Après la Vie (2002)

Het tweede deel van de trilogie van Belvaux. In dit deel ligt de nadruk meer op drama en daardoor ligt de film wat zwaarder op de hand. Verder is er nauwelijks niveauverschil met deel 1.

Ben toch wel benieuwd waar het met het derde deel heengaat, want dat schijnt een komedie te zijn en ik heb in de eerste 2 delen weinig elementen gezien voor een leuke komedie. 3,5*

Volgens mij het laatste deel van de trilogie (maar de vertoningsvolgorde wisselt nogal).

Deze relatief snel na mijn tweede (Un Couple Epatant) gezien. Het geheel telt wel op tot iets moois, want er wordt meer ingevuld uit andere delen, meer perspectieven.

Ik blijf erbij dat op zichzelf staand de films zich moeilijk laten bekijken, omdat er dan veel onbegrijpelijke zijlijnen in zitten. Filmisch vind ik dit deel het fraaist, omdat het intens is en dus dichter op de personages zit. Ook de thematiek is aangrijpender en invoelbaar, jammer dat het zo lang doorgaat, omdat alle verhaallijnen maar telkens voorbij komen.

Kom tot de conclusie dat ik Cavale van de drie het beste vond en die kan ook het beste los van de andere delen als film bestaan. Een mooi experiment, dat goed is uitgepakt. Ik begreep dat Belvaux er zes jaar me bezig is geweest, een hele prestatie.

Ter voorbereiding op 38 Témoins heb ik de 1 (Un Couple Épatant), 2 (Cavale) en 3 (Après la Vie) trilogie gezien van Lucas Belvaux. Tijdens het kijken ben ik er dus achter gekomen dat ik ze niet op de juiste volgorde heb gezien. Maar dat komt mede omdat Cinéart / A-Film de films in verkeerde volgorde gepresenteerd hebben in de DVD-box.

De trilogie zelf vond ik nogal stroef. Kan zelf niet de vinger op de zere plek(ken) leggen maar op een oppervlakkige manier had ik moeite met de lengte, de genrewisselingen, de afstandelijkheid, et cetera. Eerlijk gezegd vond ik de extra's op de vier DISC een stuk interessanter dan de films zelf omdat Lucas Belvaux zo bevlogen kan vertellen en ons meeneemt in zijn experminent van verhaallijnen, genres, geluid / muziek en tijd. Uiteindelijk heeft hij heel wat meer te vertellen over de filmtechnische kant van het geheel dan over de inhoud.

Een somber melodrama over de vernietigende relatie tussen een politieman en zijn aan drugs verslaafde vrouw. Een spel rond drugs, overspel, zelfverachting, corruptie en hypocrisie, met de onevenwichtigheid van de liefde als leidraad. De regisseur toont de symptonen van drugsverslaving op een uiterst betrokken wijze en lijkt wat losse eindjes aan elkaar te knopen. De cast speelt goed en vooral Dominique Blanc staat centraal als de vrouw wier liefde afhankelijk is aan het verkrijgen van drugs.