Ba Guo Lian Jun (1976)

Persoonlijke Chang

In zijn memoires schreef Cheh Chang dat hij ten tijde van Boxer Rebellion het maken van kungfu films een beetje beu was geraakt. Hij besloot het over een andere boeg te gooien met oorlogsfilms zoals Seven Man Army en maakte in 1976 Boxer Rebellion, een film die hij zelf tot één van zijn beste rekende. De film werd echter kort na de release verminkt door Britse censuur (en uitgebracht onder de titel Spiritual Kung Fu) waardoor het jarenlang duurde vooraleer het publiek de originele versie kon zien, althans toch tot 2005 toen Celestial Pictures eindelijk de originele versie op DVD uitbracht.

Het is niet zo verwonderlijk dat de Britse censuur hier niet mee kon lachen, want anno 1976 was Hongkong nog altijd onder Brits bestuur als ik me niet vergis en de allied nations worden hier inderdaad (en terecht) niet zo positief neergezet. Jammer eigenlijk dat Chang het zelf niet meer heeft kunnen meemaken dat de versie zoals hij ze bedoeld heeft dan toch is uitgekomen aangezien hij al in 2002 was overleden maar om dit nu zijn beste werk te noemen? Dat gaat me toch een brug te ver. Dit is ondertussen mijn 15e film van de regisseur en dan vind ik The One-Armed Swordsman, Thirteen Warlords en Five Venoms (om er maar een paar te noemen) toch beter. De reden is dat Boxer Rebellion nogal rommelig oogt en daardoor ook redelijk hard sleept. Het wordt allemaal grootschalig aangepakt maar bijvoorbeeld die audiëntie bij keizerin Dowager waar iedereen even zijn kunnen tentoonstelt had gerust geskipt mogen worden. Wat overblijft is wel een intrigerende film over een intrigerend thema.

Chang laat zich dus inspireren door ware gebeurtenissen en maakt er zijn eigen typische mix van met heroïsche personages en larger than life vechtscènes. Visueel dan ook wel leuk gedaan met een aantal grootschalige actiescènes (vond persoonlijk die aanval op het Japanse kamp ergens aan het begin van de film met de gattling gun wel een klein hoogtepuntje) maar het duurt dus allemaal wel erg lang. Wel een fijne cast trouwens. Sowieso al een enorm pluspunt dat alle personages hun eigen moedertaal spreken, daar kan Hollywood nog wat van leren, maar de focus ligt voornamelijk op het trio Tsang Hin Hon, Shuai Fang Yun en Chen Chang. Deze bloedbroeders worden door respectievelijk Alexander Fu Sheng, Chi Kuan-Chun en Leung Kar-Yan gespeeld en dat is een goede zet. Ze kunnen alledrie een goed potje knokken en ook op de meer emotioneel geladen scènes staan ze hun mannetje.

Ik blijf fan van Chang, zoveel is duidelijk. Hij heeft een oeuvre om U tegen te zeggen en ik betwijfel of ik het ooit allemaal volledig ga zien (ik weet zelfs niet of dit eigenlijk überhaupt allemaal te vinden is), maar voor dit soort films waar de regisseur zelf erg over te spreken was wil ik wel wat extra moeite doen. Degelijke film dus die zich inderdaad wel ergens in de bovenste regionen in zijn oeuvre situeert maar hij heeft er echt wel een aantal beter gemaakt.

3.5*