Small Apartments (2012)

Is dit wat? Iemand?

Trailer (Youtube HD)

Aparte film, maar lijkt me best grappig

Leuk kapsel ook van Lundgren

Apart, hilarisch, dramatisch, goed acteerwerk, leuke personage's en een heerlijk eind. Kortom, deze film bevat alle ingrediënten.

Outstanding!

*3.75

Komt niet uit de verf.

Best jammer eigenlijk. Leuke cast, best geinig ideetje, maar helaas totaal niet goed uitgewerkt. Allereerst is Matt Lucas wat jammer. Ik mag de acteur heel erg, maar het lukt hem gewoon niet om het Amerikaanse accent onder de knie te krijgen. Je ziet hem ook heel erg worstelen en dat komt zijn rol niet ten goede. Daar hebben we eigenlijk meteen het volgende probleem te pakken. Afzonderlijk zijn de acteurs nog best leuk. Maar het lijkt er hier een beetje op dat ze het budget moesten rond krijgen en maar wat "namen" moesten casten. Want geen eentje is echt geschikt voor zijn of haar rol. (afgezien Billy Crystal) Juno Temple misschien maar die zien we ook wat vaak als goedkope sloerie.

Grootste mankement is vooral het verhaal en de humor. Het wil wat donker komisch zijn maar nergens is het echt donker of komisch. Verhaaltje is dan ook nog best voorspelbaar en krijgt nooit een echte hartslag. Enige lichtpuntje komt eigenlijk als de film al wat is ingedut. En dat is Billy Crystal. Nooit een groot fan geweest van de man, maar deze rol ligt hem wel. Die flauwe komedies moet hij misschien maar links laten liggen en meer een film kiezen zoals Jack Nicholson in About Smith of Bill Murray zijn latere rollen. Zou hij echt kunnen denk ik. Hij zit hier wat kort in, maar die lach met daarachter een hoop ellende, werkt wel.

Maar goed verder weinig soeps. Waarom zat die Juno Temple er eigenlijk in? Sloeg werkelijk nergens op dat lijntje.

2 sterretjes.

Was wel een leuke film joh.

Een surrealistische, eigenaardige, groffe en zwarte komedie met zieke, zonderlinge, groteske en grimmige personages (soms lijken het stripfigiren) die een verdomde hekel aan elkaar hebben. Hoe onbeschaamd en tegelijk schrijnend het krankzinnige verhaal ook was, het bleef voor mij dun en ik was er niet kapot van.

Ik was op zoek naar woorden om deze film te typeren, maar je beschrijft het precies zoals ik het ervaren heb. Het enige verschil is dat ik de meeste eigenschappen van dit soort films juist wel kan waarderen. Niet voldoende uitgewerkt, maar toch een redelijk niveau: *2.5

Wat een heerlijk en eerlijke film. De humor is inkt zwart en sommige situatie's zijn wel zo out of whack, zoals dat stuk met die huisbaas. Maar dan geeft het aan het eind een boodschap mee die klopt als een bus.

Prachtige film ....

Over de top, traag met een goddelijk lichaam. mooie beelden van vervallen motel.

Denk dat de sokken trending worden. Als ik later groot ben wil ik ook naar Oostenrijk.

Kortom raar verwarrend, en alle sterren leiden wel wat af. Al ben ik blij verrast door Knoxvill.

3 sterren zeker

Erg apart(ement).

Naar geestig filmpje, top acteerwerk, je moet er van houden denk ik.

Hele aparte vreemde film met een top cast die op een of andere manier je aandacht weet vast te houden.

Eigenlijk niet zo`n hele beste film maar toch vond ik het best wel geinig. Er komen best wel wat bekende gezichten voorbij en de humor is suf en droog. Ik vond het niet vervelend om naar te kijken en heb zelfs een paar keer gelachen. Einde is wel een beetje jammer. Veel te standaard. Toch 3 sterren

Hele aparte leuke film is dit!!!!

Een beetje vreemd maar wel lekker.....ja ik heb wel waardering voor deze film!!

Een dikke 3.5 ster!!

Interessante zwarte comedy.

In deze film moet je zeker geen platte grappen verwachten waar je niet meer van bijkomt, maar meer gedoseerde zwarte humor in een soort van surrealistische setting waar niemand met elkaar kan opschieten. De verscheidene uiteenlopende personages zorgen er ook voor dat de film interessant blijft. Wederom zie ik Rebel Wilson, gelukkig heeft zij maar een klein rolletje en de rol van Dolph Lundgren als 'dokter' is ook weer eens wat anders dan zijn standaard actierollen.

Het tempo is hier en daar wat aan de langzame kant, maar de pay-off is zeker de moeite waard te noemen.

Kleine 3,0 sterren.

Niks aan toe te voegen.

