Vampyr (1932)

Leuk filmpje, met een sterke duistere sfeer.

Vooral dat is het punt dat deze film aangenaam maakt om te zien. De sfeer is lekker donker en dat draagt prima bij aan de suggestieve spanning, die behoorlijk aanwezig is. Verhaaltechnisch is het allemaal niet al te gemakkelijk om te volgen. Realiteit en droom lopen nogal eens door elkaar heen en ik kon er lang niet altijd uit opmaken welke scène nu droom is en welke niet. Op zich niet eens zo heel erg, want los daarvan boeit het grotendeels wel, en heeft het allemaal ook iets zweverigs.

Hoewel het geen stomme film is, valt wel op dat er ontzettend weinig dialoog in zit. En door het hoge surrealistische gehalte is het opletten geblazen en moet je wel je aandacht bij alles houden, anders raak je de rode draad op een gegeven moment wel kwijt.

Het einde is erg sterk, behoorlijk bizar en luguber en natuurlijk ook pure horror. Dreyer weet een leuk werkje af te leveren. Soms moeilijk te volgen, lekker surrealistisch, maar met een goede sfeer en een erg sterk einde. Zeker niet slecht dit.

3,5*

Qua creativeit een fantastische film. Er zitten bijzonder veel originele vondsten in , zoals de bewegende onafhankelijke schaduwen, de pov vanuit de doodskist, de aparte griezelsfeer die wordt opgeroepen door bv. de wazige beelden,..., en dat was heerlijk om te bekijken.

Echter vond ik het verhaal heel pover, net zoals de acteerprestaties van enkele acteurs - het hoofdpersonage met zijn vreselijk stemmetje op kop (nooit een geldschieter laten acteren in je film, tenzij hij daadwerkelijk kán acteren!). De wazige beelden waren sfeerbevorderend, maar op sommige momenten werd het té wazig om goed/genietbaar te zijn.

Visueel gezien een zeer boeiende film, en ook de suggestieve creepy sfeer wordt op enkele momenten zeer mooi opgewekt. Het acteerwerk en het makke verhaaltje zorgen er echter voor dat ik niet echt uitermate lovend kan zijn over deze horrorklassieker.
Een standaard 3*


3*

Anderhalf jaar lang niets gezegd... Wow, jammer dat de oudere films zo'n moeite hebben een nieuw publiek te vinden, groter dan het handjevol cinemaliefhebbers dat zijn zegje reeds hierboven heeft gedaan althans...

Inderdaad sfeervol, maar toch maakten Nosferatu, Faust en The Phantom Carriage op mij meer indruk, mogelijkerwijs omdat ik hierbij toch moeite had het verhaal te volgen... Desalniettemin zeker de moeite waard.

Waanzinnig sfeervol, vol van waansferen.

Interessante film van Dreyer omdat hij zoals starbright boy als zei 'met een been in de zwijgende film, met een been in de pratende' film opereert. Het is voor mij het eerste aspect dat toch nog het meest dominant aanwezig is in Vampyr - en waarin Dreyer toch het meest uitblinkt ook. De narratie is toch nog grotendeels in de modus van de stomme film als het gaat om close-ups, acteerwerk en tussentitels (het boek), montage. De meeste memorabele scenes blinken ook uit in hun mise-en-scene en cinematografie: het gebruik van schaduwen, de pov-shots vanuit de doodskist, de blikken tussen de zusters in close-up, de dokter die op het eind bedolven raakt onder het meel en aantal mooie long take pans.

Op het gebied van geluid valt het me op dat de dialogen maar spaarzaam zijn. Naar mijn mening heeft Dreyer hier nog niet ten volle gebruik gemaakt van bijvoorbeeld de mogelijkheden om de acteurs met spreekstijl, intonatie etc. te karakteriseren (dat doet hij toch vooral op de manier van de stomme film: door close-ups van markante koppen) of emoties over te brengen op het publiek.

