Treme

Is december niet een beetje ongunstig? Zo met alle voorbereidingen voor alle feestdagen? Het zal de kijkcijfers in ieder geval niet verbeteren. Aardige teaser verder, die misschien niet heel veel zegt. In ieder geval wel dat na zoveel maanden [de Chief nog steeds in leven is, dat had ook anders gekund, al gaat die vast nog wel dood.

Katrina-agent toch onschuldig - NOS Nieuws

Ja, raar zooitje daar helaas. Door de kortie serie dit jaar, wacht ik tot alles klaar is en ga dan zwaar marathonnen in 1 of maximaal 2 dagen,.

Een zware marathon zou ik 5 afleveringen niet noemen . Maar dat kan aan mijn gemiddelde marathon liggen.

Ben overigens ooit begonnen met treme, maar heb het niet verder kunnen schoppen dan de eerste twee afleveringen. Zo te lezen toch nog eens een keer proberen.

Na anderhalve dag seizoen 4 kijken (zo'n 5 uur en 15 minuten speelduur) kan ik nog niet echt onder woorden brengen wat ook dit seizoen zo goed maakte. Klinkt misschien wat overdramatisch, maar de show was als geheel zo ongelooflijk goed en constant in zijn sfeer en karakterontwikkeling, Puur "slice of life" dit, de show had niet echt een begin en heeft ook niet echt een einde. Prachtig. Misschien is daarmee het belangrijkste wel gezegd. We'll see!

Heb net de laatste aflevering gezien, en ik vind het een bijna perfecte afsluiter. Bijna. 37 afleveringen lang laat Treme op niet mis te verstane maar toch verfijnde wijze zien dat er veel mis is in New Orleans. In dit slotstuk wordt op een gegeven moment echter ineens alle subtiliteit overboord gegooid en wordt dat, dat New Orleans (na Katrina nog) niet op de rails is, op nogal lompe wijze (de schietpartij) nog eens onderstreept. Dat, en de optredens van Annie hebben me gestoord. Op haar muziek heb ik niks aan te merken, maar moet ze dan echt zulke stuiptrekkende bewegingen maken en er zo'n lelijk gezicht bij trekken? Maar goed, daar erger ik me al de hele serie aan dus dat kan ik deze laatste aflevering moeilijk aanrekenen.

Verder is de finale erg goed. Zo knap hoe in de openingsscène Albert Lambreaux zonder woorden een waardig afscheid krijgt. De slotscène is minstens zo goed, en McAlary is ook geweldig en steelt de show als antropoloog.

Toch wel erg netjes dat David Simon het opnieuw flikt en het niveau van The wire zo'n beetje weet te evenaren. Maar waar ik na het zien van The wire niet bepaald behoefte had om Baltimore te bezoeken, is New Orleans een zeer hoge nieuwkomer in mijn lijstje van bestemmingen die ik moet bezoeken. Uiteraard tijdens Mardi Gras.

Merendeels lees ik hier toch vrij positieve reactie's. Ik ga mij binnenkort ook maar eens aan deze serie wagen!

Wel heb ik vernomen dat Steve Zahn link een irritant ventje is (of speelt). Maar goed. Eerst maar eens zelf kijken en beoordelen.

En dat was het dan. Briljante serie weer van Simon, en hij doet het weer. Een stad als hoofdrol casten en daar een enorme veelzijdige gelaagde uitdieping te geven, waar hij al de attractie en repulsion punten met gemak blootlegt en uitdiept. Een liquid arratief en dus niet echt een structurele story arc maar toch vooral een enorm voelbare karakterstudie. Ook weer enorm ingetogen geacteerd. Het was al vrij bijzonder omdat ik enorm veel heb met New Orleans, en dat alles belichaamd de serie dan ook.

Wat is Noordi Gras Festival? Noordi Gras Festival 2014 - noordigrasfestival.nl

Haha vet, gewoon bij mij om de hoek. Zoals gezegd wil ik het echte Mardi Gras ooit nog eens meemaken, maar tot die tijd is dit een leuk alternatief.

