Les Chevaux de Dieu (2012)

Vanaf 2 mei 2013 in de bioscoop (Cinéart)

Trailer (YouTube)

Prachtig, geloofwaardig in beeld gebracht en meeslepend drama. Al voel je de bui al hangen-het is duidelijk waar het verhaal heen gaat- het acteerspel is steengoed en de dialogen zijn boeiend. Daarbij komt nog eens dat het verschrikkelijk mooi in beeld is gebracht.

Had het niet beter kunnen verwoorden. Schitterende film.

4,0*

Erg sterke film die ook nog eens de moviezone award heeft gewonnen.

Blij dat ik deze film nog heb kunnen meepikken in de filmclub in Oostende want ik had deze gemist op het MOOOV filmfestival door technische problemen.

Flitsend volgzaam.

Les Chevaux de Dieu doet met name aan het begin een beetje denken aan 'Cidade de Deus'. Om gelijk maar met de deur in huis te vallen: dat niveau wordt niet helemaal gehaald. Daarvoor is de omschakeling van misbruikte achterbuurtschoffies zonder enige vorm van fatsoenlijke toekomst naar zelfmoordterrorist nog steeds te afstandelijk. Vreemd genoeg. Hoe interessant, gewaagd en origineel een en ander vanuit de Marokkaanse invalshoek wordt gepresenteerd, behalve een volgzame jongen die gelijk als zodanig wordt gepresenteerd valt het nog steeds moeilijk uit te leggen waarom zelfs, of juist met name, dit soort jongens zich om laat lullen. En dat essentiële onderdeel van dit episch aandoende drama is nu juist een beetje minder sterk. De fijne visuele omlijsting ten spijt.

Het mag gezegd dat deze multiculti co-productie flitsend is geschoten. Zodoende heeft het camerawerk de kijker al vóór de sterk performende kindacteurs bij de strot gegrepen. Welwillend of niet, als kijker heb je het idee dat er een meesterwerkje in het verschiet ligt. De technische zijde wordt in elk geval goed vertegenwoordigd. Vlot gemonteerd en inhoudelijk ook nog eens meeslepend, de eerste helft van de film is bijzonder sterk. Al zou je je nog kunnen afvragen waarom de verkrachtingsscène zo plotseling wordt gepresenteerd. Het blijkt een terugkerend thema te zijn dat de film een misselijkmakend ondertoontje geeft. Toch komt dit realistischer over dan de radicalisering van het gros van de hoofdrolspelers. Hoe naturel het acteerwerk ook is.

Les Chevaux de Dieu is echter geen slechte film. Verre van zelfs, maar de ingeslagen weg is interessanter dan het uiteindelijke vervolg. Tevens vanwege het feit dat de hoofdrolspeler ondanks zijn vele twijfels en korte inlijvingsperiode wel erg vastberaden is. Misschien is het de teleurstelling dat er ook iets anders van de film had kunnen worden gebrouwen. Wellicht iets beters. Al zullen de meeste filmjury's het daar niet mee eens zijn. De film werd immers overladen met prijzen. Misschien omdat de Casablanca-aanslagen amper wereldnieuws waren na 9/11. En je wordt inderdaad niet als martelaar geboren, maar vooral als kansarme baby. Juist die interessante belofte van echte psychologische ontleding wordt slechts ten dele ingelost.

Goed.

Met dank aan Cinéart voor het recensie-exemplaar.

Ik vraag me af in hoeverre dit de bedoeling was, en dan nog, hoe is zoiets 'uit te leggen?' Wij zouden het nog geen 5 minuten volhouden in een omgeving waar deze jongens in zijn opgegroeid. Begrijpen waarom mensen zichzelf willen opblazen zal ik nooit kunnen, en al helemaal niet binnen twee uur.

Goeie film, maar er had opzich meer in gezeten. Het verhaal is heel reeel, en je ziet 2 broers en een hun vrienden van jongs af aan opgroeien (in Marokko) en hoe ze dan in contact komen met terroristen en zo ook martelaren worden. En wat dat met ze doet.

Het verhaal was heel indrukwekkend, en ook de acteerprestaties en de sfeer in de film was erg goed. En daarom ook zeker een aarnader om te zien.