De muziek werkt prima, maar stomme films hadden natuurlijk zelf ook al vaak muziek bij de vertoningen en veel digitaal uitgegeven stille films hebben ook vaak een toegevoegde score, dus dat is zo bezien niet heel onderscheidend.

Er zijn echter wel een aantal manieren aan te wijzen waarop Dreyer wel degelijk succesvol functioneel gebruik maakt van het geluid. Zo zijn er een aantal momenten waarop de film off-screen gebeurtenissen suggereert, in plaats van ze te tonen. Dit vormt een mooi samenspel met het eerder genoemde spel met de schaduwen dat de film speelt. Dit geeft al een hint naar mogelijke thematische interpretaties: geesten, dromen, dood, mysterie etc.
- De moord op de man in het kasteel is verbeeld door een schaduw van een man met geweer en verklankt door het geluid van een geweerschot.
- Af en toe zijn er kreten te horen, waarvan de oorsprong niet meteen duidelijk is, maar die wel angst aanjagen.
- Het doorboren van het hart van oude vrouw Chopin in het graf is verklankt door het geluid van metaal op metaal geslagen.
- Persoonlijk vind ik het meest onderscheidende moment wanneer de dokter op het kasteel arriveert. Het hoofdpersonage kan hem niet zien, door de gesloten blinden. Hij ziet alleen de schaduw en hoort zijn stem. Dit is een effectieve manier om anticiperende spanning bij de kijker op te wekken over het personage van de dokter.

Ik vond het een vreselijke saaie en vervelende film, waarbij geprobeerd is met schaduwen en reverse beelden het spannender te maken, wat in mijn ogen kompleet mislukt is en het meer lachwekkend is geworden. Misschien dat het meer om de sfeer dan de spanning gaat, maar maak dan een ander genre film.
De film Nosferatu van Murnau heeft het wel allemaal, terwijl het een veel oudere film is.

Duidelijk gemaakt door iemand die eerder vertrouwd is met de stomme film. Weinig dialoog en gebruik van teksten tussendoor. Maar eigenlijk is dat nog niet zo slecht. Het zorgt dat de aandacht vooral naar de sfeer gaat. Helaas is die iets te consequent en mis ik toch wel een opbouw of even wat uitstekende momenten. Maar het is een griezelige film en hier en daar toch wel visueel mooi gemaakt. Wel wat gedateerd, maar te bedenken dat dit genre in die tijd al stiefmoederlijk behandeld werd, is het nog een mooie film geworden.

Een behoorlijk aparte film waar je goed in het verhaal moet blijven om het te kunnen volgen. Het is een film met weinig dialoog, maar vond dat juist sterk omdat het voor mij wel een toegevoegde waarde was zodat het wat meer mysterieus bleef de gehele speelduur. Vanaf het eerste moment is het erg sfeervol en tegelijk vond ik het ook wat beklemmends hebben. De bewegende schaduwen zonder de aanwezigheid van een persoon, was mooi verwerkt. De bewegende doodshoofden in het huis zorgden ook voor een extra sfeer. Het verhaal is wat moeilijk te volgen door de wisseling tussen realiteit en droom. Het levert dan ook weer enkele interessante momenten op wanneer Allan doorschijnend is (mooi in elkaar gezet) en de persoon in de kist die veranderde in een skelet . Richting het einde volgt er nog een sterke scene met meel en een happy end als de vloek die de aanleidingen in deze film waren wordt verbroken . Gezien het jaartal van deze film, vond ik het erg mooi in elkaar gezet.

Viel me best mee.

De dialogen vallen op één hand te tellen en dat is eigenlijk maar goed ook. Het miserabele acteerwerk krijgt zodoende in ieder geval minder kans om zich opvallend te manifesteren. Het is vooral het visuele aspect wat de aandacht opeist, en hoewel dat nergens écht indrukwekkend werd, is de film sfeervol genoeg om te volledige speelduur (die gelukkig lekker kort was) te blijven boeien. En aangezien ik dit soort oudjes doorgaans niet al te makkelijk verteer is dat zeker wat waard.

