Bird People (2014)

Vanaf 14 augustus in de bioscoop (Imagine)

Een uiterst kalme, opmerkelijke, 'n beetje rebelse en gedurfde, maar gekunstelde en clichématige film over eenzame ongelukkige mensen, die alleen zijn en die zich van hunzelf en hun omgeving vervreemd hebben en eigenlijk van alle verplichtingen en afhankelijkheid bevrijd zouden willen zijn. Een verhaal met kritiek op het arbeidzame leven vol stress, met een verlangen naar meer.

Gekunsteld.

Op zich is het motief me best sympathiek, de subtiele aanklacht tegen de haast en de druk van de maatschappij en de steeds verdergaande individualisering daarvan. Maar in de uitwerking verliest Ferran zich naar mijn smaak teveel, en hoe knap de beelden van de vogels ook gemaakt zijn, het schiet het doel nogal voorbij - in plaats van een metafoor te vormen, wordt het geheel nu te metafysisch en daarmee belachelijk. Daarbij is de film nodeloos langdradig en saai.

Wel erg goed gespeeld door een mooie cast.

Niet eerder een film gezien met zo'n groot intern kwaliteitsverschil. Waar de eerste helft, rond de Amerikaan, ijzersterk is qua verhaal, opbouw en acteerwerk slaat het verhaal rond het Franse meisje totáál de plank mis qua uitwerking. Ja, ze zit niet lekker in haar vel, ziet een vliegtuig opstijgen en verandert in gedachten (?) in een vogeltje. Maar vervolgens zit je bijna een uur lang naar de outtakes van een natuurdocumentaire te kijken: rondvliegend musje beleeft vrijwel niks, kinderachtige dialogen en ook 'Space Oddity' wordt vanzelfsprekend weer van stal gehaald.

Verder dan een 4 kom ik niet, waar de film halverwege nog op een solide 8 leek af te stevenen.

Een tweeluik dat in het eerste deel een overwerkte man en in het tweede deel een teruggetrokken vrouw centraal stelt. Beide personages zijn niet tevreden met het leven dat ze leiden. Beide personages worstelen.

De twee delen zijn losjes met elkaar verweven waarbij het heel aardig is dat sommige bijrollen in beide delen figureren. Desondanks zijn beide delen kwalitatief en verteltechnisch tamelijk verschillend.

In het eerste deel worstelt het personage met zijn psychische gevangenschap en zijn zucht naar verlossing. De wanhoop en de strijd worden fantastisch verbeeld in zwaarmoedige sfeer, in goed spel en in overtuigende dialoog.

Het eerste deel is sterk en zwaarmoedig.

In het tweede deel staat dezelfde thematiek centraal. De manier waarop die wordt verbeeld is echter geheel anders. Meer metaforisch en lichter van toon. Beetje Disney-achtig zelfs. Eindeloos fladderende scenes, waarin eigenlijk niet veel gebeurt. Langdradig. De diepere emotionaliteit ontbreekt. Het tweede deel is niet sterk.

De openingsscenes van de film spelen zich af tussen reizigers in het Parijse openbare vervoer. In deze scenes, waarin de hoofdpersonages nog niet zijn geïntroduceerd, worden het isolement en de psychische gevangenschap van en tussen mensen zeer helder en pakkend getoond.

De openingsscenes zijn ijzersterk.

Eerste helft zeker 3,5 a 4 sterren. Was nog benieuwd hoe het verhaal zich zou doorontwikkelen. Echter bij het vogeldeel zakte het verhaal helaas wel erg in. Jammer, hoe mooi ik vogels ook vind, het duurde te lang en de ontwikkeling van cast en storyline kwam tot een halt. Had meer ingezeten. Uitendelijk maximaal 2,5.

Het kan heel leuk zijn wanneer een film ergens halverwege plotseling van karakter verandert, mits dat in het vervolg mooie of spectaculaire beelden, c.q. ontwikkelingen oplevert. Dat is bij deze film niet het geval. Het plotloze gefladder van de mus is stukken minder interessant dan het verhaal van het eenzame kamermeisje, hoewel ook dat niet erg spannend is. Het beste deel van de film is de langeafstandsdiscussie van de Amerikaan met zijn vrouw. Maar ook dat kan niet verhinderen dat dit over het geheel genomen een matige films is.

Vrij als een vogel. Meest bijzondere aan het eind van de film was mijn ontdekking dat dit geen grote film was, maar een kleine charmante film met een klein verhaal. Maar dat duurt dan wel ruim twee uur. Een film over een Amerikaanse zakenman in een hotel in Parijs en een kamermeisje in datzelfde hotel. Hij heeft genoeg van zijn leven als succesvol zakenman en de bijbehorende stress en ook zijn huwelijk is niet echt geweldig dus hij beluit er een punt achter te zetten en al zijn schepen achter zich te verbranden. En ook zij heeft genoeg van haar leven. De logische conclusie is zoals je zou denken dat ze elkaar wel zullen ontmoeten en er allebei vandoor gaan. Maar dat is een te simpele gedachte, en dat zou ook niet echt bevredigend zijn voor de film zoals hij opbouwt. En zo volgt er een behoorlijk verrassende plotwending die zelfs ook nog erg grappig is. En is het dus uiteindelijk een kleine charmante film waarbij observatie een belangrijke rol speelt. Geen heel speciale film maar ik heb er toch met veel plezier en een sympathiek gevoel naar gekeken. En verder valt me bij de beschrijving van deze film nog wat op. Ik zie tot mijn grote verbazing dat Mathieu Amalric in deze film meedoet. En dat is best een favoriete acteur van me, maar ik kon me helemaal niet herinneren dat ik hem hier gezien heb. Dus welke rol had hij dan? Als ik dan verder de volledige cast bekijk, blijkt dat hij de rol van verteller had. Tsja, dat kan dus ook. Is ook een vorm van acteren niet waar.