Friday Night Lights

Vriend overgehaald om te kijken, voor mij een herziening. 24 december 2011 de laatste aflevering gekeken, vandaag aflevering 3 gekeken en wat heb ik de serie gemist. Gelukkig wordt het nog veel beter vanaf hier. Gelukkig lijkt mijn wederhelft het ook leuk te vinden.

Vraagje, ik ben er namelijk ook net aan begonnen, maar blijft dat gedweep met god zo'n enorme rol spelen of blijkt het 1 grote cynische grap te zijn, want na 1 aflevering en 1 minuut van aflevering 2 ben ik daar al wel klaar mee.

Wel dikke plus voor Explosions in the sky.

Stop er maar mee dan.

Ik heb niets over stoppen gezegd, dacht ik toch.

Maar in de afleveringen er na is het een stuk minder, met gedweep bedoel ik niet dat mensen geloven (het is Texas nota bene, daar geloven ze in wel meer debiele dingen) of dat ze de kerk bezoeken, maar van die tergende stukjes als de indoctrinatie van de jonkies op de school tijdens een gezamelijke training of na de wedstrijd in de pilot, waar ik hartelijk om gelachen heb en de hele pilot mee om zeep geholpen werd en dus de eerste minuut van aflevering 2.

Als het cynisch is bedoeld, omdat alle footballspelers er op los neuken, geen relaties aangaan en er nog veel meer gebeurt waar fatsoenlijke niet gelovige mensen zich niet eens aan wagen, dan vind ik het wel geslaagd, maar zo voelde het niet.

De serie heeft het ook niet nodig, genoeg mooie, sterke scenes, tot nu.

Alleen de actrice die Lyla speelt irriteert me mateloos, had beter model kunnen worden, dan hadden we haar niet hoeven horen.

Nee, dat zeg ik. Als je denkt dat het cynisch is bedoeld begrijp, of beter gezegd "voel" je de serie niet en kan je beter stoppen.

Aan de andere kant, je waardeert Explosions in the Sky en hebt het over "mooie, sterke scenes", dus misschien ben je een minder typisch nuchtere Hollander dan ik denk en ga je deze serie toch nog op waarde schatten.

Ik heb ook niet gezegd dat het cynisch is (sterker, ik zeg zelfs dat het niet zo aanvoelde), ik heb gevraagd of het gedweep zo doorgaat of dat uiteindelijk blijkt dat het een cynische grap is, maar schijnbaar is zeggen dat je maar moet stoppen met kijken of andere bullshit makkelijker dan een antwoord geven.

Prima, dan zoek ik het zelf wel uit.

Toch wel grappig om te zien hoe er soms gereageerd wordt als je kritiek hebt op iemands paradepaardje.

Het was goedbedoeld advies hoor. Om deze serie goed te vinden moet je een beetje een romanticus zijn en ik heb de indruk dat jij dat niet bent ("het is Texas nota bene, daar geloven ze in wel meer debiele dingen").

Maar oké, nog een poging dan: De pilot is representatief voor de rest van de serie dus dat "gedweep met God" blijft terugkomen.

Goedbedoeld mijn reet, verder lijkt het me verstandig om meningen over personen achterwege te laten en het bij de serie te laten, want je zit er nu alweer naast en is ook niet chique.

Verder is die pilot dus niet representatief, want dat gedweep wordt echt minder. Ik heb het schijnbaar niet goed uitgelegd in een eerder bericht, maar ik bedoel dus niet dat men gelooft, maar dat men na een gezamelijke training kinderen van een jaar of 12 geindoctrineerd worden doordat Jason voorgaat in gebed. Of na die wedstrijd in de eerste aflevering ze allemaal op hun knieen vallen en gaan zitten bidden.

Dus het gaat niet over Lyla in het tweede seizoen, dat is een verhaallijn in functie van de serie.

