Path to War (2002)

ik ben een groot fan van films die een goede weergave geven van de moeilijke keuzes die presidenten moeten maken in oorlogstijd. ook deze geeft, voor zover mijn kennis rijkt over de vietnamoorlog een prima weergave van de werkelijkheid.

goede verhaallijn, goede cast, prima film.

cijfer 8 = 4 sterren

Zeker een goeie film met vooral een zeer goeie vertolking van de president, echt goed gespeeld!

verder een lekkere lange film over een roerige tijd, waar zeer moeilijke beslissingen moesten worden genomen.

een 4 waard vind ik

Nog niet gezien, maar ga hem zeker is kijken nadat ik de comments heb gelezen.

mee eens

Goede film, die steeds beter werd. Ik vond het begin een beetje te traag op gang komen. 3,5*.

''Geschiedenis'' les hoeft niet persee saai te zijn, neem Thirteen Days. Dat zie ik liever dan deze laatste van Frankenheimer, die nogal traag is. 2.5 sterren

De tweede Vietnamfilm die we voor school gekeken hebben. Het is wel heel wat anders dan Full Metal Jacket. Onvergelijkbaar. Het komt inderdaad moeizaam op gang. De film is ook niet bijzonder boeiend vind ik. De gebeurde bijna nooit echt wat om je aandat erbij te kunnen houden. 165 minuten naar discussiërende politici kijken wordt op een gegeven moment saai. Toch is de film niet slecht. De weergave van de beslissingen van Johnson is goed, evenals het acteerwerk. De man die zichzelf in brand steekt voor de ogen van McNamara, maakt ook veel indruk. Al met al niet slecht dus, maar het had wat boeiender in beeld gebracht kunnen worden.

Eindelijk een film zonder heroïsche Amerikanen.

Deze film laat goed zien dat er een erg groot misverstand is over de inmenging van de Amerikanen in de Vietnam oorlog.

Géén patriotische personages die denken "laat ons dat maar even klaren" maar de ellendige politieke keuzes en ontwikkelingen in een moeilijke situatie.

Zeer goed acteer werk en zeer zeker 4* waard.

Vind dit een zeer sterke film.Geeft een zeer goed beeld van wat er gebeurde met de president van na de verkiezingen.Het is zeer goed geacteerd en heel goed weer gebracht met soms echte beelden van toen.

4 sterren

Path to War is een boeiende film omdat het een kijkje biedt in het Witte Huis en het leven van de president. Michael Gambon acteert voortreffelijk als president Lyndon. Naarmate de tijd vordert zie je de wanhoop bij hem groeien over het probleem 'de Vietnamoorlog', iets waar hij zich noodgedwongen het meest mee bezighoudt als president, terwijl hij juist zoveel binnenlandse problemen wil oplossen. De overleggen tussen de president en zijn raadsheren, en hun gewetenswroegingen, zijn erg boeiend. Wat voor mij de film minder interessant maakt is dat je op een klein (overigens met slechte beeldkwaliteit weergegeven) stuk na niks van de oorlog zelf te zien krijgt. Er worden tijdsprongen aangeven door het laten zien van de datum, maar dat is het dan ook. Door het goede acteren en de boeiende weergave van de discussies, de ruzies, de wanhoop en de gewetenswroeging is de film zeker de moeite waard, maar mede door de lange tijdsduur wordt het wel erg eenzijdig. Ook zijn de emotionele gevoelens die de Vietnamoorlog normaal oproept in deze film gering, want je ziet geen doden, je hoort alleen cijfers…

3 sterren

Ik had deze blind gekocht in de tijd dat ik m'n 5havo-geschiedenis examen over Vietnam zou krijgen, en nog steeds geen spijt van gehad. Net zoals Thirtheen Days een politieke thriller, die ondanks gebrek aan daadwerkelijke actie spannend en interessant blijft. Een tv-film, maar wel een hele goede! Ook weer goed werk van Michael Gambon. 4*

juist weinig beelden van toen. ook weinig van vietnam en de gevolgen aldaar. blijft daardoor erg zwak.

...een goed beeld van de president van na de verkiezingen? ik hoop het niet, want het was wel erg amateuristisch. nogal ongeloofwaardig allemaal. emoties bij de amerikaanse regering? twee miljoen dode vietnamezen als resultaat lijkt me het bewijs van het tegendeel; mensenrechten en democratie dus niet, maar wat wel... zwak scenario, wel goed geacteerd 2,5.

John Frankenheimer lijkt met pensioen te gaan en dat gun ik hem met harte. Zijn laatste film heeft hij gemaakt voor de studio’s van HBO en ik hoef niet duidelijk te maken dat die studio erom bekend staat voor kwaliteit en geen kwantiteit. Deze film kun je het beste zien in een drieluik van films over presidenten. Thirteen Days uit 2000 over het presidentschap van John F. Kennedy en zijn Cuba crisis begin jaren ‘’60. Vervolgens Path to War die het presidentschap van Lyndon B. Johnson onder de loep legt en dan vooral de manier hoe hij omging met Vietnam. En je hebt als afsluiter Nixon van regisseur Oliver Stone over het presidentschap van Richard M. Nixon en zijn Watergate schandaal. Of het allemaal historische correct is weet ik niet.

Deze films laten heel duidelijk zien wat de presidenten dachten op momenten van crisis. We hebben vooral te maken met de menswording van de presidenten. De wanhoop dat groeit en vooral de weergave van moeilijke keuzes. Deze film wordt gedragen door nu al legendarische rollen denk aan Michael Gambon, Donald Sutherland en Alec Baldwin en dan heb ik nog niet over de tientallen prachtige bijrollen. Michael Gambon is Lyndon B. Johnson. Hoe langer de film duurt, hoe langer de crisis in Vietnam door blijft gaan en hoe erger hij eruit begint uit te zien. Denk bijvoorbeeld aan wallen van het niet kunnen slapen.

