The Color Wheel (2011)

En weer zo'n film die het indie genre hardhandig vooruithelpt.

Geschoten in veel te grainy zwart-wit, op het lelijke af. We krijgen een soort anti-mumblecore voorgeschoteld over een broer en zus die op een road trip gaan, om spullen bij haar ex en tevens oud-leraar op te halen.

Broer en zus lijken elkaar niet te mogen, maar ze haten de rest van de wereld nog meer. Als je dan toch een beetje aardig moet doen, dan maar heel af en toe tegen je broer, niet tegen de rest van die sukkels die er op de wereld rondlopen. Bovendien hoef je tegen hem/haar geen verantwoording af te leggen om volledig de grond in te kunnen trappen, de ander doet het toch wel een keer terug. Het aparte is dat "anderen"in deze film ook als nep en fake worden neergezet, zodat je geen medelijden heb met broer en zus, die iedereen, inclusief zichzelf, als stront behandelen.

Anti-mumblecore, omdat bij dat genre juist het hele sociale aspect en de liefde vaak centraal staan. Als er al enige vorm van bitterheid in deze films voorkomt, wordt er meestal toch wel naar liefde gestreefd. Hier lijkt dat niet te gebeuren.

Ik begin te denken dat de distributie een heel eind samenhangt met dit soort experimentele/grensverleggende indie films. Dan heb ik het over Factory 25 , waar een groep vrienden/gelijkgestemden mogen aansluiten om zich aan geen enkele conventie te hoeven houden.

Een tijd terug schreef ik al over Frownland die de licht egocentrische inslag van mumblecore in het belachelijke trok. Ook de psycho trip The Oregonian kent dit scheve realiteitsbeeld, gecentreerd op enkele personen. Al is het veel meer nachtmerrie-achtig.
Rest als voorbeeld alleen nog The Comedy, dat 1 van de minst sympathieke personages ooit laat zien. Laat die regisseur zich nu net hebben aangesloten bij dit distributielabel, voor zijn nieuwe film.

In dit The Color Wheel zien we het ook terugkomen, dat onaardige, maar dan keert het zich naar buiten, in plaats van ingehouden. (een beetje zoals The Comedy dus) De film onderscheidt ziich op nog meer vlakken van andere indies, maar dan zou ik teveel verklappen. Zoals wel vaker is bij de films van dit label.
Gedurfd, hard, gewaagd en vraagt best veel van de kijker. Top!

Ps: Het enige nadeel van het label is de kleine oplage van films (The Oregonian is ltd. 100) en de hoge prijs, minimaal 20 dollar voor een dvd. Voorlopig heb ik er nog even geen geld voor. Tsjah, je moet het ergens van terugverdienen, als je zo onafhankelijk bezig bent, denk ik zo.

Hilarische originaliteit.


Geweldige naargeestig wereldbeeld, twee tot op het bot sarcastische negatieve siblings die bekvechten maar elkaar het minst verachten. Geweldig geschreven door Altman en haar chemie met Byington is echt electrifying. Die awkward line delivery van beiden is ook zo spot on. Ik heb het zelden zo effectief gezien. Timing is echt foutloos en het materiaal (of is dit geïmproviseerd?) wat ze krijgen slaat ook in als een bom.


Vooral dat gemompel en gekibbel zorgt voor veel lachsalvo's. Ik kreeg op een gegeven moment gewoon echt pijn in mijn buik van het lachen, erg hilarisch. Ook veel te veel momenten om aan te halen eigenlijk maar fatsoen zal je hier niet zien, ook al is het enorm ongepast JR en Colin zijn compromisloos. Kate Lyn Sheil komt ook even langs. Dat kan nooit kwaad.


Geschoten in zwart-wit (alleen daarom al een geweldige titel) en zo grainy als de pest. Zo lelijk als de nacht maar zorgt wel voor een troosteloosheid net als hun wereldbeeld. Ik zag wel schoonheid in die lelijkheid. Het einde vind ik dan de slagroom op de taart die zo past bij deze twee personages, hoe ze in het leven staan en hoe afhankelijk ze zijn van elkaar door hun wereldbeeld. Vond hun 'consumering' erg mooi. Film die nog wel kan groeienm geef The Color Wheel gevoelsmatig net wat te weinig.

De behoorlijk geestige dialogen, niet gespeend van sarcasme gaan maar door wat de film voor mij wat langdradig maakt. Mooie hoofdrolspeelster trouwens. Naast de titel bevat de de film meer misleidende zaken.
Overigens heb ik wel een ondertitel gevonden, in CAPSLOCK nog wel en geen overbodige luxe.
Aardig.

En ik als spuit 11 reviewer zeg het ook nog maar een keer want het kan echt niet vaak genoeg benadrukt worden hoe lelijk dit eruit ziet. Ergens wel knap ook want ik moest regelmatig terugdenken aan Smith's Clerks, die er in 1994 al gedateerd uitzag. Hoe vaker ik erover nadenk hoe minder verschil ik tussen beide zie, had er niet raar van opgekeken als een jonge Jay en Silent Bob nog even met een cameo langs waren gekomen op dat feest ofzo. Verder snap ik al de lyrische berichten wel maar ben ik toch wat kritischer. Het is inderdaad behoorlijk bot en het sarcasme druipt er per vierkante meter vanaf maar echt veel meer heeft het ook niet in huis. Zo vond ik persoonlijk weinig boeiends aan beide personages. Niets mis met onsympathieke figuren, die hebben ook niet altijd een hart en horen nou eenmaal in ''goede'' films thuis maar als ze alles en iedereen belachelijk lopen te maken (wat behoorlijk regelmatig voorkomt en toegeven: niet onverdienstelijk, vandaar mijn nog redelijke cijfer, gedaan word) zonder dat daar op een gegeven moment enige zelfreflectie aan te pas komt zijn ze mij kwijt... (3*)

Erg eigenzinnige indie film.

Ik zat er eigenlijk meteen goed in. De dialogen komen heel erg naturel over. Ik weet niet precies hoeveel er volgens het script gewerkt wordt, maar dit kwam allemaal geïmproviseerd over. Het werkt erg goed. En in de gehele film lijkt dat te gebeuren. De dialogen verlopen tevens erg vlot, zitten vol sarcasme en zijn erg grappig. De manier waarop het geschoten is, werkt fantastisch. Lekker rauw, grainy, in zwart wit en niks geen poespas om het er mooi uit te laten zien. Gewoon zoals het is. Acteerwerk is prima. Vooral Altman is lekker bezig en een erg goede tegenspeelster voor Perry. De situaties waarin ze terecht komen zijn zowel erg awkward als semi herkenbaar. En dat geld ook voor de gesprekken die beide voeren. En dat einde..... WTF?!

The Color Wheel is een erg fijne, grappige film, al mist het net dat beetje extra om nog een grotere impact te maken.