Overigens is het tweede seizoen te, te veel drama, te veel domme acties die ook nog eens keer op keer herhaald worden, al zit het echte drama natuurlijk verscholen in de mensen in Dillon die hun hele identiteit ontlenen aan 16, 17-jarige jongetjes die football spelen. Maar gelukkig was er ook nog de ontwikkeling van Tyra en Riggens is het mooiste personage in de serie, die Mexico draad was mooi

Edit: romanticus, juist, proest.

S04E05, 1 van de allerbeste afleveringen ooit gezien.

Klaar, aardige serie, maar wil echt te veel om geniaal te zijn, iets meer gedoseerd drama had de serie goed gedaan zwangerschap Becky, Tami's zus, Tyra die 24 keer terugvalt, Smash die gewoon zijn bek eens dicht had moeten houden en wie bedacht heeft Riggins naar college te sturen moet nooit meer wat mogen schrijven, Jason Street waar we maar niet vanaf kwamen en Julie, wat een naar mens, blegh, tevens heb ik schijnbaar bij vlagen niet goed opgelet, wantwaar the fuck komt East Dillon opeens vandaan, hoe kunnen de Panthers in 8 jaar geen state championship hebben gehaald met Street, Smash, Riggings (goed die laatste 2 waren freshmen en sophomore) en die kerel die later succesvol was en aangaf dat het o.a. door Street kwam en er zo ontiegelijk veel geld in gepompd wordt en verdwenen er naar mijn zin iets te veel personages gewoon zo maar, terwijl er aardig wat tijd in gestoken werd Waverly, Santiago, die leraar Engels (overigens genant om eerst de dikke tieten van Julie onder de aandacht te brengen, om vervolgens met pedofilie aan te komen zetten, terwijl het er niet eens de zweem van had, maar pedofilie is wel vaker een moeilijk begrijpbaar begrip), McKoy's etc.. Niettemin fijne scenes, fijne muziek, Tim fucking Riggins en serieus, hoe goed is S04e05.

Zo, uit m'n hoofd de begravenis van Saracen's vader? Zo ja, dat was inderdaad een bijzonder sterke en emotionele aflevering met een geweldige Saracen.

Ja, die was het, vond Saracen ook een sterk personage de eerste 3 seizoenen.

Het heeft nu even in kunnen zakken, maar het is heel knap dat de sterke momenten van de serie zo sterk zijn dat je tijdens het kijken vergeet dat het eigenlijk compleet ruk is qua consequentie en dat de serie vol kunstgrepen zit waar een slechte soap niet eens mee weg zou komen.

Maar eens aan begonnen. 2 afleveringen gezien en waar de pilot zn goeie momenten had, was aflevering 2 zoooooveeel beter. Aflevering 1 zat al gelijk bordevol melodrama, grote gebaren en ingrijpende gebeurtenissen. Het soort emotionele bombast dat voor mij niet zo werkte, omdat ik nog geen band met de cast heb opgebouwd. Ten slotte eindigt het nog met een moralistische voiceover, waar ik eerlijk gezegd wat braakneigingen van kreeg.

Aflevering 2 is waarschijnlijk een transitie aflevering, maar voelde meer "aards", realistischer en minder groots qua drama. Vor mij werkt zo'n aflevering in het vroege stadium van deze serie veel beter. Goeie karakterontwikkeling, mooie dialoog, voelbare spanning en emoties. Erg fijn. zo'n scene met die gast in de diner bijvoorbeeld, top!

Dus hopelijk is er een beetje balans tussen die grote bombast en de kleine momentjes. Mocht de serie over het algemeen van het grote gebaar zijn, weet ik (nog) niet of ik het ga volhouden. Tot slot lees ik hier veel positiefs over de soundtrack: ik heb een redelijke bloedhekel aan standaard post-rock. Zowel Explosions in the Sky, als bijvoorbeeld een Mogwai (die komen ook nog he?) hebben goede tracks/albums op hun naam, maar luister er langer naar en het wordt eenheidsworst. Voorlopig lijkt het goed te werken bij deze serie.

