Amai Muchi (2013)

Poeh. Wat hier over te schrijven. Eerste uur vond ik amper om door te komen, vanwege (bewust?) slecht acteren, maar vooral omdat ik de weirdness van Ishii moeilijk te pruimen vind. Je krijgt martel- en verkrachtingsscènes te zien die met een erotische, fetisjistische cameravoering in beeld gebracht worden. Lastig te verteren, niet ondanks, maar dankzij het esthetiserende.

Na een uur begon de film me te pakken, aanvankelijk visueel, maar langzaamaan werd ik ook in het gebeuren meegezogen. Eigenlijk zit je een kleine tweeënhalf uur vooral naar (soms te) lange s&m scenes te kijken. Die contrasteren schril met de de korte dagelijkse scenes en dat versterkt geleidelijk aan het gevoel dat je naar iets diepers meegevoerd wordt en weet de film uiteindelijk ongrijpbare gevoelens los te maken die met fetisj/sex niet veel meer van doen hebben. Toch knap, maar misschien is het ook niet veel meer dan in harde-sm verpakte kitsch. You decide, mij raakte het wel.

Vast niet voor iedereen weggelegd, wie twijfelt kan beter een van de twee delen Hana to Hebi van Ishii bekijken.

Wellicht de weirdste van alle Ishiis.

Sweet Wip is een ongemakkelijke film, zeker als je de director's cut te pakken hebt. Ik weet niet wat er juist geknipt is, maar he zou me niet verbazen moest het 20 minuten aan SM spel zijn. Wel leuk om je 50 Shades of Grey vriendin mee naartoe te nemen, dat dan weer wel.

Ik sluit me wel aan bij -fal's tip om beter eerst Hana to Hebi te kijken, die was toch iets makkelijker te verteren. Deze heeft inderdaad een aantal zéér lange SM scenes, waarvan je je zeker in het begin afvraagt wat ze nu eigenlijk toevoegen. Maar over de gehele lengte gezien zit er toch meer achter lijkt me. Na verloop van tijd verliest de film z'n shock en shlock gehalte en rest er een best interessant verhaal, dat krijg je er veel moeilijker uit wanneer je de scenes kort (en daarmee wat sensationeler) houdt.

Dat maakt dat de film eigenlijk alleen maar beter wordt hoe langer het duurt. Geen eenvoudige film om aan te raden, maar wie het werk van deze Ishii wel weet te waarderen zal uiteindelijk weer een fijn filmpje vinden. Hoe Ishii er in slaagt blijft ook voor mij nog steeds een wat vreemd gegeven, goed en wel beschouwd is dit een vreemd, esthetisch, pervers filmpje maar toch weet hij er steeds een zeker gewicht in te leggen dat je niet meteen zou verwachten.

Bekijken op eigen risico dus.

3.5*

De director’s cut is een intrigerende mix van seks, drama en horror. De tegenstelling tussen het leven overdag en ’s avonds is wel heel erg groot. Net als bijvoorbeeld bij de lesbo-scènes in La Vie d’Adèle vond ik de SM-scènes in de club onnodig lang. Na een tijdje ebt het schokeffect weg en voegen de beelden nog maar weinig toe aan de film. De interactie tussen Naoko en haar ontvoerder daarentegen is een stuk interessanter.

Normaal gesproken is dit soort voyeuristische films niets voor mij, maar ik heb deze keer toch geboeid zitten kijken.

Tsja, dit is geen dertien in een dozijn filmpje. Zoals -fal en Onderhond al schrijven, ik vond dit een heel ongemakkelijke film, met name de eerste anderhalf uur. Je zit te kijken naar mannen die vrouwen mishandelen of laten mishandelen om (kennelijk) aan hun gerief te komen. Ik kon daar niet goed tegen en heb de film dan ook in delen gezien. Maar wat ook al gezegd is, gaandeweg krijgt de film je in z'n greep en weet je niet meer precies waar je naar kijkt. Naar een reeks tragische gebeurtenissen in het leven van gemankeerde mensen lijkt het wel. Dat vond ik wel aangrijpend. Overbodig te zeggen dat deze film niet erotisch is en ook niet als zodanig is bedoeld.