Anna Karenina (2012)

Voor mij had dit experiment van dat half theater/half film niet veel meerwaarde. Weet niet precies waar het aan lag want het zag er wel erg kunstzinnig uit, waar ik normaal wel voor opensta. Liever had ik dit gezien als een iets conventioneler kostuumdrama. Daarbij ging het ook als een trein (wat dan wel weer toepasselijk was, gezien het verhaal, maar daardoor vergde het wel veel om alles bij te houden) en ironisch genoeg duurde de film daardoor juist erg lang, vooral in het begin stond ik bijna op het punt om em uit te zetten. Alles was in 1 constant rap tempo en ritme gefilmd. Er was nergens ruimte om te 'ademen'. Daardoor kwam het voor mij over alsof je heel snel door een plaatjesprent heen bladert.
'Leuk geprobeerd' klinkt misschien erg bot, maar het is wel een beetje hoe het op mij overkomt.
Toch wil ik ook een positief punt geven, en dat is dat het wel een feest voor het oog was.

Dit is nou niet bepaald een film waar ik dol op ben, maar het ziet er wel allemaal goed verzorgd uit voor een kostuum film. En Keira Knightley ziet er wel lekker uit in deze film, dat was dan ook zo'n beetje m'n grootste drijfveer om de film uit te kijken. Het is wel te doen maar niet voor herhaling vatbaar vind ik.

Ben wel een beetje fan van Keira Knightley (wat een pracht vrouw!!). Na King Arthur ben ik gelijk gaan kijken waar ze nog meer in speelde. Heb daarnaast ook nog Atonement gezien van haar. Beiden films beduidend beter dan deze film, maar goed een actrice kan een film lang niet altijd redden.

Om positief te beginnen. De film ziet er op blu ray fantastisch uit. Een waar mooi plaatje. Fotografisch gemaakt, met heel veel mooie shots die zo in het fotoalbum kunnen. Bij sommige scènes kreeg ik dat idee ook. Ga zo staan dan houden we deze even in close-up. Moet zeggen dat het zeker een meerwaarde heeft. Met de beeldvorming en kostuums zit het wel snor in deze film.

Het plot vond ik helaas wat minder. Het begon ook nog redelijk rommelig met de vele personages. Afijn daarna was wel duidelijk waar het om ging. De zijplotjes vond ik minder interessant. Met name die van Levin. Gewoon omdat dit er niet sterk uitkwam. Misschien hadden ze de film meer moeten focussen op Anna, Alexei en Vronski. En ook met meer spanning. Wat betreft het plot had ik voor een hele andere wending gegooid waardoor het geheel veel meer in balans zou komen. Helaas!!

Men koos voor harmonische toneelachtige taferelen. Was nog bijna een musical geworden. Hadden ze misschien beter kunnen doen met die geschakelde momenten. De hond moest weg dus handen omhoog en de hond wordt weggehaald. Sigaret niet meer nodig hand omhoog en sigaret verdwijnt in asbak. En deze momenten zagen we (helaas) veel voorbij komen. Nee dat was het niet.

Voor een goed plot met sterke dialogen moet je deze film niet bekijken. Wie houdt van mooie vormgevingen, prachtige kostuums, mooie beelden, en een prachtige Keira Knighley komt aan zijn trekken.

Wauw, wat ziet deze film er prachtig uit. Fantastische composities, mooie beelden en tof gemonteerd. Het idee van het theater vond ik erg leuk bedacht en goed uitgewerkt. De bewegingen van de acteurs sloten hier uitstekend op aan. Dat het cinematografisch zo goed is heeft helaas ook een gevolg. Er is te weinig aandacht geweest voor het verhaal. Het verhaal zit namelijk te vol met personages die niet allemaal goed worden uitgewerkt, er gebeurt teveel en te film voelt aan als een lange zit. Weliswaar geen vervelende zit doordat de film een constant hoog niveau op visueel vlak heeft, maar de sleur raakt er op een gegeven moment wel aardig in. Achteraf blijft het gevoel van gemiste kans, misschien onterecht, hangen. Met een goed plot waarin de acteurs ook meer zichzelf kwijt kunnen in combinatie met deze manier van filmen en visuele composities creëren had er echt veel meer ingezeten, denk ik. 3.5*

Prachtige film; zit goed in elkaar. Leuk om een keer gezien te hebben.