Ja, het seizoen bouwt mooi naar de climax toe. Ook met de muziek. Ik geloof dat het nummer van Mogwai in de aflevering Wind Sprints zit, wat een geweldige aflevering is. Maar ik weet zeker dat jij dit mooi gaat vinden. Na seizoen 1 sta je te juichen (hoop ik)

Seizoen 1 af en het is gelukkig subtieler gebleken dan de pilot deed vermoeden. Vooral heel menselijk en krachtig in het de kijker meesleuren in de levens van die Footballers. Goeie karakteruitdieping, je leert ze echt kennen.

Dat is overwegend positief, enkel Layla kan ik echt niets mee. Het moment dat zij in beeld komt weet je dat er weer onnodig emotioneel gedaan moet worden. brr, kutkind. Meermaals geprobeerd met mijn Nintendo Duck Hunt pistool haar karakter uit de serie te schieten, het resultaat?: niets, zelfs geen bonuspunten voor accuraatheid. Haar karakter in Parenthood vond ik trouwens ook al niet geweldig. Britton vind ik ook niet zo geslaagd nog, geen idee waar dat aan ligt eigenlijk.

Favorieten hier zijn voornamelijk Tyra (fijn getormenteerde storyline), Jason en Tim. Hoe Jason's veranderende wereld wordt neergezet, respect. Mooi subtiel en realistisch, ook met zn rugby vriendjes. Dat hij op de tattoo artist valt kan ik ook alleen maar toejuichen. Alles beter dan Layla.. Tsjah en Tim is, tsjah Tim iets in zn manier van voorkomen en de hele storylines spreken me gewono wel aan.

Dusja, dit is erg goed. Meer Landry zit er in seizoen 2 wel aan te komen? Fijn ook. Verder betekend meer Layla minder subtiliteit, dus hopelijk valt haar rol in dat seizoen mee? We gaan in ieder geval door...

Texas Forever.

Het zit erop, een serie die constant goed blijft, en elk seizoen groeit. Vooral de East Dillon seizoenen zijn erg goed, en daar worden de personages net wat minder karikaturaal. Vince, Becky, Luke en Jess zijn dan wel enorme upgrades, en de hart en ziel van de show (Coach en Tami) zijn de hele run een garantie. Ook bijrollen die echt van non-likable naar extremely likable gaan, vind de development van Buddy, Mindy, Billy etc. echt super.

Hele fijne thema's, uitstekende karakteruitdieping, heerlijke pittoreske sfeer, echt een shitload aan aangrijpende aandoenlijke scenes, fijne muziek en natuurlijk de beste sport van de wereld.

Voor mij blijft S1 het mooist, maar verder volmondig eens natuurlijk.

Deze serie al iets van een jaar staan in m'n Netflix lijst en afgelopen maandag uit impulsiviteit maar eens begonnen met kijken.

Ik kan niet anders zeggen dan dat 'Friday Night Lights' je gelijk bij de strot grijpt en weigert om los te laten; het eerste seizoen in drie dagen gezien. Dat zegt wel wat, zelfs voor iemand als ik die niet echt van American Football houdt. Maar deze serie is uitstekend drama gedreven, waardoor je juist wil weten wat er op het veld gaat gebeuren. Als kijker leef je er goed naartoe. De documentaire stijl die er gehanteerd wordt, zorgt voor een stukje realisme bovenop de gedegen karakterontwikkeling en de sterk spelende cast.

Ondertussen ben ik aangekomen op de helft van seizoen twee, wat volgens de meeste het minste seizoen is. Zo beleef ik het helaas zelf ook, maar ik blijf doorkijken.

Overigens leuk om te lezen: Why Now Is the Perfect Time...

Zeker doorkijken, want het wordt in 3-4-5 weer goed.

?

De manier van filmen en hoe de personages uitgelicht worden.

Verhuisd, met als resultaat nog geen vast internet en aangezien t een 3-in1 abbo is= ook geen telefoon en digitale tv. Gevolg: FNL afgekeken.

In tegenstelling tot de meesten hier vond ik s2 wel leuk, omdat het duo Landry/Tyra eigenlijk wel erg tof was. S3 is een raar transitie seizoen, waar ik juist dan weer minder mee had. Dan sluit ik me aan bij NW: seizoen 4 en 5 is where its at.... Geweldige nieuwe cast, rauwer, minder jankerig.