Onlangs de 4 seizoenen achter elkaar bekeken. Je moet een beetje 'n muziekliefhebber zijn om hier maximaal van te kunnen genieten, en gelukkkig ben ik dat. Elvis Costello, Steve Earle, John Hiatt, Dr. John, Lucinda Williams komen oa voorbij. Maar het meest heb ik nog genoten van de opzwepende jazz/blues/blaasmuziek die elke aflevering in de clubs werd gespeeld.

De verhaallijnen zijn een manier (of excuus) om vier seizoenen lang New Orleans' prachtige cultuur, de sociale wantoestanden, opportunistische projectontwikkelaars die rijk willen worden over de rug van de slachtoffers, de lakse ordehandhaving, (dit alles onder Bush jr) aan de kaak te stellen.

Erg mooi gedaan en voor mij zonder mindere momenten of karakters. Natuurlijk heeft iedereen zijn lieverdje, voor mij was dat de getormenteerde zoon van Albert: de jazztrompettist Bernard. Ik kan ook altijd van Kim Dickens genieten, mooi gezichtje. Wat niet gezegd kan worden van Annie tijdens het zingen , maar dat maakt de serie net nóg beter.

Ik vind dit zonder twijfel het beste wat ik ooit gezien heb.

Seizoen 1 (4.0*)

Wat 'The Wire' voor Baltimore deed, doet 'Treme' voor New Orleans: een stad gebruiken als het decor voor allerlei mozaïekjes uit verschillende lagen van de bevolking. Daar houdt de vergelijking trouwens ook op, want deze serie heeft meer met een trompetterende Wendell Pierce (Bunk) en Clarke Peters (Lester Freamon) in rijk gekleurd indianentenue. Khandi Alexander uit 'The Corner' (voorganger van 'The Wire') heeft hier een prominente hoofdrol en Steve Zahn speelt een witte lolbroek die wat weg heeft van de legendarische Jimmy McNulty. Zelfs Kim Dickens (Joanie Stubbs uit 'Deadwood') heeft een prominente rol in deze productie. 'Treme' voelt voor mij als een warm bad door al zijn bekende, charismatische gezichten uit die roemrijke HBO-stal.Voor de bitterzoete ondertoon speelt een onovertroffen John Goodman de passief-agressieve lobbes, die de personages (en met hen: de kijker) onderwijst in het roemruchte verleden van rampspoed en ellende in de stad.

'Treme' is klassiek HBO voor de opkomst van bingewatchen. Het narratief is niet strakgespannen, maar waaiert loom voort zonder veel onthullingen, actievolle schietpartijen en spectaculaire wendingen. Een beetje jammen in een muziekstudio. Met een pilsje naar een jazz-ensemble kijken in een drukbezocht café en daar Elvis Costello tegenkomen. Een groepje mannen dat bezig is om carnavalskostuums te naaien voor een van de vele optochten in New Orleans. Antoine Baptiste die zijn trompet bespeelt op straat. En altijd en overal de muziek die de personages met elkaar verbindt of ze van elkaar verwijdert, met enkele grote muziekoptochten (waaronder het befaamde Mardi Gras) als de opzwepende, epische momenten waarop iedereen bij elkaar komt. Als ik een minpunt moet en zal aanwijzen, dan is het dat de weinige grote dramatische gebeurtenissen wat terloops voorbijkomen. Het grote drama wordt iets te makkelijk gecontrasteerd met toeters die weer aanzwellen en personages die een vrolijke tijd met elkaar doorbrengen - al heeft dat montere optimisme absoluut ook z'n charme.

