L'Enfer sur la Plage (1966)

Er bestaan er aardig wat van : NV geinspireerde eurospy/crime varianten...hier hebben we een voorbeeld van auteur Benazeraf, die Antonioni, Fuller, Melville en godART in de blender gooit. Het levert een soort non- narratieve stijloefening op, die in zijn knulligheid ook zeker wel zijn momenten heeft, misschien wel de visueel beste van de 6 Benazerafs die ik heb gezien.
De film is volstrekt niet te volgen als je niet goed de openingscredits hebt gevolgd, waarin we worden getracteerd op een zeer lange inleidende zin die practisch de gehele narratieve inhoud bevat. En die en passant een soort deterministische levensfilosofie uitdraagt.
Zoals gezegd draait het om Alex, ex MI5 agent die zaken heeft gedaan in het midden -oosten, om uiteenlopende redenen willen zowel MI5 als de niet nader genoemde orientalen hem dood hebben.
In het begin zien wij een eerste- volstrekt kolderieke- poging daartoe per n.b. bazooka, dit is nog slechts het begin van een reeks beproevingen voor het typische NV drietal Alex/Helene/Jean.
Het blijkt dat de 3 op hun jacht niet alleen worden gemonitord door MI5 in Londen, maar ook door de perfide Ortrud, een lesbo blondine die vanuit haar villa een spionagenetwerk runt...bovendien gaan we vermoeden dat zowel Jean als de - imho niet zo heel mooie- Helene duistere plannetjes aan het uitbroeden zijn.
Voor de actie hoeft u dit niet te zien, de openingsaanslag was al dan niet opzettelijk ridicuul maar dat geldt nog meer voor het knalwerk op het eind !
Neen, het draait vooral om de sfeer die Benazeraf op wil roepen, de Melvilleske sfeer van de mediterranee in de winter, troosteloos. De cameravoering probeert Fuller na te apen, het idiote zgn. veelbetekenende gezwam is een poging tot Antonioni imitatie en wil de vervreemding van de personages uitdrukken.
En het befaamde naakt waar onze auteur garant voor staat ? Wel, dat is bijna afwezig verrassend genoeg. De blonde Thiriet * voert een soort strip tease uit maar we zien niet teveel vlees, en even zien we de boobs van Ortruds lesbo vriendinnetje, de Chinese Vicky...that's it.
Concluderend kunnen we stellen dat dit als stijloefening wel grotendeels geslaagd is en de sfeer van fatalistische melancholie goed weet te treffen, daarbij in niet geringe mate geholpen door de trompetklanken van niemand minder dan Chet Baker !
Is uit op DVD in FR, zonder onderschriften en erg prijzig.

* : volgens mij wordt ze nergens Heidi genoemd, ze noemt zichzelf een "sirene " en een " mythe" : de blonde droom van de pop culture, denk ik.

Vreemde en vervreemdende film die aan de ene kant uit een nudie en pulp traditie is gemaakt, maar uiteindelijk toch vooral voor sfeer lijkt te kiezen ipv sensatie.

Jean Rollin en Jess Franco zochten soms op hun eigen manier naar aansluiting bij de nouvelle vague, vonden deze niet en belande vanaf de jaren 70 definitief in de tikje duisterdere video-krochten. En zo ook deze José Bénazéraf. Maar nu ik eindelijk een eerste film van hem gezien heb, kan ik ook zeggen dat hij hoger lijkt te grijpen (of dat geheel gaat kloppen moet ik later maar zien ) door eerder een Antonioni of een Resnais na te doen. En door het gebruik van zeer sfeervolle jazz. Alleen de verwijzingen naar James Bond doen aan de Chabrol spoofs denken. Godard zie ik nog niet helemaal, al begon Bénazéraf wel als acteur bij hem.

Hoewel het verhaal vaak onduidelijk en geen moment écht serieus is, kan je hier toch niet echt van een spoof spreken, of van een anti-komedie ala Moullet. Alle actie scenes zijn dan wel extreem knullig, maar door veel geluidseffecten weg te laten, krijgt het ook wel een filmische en/of droomachtige kwaliteit. En de grootste focus van de film ligt op het bespieden / voyeurisme en de melancholische stemming, door bijvoorbeeld heel lang een shot aan te houden van golven die tegen de kust slaan of een close-up van een paar ogen die toekijken terwijl een geliefde wordt verleid door een andere vrouw.

Ik val daar altijd wel voor. Zelfs als het duidelijk is dat veel van de elementen nu niet bepaald origineel zijn. En dat de regisseur er opeens een (matige) strip-tease in gooit, verraad dat hij zich evenzeer verwant voelt met Amerikaanse trash filmers uit die tijd als Michael Findlay en Herschell Gordon Lewis als met Antonioni of Resnais, die hij ook wel degelijk in herinnering roept. Door dit te combineren sluit hij niet alleen aan bij de rebelse nouvelle vague, maar ook zijn Franse collega Rollin in het maken van vermakelijke en zeer sfeervolle art-trash, waar je van kan genieten zonder een of ander idioot misdaad-plotje serieus te hoeven nemen.... pure cinema? surrealisme?... whatever, het is zeker gewoon cool (al denk ik dat ik nog steeds moet stellen dat het alleen Robbe-Grillet is gelukt om in deze niche ook echt kwalitatief sterke films te maken)

Goed verhaal beavis. Die José Bénazéraf heeft later helaas ook heel veel verschrikkelijk troep gemaakt.