Zeer originele film over een marginaal die er van droomt om alpenhoorn blazer te worden in Zwitserland. Vergezochte surrealistisch situaties en het duister sfeertje maken van deze film een topper.

film die niet iedereen ligt wss ... maar vond het een verademing met de hollywoodbucht die dezer dagen uitkomt ..

sommige dialogen zijn echt hilarisch ... dan wel met zeer zwarte ondertoon

en met uitstekende cast !!

net als spun is dit een zeer geslaagde film ( in mijn ogen dan toch ) ... kijk al ongeduldig uit naar nieuwe film van deze jonas akerland !

vreemde film. maar keek wel aardig weg. Niet echt wat ik er van had verwacht. de komedie komt goed aan bod, maar word afgestoken door een soort drama, wat ze ook weer leuk krijgen.

Deze film spreekt je aan, of je vind het helemaal niets. Mij sprak ie wel aan.

Een hele leuke verrassing, niet vaak zie ik dat de balans tussen comedy en drama goed is uitgewerkt maar Small Apartments weet hier zonder moeite in te slagen.

Dat deze film niet voor het standaard hollywood publiek is mag duidelijk zijn, de film is een tikkeltje aan de bizarre kant en de hoofdpersonages zijn alles behalve standaard burgers.

Knap gedaan hoe deze film je laat meevoelen met de op het eerste gezicht verwarde Franklin, de voice over doet hier ook zeker een hoop goeds aan.

Dit soort filmpjes wil ik wel vaker tegenkomen!

4*

Apart filmpje met hier en daar wat subtiele humor waar ik wel smakelijk om moest lachen.

Alweer een onbekende film die 'k toch maar eens heb geprobeerd. 'k had maar lage verwachtingen, maar 'k heb er toch erg van genoten.

De film zal zeker niet iedereen aanspreken qua humor en personages, maar 'k heb toch een heel aantal keren moeten lachen. De personages zijn vreemd, maar het past wonderwel bij de film.

Verder niet zo'n speciaal verhaal, maar toch weet het de volledige speelduur te boeien. Verder was hij niet te lang of te kort. Het einde vond 'k ook erg goed.

Qua cast zaten er toch een aantal bekende koppen in, maar het was toch vooral Matt Lucas die de hoofdvogel afschoot.

Erg aangenaam verrast en 'k vond het wel een aanrader.

Ja ik kan dit soort films wel waarderen.

Dit is ook één van de weinige films waar ik Billy Crystal wel eens leuk in vond.

En wat een prachtige simpele kop heeft die Matt Lucas toch.

Hoe verzinnen ze het, Franklin Franklin.

Als één film de laatste jaren mijn humeur grondig verpest heeft is het wel Small Appartments; afgezien van het absurde eerste half uur vind ik het komedie aspect er niet meer in terug.

Dat is met name de schuld van de makers van de trailer, want als je die bekijkt is dit een ietwat donkere, maar nog steeds grappige comedy met de nadruk op de aparte personages. En ik kreeg wel degelijk een aardige komedie... In het eerste half uur, want daarna verzandde het al snel in een dramafilm waarin de ene gebeurtenis nog hartverscheurender was dan de ander.

Ik keek deze film met name omdat Matt Lucas de hoofdpersoon vertolkte. Ik ben een groot fan van Little Britain, de serie die hij gemaakt heeft met David Walliams. En hij doet het hier zeker niet slecht. Oké, zijn accent had beter gekund, maar hij speelt hier echt zo'n apart personage zoals hij dat goed kan. Al zijn kleine tics zorgen voor een goed ontwikkelt personage, en je kan de triestheid soms echt van zijn gezicht aflezen.

Voor de rest bestaat vrijwel de gehele cast uit bekende gezichten. Het was af en toe echt een parade waarin zo snel mogelijk een hele rits aan acteurs de revue moesten passeren. En weet je wat, de meeste deden het erg goed. Ik had wel eens van Juno Temple gehoord, hoewel ik niet wist wie ze was. Maar ik viel gelijk voor haar toen ze in beeld verscheen. Ze leek echt een persoon met een hart van goud die in een uitzichtloze situatie verkeerde, en haar eerste scène met Lucas was best vertederend, tot later de aap uit de mouw komt en ze een eersteklas bitch blijkt te zijn in een scène die de definitieve ommekeer in het verhaal zou blijken.

Voor de rest hebben alle karakters een dubbele bodem waarin ze niet blijken te zijn wie je denkt, en dat brengt iedereen goed over; ik heb geen behoefte om elk klein rolletje van commentaar te voorzien, maar één wilde ik er absoluut even uitlichten. De grootste verrassing vond ik wel Johnny Knoxville, die een personage speelt dat qua uiterlijk en gedrag zo ver weg staat van zijn Jackass-persoonlijkheid dat mijn broer de eerste keer dat hij in beeld verscheen niet eens doorhad dat het Knoxville was. Zijn uiterlijk strookt totaal niet met zijn persoonlijkheid, en in het begin lijkt hij ook een eerste klas hufter, maar naarmate de film vordert ga je hem steeds meer respecteren; ik vind dit echt Knoxville's beste rol.