Seizoen 2: 3.5*

Iets minder dan het eerste seizoen. Vooral omdat John Goodman als Creighton Bernette een enorme smaakmaker was in de niet-muzikale segmenten, maar met zijn dood verandert ook de toon van de serie een tikkeltje. Zeker in de eerste episodes is het even wennen dat 'het geweten van New Orleans' is ingeruild voor politieagent Lt. Terry Colson (David Morse) en louche zakenman Nelson Hidalgo (Jon Seda). Van de twee nieuwe hoofdpersonages is Terry Colson het interessantst, omdat hij een klein beetje het gevoel van 'The Wire' terugbrengt, als de eigengereide held in een web van corruptie en incompetentie. Al vind ik dat er soms wat veel aandacht gaat naar de juridische kant, terwijl het eigenlijke hart van de serie - de muziek- overschaduwd wordt door die andere verwikkelingen. Nelson Hidalgo kon ik zelf niet zo veel mee, die lijkt er te geforceerd ingeschreven om het perspectief van de corruptie en het politiek opportunisme te belichamen.

De beste afleveringen zijn 'Carnival Time' en 'That's What Lovers Do', omdat die de combinatie hebben van onderhuidse tragiek tegenover het lome, ongedwongen sfeertje van muzikale expressie. Voor mij is dit het seizoen van de vrouwelijke karakters als Annie, LaDonna en Toni/Sofia Bernette, die hebben zonder twijfel de sterkste dramatische momenten. Alleen Janette vond ik dit seizoen er een beetje bijhangen met een zijlijn (voor tirannieke of rebelse chefs werken in New York) die te lang wordt uitgesponnen. Antoine Batiste, Davis en Albert Lambreaux krijgen niet eens ontzettend grote verwikkelingen voor hun kiezen, maar ze komen hilarisch uit de hoek met het kleine leed waar deze markante persoonlijkheden tegenaan lopen. Het blijft genieten hoe deze expressieve acteurs hun momenten vooral pakken tijdens grote parades of muziekbijeenkomsten. Zelfs Sonny blijkt sympathieker nu hij zijn straatmuzikantenbestaan heeft afgezworen.

Deze tweede reeks mist het gevoel van urgentie en de magistrale opbouw van de eerste reeks, maar het zit nog altijd vol met kleine pareltjes. Treme is het leukst in de terloopse, ongestructureerd lijkende momenten tijdens recitals, jam sessies, grote festivals en als het mensen toont die lol hebben met elkaar.

Seizoen 3 (3.5*)

De orkaan is nog slechts een herinnering en de commercie trekt weer aan. Het probleem aan dit derde seizoen van 'Treme' is dat het aantrekken van de economie niet per se de aanzet vormt voor de meest interessante verhaallijnen. Op een gegeven moment geloof ik het wel als enkele protagonisten (Annie T. , Janette Deseutel, Delmond Lambreaux) contacten leggen met hotemetoten en hun creatieve uitspattingen vercommercialiseerd zien worden. Of als Nelson Hidalgo weer eens een malafide dealtje sluit, maar zich eruit gladjakkert als hij tegengas lijkt te ondervinden. Zelfs Sonny heeft een nieuwe impuls gevonden om zijn verslavingsverleden achter zich te laten en te werken aan een zonnigere toekomst.

Dan is dat andere grote thema - de breed vertakte corruptie in het politie-apparaat- interessanter. Toni Bernette en Terry Colson krijgen het dit seizoen namelijk te verduren, in hun pogingen om iets te blijven doen tegen het cynische onrecht dat de plaatselijke justitie in haar greep houdt. Het nieuwe gezicht (L.P. Everett) is ook echt zo'n David Simon-held: een schuchtere 'white boy' reporter op de achtergrond, die als ironische buitenstaander zijn geweten laat spreken en daarmee een frisse blik werpt op logge instanties en onmenselijke praktijken. Het verbeelden van bureaucratische logheid is ooit beter en scherper gedaan in bijvoorbeeld 'The Wire' of 'Generation Kill', maar deze journalistieke invalshoek blijft interessant om grote maatschappelijke kwesties mee te verbeelden. Ook leuk dat het perspectief van de razende reporter een beetje metal met zich meebrengt.