Het boeiend houden van het gegeven vind ik nog wel het grootste compliment wat ik deze film kan toegeven. Alhoewel de film moeilijk op gang kwam zat ik geen moment uit de film. Het intense acteerwerk, de vele confrontaties en de behoorlijk aantal foute beslissingen van de president zorgde voor de nodige aandacht. Dus een film die me meer dan tweeënhalfuur bezig hield en makkelijk met de grote politieke films mee kan praten.

Zeer goede film over het Amerikaanse beleid gedurende de regering Johnson in de jaren '60, en meer bepaald over de Vietnam crisis.

Michael Gambon speelt hier misschien wel een van zijn sterkste rollen, die van Lyndon B. Johnson. Hij is werkelijk zeer overtuigend en daarom ook prima gecast.

Ook Donald Sutherland en Alec Baldwin zijn voortreffelijk in hun rollen.

En het scenario, dat gebaseerd is op feiten, is zeer goed en boeiend gebracht.

Dit is weer zo'n film die stof geeft tot nadenken en maakt ook duidelijk dat de beslissingen die een persoon in een functie neemt niet altijd stroken met wat hij zelf zou willen.

De film duurt 2 uur en 40 minuten maar is interessant van de eerste tot de laatste minuut, zoals ik bij zulke films wel meer zeg, beter dan een geschiedenisles over dit onderwerp.

Haven't you been paing attention? Hell, they got hundred-year-old women re-supplying them!

Goede film over Lyndon B. Johnson's zijn president-zijnde. De film duurt vrij lang maar is werkelijk waar elke minuut waard om te kijken. Vooral omdat het zo leerzaam is, en ik deze film keek voor mijn geschiedenis eindexamen, was het ook leuk om wat meer emotie te kunnen plaatsen in deze oorlog. Naast het realistische en duidelijke beeld wat de film biedt, is het ook vermakelijk en leuk om te kijken. Mede dankzij bekende gezichten weet de film genoeg concentratie te ontvangen en Michael Gambon speelt toch wel echt de sterrren van de hemel. Zijn onzekerheid dat wordt gevormd door zijn twijfel achtige bestaan, zijn druk om te presteren, was erg goed te voelen en ook de druk van de adviseurs was goed te voelen doordat ze overtuigend konden spelen en daarom ook echt de belangen naar voren konden brengen, met gevoel. Ligt ontroerd op het einde door onze Gambon. Zeker een goede film om wat meer duidelijkheid te willen krijgen over de Vietnam-kwestie in het direct bij president Johnson, toch mist het enige originaliteit en film technisch is het allemaal oké. Maar daar is dan alles bij gezegd. Voldoende, neiging naar 3,5 ster maar voor nu nog een 3. Wellicht herziening als ik de situatie nogmaals op een rijtje wil hebben. Prima gedaan!

Nooit geweten dat die McNamara een Republikein was. Dat verandert m'n kijk op de geschiedenis toch wel een beetje.

Gewoon aardige film om een keer te zien.

Uitstekende film over president Johnson die wordt opgezadeld met de oorlog in Vietnam. Geen oorlogsfilm, maar wel degelijk een film over oorlog die helaas weer behoorlijk actueel is. De film laat goed zien hoe bepaalde beslissingen genomen worden en hoe het allemaal escaleert. Goed acteerwerk en sterke dialogen in deze laatste film van John Frankenheimer.

Deze geweldige film voor het eerst gezien.

Erg goed om eens wat meer achtergrond informatie te krijgen over Johnson. In mijn herinnering een verschrompelde somberkijkende met zuidelijk accent pratende man.

In de film zie je dat de generaals hun hobby uitoefenen en dat zijn adviseurs er een potje van maken. Johnson verloochent zijn idealen.

Het is geen eendimensionale biografie. Van diverse hoofdrolspelers tracht men ook wat dieper op de persoon in te gaan. Zeker bij Johnson is dat geslaagd. Zijn stress, woede, tweestrijd wordt goed in beeld gebracht en gespeeld. Hoofdrolspeler Michael Gambon vertolkt Johnson overtuigend. Ook Baldwin zet McNamara prima.

De jaren 60 sfeer wordt heel goed neergezet. Men maakt ook gebruik van echte footage. Mooi verweven in de film.

Duidelijk wordt dat de VS zich overspeeld heeft in de Vietnamoorlog. In mijn herinnering napalm meisje, bombardementen, executie van Vietcong soldaat, ontbladeringsmiddelen, vlucht van VS en de vele dode en verminkte soldaten. De zinloosheid van de oorlog wordt weer eens zichtbaar gemaakt. Oorlogen kon je toen en kun je in deze tijd niet meer winnen. Ik trek het maar even door naar de Oekraïne oorlog. Absurde oorlog en in Nederland laten we ons leiden door defensie die meer wapens willen en populisten die op mooie baantjes jagen.

De film is de lengte dubbel en dwars waard.

Al ver voor het streaming tijdperk produceerde HBO zelf naast topseries ook uitstekende mini-series en tv-films, zoals deze.

Een beetje lang maar uitermate de moeite waard, al is het is even wennen om Michael Gambon met Texaans accent te horen.

Blijft een boeiende periode in de Amerikaanse geschiedenis vol lastige keuzes, machtspolitiek en intriges.

Sterk militair en politiek beeld van de jaren zestig in de VS. Sowieso een prestatie om 165 minuten pratende hoofden boeiend te maken. Want dat lukt zeker!