Bij herziening is deze film me beter bevallen dan de eerste keer.

Ik meen me te herinneren dat ik toen moe was – wat nooit gunstig is bij een kostuumdrama- en ik soms wat moeite had met de vorm waarin de vertelling is gegoten; ik had het destijds liever wat conventioneler gezien.

Bij nader inzien ben ik juist zeer te spreken over de bijzondere vormgeving. Het gebruik van overduidelijke decorstukken, toneelmatige scènes die vloeiend overgaan in realistische achtergronden en andersom, personages die bevriezen in hun beweging; ik vind het ronduit prachtig gemaakt. Knightley is geboren voor dit soort rollen. Gleeson, die me vorige keer nog totaal niks zei, herkende ik nu van Ex Machina. Enige storende factor is en blijft die Aaron Johnson als de man om wie het allemaal draait; volkomen onbegrijpelijk dat zo’n oncharismatische dweil gecast is als “object of desire” waar iemand alles voor opgeeft. Zo zonde van die geblondeerde clown want zonder hem was dit ongetwijfeld een van mijn grootste favorieten in dit genre geworden.

'Romantic love will be the last delusion of the old order'

De Keira-herzieningen, deel 22

Het pakt zelden tot nooit goed uit: het bronmateriaal van een favoriete film lezen - of vice versa. Ik verlang terug naar de avond dat Anna Karenina me in de bioscoop betoverde terwijl ik bij de naam Leo nog aan een zinkend schip dacht. Het onzinkbare schip dat deze film was, heeft sinds het boek te hebben gelezen ook een ijsberg geschampt.

Maar die avond, wat was hij perfect. Vanaf de eerste tonen van die prachtige Dario Marianelli-soundtrack greep de film me bij m'n strot. Joe Wright was daarvoor al een favoriet van me. De ongekroonde koning van de long takes had samen met m'n favoriete actrice twee prachtfilms afgeleverd. De derde samenwerking was minstens zo mooi.

Ditmaal niet van die in het oog springende long takes; Anna Karenina draait vooral om de flow. Alles klikt ritmisch in elkaar. Zie je arbeiders in een fabriekshal, dan maken ze geluiden die samenvloeien met de camerabewegingen. Alles danst en zwiert aan je voorbij. Letterlijk ook, zoals die schitterende dansscène waar het ene moment iedereen beweegt en het andere moment de 'buitenwereld' bevriest. Een souplesse om je vingers bij af te likken.

En het verhaal? Ach, dat deed er niet zo toe. Prima, een romantisch plot dat licht genoeg is om de audiovisuele pracht niet te verstikken. Dat die eerder aangehaalde flow niet onderbreekt. Niet alles hoeft om plot te draaien. Bovendien was er ook nog de Keira-factor, die als vanouds van het scherm spatte.

Maar toen maakte ik een denkfout: als ik de film zo mooi vond, dan zou het een eveneens mooie kennismaking opleveren met de Leo Tolstoy zoals Leo Tolstoy bedoeld is - op papier. Dat bleek ook wel deels te kloppen; Anna Karenina was vanwege zijn omvang en overdaad aan niet uit elkaar te houden namen een zware bevalling, maar bij tijd en wijle leverde het schitterende passages op. Een diepgang van karakterontwikkeling bovendien die ik nooit ergens anders ben tegengekomen.

Probleem is alleen dat je de film daarna onmogelijk meer onbevangen kunt zien. Opeens doet dat plot er wél toe. Of op zijn minst de karakters. Het doet me pijn om te zeggen, maar de tot voor kort ontastbare Wright slaat daarmee de plank finaal mis.

