezien worden en in de toekomst eens te meer moeten aangemoedigd worden.

Hostage - John Woo: 2.5*

'Hostage' is een stukje Woo dat enkel en alleen stand houdt omwille van de herkenbaarheid en de ontegensprekelijke aanwezigheid van Woo's hand. Een hand die we kunnen terugvinden in de combinatie van slow-motion en een opzwepende muzikale-score ('Mission Impossible 2' was niet veraf).

Voor het overige zit de montage weinig strak en nauwkeurig om het lijf, en bekomt het uitgangspunt zero emotionele impact.

Ticker - Joe Carnahan: 2*

'Ticker' is een typisch, naar hedendaagse normen gecomponeerd stukje film: weinig natuurlijke schwung, flauwe filters, wanhopige close-ups en een flauwe voice-over zonder enige emotionele meerwaarde. Tot Carnahan op het einde alsnog een emotionele tik uitdeelt aan de kijker...

Aan deze kant van het scherm dus allesbehalve iemand die benieuwd is geworden naar diens 'Smokin' Aces', zelfs met het degelijke 'Narc' in het achterhoofd.

Beat the Devil - Tony Scott: 3.5*

Weinig liefhebber zijnde van de cinema van Tony Scott, is 'Beat the Devil' een meer dan aangename verrassing. Bovendien leunt de hyperkinetische stijl van de man zich beter tot dit kleine formaat, in termen van 'verdraagzaamheid'.

Resultaat is een heerlijk uitbundige en met ironie doorspekte trip door de wereld van meneer Scott. De visuele capriolen hebben meer dan eens hun effect en worden door de oneindige energie van James Brown en Gary Oldman eens te meer in de verf gezet.

Hoogtepunt is zonder meer de theatrale en haast duivelse climax, maar evenzeer Marilyn Manson, die met een gezonde dosis zelfspot alsnog zijn opwachting maakt.

Ambush - John Frankenheimer: 2.5*

Weliswaar uiterst conventioneel, maar de soepele en klassieke hand van Frankenheimer zorgt andermaal voor opwinding en een effectieve enscenering.

Chosen - Ang Lee: 1.5*

Wanneer het op actie aankomt heeft Ang Lee duidelijk te weinig kaas gegeten, al vertaalt de sierlijkheid uit 'Crouching Tiger, Hidden Dragon' zich in een enigszins charmant ogend autoballet.

Daarnaast echter kan de boedhistische insteek van Lee zonder tegenspraak abominabel en absurd genoemd worden, zeker in combinatie met een concept als dit.

Ondanks de oprechtheid van Lee, slaagt hij er bovendien niet in zijn morele boodschap over te brengen naar de kijker.

The Follow - Wong Kar Wai: 4.5*

Enkel lovende woorden voor grootmeester Wong Kar Wai en diens 'The Follow'. Op hoogst lyrische en dromerige wijze brengt hij zowel een magistrale ode aan de onvoorwaardelijke verlangens als een ode aan de auto zelf (misschien wel als enige in de reeks).

De voice-over van Clive Owen gaat daarbij door merg en been, en brengt ongeziene emoties aan de oppervlakte. Emoties voor Adriana Lima, die naast haar oneindige schoonheid weinig te hoeft brengen, maar perfect fungeert als een persoon die we liever niet ongeschonden zien.

Vergeet daarbij vooral niet het prachtige Wong Kar Wai kleurenpalet, waarmee hij zijn typische stijl ook in dit korte en verfijnde filmpje naar voren laat komen.

Star - Guy Ritchie: 3*

Ritchie kan, wat mezelf betreft, enigszins vergeleken worden met Tony Scott: onverdraagzaam en niet in mijn straatje. Toch geldt ook voor hem de stelling dat zijn stijl zich beter leent tot dit formaat.

Net zoals bij Scott staat ook ironie en zelfspot centraal in 'Star'. Madonna laat zich van haar slechtste en weinig elegante kant zien, en dat kunnen we uiteindelijk enkel toejuichen.

Blitse montage, een tikkeltje Wagner en een hoogstopwindende Blur maken dit 'starlesque' filmpje compleet.

Powder Keg - Alejandro Gonzalez Inarritu: 4*

In 'Powder Keg' laat Inarritu andermaal zijn gevoel voor natuurlijke en menselijke emoties blijken. Met zijn gekende observerende camera en groezelige stijl kruipt hij op de huid van de personages en is het onmogelijk om jezelf niet in te leven in de situatie; de spanning is dan ook te snijden.

Met de prachtige silhouette fade-out breit Inarritu op krachtige wijze een einde aan deze symbolische kortfilm.