MAAR, toch wist de film me niet helemaal te grijpen, op een of andere manier is het net niet meeslepend/diepgaand genoeg (je komt niet veel van de personages te weten)

daarom blijft het bij een ''goede'' film

3*

Les Chevaux de Dieu komt erg geloofwaardig over. Je bent als het ware aanwezig bij het kweken van zelfmoordenaars. De jongens worden al 'opgevoed' in een uiterst gewelddadige omgeving waar de normale omgangsvormen bestaan uit het elkaar uitschelden en als het even kan, elkaar met geweld bestoken, om wat voor reden dan ook. Ook de huiselijke sfeer is afschuwelijk en bestaat vooral uit minachting en disrespect voor elkaar.

Hiermee lijkt de stap naar terrorisme klein, maar toch is het niet voor te stellen hoe het uiteindelijk resulteert in deze afschuwelijke daden. Het laatste gedeelte van de film is akelig spannend, ook al weet je eigenlijk wel hoe het zal aflopen. Zeer nare, beklemmende, maar steengoede film.

Waargebeurd

De film is gebaseerd op het boek Les Etoiles de Sidi Moumen, dat Mahi Binebine schreef naar aanleiding van de aanslagen die radicale moslims in 2003 in Casablanca pleegden. Hierbij kwamen 45 mensen om het leven, waarvan 12 zelfmoordterroristen. Na het lezen van het boek wachtte Ayouch niet langer; dit was precies het verhaal wat hij wilde vertellen. Hij vertrok meteen naar Sidi Moumen en sprak daar met bewoners van de sloppenwijk.

Een sociaal realistisch (authentiek overkomend) en krachtig drama over het harde, uitzichtloze leven in de sloppenwijken van Marokko en hoe jongens worden (ook in letterlijke zin) misbruikt en geïndoctrineerd door moslim fanatici en opgeleid tot zelfmoordterroristen. Hoe mooi het hemels paradijs van Allah (waar je als martelaren wordt binnengehaald) ook wordt voorgespiegeld, de laatst genoemden zorgen er wel voor om zelf buiten schot te blijven.

N.B. Ik begrijp sowieso niets van religiewaanzin.

Ik vond het teleurstellend. Ik had veel verwacht van deze film maar helaas.... ik heb me bijna verveld. Jammer!

Mooie beelden, interessante personages en ontwikkelingen. Soms wat langdradig en ik vond het einde alles behalve een climax. Had veel meer ingezeten! Wel een dikke voldoende,

3.5

Geen slechte film, maar ook niet mega aangrijpend.

Bepaalde relaties (zoals die tussen de twee broers) hadden veel beter uitgewerkt kunnen worden. Vanaf het moment dat de hoofdrolspeler besloot een martelaar te worden ging het wel allemaal heel erg snel en zijn vastberadenheid strookte niet echt met de duur van de film.

Een voldoende, dat wel.

Toch iets meer van verwacht. Het drama belicht vooral de voedingsbodem voor zelfmoordterroristen : de arme jongeren die in geweld opgegroeid zijn in de bidonvilles van Casablanca. De regisseur spendeert een vol uur om de levensomstandigheden van de jongeren uit de doeken te doen, maar neemt daarna amper tijd om stil te staan bij de indoctrinatie. De conversie van de twee broers gebeurt veel te snel waardoor enige ongeloofwaardigheid de kop begint op te steken. Niettemin kreeg ik het gevoel dat Ayouch wel de juiste snaar raakte. Zeker het eerste uur vond ik erg goed : ik vergat bijna dat ik naar een film zat te kijken door de docu-stijl.. fantastisch geacteerd ook. Het tweede uur vond ik beduidend minder en het afzakken naar fanatisme werd niet met de nodige zorg in beeld gebracht. Ondanks deze kleine inhoudelijke problemen is dit toch een film die ik zou aanraden om te zien.

Ik vond het maar een erg trage film, daar moet je van houden, niet mijn ding, voor de liefhebber.

Goeie film over twee broers die opgroeien in de sloppenwijken van Casablanca. Een onderhoudende eerste helft die veel weg heeft van Cidade de Deus. De tweede helft gooit het echter over een andere boeg, wanneer de broers zich aansluiten bij een Islamitische groepering. Realistisch in beeld gebracht, oa vanwege het gebruik van de locaties. De radicalisering had wel wat beter onderbouwd mogen worden.

Een goede dramafilm...

Prima verhaal...

Een waargebeurd verhaal...

Prima acteerwerk...

Prima achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

De film heeft me verrast. Een verhaal die gaat over de aanslagen in Casablanca in 2003.

Het gaat steeds beter met de Marokkaanse film industrie zo te zien. Ik ben zelf in 2006 in Casablanca geweest in de wijk waar een internetcafé was opgeblazen. Je ziet meteen een verschil tussen de "gewone Marokkanen" en de wat fanatieke Marokkanen. Dat viel me meteen op. Er heerst een verdeeldheid en dat vond ik erg jammer.