Maar uiteindelijk beoordeel ik een film natuurlijk toch op wat hij me emotioneel doet, en met dat in ogenschouw nemend kom ik dan gewoon niet hoger dan 2,5* uit (wat voor mij overigens een krappe voldoende is). Vond het wel boeiend, bij momenten fraaie sfeerplaatjes en al bij al láng niet zo hilarisch slecht als een Nosferatu. Eentje uit de categorie 'leuk om eens gezien te hebben'. Maar meer ook niet. 2,5*.

Vampyr had ik al een tijdje liggen om te bekijken. Vanavond dan maar eens opgezet.

Na de dood van een vriend raakt Alan Grey gefascineerd door het occulte en het bovennatuurlijke. Hij achtervolgt een mysterieuze man naar een kasteel. Het kasteel wordt geplaagd door een oude vampier...

Sfeervolle Duits-Franse film van Deense filmmaker Carl Theodor Dreyer (La Passion de Jeanne d'Arc). Het is duidelijk dat Dreyer normaal gesproken silent's maakt. Ik keek de Duitse versie zonder ondertitels en ik kon alles prima volgen (maar ik leer dan ook Duits op school).

Het verhaal was een beetje rommelig, maar heeft opzich een interessant concept. Het is gebaseerd op een kort verhaal uit de bundel In a Glass Darkly van Joseph Sheridan Le Fanu.

Dreyer gebruikt wel vaker amateurs in zijn films, zo ook hier. De vampier wordt gespeeld door een Franse weduwe, de dokter door een Poolse journalist en de hoofdpersoon wordt gespeeld door Julian West - eigenlijk een Franse Baron van Russische adel die de film financierde op de voorwaarde dat hij de hoofdrol mocht vertolken. Ik vond het acteerwerk niet slecht, zeker als je bedenkt dat het amateurs zijn.

Visueel was de film ongetwijfeld van invloed op latere vampierenfilms, maar het verhaal was helaas niet heel bijzonder met een een vrij anti-anticlimactisch einde. De duistere sfeer, enkele effecten en mooi geschoten scènes maken de film het bekijken waard.

Dromerig en sfeervol, maar ook traag en ouderwets- de film oogt ouder dan hij is, en niet alleen door het gothic thema wat natuurlijk doet denken aan de horrorfilms uit de jaren 20. Zoals anderen ook al was opgevallen is het meer een stomme film dan een talkie, met een hoop lappen tekst tussendoor. Een aantal scenes mochten er zeker zijn- de zieke zus met haar sardonische grijns, de droom met de doodskist, het verrassende einde van de dokter. En goed om gezien te hebben- ging ik vampieren vroeger met houten staven te lijf, die moeten dus van ijzer zijn, zo blijkt.

Hands down mijn favoriete stille film tot nu toe, die eigenlijk geen stille film is...

Unheimisch. Duidelijk uit de beginperiode van de talkies, erg veel dialoog is er nog niet. Sfeer en camerawerk is helemaal dik in orde, we krijgen zelfs een zwik aan doeltreffende FX. Het vampierengedoe heb ik inmiddels al wel tot in den treure gezien, maar deze klassieker weet aangenaam te imponeren.

Enkele jaren geleden al eens een poging gedaan om deze film te kijken maar door de traagheid ben ik op een gegeven moment gestopt en nooit meer verder gekeken. Vandaag een tweede poging en deze keer wel tot een goed einde gebracht. De prent is bijzonder sfeervol daar kan je niet omheen en er zitten een aantal erg leuke trucjes in. Veel dialoog is er niet en gezien we hier met amateurs hadden te doen is dat wellicht begrijpelijk. Blijkbaar was de protagonist de geldschieter en was de hoofdrol spelen een van zijn voorwaarden. Qua verhaal is het nogal mager en het komt haast over als een lezing of documentaire over vampiers. In dat geval hadden ze eigenlijk ook gewoon voor een volledige silent kunnen gaan.