De Verdediging van Robert M. (2013)

In deze documentaire die op het Nederlands Filmfestival speelt, worden de advocaten van de inmiddels voor kindermisbruik veroordeelde Robert M. gevolgd. De belangrijkste vraag die hen gesteld wordt, is hoe ze een man die zulke gruweldaden bekend heeft, kunnen verdedigen. Het antwoord is voor een advocaat niet moeilijk te geven. Wat rest is een lesje procesgang waarvoor ik niet naar de bioscoop zou gaan.

Langere recensie kun je hier lezen: Recensie De Verdediging van Robert M. (ZUBB.nl)

Advocaat van de duivel had de alternatieve titel kunnen zijn.

Bouke zegt het al, een lesje procesgang. Tjalling van der Goot (van Advocatenkantoor Anker & Anker) lukt het zelfs niet om van 1 van de grootste rechtszaken in Nederland smeuig uit te leggen. Eerder een spreekwoordleijke gortdroge boterham met een bekertje water in een isoleercel of zo.

Mok en Uslu hebben eerder een portret gemaakt van de gebroeders Anker, dus ze waren er snel bij toen bekend was dat Anker & Anker Robert M. zouden verdedigen. We vallen meteen met de neus in de boter als de secretaresse 's ochtends het antwoordapparaat aanzet die vol staat met doodsbedreigingen en kreten van ongeloof.

Ontelbare dozen met dossiers (leeswerk), verdeling van het werk en discussies omtrent de regel van de wet. Een aardig kijkje in de keuken van een bekend advocatenkantoor en - jawel - de groteske saaiheid van het werk. Zelfs de telefoongesprekken met Robert M. (die overigens vreemd genoeg niet bedankt worden door de regisseuses, vreemd hoor, bang voor reprasailles of zo?) zijn zo goed als formeel en worden zelfs vreemd afgekapt.

De documentaire laat dus goed zien dat zelfs een groot mediaspektakel als de Amsterdamse Zedenzaak uitermate nuchter wordt aangepakt en aanschouwd door Anker & Anker, die zo nu en dan met een piepklein humoristisch sprankeltje het zware werk weet te relativeren.

Meer stof voor studenten recht dan de gewone Nederlandsche kijker.

Mooie recensie, Mug. Ik heb even op de tanden moeten bijten, maar heb het uiteindelijk toch nog afgekeken. Het was inderdaad heel erg schools, en had mijns inziens veel korter gemogen. Dat had aan de inhoudelijkheid weinig afgedaan. Toch vond ik het een boeiend portret en heeft me gelijk wat sympathie opgeleverd voor de advocaten, die ook maar hun werk doen, maar toch de volle laag krijgen.

Je zou maar zo iemand als Robert M. moeten verdedigen. Hoewel het voor M. lastig is om de persoon in zijn slachtoffers te zien, zal ik hem toch maar als persoon noemen.

Al snel wordt mij duidelijk dat deze advocaten verschillende ´knoppen´ hebben die ze om kunnen zetten om dit soort zaken als professional te behandelen. Stel je voor zeg, dat M. en anderen verdedigd zouden worden door mensen die net zo gek zouden zijn als hij. Dan zou er toch wel wat mis zijn met de opleidingen die in ons land gegeven worden. Het zou ook raar zijn als strafrechtadvocaten steeds als breekbare vogeltjes een verdachte moesten verdedigen. Dat werkt natuurlijk niet.

Wat bij deze hele documentaire opvalt is hoe zakelijk er met alles wordt omgegaan. Men probeert alles zo rechtlijnig mogelijk te houden. Laat de feiten voor zich spreken. De enige momenten waarop ze iets persoonlijker worden is als Van der Goot verteld dat hij het dossiers lezen over deze zaak niet meer trekt. En je kunt merken dat dit zowel met hoeveelheid als de inhoud te maken heeft. En als Anker vertelt over zijn eigen familie, hij laat doorschemeren hoe hij als persoon over de zaak denkt. Het is heel subtiel gedaan, maar het laat zien hoe professioneel hij is. Daarnaast geeft hij trouwens ook aan dat hij na meer contact ook de persoon in zijn verdachte kan zien. De advocaten maken gebruik van wat humor om te zorgen dat het ze niet te diep onder de huid gaat zitten.

Inhoudelijk kunnen alle dossiers natuurlijk niet in 90 minuten behandeld worden (en dat mag ook niet). Wel zijn er mogelijke triggers als Van der Goot een beschrijving leest van een kinderpornofilm gemaakt door M. En met de telefoongesprekken en het beeldmateriaal van M. Hoewel die niet letterlijk gaan over het misbruik, maar juist over de stand van zaken en zijn behandeling in het PBC, zoals de advocaten het Pieter Baan Centrum noemen. Hij heeft het daar niet makkelijk en dat is misschien juist wel even genieten voor slachtoffers.

Als een Stichting Martijn (kots) kan blijven bestaan volgens de wet, zit in deze docu echt niet meer informatie die een pedo kan gebruiken tegen zijn slachtoffers. Slachtoffers die verder zijn in hun proces en informatie kunnen gebruiken, kunnen misschien wel wat hebben aan deze docu. Al is het maar om eens wat wetten te horen die van belang zijn bij dit soort zaken. Er worden er hier heel wat besproken.

Ik heb even op de site van Anker&Anker gekeken. Daar staat dat ze geen bijstand verlenen aan slachtoffers. Dus uiteraard weet Van der Goot, met zijn 20 jaar ervaring met daders, hoe het is om tegenstand uit de maatschappij te krijgen. De broers Anker werken nog langer, en weten dat daarmee nog beter.

Ik kan hier nog heel lang over doorgaan. Maar laat ik dat maar niet doen. Ik vond het een behoorlijk inhoudelijke documentaire over Anker&Anker en deze zaak.

3,5*