Maar natuurlijk gaat Knoxvile's personage er op brute en daadwerkelijk hartverscheurende wijze aan in de sterkste scène uit de film, waarin hij smeekt om zijn moeder die hij daarvoor nog met de grond gelijk heeft gemaakt, een scène die de neerwaartse spiraal qua ontwikkelingen, die beginnen met de echt uit het niets opdoemende scène waarin Franklin Franklin in elkaar wordt geschopt door de naarste karakters in de film.

Daarna kon ik niet geloven dat het voor de personages nog erger kon worden, maar helaas; de film stortte me daarna in een depressie die de rest van de film niet meer over zou gaan. Als de makers de futiliteit van het leven wilden verbeelden op film dan zijn ze daar echt in geslaagd; de positieve boodschap die de film op het laatst alsnog uit wil dragen kwam bij mij als mosterd na de maaltijd, maar ik vond het wel mooi om te zien dat Franklin Franklin zijn droom mocht gaan najagen en niet in Crystal's trucje trapte; als er één sprankje hoop te melden valt over het laatste uur van Small Appartments, laat het dan zijn dat sommige mensen krijgen wat ze verdienen.

Laat me één ding duidelijk stellen: aan de hand van de review leek het af en toe of ik Small Appartments een slechte film vond. Dit is absoluut niet zo: hoewel ik de gebeurtenissen vaak niet leuk vond, bleef hij zeker een hele tijd hangen (de kijkbeurt was minstens vier weken geleden); een film mag je heel af en toe best even omlaag halen om dat te bewerkstelligen, en daarin zijn de makers echt oprecht geslaagd. Verder waren het de fascinerende personages waardoor ik geboeid bleef kijken, maar ik verwacht niet deze film snel nog een keer te bekijken.

Tegenvallende film waarin de huisbaas dood ligt in één van zijn appartementen. Een film vol excentrieke personages in een appartementencomplex. Grappig wordt het eigenlijk nergens en het gaat ook nergens over. Zelfs de cast met aardig wat bekende namen kan deze film niet redden.

Groteske karakters verwikkeld in een bizar verhaal. Omdat het niet echt een samenhangend geheel is kun je er ook vrij weinig mee. Je moet van de karakters an sich en hun verhaal houden. Bij sommigen is dat dan wat meer dan bij de anderen. Heb er op zich toch enigszins van genoten.

Bizar filmpje met een op zijn minst uitgedrukt een weird hoofdpersonage (Matt Lucas) dat geleidelijk aan sympathie wint bij de kijker, ook al lijkt het dat hij een moord heeft gepleegd. Daarbij passeren heel wat aparte personages zoals Peter Stormare als Mr. Olivetti, Johnny Knoxville als Tommy Balls, Dolph Lundgren als Dr. Sage Mennox, James Marsden als Bernard Franklin, James Caan als Mr. Allspice en Billy Crystal als Burt Walnut. Heel wat bekenden overigens. Ook niet te vergeten de altijd aardige en overtuigende Juno Temple. Telkens weet ze toch iets van een rol wat van te maken. Het verhaal blijft voldoende boeiend tot het einde met meer oog voor dramatiek dan het komische aspect. De verschillende karakters maken hier eigenlijk de film, want het verhaal zelf stelt uiteindelijk niet al te veel voor. Beetje jammer, zeker gezien de makke uitwerking naar het einde toe. 6,5/10

De formule : gooi maar een hoop "komische" typetjes bij elkaar, sommigen wat menselijker (James Caan), sommigen wat absurder (Matt Lucas die bijna de hele film door zonder enige reden in een enorme onderbroek en blauwe kniekousen rondloopt – "grappig joh!") plus een beroemdheid in een totaal onverwachte rol (Dolph Lundgren als zelfhulp-hersen-goeroe), verzin een paar bizarre plotlijntjes en hussel de hele zaak flink door elkaar. Ik denk dat de makers vonden dat ze ongelooflijk zwartkomisch bezig waren, maar als kijker kreeg ik alleen maar het idee dat ze vooral heel zelfbewust iets geforceerd-excentrieks wilden maken, en wanneer dan op het einde sommige personages plotseling sentimentele monologen krijgen om te suggereren dat ze iets van een hart hebben, komt dat op mij niet als iets natuurlijks over maar als een gekunstelde poging om te laten zien hoe vakkundig de makers van farce naar tragedie kunnen schakelen (die sterfscène van Johnny Knoxville!). Alleen Billy Crystal lijkt zich nergens wat van aan te trekken en laveert tussen alle flauwekul door om van zijn personage warempel een geloofwaardig en sympathiek karakter te maken, en voor de slotmonoloog van James Caan wil ik ook wel een uitzondering maken.