Afscheid van de Maan (2014)

Beetje een film die niet goed lijkt te weten wat hij wil zijn, zeggen of zelfs uitbeelden?
Was bij Eva van End verleden jaar de mengeling tussen Solonds, Anderson en van Warmerdam nog verfrissend, hier werkte het maar sporadisch voor me. Soms heerlijk lomp en over de top: die stijve slagroomverslaafde moeder (die de was van haar vreemdgaande man nog steeds doet terwijl hij uitgerekend met de buurvrouw ligt te krikken, die het ook nog even vrolijk langs komt brengen) uit frustratie een halve schaal soesjes leeg vreet, alles uitkotst en vervolgens vrolijk verder vreet.
Doch even vaak irritant: voornamelijk dat zweverige buurmeisje wat veels teveel screentijd kreeg. Marcel Hensema als Ron Jeremy lookalike wilde ook niet echt voor me werken, visueel is het wat karrig (al kan dit aan het budget liggen) Vermakelijk is het zeker en die kus op het einde was een goede balans tussen schattig en awkward. Een doodgewoon drama is het ook verre van geworden (al wil het soms ook wel iets te graag ''anders'' zijn) maar als het om producties van eigen bodem, geset in de jaren vrije jaren 60 gaat, zet ik toch 100 keer liever een Suzy Q op... (3*)

Met Niethie gezien op het IFFR,

Met deze film gaat het toch weer de goede kant op met de Nederlandse cinema. Voor mij voelde deze film echter wel aan als een kruizing tussen van Warmerdan en Solondz. Het verhaal was echt pikzwart humoristisch en behoorlijk wicked, of het zou aan de jaren 70 tijdperk moeten liggen. Marcel Hensema is een Ron Jeremy achtige look-a-like (waren mijn woorden Niels ) genaamd Bob, die maar een hectische relatie heeft met zijn zwaar neurotische overspannen vrouw Loes, aan de drank zit en ook nog wel eens impulsief zijn kinderen een hengst geeft, en er vervolgens later spijt van krijgt. Waar hij echter geen spijt van krijgt is dat hij een beetje is gecharmeerd door zijn jongere buurvrouw en daarmee zijn krik-partijtjes gaat houden.... terwijl zijn vrouw het maar slikt, want hij is maar zo. En tot overmaat van een ramp beginnen haar kinderen ook met de seksualiteit bezig te zijn. Haar 13 jarige dochter raakt voor de eerste keer verliefd en experimenteerd bij een oudere jongen en de hormonen van haar zoontje staan op springen bij de dochter van de buurvrouw, die dereigen wel behoorlijk sensueel en hitsig gedraagt bij een jochie van 10.

Ik vond dit toch echter wel weer een van de betere Nederlandse films waar ook vakkundig aandacht is besteed aan de jaren 70 sfeer. Soms voelt het wel eens alsof je gewoon naar een jaren 70 film aan het kijken bent en dat de regisseur gewoon retro heeft gebruikt. Vast wel zijn bedoeling. Ook de vele verwijzingen/associaties met die maanmissies die rond die tijd gehouden werden zorgde weer voor een stukje geschiedenis. Aan de koude oorlog word een keer geen aandacht besteed.

Erg goed!

4,0*

1972 ah mooi jaar was dat ... al was ik nog niet zindelijk en stopten ze net met die Apollo's vlak voor ik met De Fabeltjeskrant begon.
Visueel ziet het er allemaal geweldig uit inclusief product-placement voor Klop Klop, Polaroid, Belinda, Valium en de corrigerende tik ... en oh ja, die geweldige bureaulampen die je aan het bureau kon schroeven, moet ik toch weer eens naar op zoek gaan.
Minder, de gebruikelijke matige dialogen en het wat toneelmatige acteren, positieve uitzondering is de verder compleet onbekende Lotte Proot als moeder Piet.
In ieder geval naar Nederlandse maatstaven een enigszins originele film, het is geen literatuurverfilming en het gaat niet over de Duitse bezetting, en dat stemt al positief.

Een goed drama film...
Goed verhaal...
Ouderwetse opname...
Goed acteerwerk...
Goed achtergrond geluid/muziek
(Dolby Digital)...
Goed HD kwaliteit breedbeeld...

Waar de film naartoe wil en wat juist de connectie is met het Nasa-gebeuren, was niet zo overduidelijk.
Onthou de teneergang van een gezin en de aparte houding die de kinderen aannemen.
Toch enkele indringende scènes, vooral de echtelijke disputen, maar het geheel aan gebeurtenisjes is niet van aard het werkelijk boeiend te houden.