De film geeft wel een beetje aan hoe radicalisering ontstaat. Jonge mannen en vrouwen die niet meer te verliezen hebben. Sociale achterstand, geen maatschappelijke ontwikkeling en ambitie of hoop. Helaas.

Kortom een zeer boeiende en verrassende film.

Uitzichtloosheid, armoede en religieuze indoctrinatie door fundamentalisten. Brrr.

Je kunt JM met weinig zaken banger maken dan echt fanatieke religekkies, eens temeer wanneer ze gewelddadig zijn. Nochtans is Horses of God (nu op Mubi) een bijzondere film, en een mooie companion piece voor Paradise Now (2005) die ik ook al een tijdje klaar heb liggen. Het is niet elke dag dat we zoiets vanaf deze kant bekijken.

We zien hoe een groepje kansarme jochies uit de sloppenwijken eindigen als zelfmoordterrorist bij de aanslagen in Casablanca van 2003. Echt begrijpen doe ik het na deze film nog steeds niet, maar de vraag is natuurlijk in hoeverre dat mogelijk is als witte, atheïstische bomenknuffelende vega-hollander met een voorliefde voor wetenschap, wiens ergernissen vaak niet veel verder gaan dan pratende mensen in de bioscoop.

Na Indigènes eergisteren en nu deze film heb ik het voorlopig wel weer even gehad met luid geroep in het Arabisch (ik kan er niet aan wennen, net als geschreeuw in het Italiaans, vre-se-lijk), maar Les Chevaux de Dieu is knap geschoten en zeer ingeleefd gespeeld door de cast. Prima soundtrack ook.

Aanrader.

4*

Film die de misstanden in de islamitische cultuur in het algemeen, en de Marokkaanse in het bijzonder, mooi blootlegt.

Voor mij was de omscholing van fruitverkoper naar zelfmoordterrorist iets te vluchtig gedaan, komt over alsof ieder met een uitzichtloos leven heel makkelijk kan radicaliseren, wat wellicht ook zo is, te ver van mijn bed show. Naar mijn smaak ook net wat te gelikt allemaal, zie films in deze setting toch graag wat ruwer en zonder soundtrack, die overigens wel gewoon goed is.

Op 16 mei 2003 kreeg Marokko zijn eigen 11 september. En dat is waar de "Paarden van God" over gaat.

De tijdelijke schok vervaagde met de tijd en er kwamen andere steden zoals Madrid in 2004 of Londen in 2005 in beeld, het was dichterbij en dus imponerende het de Europeanen zoals jij en ik meer dan deze aanslag in Casablanca.

Een prima filmverhaal, werkelijk gebeurd maar vergelijkbaar met Paradise Now (Film, 2005) , vond ik de laatste iets beter, toegankelijker.

Ik had in deze film de moeite met de religieuze overdaad. Vrijwel in elke scène nadat ze oudere tieners zijn geworden, word je geconfronteerd met het in mijn ogen extreme van het geloof bij deze jongens. Het draait alleen nog maar om de Islam en God. Familie, vrienden en samenleving valt buiten hun interesse.

Dan kom je net als bij andere geloven en (politieke) overtuigingen snel uit bij het extremisme.

Want daarvan ben ik wel overtuigt, een geloof of overtuiging kan veel goed doen in het leven maar de extreme hang is radicaal verkeerd!

Toch geloof ik niet dat iemand die in armoede en uitzichtloosheid opgroeit, altijd vatbaar is voor extreem gedachtengoed. De mens is uitgevoerd met hersenen!

De setting van de film is prachtig, het verhaal is iets overdadig maar realistisch en het acteerwerk uitstekend.

Een 8-.

In mei 2003 werd Marokko getroffen door de bloedigste terreuraanslag uit zijn geschiedenis. De film reconstrueert de werving en indoctrinatie van de aanslagplegers. Regisseur Nabil Ayouch neemt de tijd om hun achtergrond te schetsen. Het uitzichtloze bestaan in een krottenwijk van Casablanca blijkt een ideale voedingsbodem voor het inprenten van uiterst dubieuze leerstellingen bij jonge moslims. Desondanks heb ik nooit kunnen begrijpen dat jonge mensen zo slaafs en klakkeloos een geestelijke of politieke leider volgen. Dat is door deze indringende film alleen maar onbegrijpelijker geworden.