'Treme' blijft onverminderd 'Treme' als de plaatselijke folklore op en rond Mardi Gras weer in het straatbeeld verschijnt; als Antoine Batiste een gig krijgt of zijn muziekklasje met scholieren onder zijn hoede krijgt; of als Dj Davis de clown uithangt omdat hij het roemrijke verleden eerbiedigt of jazz-helden zoekt voor zijn nieuwe projecten. Dit seizoen heeft een beest van een cameo, en ik durf wel te zeggen dat het alleen al om die reden door elke jazz-liefhebber gezien moet worden. Albert Lambreaux en LaDonna Batiste-Williams hebben de fijnste verhaallijnen. Hun persoonlijke leed voelt direct vervlochten met de mores waarmee politiek en justitie mensenlevens bepalen. Waar de andere karakters te vaak als comic relief worden ingezet, leveren de verwikkelingen rond Albert/LaDonna een bitterzoete nasmaak op omdat het niet altijd deze 'goede mensen' zijn die geholpen zijn bij het gebrekkige systeem.

4*

Alles stuurt aan op de grote emotie met alle bijbehorende toeters en bellen, maar het vierde seizoen van 'Treme' (2013) wordt passend ingetogen afgesloten. Het verwijst terug naar de eerdere seizoenen - en dan voornamelijk met de inmiddels bekende contrasten tussen menselijk leed en het saamhorige van de muziekcultuur - terwijl de verschillende verhaallijnen worden afgerond. Kennelijk hadden ze niet meer het budget voor tien grootse afleveringen, maar met de helft van het aantal episodes komt de focus weer op de muziek te liggen en minder op het sociaal realisme. Treme goes full circle, en aan het einde moest ik een traantje wegpinken omdat deze bijzondere muziekserie nu echt afgelopen is.

Ik ben er onlangs eindelijk geweest. Net voor Mardi Gras helaas, maar het was alnog geweldig.

https://i.imgur.com/oZr2YCx.jpg

https://i.imgur.com/HvqERyR.jpg

OK, nog niet alles is geweldig.

https://i.imgur.com/5dyQg0n.jpg

https://i.imgur.com/E8Uoqv2.jpg

"Mighty cooty fiyo!"

Met 'The Wire' had David Simon veel indruk op mij gemaakt. Dat was ook één van de redenen om met deze serie te beginnen, maar na lange tijd afhouden ben ik er vorig jaar toch eens aan begonnen.

Ik moet zeggen dat het erg taai is om goed in de serie te komen, omdat er niet wordt vastgehouden aan een vaste verhaallijn en je volgt meerdere personages die op het eerste gezicht weinig met elkaar te maken hebben. Door het afwijken van de bekende conventies moest ik anders leren kijken naar het geheel. Toen ik eenmaal anderhalf seizoen achter de rug had, besloot ik het allemaal maar los te laten en gewoon mee te gaan met de stroming. Het heeft in ieder geval gezorgd voor een bijzondere ervaring.

New Orleans ken ik eigenlijk alleen van Mardi Gras, terwijl er zoveel meer achter deze bijzondere stad schuilgaat. Simon slaagt erin om de cultuur en de gemeenschap authentiek over te laten komen. Voor mij voelde het echt aan alsof ik een kijkje nam in de dagelijkse beslommeringen van deze karakters in hun worsteling om een bestaan op te bouwen na orkaan Katrina. Hierbij was ik met name gecharmeerd van Wendell Pierce als de losbollige trombonespeler Antoine Batiste en Clarke Peters als de nuchtere indiaan Albert Lambreaux. Niet geheel toevallig zijn deze twee oudgedienden van 'The Wire'.

Als kijker word je geschoold in de rijke - vergeten - historie van New Orleans. Je krijgt als het ware een soort van geschiedenisles in muziek en tradities. Mede door de muziek is dit op momenten echt genieten geblazen. De bijdrage van enkele jazzlegendes maakt het plaatje helemaal compleet. Logischerwijs werkt de muziek eveneens als bindmiddel om verscheidene personages bij elkaar te brengen.

Hoewel niet alles even goed werkt, vergeef je het de makers al gauw. 'Treme' is namelijk een enerverende serie die je gewoon moet ondergaan. Ik ben blij dat ik ondanks enkele tussenpozen toch heb volgehouden tot het eind.