Het is in die seizoenen juist de oude cast die een beetje tegenvalt. Vooral het beetje Matt/Julie dat erin zit irriteert mateloos (Julie zorgde er meermaals voor dat ik de serie uit wilde zetten) en Tim's storyline is niet zo boeiend. Wel boeiend zijn Vince, Jess, Luke, Billy, Mindy en zelfs Garrity knapt op.

Uiteindelijk een toffe serie, maar zal hier nooit een favoriet worden. Daarvoor is het te groots,bombastisch en neemt het zichzelf te serieus. De Taylors zijn mensen die ik, zou ik ze in het echt tegenkomen, het liefst met taarten zou willen bekogelen en als mrs. Taylor dan boos zou worden (want zo is ze wel) zou ik haar hard uitlachen.......

Het is eigenlijk niet te vergelijken, maar schrijver Katims boekte met zn eigen Parenthood wat mij betreft vooruitgang. Dat was een meer "aards" drama.

"Clear eyes, full hearts, can't lose."

Gisteren de laatste vier afleveringen gezien.

Ik dacht dat het met seizoen drie beter zou worden, maar echt veel gebeurt er niet in dat seizoen. Met name omdat J.D. McCoy me erg op de zenuwen werkte. Bovendien vertrekken er een aantal vaste personages, waardoor het ietwat onwennig aanvoelt.

Met de East Dillon seizoenen wordt het gelukkig wel beter. Vince, Luke en Jess zijn goede aanwinsten, maar het is ook mooi om te zien hoe de bijrollen van Billy, Mindy en Buddy groeien. Er wordt een mooie underdog positie gecreëerd en vandaar uit wordt er goed doorgepakt.

Al met al een vermakelijke serie die prima wegkijkt, maar toch niet de knaller waarop ik van tevoren had gehoopt. Desondanks was het geweldig om een kijkje in het hectische leven van de Taylors te nemen en de problemen waarmee zij te maken krijgen.

Explosions in the sky moet je ook gewoon om 2 uur 's nachts op een festival zien, maar Mogwai heeft onlangs met Rave tapes nog laten zien dat zij wel meer kunnen dan alles op elkaar laten lijken. En Mogwai fear Satan is live nog steeds de moeite waard.

Maar welk type postrock draagt meer jouw goedkeuring? Het uitgesponnen van Godspeed you! Black emperor, het emotionele van Slint, het ingetogene van The album leaf, het jazzy geluid van Tortoise, de funk van Ui of lekker afgezaagd Sigur ros?

Meer zoals Rodan en The Shipping News ja. Dat soort werk, al kun je er over discusseren of het wel postrock is, misschien.

Postrock is sowieso een rare verzamelnaam (net als shoegaze), maar die tweede is fijn, die eerste ken ik niet.

Al kan ik Explosions in the sky wel gewoon waarderen, subtiel is anders, maar toen ik The birth and death of the day voor het eerst live hoorde was ik toch zielsgelukkig

The earth is not a cold dead place is echt een fantastisch album van Explosions in the Sky, vind ik.

Het nummer Weight van Isis is ook heel mooi, komt ook terug in FNL. En ken verder weinig van Mogwai, maar New Path to Helicon is toch wel heel erg vet.

Op dit moment zit ik halverwege seizoen 2. Toch wel een fijne serie. Ondanks een heleboel soap-verhaallijntjes, trekt de serie me toch wel. Zeker Coach Taylor, maar ook Matt en Julie (schattig) zijn erg sympathieke personages. Authentiek. Goede muzikale begeleiding overigens. De serie moet wel oppassen dat ze niet teveel nieuwe verhaaltjes erin willen brengen, want dat maakt het voor mij een beetje stressvol/ongemakkelijk als kijker.

Julie die aan haar ouders voorstelt om Cinema Paradiso te kijken! Ik vind haar echt een geweldig meiske.