Dat je een boek van duizend pagina's alleen kunt verfilmen door rigoureus te knippen is logisch. Maar Wright maakt het hier wel heel gortig. De dialogen zijn van alle poëtische vernuft ontdaan. Maar vooral: de karakters zijn totaal niet uitgediept. Al die gelaagde persoonlijkheden zijn platgetrapt, waardoor de grote finale eigenlijk helemaal geen punch meer heeft. De emotie van het boek komt voort uit al die verschillende gezichten die je zo uitgebreid hebt leren kennen. In de film overheerst wat dat betreft een 'het zal wel'.

Toch wil ik de film daar niet té hard voor straffen. Voordat ik het boek las, was de film immers wonderschoon. En dat is hij puur op audiovisueel vlak nog steeds. Maar om me te ongehinderd te laten vervoeren door die schitterende flow moet ik te veel rotsen ontwijken.

Lesson learned: ik ga nooit en te nimmer The Great Gatsby lezen.

Anna Karenina vond ik op dat punt wel meevallen en vrij goed te volgen, moet je eens Oorlog en Vrede pakken met 500 personages, of Demonen van Dostojevski. Daar moest ik af en toe wel even naar het namenregister bladeren. Al vind ik Tolstoj wel makkelijker te lezen omdat hij zijn personages zo raak typeert waardoor ze gaan leven en makkelijker uit elkaar te houden zijn dan personages bij andere schrijvers.

Fijn en vooral boek, maar geen idee wat er zo briljant aan is. Ook vele korter en zit meer op sfeer, dus ik denk dat je die makkelijker kan lezen zonder dat de film eronder lijdt omdat die de kern van het boek redelijk raakt.

Maar leuk stukje verder van je! Eens een iets andere invalshoek.

Die skip ik dan maar even. Als jij een week bezig was met AK en ik minstens een halfjaar, vrees ik dat die andere twee helemaal niet te doen zijn.

Sowieso lees ik nauwelijks meer nu ik niet meer met de trein reis.

Dank je!

“Romantic love will be the last delusion of the old order.”

Dit soort films kan ik altijd wel waarderen. Anna Karenina heeft even wat tijd nodig om alle personages te introduceren en te laten zien wat hun onderlinge relaties zijn. Knightley, Taylor-Johnson, Vikander, Jude Law etc. Alle acteurs zitten perfect in hun rol. Maar de grootste kracht van de film zit hem in de regie van Joe Wright, de scherpe dialogen, de theater setting en het audiovisuele gedeelte. Zaken die ervoor zorgen dat het tragische verhaal van Anna Karenina een genot blijft om naar te kijken.

Bij een toneelstuk op toneel val ik altijd in slaap en het blijkt dat bij een film op toneel hetzelfde gebeurt.

Hoe leuk Keira ook is, ze kon mijn aandacht er niet bijhouden.

Een teleurstelling, want ik had een film verwacht.

In het begin even wennen. Daarna: prachtig gedaan.

Ik zou deze film graag goed vinden. Het is mooi, gedurfd, intelligent - en toch zat ik me regelmatig te ergeren. Af en toe met de ogen rollen, soms zuchten. Teveel Baz Luhrmann, teveel toneel benaderingen van klassieke stukken. Mooi, maar leeg. Eigenlijk net zoals Keira Kneightly, die te weinig gewicht in de schaal legt voor zo’n zware rol.
Wellicht dat het acceptabel is voor wie het boek niet gelezen heeft, maar de diepgang is weg en de vorm prevaleert. Als Anna uiteengereten wordt tussen haar romantische liefde en de liefde voor haar kind, waarom komt dat kind dan maar twee minuten in totaal in beeld? En als het eenvoudige leven en de oprechte liefde tussen Kitty en Levin moet contrasteren met dat tussen Anna en Vronski, waarom lijkt de verhaallijn van Kitty en Levin dan als een voetnoot?
Toch zijn er pluspunten. Jude Law voelt goed aan welke ingetogenheid en zachtheid zijn rol nodig heeft. En de soundtrack wil ik - ondanks het voor de hand liggende Tchaikovsky-thema - nog wel eens los beluisteren.
Ik twijfelde even tussen een 5 en een 6, maar toen ik me herinnerde hoe vaak ik me geërgerd had besloot ik toch tot een 5. Spiet mie donders.